Jaargang 2 week 2: van zaterdag 5 april tot vrijdag 11 april 2008

Marcel en Renilde,

Op zaterdag 6 april was het eindelijk zover: Marcel en Renilde, een bevriend koppel uit Turnhout kwamen op bezoek. In tegenstelling met de vorige keren was het vliegtuig stipt op tijd. Ook geen probleem met de bagage zodat wij vroeg de terugweg konden aanvatten. De eerste zondag hadden wij een voettocht naar de kerk gepland. Niet alleen voor de kerk en de wandeling maar ook om het terrein te verkennen. Toen Ludwine de tweede dag besloot alleen een wandeling te maken was zij een tijdje verloren gelopen omdat zij ons huis, dat verdoken ligt, voorbij gelopen was. Dat wilden wij geen tweede keer.
Op maandag was er dan de kennismaking met ons project. Er zijn meer dan 190 kinderen ingeschreven. In Sitima hadden 126 kinderen eraan gedacht dat het weer school was. Je kunt je de vraag stellen of dit niet te weinig is. In Sitima kijken ze niet meer zo verwonderd dat er een blanke langs komt. Nu waren het ineens vier. Dus toch wat bekijks. Vele kinderen komen aandacht vragen, de nieuwe peuters hebben nog schrik als zij een blanke zien en sommigen doen zelfs paniekerig.
Dinsdag: het klassengebouw verven. ‘The right man (woman) on the right place‘. Al snel kwamen zij met een gouden raad. Eerst de cementen muur met een soort kalk bewerken, dan hoeven wij niet zo veel van die dure verf te gebruiken. Een gouden tip die ons veel geld zal besparen. Nu waren er 168 kinderen bereid om naar school te komen. Het is aftellen tot onze nieuwbouw. Wij moeten wachten op het einde van het regenseizoen (eind april?) en dan pas kunnen de bewoners beginnen met het aanmaken van de stenen. Op de middag zijn wij de eerst geborene van Sam, een van onze leerkrachten, gaan bezoeken. Het was een korte (20’) maar heel typische wandeling op smalle paadjes, tussen de maïs- en rijstvelden. Het was zelfs niet altijd eenvoudig het evenwicht te houden op deze heel hobbelige en soms maar een voetbrede weg. Het tafereel ter plekke was aandoenlijk. Een klein binnenplein, een heel kwieke moeder (kwiek= droeg op de markt eens een zak van 70 kg op haar hoofd) die naast de zoon woonde, een zus die wat verder op woonde, kleine huisjes met niets dat op een meubel gelijkt. Een mat om op te slapen, een dak, een aanzet voor vensters, een grotere mat (hun slaapmat?) die buiten gelegd wordt en die als stoel, lees zitplaats aangeboden wordt. Aardnootjes werden boven gehaald. Maar al bij al een plaats waar vrede, geluk uitstraalt.
Woensdag stond in het teken van het bezoek aan de markt van Thondwe, bekend voor zijn rode bonen. Heel veel discussie over de prijs. Deze keer wilden zij het onderste uit de kan halen. Meer zelfs, zij probeerden ons echt te bedotten. Wij hebben niet meer betaald dan de vorige keer. Zij hadden ons vooraf wel gezegd dat de rode bonen nu goedkoper waren. Maar daar zijn wij niet in geslaagd. Wij denken wel dat het voor onze gasten een sfeervol toneel moet geweest zijn.
Donderdag: verven in de voormiddag en op de middag nog twee bezoeken bij andere leerkrachten. Beide leerkrachten wonen dicht bij elkaar. Wij hebben onze 4x4 nodig om er te geraken: een heel speciale weg om er naar toe te rijden, het arme Afrika in zijn zuiverste vorm. Wij hadden hen al eens bezocht maar toen zijn wij niet verder geraakt dan de kant van de weg voor hun huis. Nu waren zij verwittigd dat wij hen gingen bezoeken en werden wij uitgenodigd om tot aan hun huis te komen. Het blijft toch confronterend. Johan had er een stuk van zijn nachtrust moeten voor inboeten. Wat zijn zij arm. En hoe heldhaftig proberen zij zich door die armoede heen een gelukkig leven op te bouwen. Een halve buitenmuur was omgevallen, geen plastiek op zijn dak zodat het binnen regent. En dan komt die Davidson, onze geboren leerkracht, iedere dag vrij en vrolijk naar de school om vol enthousiasme met de kinderen bezig te zijn. Lachen, schaterlachen doet hij soms. Mieke vergeleek hem met een clown beladen met een zekere tristesse, met een droevig gemoed. Ondertussen kwijnt Bertha, de andere leerkracht die wij bezochten, verder weg. Hopelijk hersteld zij nog, al hebben wij er geen goed oog in. Het is altijd wat, van de ene ontsteking naar de andere, dan een onstuitbare hoest… Zij is nu pas grootmoeder geworden. Haar dochter, 18 jaar, heeft zopas een kindje gebaard. Maar hier geen lach, geen vrolijkheid. Hier alleen twee zittende vrouwen, gelaten, met de (klein)zoon. Geen man te bespeuren.
Vrijdag een ganse dag verven. Marcel, Renilde en Mieke zetten zich onmiddellijk aan het werk. De werken schoten goed op. Op de middag was het schaftijd. Als het waar is dat snel eten een teken van intelligentie is dan is Marcel superintelligent. In een mum van tijd had hij zijn boterhammen op en was hij weer aan het werk. Johan had net zijn boterhammendoos open. Na de training zouden wij naar huis gaan. Maar dat ene klasje was zo ver gevorderd dat wij beslisten om verder te verven tot het klasje af was. Na een goed uur was het zover. Het deel dat Johan gedaan had moest snel nog bijgewerkt worden maar voor de rest was het perfect. Lichtblauw boven en wat donkerder blauw beneden. Dit wordt de peuterklas. Wij zijn zinnens er een zee van te maken met vele vissen. Dat wordt mooi.

Volgende week zijn wij er weer met meer (weer, zou Frank zeggen).
Groetjes van twee koppels
Marcel en Renilde
Mieke en Johan