Dagboek week 49: van zaterdag 1 maart tot vrijdag 7 maart 2008

Ja, lieve lezer en lezeres, zover staan wij al. Als jullie ons wilt steunen dan krijgen jullie nu een fiscaal attest. Johan heeft daar heel erg op gestaan omdat hij vroeger zelden iets steunde als het niet fiscaal aftrekbaar was. Zo wou hij de regering helpen om naar de 0,7 % van het bnp te gaan.

Website: www.yocevim.org

Rekeningnummer: KBC 733-0450954-31 YOCEvim

Stortingen vanaf 30 € op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

<

“De Ondraaglijke Lichtheid van het Bestaan” is een titel van een boek dat menigeen van onze lezers zal gelezen hebben. Het is al een tijdje geleden dat wij dat boek gelezen hebben maar wij menen ons te herinneren dat de lichtheid van het bestaan sloeg op het feit dat de overheid zo ‘lichtzinnig’ met mensen en met mensenlevens omging en het ondraaglijke voor de mens was natuurlijk dat hij wist dat het anders en veel beter kon met respect voor ieders leven. Ook hier is er een lichtheid van het bestaan: niet door de medemens aangedaan maar door de wetten van de natuur, door het lot van de natuur. Een baby die sterft, een moeder die in de bevalling het leven laat, een kind krijgt malaria en door gebrek aan medicatie bezwijkt het, gewone ontstekingen die zwakkeren treffen enz. kortom een gemiddelde levensverwachting van om en bij de 40 jaar. De willekeur, het kortstondige leven, dat is hier de lichtheid. Maar in Malawi is het draaglijk of beter gezegd de Malawische bevolking heeft geleerd er mee om te gaan, om het draaglijk te maken. Zij aanvaarden de dood als een deel van hun leven, zij aanvaarden dat hun kinderen kunnen dood gaan, na twee dagen intens treuren hernemen zij geleidelijk hun leven. Zij aanvaarden hun lot gelaten. Gelaten en draaglijk gaan hand in hand. De trouwe lezer weet dat wij het wat moeilijk hebben met die gelatenheid, en dat wij denken dat het mogelijk deze gelatenheid is dat het land zo lang in de greep van honger, ziekte, werkloosheid enz. houdt. Maar berusting heeft één groot voordeel: het laat een geleidelijke evolutie toe zonder burgeroorlog, zonder bloedvergieten maar aan de andere zijde heb je ook veel verlies door de traagheid. Men zegt dat het in Mozambique al beter gaat dan in Malawi en het land heeft iets meer dan tien jaar geleden een lange burgeroorlog beëindigd. Moeilijk kiezen tussen pis en poep.>>

Ludwine: Zoals voorspeld zal Ludwine een ongelooflijke ervaring opgedaan hebben. Haar leven in Vlaanderen contrasteert wellicht heel erg met het leven hier. Maar vanaf de eerste dag heeft zij zich wonderwel aangepast. Haar verblijf is niet alleen een goed antistress middel maar ook zal zij een ‘healthiness’ behandeling ondergaan hebben. Naar geest en lichaam zal zij dezelfde niet meer zijn.

<< productid="1000 km" st="on">1000 km gelopen. En zij komt hier toe met een beetje overgewicht en zonder veel conditie, maar in de kortste keren moesten wij op onze tenen gaan staan om haar bij te houden. Niets kan haar tegenhouden. Zij volgt een heel streng maar gezond dieet, geen honger, zegt zij, marcheert kilometers, helling op, helling af. Werken in Sitima combineren met een ‘foot’ naar het centrum werd dagelijkse kost. Ludwine had de vorige keer ons al met verstomming geslagen met veertig kinderen onder handen te nemen op een voormiddag maar op een dag had zij 70 kinderen verzorgd. Van een record gesproken. Ondertussen heeft zij door die werkkracht Sitima op haar hand. Kinderen wassen, medicatie toedienen, aandacht schenken, het geven van een kleedje aan elk kind, maakte van Sitima een heel dankbaar dorp. Het moet toch deugd doen om al die lieve, blije gezichtjes te zien. Hier heerst er alleen positieve stress. Hoeveel kan ik helpen? Hoeveel kinderen maak ik vandaag blij? Je kunt moeilijker gezonder leven. Wat kan een mens meer wensen: zelf snel fit en wel worden met een gemoed geweekt in een zee van dankbare oogjes.>>

Het resultaat van haar inbreng is dat wij nu met de handen in het haar zitten. Van 120 kleuters ging het tijdens de week met de wasbeurt, snel naar 140, 160, 180 en vorige vrijdag waren er 185 peuters en kleuters in onze veel te kleine klasjes. Moeders dwongen hun kinderen de klas binnen te gaan. Andere ouders kleden hun baby zelf uit en duwden die in de armen van Ludwine. Na 145 kleedjes uitgedeeld te hebben en omdat de situatie in de klassen chaotisch begon te worden zijn wij verplicht geweest de wasbeurt en gezondheidscontrole tijdelijk stop te zetten. Dit getuigt nogmaals dat er grote nood is, zowel aan nieuwe kledij, als aan gezondheidszorg en hygiëne. De toon is gezet, wij willen op die weg verder gaan. Maar eerst weer rust in onze klasjes brengen. 185 peuters en kleuters, velen van hen nieuwkomers, gehuil, “mama, mayi, mama, mayi” langs alle kanten, twee klaslokalen. De vijf onervaren leerkrachten werden ook verrast: één leerkracht was naar de markt voedsel gaan halen, een ander nam de aanwezigheden op, een derde zat met haar meehuilende baby op de rug, een vierde had maagkrampen, de vijfde hielp Ludwine. De 10 (Zweedse) banken waren net af, maar hoe plaats je die 185 kleuters op 10 banken? Nog maar eens ervaren dat onze plannen achterhaald zijn tegen de tijd dat ze verwezenlijkt zijn. Met ons klassengebouw hebben wij het zelfde ervaren. Drie leerkrachten bij aanwerven; de kleinsten moeten apart gezet worden; een groep moet altijd buiten zijn; de leerkrachten alleen pedagogische taken geven en dergelijke maatregelen meer zullen de rust op korte termijn terug brengen. Op langere termijn zal er meer speelgoed, een speeltuin, en natuurlijk twee nieuwe klaslokalen nodig zijn. Maar wij hebben weer een nieuw publiek bereikt. Wij zagen ouders opduiken die nooit aan een school voor hun kinderen denken, heel schamel geklede ouders. Het geven van nieuwe kledij is hooguit ieder jaar te herhalen. Maar zullen de kinderen blijven als zij zien dat er geen kledij meer uit gedeeld wordt? Een aantal opportunisten is vlug van school veranderd maar wij denken dat er ook een aantal naar ons gekomen zijn die anders misschien nooit naar school zouden gegaan zijn. De vraag is nu: zullen die kinderen blijven komen?

Wat toevallig heel goed was, is: juist deze week stond het voedselprogramma op punt. Wij hebben al geschreven dat de beurtrol voor de koks (waar wij achterstaan) ons voedselprogramma vertraging deed oplopen. Maar deze maand zijn het geen nieuwe koks. Zij hadden vroeger al een maand gekookt voor onze kinderen. De dagen dat wij er waren was het telkens een complete maaltijd: koolhydraten, eiwitten en groenten in olie gemaakt. Perfect. Wel moesten de kinderen een uur langer wachten. De kommen waren te klein, dus moest de rijst in twee keer klaar gemaakt worden. Waar blijft de nieuwe keuken? Het grootste nadeel aan deze situatie zal zijn dat de naburige schooltjes midden het jaar opportunistische leerlingen hebben verloren en dat er zo afgunst tussen de verschillende scholen kan ontstaan. Maar ook hier zullen wij helpen. Veel praten en zoeken naar oplossingen voor een goede samenwerking. Wij voelen dat er nog onderhuidse vetes zijn. De vrede bewaren tussen de verschillende dorpen zal geen gemakkelijke karwei worden. Wij zijn op goede weg en wij weten dat er nog veel werk is maar daarover berichten wij jullie volgende week wel.

Mieke en Johan