Dagboek week 41: van zaterdag 5 januari tot vrijdag 11 januari 2008

Teksten tussen ** kunnen voor de haastige lezer overgeslagen worden.
11 januari is dat niet het feest van de H. Familie. Aan allen die hierin geloven, zoals ik, een heel gelukkige feestdag.

Uitwerken van de plannen

**Wij zijn volop bezig met het afwerken van ons schooltje. De volgende stap is het bouwen van de keuken. Wij hadden een ziekenhuis bezocht waar er een degelijke keuken bijstond. Een keuken nabij een ziekenhuis dient om de nabestaanden van de zieken de gelegenheid te geven om eten te maken voor hun zieken. Anders krijgen zij geen eten. Wij willen zo een keuken bouwen voor onze kinderen naast de school. Wij hebben een extra bezoek gebracht aan dat ziekenhuis vergezeld van de bouwheer. Toen wij aan het opmeten waren, begon plots een jonge moeder, met een baby in de armen, luid te wenen. Het gejammer sneed door merg en been. Ik kon niet meer meten, niet meer nadenken, mijn aandacht ging naar vrouw en kind. Het beterde niet toen men ons kwam zeggen dat de baby het bewustzijn dreigde te verliezen. Leven en dood,vind ik, zijn heilige begrippen. Gaat hier een kind sterven en wij kunnen niets doen? Maar nadat het kind wat meer lucht kreeg, kwam het terug bij. Ik weet niet hoe het afgelopen is. Wij hebben de jonge moeder wat geld gegeven zodat zij de transport naar het ziekenhuis in Zomba kon betalen. Wij bereiden de bouw nu beter voor. Omdat wij weten dat de beleidsmensen in Sitima plots kunnen zeggen: morgen beginnen wij aan de bouw van de keuken en hoe wil je die keuken? Wij zijn zinnens een maquette te maken. Dan zien wij de verhoudingen beter. De keuken zal uitgerust met een schouw met drie vuren in aparte stenen ovens. Vanaf de schouw loopt er dan een groot schuin dak waaronder de veranda komt waar er gegeten kan worden maar ook dienst zal doen als grote open vergaderplaats. De veranda zal vrij groot zijn een 12 m op 7,5m. Naast de drie vuren komt er een opslagruimte een deel voor de pannen, potten, (plastieken) servies en bestek, en daar achter komt er een opslagplaats voor het eten.

De afwerking van het schooltje zal ook nog wat werk vragen. Rond het huis komt er een betonnen afvoer voor het water. De vloer wordt in rode beton gelegd en de muren ook met cement afgezet. Later willen wij dat witten. In de literatuur die wij raadplegen omtrent het inrichten van kleuterklasjes wordt veel nadruk gelegd op een kleurrijke omgeving. Dan wordt het uitrusten van die klasjes met het nodige speelgoed een grote zorg. Hier is verantwoord speelgoed moeilijk te vinden. En het naar hier brengen vanuit België is ook geen sinecure. Bezoekers proberen wij te overladen met dergelijk speelgoed.**

HELP!!!

Ik zet het voorgaande tussen haakjes omdat wij vandaag gezien hebben dat ons schoolgebouwtje (ja met een -tje) al te klein blijkt te zijn, nog voor het in gebruik genomen is. De ‘builder’ legde de laatste hand aan de rode betonnen vloer en de kleuters zaten met zijn allen in het oude gebouw. Ik kon mijn ogen niet geloven. Meer dan 90 kleuters zaten daar met grote ogen verwachtend te kijken. Het optrekken van ons eenvoudig gebouw, en ik heb al gezegd dat het een tempel is ten overstaand van de omliggende woningen, heeft zeker een aantrekkingskracht op de bevolking. Is negentig dan een eindpunt? Het gemiddelde vorig jaar lag rond de 35. Wij willen even afwachten. De ouders moeten 100 MK (= 0,5 €) per maand betalen als schoolgeld. Vorig jaar hebben zij na enkele waarschuwingen meer dan twintig kleuters moeten naar huis sturen. Volgende week beginnen zij met het ophalen van het geld. Maar 90 kleuters, hoe kunnen wij daar iets zinnigs mee doen? De twee kleuterleiders en de twee kleuterleidsters zijn onervaren mensen met één man die middelbare school heeft afgewerkt maar hij heeft geen enkele pedagogische ervaring. En de mentaliteit van sommige is zo één van: ik ben vrijwilliger, als er iets is dat ik belangrijker vind dan ga ik niet voor de kleuterklas staan. Relatie kind/volwassen is niet zoals bij ons. Tot twee jaar laat de moeder het kind niet los. Maar eens daarna is het zoals een kip op een zeker moment haar keukens van zich weg pikt. Kinderen zorgen meer voor elkaar dan. En je voelt die houding ook bij de kleuterleid(st)ers. Maar wij zijn gestart en wij zullen pogen er het beste van te maken. Wij zullen in het begin drie maal per week Sitima bezoeken en het pedagogisch personeel zoveel mogelijk bijstaan.
Het beloven spannende maanden te worden.

Tot volgende week