Dagboek week 33: van maandag 1 oktober tot zondag 7 oktober 2007
Maandag naar Sitima: toen wij bij ons vorig bezoek aan Sitima het ‘openbaar vervoer’ maar niets vonden, en wij hebben dan nog een voorkeursbehandeling gehad omdat wij in de cabine zaten van deze nog net herkenbare ‘one cabine pick up’ besloten we nu de hele tocht te voet te doen.
De route bestaat uit vijf delen:
- eerst steil naar beneden (1,5 km)
- langs de grote baan (1 km)
- een minder drukke maar ook asfaltbaan naar het vliegveld (3 km)
- de zandbaan naar het meer: stofferig, breed, veel putten (6 km)
- en tenslotte aan de Govar markt een smal stofferig baantje (3km)
De kilometers zijn geschat. Wij stappen goed door en bereiken nog vlot onze eindbestemming na een kleine drie uur. Om zeven uur vertrokken, het is nog niet te warm. Wij waren niet verwacht en toch werden onze kinderen van de ‘nusery’ in Sitima goed verzorgd. Bij de nsima werden er kleine visjes in olie geserveerd. Dat is een goed teken. Iets over die Nsima: het is een graanproduct (maïs). Zij maken er eerst meel van. Bij het meel voegen zij water, brengen die aan de kook tot men een dikke witte klomp bekomt. Het is vast en het wordt, ook op restaurant, met de handen gegeten. Meestal eet men er een sausje bij. Zij doppen hun nsima in de saus.
Als je nsima hebt besteld, komt men, in de betere restaurants, eerst met de waterkruik en bassin om je de kans te geven je handen te wassen. En ook na de maaltijd krijg je de kans om je handen te wassen. In de gewone restaurants staat er meestal een ton met een waterkraan waar je zelf je handen kunt wassen.
In onze enquête was er de vraag hoeveel maal per week eet je nsima? De meeste families antwoordden 14 maal. Om maar te zeggen dat dit meer is dan een hoofdbestanddeel van hun voeding.
Terug naar onze kleuters: normaal zijn er twee vrijwilligers die de peuters opvangen maar de vrouw was ziek. Dus moest onze ‘getuige van Jehovah’ het alleen doen. Maar de 33 peuters waren rustig. Bij het eten zaten zij per drie aan ‘tafel’ (lees op de grond) en zij hadden per drie twee bordjes: een met nsima en een met visjes. En dat ging goed. Iedereen was rustig, ieder om beurt graaide eens in de nsima en daarna in de visjes en er was nergens onenigheid. De leerkracht en de kokkin, een oudere heel zorgzame vrouw, aten mee, zie bijlage foto, van matige kwaliteit, maar het geeft een juist beeld.
Ook wij kregen de kans om mee te eten maar wij weigerden beleefd (‘wij eten pas om 12 uur). Na het eten deed onze kleuterleider nog enkele klassieke spelletjes en ook een paar bewegingsspelletjes. Wij bedankten met een koekje voor elk en ondernamen de terugtocht, dit maal in de hete zon. Wij hadden het voorzien en hadden 4,5 liter water mee.
Het was toch zwaar. Ik voelde dat de vermoeidheid heel langzaam in mijn lijf sloop. Mieke leek mij fitter. Wij hadden wat meer gerust dan tijdens de heen tocht. Na 3u 30 waren wij terug. Moe en gelukkig, zoals dat heet. Moe van de 30 km en gelukkig omdat wij thuis geraakt waren.
Het goede nieuws blijft maar komen:
- Mieke wordt vertegenwoordigster van ‘Vlamingen in de Wereld’ (VIW) voor Malawi. Het is de bedoeling dat zij de Vlamingen die in Malawi wonen , in kaart brengt, opzoekt, en eventueel eens met elkaar in contact brengt. Ook als er iets moet onderzocht worden dan zullen zij Mieke vragen of zij wil meewerken. Zij hebben al laten verstaan dat zij een interview willen voor hun tijdschrift. Zij weten blijkbaar niet dat Mieke allergisch is voor interviews. Maar ik denk dat het hen wel zal lukken om een interview te bekomen.
- Verloren gewaande Knacks wordt teruggevonden: de vorige keer was de verpakking van onze Knack losgescheurd maar de drie of vier delen waren er bij. Maar nu lag enkel de Knack in onze postbus en niet de bijlagen. We zijn wel al blij met de Knack, maar Mieke en ik gingen toch even polsen of de andere delen niet ergens lagen.Bij de baas: mooi dat gesprek en de afloop. Wij gaan ervan uit dat hij weet waar die delen zijn. Draaien wat rond de pot, smeren wat boter aan zijn … en vragen dat hij eens een grondig onderzoek zou willen instellen. We zeggen dat wij zonder bijna niet kunnen functioneren (wij kunnen toch nog goed komedie spelen).
Als hij ons kan verzekeren dat het niet hier is maar in Blantyre of in Lilongwe dat het kwaad geschied is dan weten wij dat wij naar Blantyre moeten … Maar daarvoor had hij een zinnetje laten vallen dat hem verraadde: ‘ Ja, wij weten niet als er losse stukken zijn van wie die zijn’. Ja, dat verstaan wij. (wij kunnen toch nog goed komedie spelen). Toen hij even ging kijken of er is iets lag, kwam hij binnen, mooi gespeeld of beter mooi geprobeerd: ‘Dat is alles wat er ligt. En wat zag ons lodderig oog? Jawel, Weekend Knack Focus en nog enkele kleinere boekjes. Mooi geregeld. Een paar grapjes, hem bevestigd in zijn groot leiderschap en al lachend en met de volledige Knack naar buiten. Een knipoogje naar elkaar en vro en vrij naar huis.
Wat is er leuker om in de schaduw van 30° te recupereren in een ligzetel met de Knack. Veel gelezen en genoten.
Tot volgende week met meer goed nieuws
De route bestaat uit vijf delen:
- eerst steil naar beneden (1,5 km)
- langs de grote baan (1 km)
- een minder drukke maar ook asfaltbaan naar het vliegveld (3 km)
- de zandbaan naar het meer: stofferig, breed, veel putten (6 km)
- en tenslotte aan de Govar markt een smal stofferig baantje (3km)
De kilometers zijn geschat. Wij stappen goed door en bereiken nog vlot onze eindbestemming na een kleine drie uur. Om zeven uur vertrokken, het is nog niet te warm. Wij waren niet verwacht en toch werden onze kinderen van de ‘nusery’ in Sitima goed verzorgd. Bij de nsima werden er kleine visjes in olie geserveerd. Dat is een goed teken. Iets over die Nsima: het is een graanproduct (maïs). Zij maken er eerst meel van. Bij het meel voegen zij water, brengen die aan de kook tot men een dikke witte klomp bekomt. Het is vast en het wordt, ook op restaurant, met de handen gegeten. Meestal eet men er een sausje bij. Zij doppen hun nsima in de saus.
Als je nsima hebt besteld, komt men, in de betere restaurants, eerst met de waterkruik en bassin om je de kans te geven je handen te wassen. En ook na de maaltijd krijg je de kans om je handen te wassen. In de gewone restaurants staat er meestal een ton met een waterkraan waar je zelf je handen kunt wassen.
In onze enquête was er de vraag hoeveel maal per week eet je nsima? De meeste families antwoordden 14 maal. Om maar te zeggen dat dit meer is dan een hoofdbestanddeel van hun voeding.
Terug naar onze kleuters: normaal zijn er twee vrijwilligers die de peuters opvangen maar de vrouw was ziek. Dus moest onze ‘getuige van Jehovah’ het alleen doen. Maar de 33 peuters waren rustig. Bij het eten zaten zij per drie aan ‘tafel’ (lees op de grond) en zij hadden per drie twee bordjes: een met nsima en een met visjes. En dat ging goed. Iedereen was rustig, ieder om beurt graaide eens in de nsima en daarna in de visjes en er was nergens onenigheid. De leerkracht en de kokkin, een oudere heel zorgzame vrouw, aten mee, zie bijlage foto, van matige kwaliteit, maar het geeft een juist beeld.
Ook wij kregen de kans om mee te eten maar wij weigerden beleefd (‘wij eten pas om 12 uur). Na het eten deed onze kleuterleider nog enkele klassieke spelletjes en ook een paar bewegingsspelletjes. Wij bedankten met een koekje voor elk en ondernamen de terugtocht, dit maal in de hete zon. Wij hadden het voorzien en hadden 4,5 liter water mee.
Het was toch zwaar. Ik voelde dat de vermoeidheid heel langzaam in mijn lijf sloop. Mieke leek mij fitter. Wij hadden wat meer gerust dan tijdens de heen tocht. Na 3u 30 waren wij terug. Moe en gelukkig, zoals dat heet. Moe van de 30 km en gelukkig omdat wij thuis geraakt waren.
Het goede nieuws blijft maar komen:
- Mieke wordt vertegenwoordigster van ‘Vlamingen in de Wereld’ (VIW) voor Malawi. Het is de bedoeling dat zij de Vlamingen die in Malawi wonen , in kaart brengt, opzoekt, en eventueel eens met elkaar in contact brengt. Ook als er iets moet onderzocht worden dan zullen zij Mieke vragen of zij wil meewerken. Zij hebben al laten verstaan dat zij een interview willen voor hun tijdschrift. Zij weten blijkbaar niet dat Mieke allergisch is voor interviews. Maar ik denk dat het hen wel zal lukken om een interview te bekomen.
- Verloren gewaande Knacks wordt teruggevonden: de vorige keer was de verpakking van onze Knack losgescheurd maar de drie of vier delen waren er bij. Maar nu lag enkel de Knack in onze postbus en niet de bijlagen. We zijn wel al blij met de Knack, maar Mieke en ik gingen toch even polsen of de andere delen niet ergens lagen.Bij de baas: mooi dat gesprek en de afloop. Wij gaan ervan uit dat hij weet waar die delen zijn. Draaien wat rond de pot, smeren wat boter aan zijn … en vragen dat hij eens een grondig onderzoek zou willen instellen. We zeggen dat wij zonder bijna niet kunnen functioneren (wij kunnen toch nog goed komedie spelen).
Als hij ons kan verzekeren dat het niet hier is maar in Blantyre of in Lilongwe dat het kwaad geschied is dan weten wij dat wij naar Blantyre moeten … Maar daarvoor had hij een zinnetje laten vallen dat hem verraadde: ‘ Ja, wij weten niet als er losse stukken zijn van wie die zijn’. Ja, dat verstaan wij. (wij kunnen toch nog goed komedie spelen). Toen hij even ging kijken of er is iets lag, kwam hij binnen, mooi gespeeld of beter mooi geprobeerd: ‘Dat is alles wat er ligt. En wat zag ons lodderig oog? Jawel, Weekend Knack Focus en nog enkele kleinere boekjes. Mooi geregeld. Een paar grapjes, hem bevestigd in zijn groot leiderschap en al lachend en met de volledige Knack naar buiten. Een knipoogje naar elkaar en vro en vrij naar huis.
Wat is er leuker om in de schaduw van 30° te recupereren in een ligzetel met de Knack. Veel gelezen en genoten.
Tot volgende week met meer goed nieuws
posted by bvn @ 9:57 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home