van maandag 10 september tot zondag 16 september 2007

Wil je even weg van het aardse?

Wil je even voelen wat het buitenaardse zou kunnen zijn?

Ga dan even mee.

Het is avond en je hebt een drukke dag gehad. Je begint slaap te krijgen. Je nestelt je naast je geliefde in bed, en naast jou staat de CD speler. Je dooft de lichten en de cd speler begint Laudatio Dominum uit Vesperae Solennes de Confessore van Mozart te spelen. Ogen dicht, lichamen dicht tegen elkaar. Laat je CD speler dit te kort liedje enkele malen herspelen tot een 30’ lang. Voel tijdens de muziek je gemoed aanzwellen. Je hart zindert, je liefde voor het menske naast jou stijgt tot ongekende hoogte. Voel de aura rond je eigen lichaam. Het is alsof je extra elektronen voelt stromen. De stroming is zo sterk dat je de indruk krijgt dat je lichaam uitdeint, je wordt echt omvangrijker. Een deel van jou wil de wereld in. Morgen ga je die wereld vertellen hoe ontzettend veel je houdt van zijn mensen, zijn wetten, zijn doen en laten. Je gaat bergen verzetten. Je houdt onvoorstelbaar veel van het leven. Alles wat met het leven te maken heeft, is goed, zelfs de dood wordt aanvaarbaar. En jij gaat samen met de door jou teder beminde over in een zalige slaap met enkel zachte dromen.

p.s. Lukt het niet volledig de eerste keer, herhaal dit dan later nog eens een paar keer, het zal lukken, zeker weten. Ik denk ook dat je het alleen kunt bereiken als je in vrede leeft met jezelf. Maar dat laatste geldt ook voor iedereen, single of ...

Goede dag,

Ik ga nu over week 30 niet te veel vertellen omdat ik eerst nog even over week 29 wil hebben. Vorige week heb ik (te?) uitgebreid verhaald over de wedervaren van de aankoop van ons huis hier in Zomba. Zo zouden wij vergeten dat wij weer in aanvaring zijn gekomen met de dienst ‘Immigration’. Vorige week dinsdag trokken wij naar de plaatselijke autoriteiten van Immigration. Onze toeristenpaspoort zou enkele dagen later verlopen. Vorig jaar was er geen enkel probleem om drie maanden toeristenpaspoort te krijgen. Zij moeten de ene maand die wij bij de landing kregen met twee maand verlengen zodat wij dan onze volledige drie maand hebben, nodig om ons vliegtuig te halen van 31 oktober. Dus wij dachten dit jaar…maar… Wij zaten zogezegd tussen twee stoelen. Als toerist krijgt je vrij eenvoudig een verblijfsvergunning van drie maand: een toeristenverblijf. Maar als toerist mag geen enkele activiteit aan de dag leggen. En dat geldt niet meer voor ons. Dus moeten wij een verlenging van een verblijfsvergunning aanvragen en niet een toeristenpaspoort. Maar dan moest hij een bewijs hebben dat wij effectief hier iets doen. Daarvoor stuurde hij ons naar de ‘District Commissioner’. Wij daar naar toe maar de vrouw die ons ontving, was niet opgezet met onze vraag. De reden hiervoor was dat wij aan iets begonnen waren zonder haar dienst in te lichten. En nu wij hen nodig hadden, nu stonden wij wel aan haar deur. Wij zegden dat wij wel al eens hier waren geweest om onze plannen te bespreken (zie week 3,4?). Maar wij moesten toegeven dat wij toen nog niets effectief in onze gedachten hadden. Van Sitima, Callista , ngo …was er toen nog geen sprake. Zij stuurden ons toen naar een sportclub dat voor ons een dood spoor was omdat wij geen sportclub wilden uitbouwen. ‘Waar zijn jullie nu mee bezig?’ ‘Wij starten een project in Sitima.’ antwoorden wij braaf. ‘Wij hebben daar geen weet van dus kunnen wij jullie geen bewijs geven dat jullie daar een project op touw zetten. De plaatselijke ‘mfumu, chief’ moet ons een brief schrijven van wat er daar gebeurt.’ ‘Dus jullie sturen ons terug naar hen die ons naar jullie stuurden zonder enig papier?’ Hun antwoord klonk bevestigend maar toch vonden wij dat er al meer goede wil was dan bij het begin. In feite vertel ik het nu in het kort maar wij hebben daar zeker meer dan een uur rustig in het bureau blijven discuteren, altijd kalm, beleefd, vragend om hulp. Nu ging zij even buiten dan weer belde zij iemand op. Het was niet altijd duidelijk of het verband hield met onze zaak. Dus wij zonder brief terug naar de ’Immigration’ dienst met een klein hartje. En wat gebeurt er daar? Normaal in plaats van ons twee maanden te geven waarop wij initieel gehoopt hadden, geven zij ons een verblijfsvergunning tot 8 oktober, zonder één woord uitleg of zonder één vraag te stellen. Ook de man die ons die maand verlenging gaf was een ondergeschikte. Wij waren opgelucht dat wij een maand hadden gekregen en dus tijd kregen om naar oplossingen te zoeken. De mfumu kon ons helpen met het schrijven van de brief. Voor de verlenging van de verblijfsvergunning voor een langere periode moesten wij naar Blantyre gaan. Maar om te vermijden dat wij weer tot vier maal toe, en wie weet meer, naar Blantyre zouden moeten om drie maanden verlenging (zie week 8,9?) te krijgen besloten wij Callista aan te schrijven of zij ons geen brief met haar aanbevelingen kon schrijven, en dit voor een langere periode dan drie maanden. En enkele dagen na onze mail hadden wij haar aan de telefoon. En overmorgen komt zij ons opzoeken. Voor de eerste keer in mijn bestaan kwam er een minister mij opzoeken in mijn huis.

Callista deed een telefoontje naar een collega minister en nam de paspoorten mee naar Lilongwe en beloofde ons een verblijfsvergunning voor meerdere jaren. Hopelijk kunnen wij ons nu op de essentie van ons verblijf concentreren. Ik beloof jullie volgende week alleen over die essentie, nl. Sitima, te spreken.

Een warme knuffel aan elk van u, lieve lezer, van Mieke en Johan