maandag 3 september tot zondag 9 september 2007

Gelezen in MO, een maandelijkse bijlage bij onze Knack:

De rijken in het Westen hebben in feite geen onbevredigde behoeften meer en de armen van de derde wereld kunnen hun meest noodzakelijke behoeften niet bevredigen.

En wat gebeurt er: de rijken worden bestookt met de meest geraffineerde methoden om toch maar nieuwe behoeftes te creëren en de armen ja die blijven arm zeker. Als ik de mode bekijk dan is dat gewoon een afwisseling tussen nu eens kort dan weer lang en dan weer spannend, een jaar later dan moet het weer los rond het lijf hangen. Met kleuren en modellen gebeurt net hetzelfde. Nu eens rood dan weer pastel, dan weer groen en zoveel jaren later weer rood, maar eerst groen en dan pastel…Anderzijds is het ook leuk dat spelen met kleuren, lengtes, motieven, stoffen… Ik versta wel dat mensen daar echt kunnen in opgaan.

Hier zijn de mensen meer bezig met overleven en dan genieten. Geen stiptheid, de tijd zijn werk laten doen, geen overuren, het zalige nietsdoen, weinig ambities, mede door tekort aan kansen, traag, geen nodeloze drukte. Misschien is dit alles meer te wijten aan ondervoeding en te weinig aandacht in de ontwikkeling van de hersenen tijdens hun prille jeugd. Juist aan deze twee punten willen wij in Sitima extra aandacht besteden. Wij volgen nu een tweeling van twee maanden oud, die hun moeder verloren tijdens de bevalling, en wij hopen hier al wat effectieve hulp te kunnen bieden.

Weer een heel bewogen week:

Ja, deze week moesten wij het laatste en grootste deel (60%) betalen om het huis definitief te verwerven. Wij hebben altijd al moeilijkheden gehad om in contact te komen met onze advocaat die ons moest leiden in een (voor ons althans) wirwar van papieren en voorschriften. Wij hebben, sedert onze terugkeer, heel veel energie gestoken om hem te contacteren maar zoals reeds geschreven met een mager resultaat: hem eens aan zijn voordeur gesproken, toen hij net zijn huis ging verlaten, een sms en een officieel bezoek. Maar wij wisten nog steeds niet hoe ver hij stond. Wij hadden er alles aan gedaan om het geld op onze rekening te krijgen, lees wisselen van euro’s in Kwatcha’s. Omdat het verdacht stil was rond zijn persoon en op woensdag 5 september de laatste dag van betaling was, besloot Mieke hem te verrassen. Wij trokken iets na zeven uur op maandagochtend, 3 september, naar zijn huis, dat maar 600 m van ons verwijderd ligt. Ja, hij was thuis en ja wij mochten binnenkomen. Na een kwartiertje wachten kwam hij binnen. Hij luisterde beleefd naar ons aandringen om er nu toch spoed achter te zetten want wij willen wel echt betalen op de 5^de september. ‘Eerst moet ik nog enkele details uitzoeken’ repliceerde hij. Als Mieke toen vroeg welke die details dan waren dan ging het er vooral om of er al dan niet een hypotheek (mortgage?) stond op het huis Na nog eens duidelijk gemaakt te hebben dat wij toch heel graag hadden dat wij op de 5^de zouden betalen namen wij afscheid. Ik was nog maar buiten of ik beklaagde mij al dat ik niet echt gezegd dat ik woensdag zou betalen, behoudens een duidelijk bewijsbare fout van de Thombozi’s, de eigenaars van het huis . Maar goed wij hadden het niet zo expliciet gezegd maar het was toch duidelijk dat wij op tijd wilden betalen.

Dinsdag nog enkele sms’jes gedaan maar kregen pas laat een antwoord terug: hij had nog geen antwoord gekregen op zijn vraag maar heb niet zo een angst.Woensdag: vandaag zouden wij moeten betalen. Nog een paar keer geprobeerd om de advocaat te bereiken maar hij gaf niet thuis. Tot er plots een telefoon binnen kwam die wij gemist hadden: van Thombozi. In plaats van terug te bellen, besloten wij tot bij hen te gaan, zowat een km van ons. Wij babbelen wat heen en weer. Toen Mieke uitlegde dat onze advocaat eerst nog enkele details wilde nagaan, en erbij zei dat het over een lening ging, werd onze Minnie, de eigenares, een overvolle vrouw en waarschijnlijk in grote geldnood, lichtjes geïrriteerd. Zij zwaaide met een officieel lijkend papier dat zij gaf als bewijs van haar goede trouw en van haar onschuld. Wij zeiden dat onze advocaat niet te bereiken was. Wij twijfelden. Wat moesten wij doen? Ik zei dat wij, als wij geen contact konden krijgen dat wij dan deze namiddag zouden gaan betalen. Ik dacht dat zij met ons zouden meegaan naar de bank, of beter dat zij met hun auto ons zouden meepakken maar nee wij moesten dat zelf gaan doen. Ook de vorige keer wilde zij niet mee naar de bank ondanks het feit dat haar echtgenoot daar jarenlang de nummer één is geweest.

Het kwam allemaal niet te goed uit omdat wij op de middag nog een afspraak gemaakt hadden over Sitima met Grace, de bekwaamste medewerkster van onze groep. Rond 13u30 gingen wij op stap naar de bank. Dat was niets te vroeg want de bank sloot om drie uur en wij moeten een drie kwartuur stappen. Wij hadden ondertussen al een bericht gestuurd naar onze advocaat dat wij zouden betalen als wij geen contact met hem hadden. Een kwartuur voor wij bij de bank zouden zijn, belde onze advocaat zelf. Wij hadden de oproep gemist en belden hem op en ja hoor, hij nam op: dat het volledig op onze verantwoordelijkheid zou zijn als wij nu al zouden betalen. Wij wierpen op dat de datum van betalen er is en dat hij dat al lang wist. Ja, zegt hij, maar een paar dagen uitstel kan geen kwaad. En toen begon hij andere argumenten voor uitstel op te sommen. De Thombozi’s hebben hem heel laat op de hoogte gebracht dat er een lening in het spel was. En hij moest nu uitzoeken of het om een hypotheek ging. Hij voegde er nog aan toe: dat wij al een groter voorschot hadden betaald dan gebruikelijk is.

Ik moet er bij zeggen dat ms. Thombozi hemel en aarde had bewogen om tijdens ons verblijf in België om toch nog een bijkomende storting te doen. Wij hebben toen nog een storting gedaan en als ik alles uitreken heeft ons dat toch flink wat geld gekost. Onze telefoon viel uit, geen units meer.Nu moesten wij eerst naar het centrum om units te kopen. Aan de voet van de trappen naar de bank belden wij naar ms. Thombozi en zij repliceerde dat de advocaat naar die lening had moeten vragen. Ik wist niet meer wat gedaan. Wij besloten onze advocaat tot einde van de week uitstel te geven. Ik vertelde dat aan ms. Thombozi en de Spaanse Furie stortte over mij heen. Gelukkig is mijn Engels niet zo goed maar een nieuw woord heb ik toch geleerd ‘alles was rubbish’. Ik begreep wel dat zij het op onze advocaat gemunt had. Ik probeerde haar wat te kalmeren maar er was geen houden aan. Wij analyseerden ’s avonds de hele zaak, alle mogelijkheden afgetast en kwamen toch tot de conclusie dat alles wellicht toch deze week nog in orde zou komen. Wij konden niet geloven dat de Thombozi’s zo geslepen zouden zijn en ons zouden laten opdraaien voor hun hypotheek. Waarschijnlijk hadden wij vandaag mogen betalen.

Donderdag hadden wij een paar keer geprobeerd onze advocaat te horen of hij al goed nieuws voor ons had. Maar hij gaf geen antwoord En ’s avonds gebeurde er iets speciaals. De telefoon gaat en de advocaat van de Thombozi aan de andere kant van de lijn: hij wou deze avond nog onze advocaat aan de telefoon hebben. Ik antwoordde dat hij dan beter zelf naar hem zou bellen maar nee onze advocaat moest naar hem bellen. Wij spraken af dat ik zou proberen hem te bereiken en als dat niet lukte dat ik dan hem zou terug bellen.

Hij voegde daar nog aan toe dat hij ons uit het huis zou zetten of dat hij overwoog (mijn Engels is echt niet goed) om ons uit het huis te zetten. Bonk…

Maar nu komt het geheimzinnige. Wij proberen naar Muhra te bellen maar het belt altijd bezet. Zouden onze units op zijn? Dat kon in feite niet maar om zeker te zijn willen wij onze gsm opladen. Maar ook hier kregen wij een bezettoon. Dat hadden wij nog nooit meegemaakt. Wij waren blijkbaar afgesneden van de buitenwereld. Er zat niets anders op om naar onze advocaat te gaan, ook al was het nieuwe maan en dus pikdonker. Wij namen een van onze nachtwakers mee. In begin is het echt aftasten waar wij moeten gaan. Wij kennen wel de baan heel goed maar toch… wij moeten al eens uitwijken voor een paar boomstammen, volledig over de weg gespreid, van mensen die nog hout zijn gaan halen of liggen die boomstammen voor eventuele autobestuurders te verrassen?

Bij Murha aangekomen vertelde de nachtwaker dat hij niet thuis was maar dat hij vanavond nog zou terugkeren. Wij stelden vast dat wij halsoverkop vertrokken waren: geen schrijfpapier, geen schrijfgerief, maar vooral geen nummer van de advocaat van de Thombozi’s. Wij besloten terug te keren en onze nachtwaker terug te laten keren met een brief van ons. Thuis gekomen probeerden wij onze gsm nog eens en belden naar Rebecca, een van de leden van onze organisatie te bellen, alleen om te zien of wij toch nog ergens contact konden nemen. Oh dat bleek te lukken. Mieke legde onmiddellijk af omdat wij nu geen zin hadden om over andere dingen te praten. Twee minuten later gaat de telefoon, … Rebecca. Wij besloten niet op te nemen. Later vernamen wij dat er waarschijnlijk een overbezetting op het net was. Nu nog eens naar Murha geprobeerd en ja hij nam op en …wij mochten morgen gaan betalen. Beter nieuws kon ik op dat moment niet horen. Hij zou contact nemen met de andere advocaat. Wij konden eindelijk naar bed. Het was al over tienen; de eerste keer dat wij zo laat te bed gingen. Nog een sms gestuurd naar de Thombozi’s: “morgenvroeg gaan wij betalen. Duizend maal excuus, hopelijk kun je het ons vergeven”. Een beetje later een antwoord: ‘dank je voor de sms. Wij weten dat jullie het goed bedoelden. Goede nacht’. Wij antwoorden bedankt voor het antwoord en ook goede nacht. De volgende ochtend stonden wij om acht uur aan de bank. Na een half uurtje was het betaald en onmiddellijk twee sms’jes gedaan: een naar de advocaat en een naar de Thombozi’s. Om 17u15 bellen wij nog eens naar onze advocaat omdat wij toch dachten dat er na de betaling een en ander moest getekend worden en wat zegt hij: over een kwartiertje zijn wij bij jullie om alle papieren te tekenen. Buiten verwachting ging het er erg ontspannend aan toe. Mieke had het ook opgemerkt en zei dat de Malawezen toch vlug iets kunnen vergeten. Na het tekenen van alle documenten vroeg Minnie Thombozi of zij in het Chichewa iets mocht zeggen tegen onze advocaat. En dat is dan weer mooi: ze zei dat het haar speet dat zij gisteren zo uitgevlogen was tegen hem. Ik veronderstel dat hij ook een aantal keren het woord ‘rubbish’ heeft moeten horen. Wij nodigden, als compensatie, de Thombozi’s uit voor een etentje in de ‘Kuchawe In’, wat zij in dank aanvaarden.

Ik heb dit wat uitgesponnen en ik teister mijn lezer met vele details. Maar, beste lezer, het is voor ons een dagboek, en later zullen wij die details, denk ik, nog graag eens terug lezen. Wij hebben deze week ook nog al wat problemen gehad met de ‘Immigration’ dienst. Samen met onze pogingen om een huis te kopen was er wat teveel emotie om goed te zijn.

Tot volgende week, beste lezer

Mieke en Johan