Week 21 en 22: van 1 april tot 7 april en van 8 april tot 14 april

Twee toffe weken maar met enkele dikke tegenvallers!

Eerst de tegenvallers:

Op het einde van week 20 begon Mieke te verzwakken en koorts te maken. Toen de koorts boven de 39° uitsteeg begonnen wij aan malaria te denken alhoewel de keelpijn en de ademhalingsmoeilijkheden eerder griep liet veronderstellen. Omdat Malaria heel schadelijk is als je er te lang mee rondloopt, besloten wij toch een test te doen. Geen auto en geen dokters die zich verplaatsen, dus zat er niets anders op dan een taxi te bellen. Dat viel allemaal best mee: binnen het kwartier zat Mieke in de auto en wij naar een privé kliniek, want de dokteres die Mieke wenste te raadplegen zat zonder elektriciteit en zij verwees ons naar een privé ziekenhuis met een generator want voor de test was elektriciteit noodzakelijk. Ook hier geen problemen, heel hygiënisch en na twee minuten wisten wij dat het resultaat 'negatief' was. De man die ons het meedeelde, zei het met enige tegenzin alsof hij spijt had van het resultaat. Al bij al waren wij opgelucht, geen Malaria en Lariam nog niet tevergeefs genomen. Wij hadden van een zus antibiotica toegestuurd gekregen en wij twijfelden. In de meeste gevallen twijfelen wij zolang om antibioticum te nemen dat wij genezen zonder antibioticum en zo ook nu weer. Na drie dagen hoge koorts werd Mieke beter en na vijf dagen was zij terug de oude wel enkele kg minder en dus geen lopen meer tot zij terug op gewicht is.

Maar van het een komt het ander, Johan had in de regen nog een heel goede tijd gelopen op de 10 km maar bleef wat lang in zijn natte kleren rond lopen en wie zat er 's anderendaags met een verkouden neus. Twee dagen later had ook hij lichte koorts. Ook hier was er geen antibioticum nodig om te herstellen.

Op woensdag, 4 augustus, hadden wij een afspraak op de vlieghaven met onze zus. Het vliegtuig was nauwelijks geland en daar verscheen onze zus, op vijftig meter van ons. Zij wuifde, lachte, pinkte een traan weg, zij was overigens niet alleen om dat te doen. Wij hollen naar de aankomsthal want als zij ook daar zo snel is, kan het zijn dat zij de douane verrast en zit zij voor ons achter het stuur van onze wagen. De eerste passagiers komen buiten met pak en zak, kruiers alom, gekus, bloemen…,wij kijken wat sip want wij hebben de bloemen vergeten… Onze zus komt maar niet te voorschijn.'Het was toch onze zus die wij de trap zagen afstormen?'.Wij twijfelen, de aankomsthal loopt leeg, enkele officiëlen beginnen ons verdacht aan te kijken… En plots, ja, daar komt zij.

'Hé, je bent er toch!.'

'Ik wel, maar mijn bagage niet'.

En nu wisten wij de reden waarom zij niet als eerste de aankomsthal vulde. Wat papieren ingevuld, enkele telefoonnummers uitgewisseld en maar hopen zeker… Enkele telefoons tijdens de eerste dagen gaven geen resultaten. Wij vertrekken tijdens het paasweekend naar de Mua Mission. Wij willen vandaar bellen, maar neen geen verbinding mogelijk, zelfs niet met een vaste lijn. De dag nadien rijden wij naar het meer om aan het water heerlijk te lunchen en… met het goede nieuws dat de bagage de dag voordien was geland op de vlieghaven. Wij huren de auto één dag langer en halen de bagage zonder problemen op.

Drie maal pech, drie maal een goede afloop, in feite niets aan de hand dus…

Het goede nieuws nu:

Wij zijn nu volop bezig met onze terugkeer naar … Malawi voor te voorbereiden. Waar gaan wij logeren; in ons eigen huis, in ons huidig huurhuis, in nog een ander huis (vandaag nog werd ons een woning te koop aangeboden)? En wat gaan wij doen?

Morgen gaan wij naar Callista. De vergadering waar wij zo lang naar uitgekeken hebben vindt dan plaats. Dit kan (alle verhoudingen in acht genomen) voor ons een historische dag worden. Deze vergadering zou een stichtingsvergadering moeten zijn. Wat heeft Callista voor ogen, welke mensen zullen er rond onze tafel zitten (wij denken aan een advocaat, een financiëel expert, iemand van de hulpverstrekkende sector, een ervaringsdeskundige inzake NGO's…), wie draagt de eindverantwoordelijkheid, zijn wij de enige financiers,zijn de financiële middelen in overeenstemming met de plannen, zijn onze plannen in overeenstemming met wat zij voor ogen hebben, krijgen wij een dagelijkse opdracht of zal het meer een supervisie zijn, welke hulp kunnen wij van hen krijgen, met wat beginnen, waar beginnen, wat is ons uiteindelijk doel, hoe dat bereiken, Belgische, Vlaamse en Malawese wetgeving, zijn die te combineren enz…? Honderd en één vragen.

Gisteren hebben wij met onze zus en Callista een kleine Ronde Van Zomba gereden. Vele projecten gezien. Wij hebben al eens zo een tocht beschreven onder de titel 'Mlendo ndi mame' van week dertien. Het was een gelijkaardige tocht maar deze keer heeft onze Callista soms meer tijd genomen. Op een bepaalde plaats zette zij haar autocassetterecorder zo hard met een populair Malawees lied en gans de Orphanage stond in rep en roer, dansen, zingen met wel honderd mensen. Indrukwekkend.

Op een andere plaats namen de vrouwen iedere gelegenheid te baat om te zingen en te dansen, drummers waren voorzien zodat er steeds begeleiding was. In plaats van te applaudisseren maakten zij muziek, zongen en dansten zij.Mieke heeft alles op film. Het was sfeervol, soms heel triestig, schrijnend, soms ook hoopgevend, Malawi in zijn totaliteit.

Tijdens onze laatste maand zullen de belangrijkste beslissingen vallen. Mijn zus maakt hier een heel belangrijke periode mee. Ik hoop dat zij, eens thuis, een uitgebreid verslag maakt voor haar broers en zussen en ook misschien voor de weblog.

Wij moeten nu de vergadering van deze avond voorbereiden. Tot volgende week.

Mieke en Johan