week 17

SFEERBEELDEN of zijn het MIJMERINGEN

Onder de rubriek ' sfeerbeelden of zijn het mijmeringen' verzamelen wij iedere maand een aantal ideeën of overpeinzingen die de maand ervoor geschreven of gedacht zijn.

Week 17: Zomba 11 maart 2007

Schrijnende armoede en ontwikkeling

Gisteren (19/02) nog eens een staaltje van de armoede gezien. Als je even van de hoofdbanen afzakt dan zie je de echte armoede. Het baantje dat wij namen naar een huis voorspelde al niet veel goeds. En inderdaad, het was pure armoede. Schaars geklede vrouwen, een naakte baby, alles grijs en grauw, kleine huisjes (wel in baksteen, zegt Mieke, wat er op wijst dat het nog erger kan). De hopeloosheid van deze mensen is schrijnend. Hier kan je gewoon geen hulp meer bieden. De graad van ontwikkeling is zo laag dat alle pogingen tot hulp niets oplost. Je zou er de ganse dag moeten bijstaan. Hier is geen geld tegen opgewassen. Geef je hen geld dan grijpt het mannetje de centen, drinkt zich zat of gaat naar de hoeren of beide. Komt dan zat en zonder centen (maar misschien met aids) thuis en dan krijgt de vrouw wellicht nog een pak slaag.

Wij keren terug, ik met een wrang gevoel dat je hier niets kunt doen. Degelijke scholing, zowel volwassen onderwijs als het gewone onderwijs, kinderopvang, werk creëren en dat op lange termijn kan hier iets verhelpen. De berusting maakt hen vredelievend maar lost hun probleem niet op. En waarschijnlijk leven er miljoenen mensen zo in Malawi. Wat wij hier ook realiseren, het blijft maar een druppel op een hete plaat ( en ik schreef al eens over mijn hoop dat het misschien een lauwe plaat kan zijn, worden). Maar beter dat dan niets doen.

Is dit een beter leven?

Ja, wij zijn hier bezig een tweede leven op te bouwen. In ons land word je wat geleefd. Ik volgde het nieuws, de politiek, de sport, de financiële wereld, de kunstwereld, de wetenschap enz… en dit zowel op tv, in de krant, een weekblad, internet en soms op de radio. Hier is van dit alles geen sprake. Nu is dat hooguit een 15' per week op het internet. Hier en nu wandelen wij 50 à 60 km, lopen wij een 30 km per week, schrijven heel veel, doen elke dag iets voor onze buurt, gaan soms op bezoek bij mensen of organisaties. De naturel van de kinderen werkt ook aanstekelijk.

De rest van de tijd gaat naar huishoudelijk werk, gezond eten, een beetje lezen, een beetje studeren, en veel genieten van de natuur. Wij zijn bijna steeds buiten. Wij zitten nauwelijks in onze woonkamer. Hooguit een uurtje 's avonds na het avondmaal dat wij meestal in het donker nemen op het terras. Dit is in ieder geval een sober en gezond leven.

Maar waarom leven wij zo niet in ons land? Waarom ken ik de buren hier na vier maand beter dan bij ons na vier jaar? De warmte en de armoede (kleine huisjes, alles te voet) doen de mensen hier veel meer buiten leven. En dat maakt contacten veel gemakkelijker. Een van onze beste beslissingen die wij hier genomen hebben is dat wij het zonder auto wilden proberen. En is het niet merkwaardig dat wij onlangs van een betere Malawees de goede raad kregen dat wij, bij ons volgend verblijf, ons zeker een auto moesten aanschaffen. Een wandelende Mzungu is toch nog een onvoorstelbaar iets. Misschien kunnen wij een deel van onze Malawese levensstijl meenemen naar België. Maar de verleiding is in ons land wellicht oh zo veel groter. De reclame, bijvoorbeeld, speelt hier in Malawi een veel kleinere rol.

Het ontbijt staat klaar, wij gaan eten. Smakelijk

Mieke en Johan (de verslaggever)