Week 16: veel drukte begin deze week

Maandag (26/02/2007) feest bij de wezen:

In de voormiddag om 10u00 zou één van de weeshuizen waar wij een kleine geldelijke steun aan gegeven hadden, ons in een korte ceremonie willen bedanken. Het weeshuis 'Togetherness' heeft nog geen dak boven zijn hoofd. Dat is de reden waarschijnlijk dat zij ons wat extra willen aantrekken. Wij hebben gezegd dat deze steun een kleine steun was en dat wij uitkijken om een belangrijke steun te geven voor een groot project. Zij denken dat een huis bouwen voor hun weeshuis een groot project is. Wat natuurlijk voor een deel althans waar is. De ceremonie was wat chaotisch. Op het laatst veranderen zij de plaats van de meeting. Dus moeten de kinderen, het personeel en de zaken die zij gekocht hebben met onze gift (enkele zakken rijst, bloem en twee zitmatten) verhuizen naar de door hun gekozen vergaderplaats. Het lijkt mij veel gesjouw voor niets. Maar goed de speeches van de voorzitter, de plaatselijke 'chief' en van mijzelf (Mieke en ik hadden vooral al overlegd wat wij zouden zeggen) maken het grootste deel uit van deze korte 'plechtigheid'. Ons publiek bestaat uit een twintigtal kleuters, een zes, zeven vrijwilligers en een tiental moeders met hun al dan niet bezige zuigeling. Voor zover ik iets weet van 'nursering' lijken mij dat geen wezen te zijn. Al bij al waren er meer dan vijftig toehoorders(?). En heel belangrijk wij moesten naar de gekochte zaken gaan, om te zien dat zij echt het geld hadden geïnvesteerd in nuttige zaken. Dat die rijst en maïs echt in de monden van de weeskinderen terecht komen, weten wij natuurlijk niet. De nodige foto's moesten het geheel een beetje luister bijzetten.

Dinsdag: Een 'toevallige' ontmoeting?

Vorige dinsdag was het loopdag. Wij zijn in topvorm (naar onze maatstaven) en wij lopen er lustig op los. Ik had al mijn keerpunt genomen (na goed 5 km) en plots, een echte zeldzaamheid in Malawi, kruis ik een jonge loper, wat ouder dan 20 jaar. Ik heb de gewoonte om al wie ik tegenkom in Old Naisi te groeten. Ik was hier wat verrast en zeg enkel OK. Velen lopen hier op blote voeten en hij liep op slippers. Goed, plots zag ik Mieke voor mij lopen en ook hier was ik wat verrast dat ik haar al ingelopen had. Ik loop iets verder dan zij zodat wij ongeveer samen thuiskomen. Maar Mieke voelde zich goed en had een driehonderd meter verder gelopen dan bij de vorige loopsessie. In gedachten verzonken word ik ingelopen (wat niet zo moeilijk is ondanks mijn topvorm) door die zelfde jongeling. En hij mindert vaart. En begint een gesprek. Ja, hij zoekt hulp voor zijn organisatie. Hij legt niet uit waarom hij mij daarvoor aanspreekt. Ik vraag hem er ook niet naar. Ik toon interesse. Wij halen Mieke in. Ik praat wat met haar. De jongeling blijft in onze buurt verder lopen, op slippers. Hij heeft nog gelopen, zoveel is duidelijk. Ik laat Mieke achter en hij volgt mij en brengt het gesprek weer op zijn hulporganisatie. Ik begin aan het laatste vierde van mijn tien kilometer en dan is het gewoon afzien. Ik kan dan niet zo goed denken maar ik voel mij al bij al goed en loop toch, voor mijn doen, goed door. Hij, Gordon is zijn naam, volgt op zijn slippers vlot. Ik maak een afspraak voor de volgende dag. Juist voor de voetbaltraining zullen Mieke en ik hem terugzien op de plaats waar wij met onze voetballertjes afspreken. En hij zou alles ook op papier zetten zodat wij sneller een inzicht in zijn vragen konden krijgen. Hij lijkt tevreden met deze afspraak. Maar op einde brengt hij het gesprek op zijn droom: hij zou graag een internationale loopcarrière opbouwen. Mieke had ook al aangevoeld dat hij nu niet toevallig aan het lopen was maar dat hij ons wou ontmoeten.

De volgende dag was hij stipt op tijd. Alles stond netjes op papier. Wij bespreken een beetje zijn organisatie. Hij voelde wat spanning, stotterde een beetje. Maar al bij al leek hij een schuttere (ik heb het een beetje voor schuttere mensen) niet domme jongeling te zijn. Hij legt nog eens accent op zijn lopen. Wij maken een afspraak om nu maandag zijn organisatie te bezoeken. Het zou kunnen dat de organisatie nog moet starten. In ieder geval hebben de jongens en meisjes onder de veertien jaar geen voetbal of netbal om te spelen.
Dat laatste zou kunnen verklaren waarom hij ons komt opzoeken. Dat het geen toevallige ontmoeting was, daar zijn wij zeker van. Hoe hij ons op het spoor gekomen is, willen wij nog wel te weten komen.. Maar volgende week zullen wij wellicht al iets meer weten.

Woensdag: een volle dag

Vroeg uit de veren want er staat heel wat te doen vandaag. Er is voetbaltraining, en daarvoor de afspraak met onze loper. In de morgen hadden wij een stevige wandeling gepland naar het ziekenhuis, de markt, internetcafé, en de beenhouwer, en terug samen goed voor een kleine twintig kilometers..

Voor zeven uur waren wij al op stap. Het weer belooft broeierig heet te worden. Alles verloopt vlot en wij willen op tijd thuis zijn om op de middag het eten nog te kunnen klaarmaken. Er staat spaghetti op het menu. Op een tweetal km van ons huurhuis zien wij een bordje staan 'house to let'. Op langere termijn denken wij ook aan het aanschaffen van een woning. Wij besluiten, gezien wij goed op tijd zijn, toch even te gaan zien. Op de weg die dood loopt staan drie huizen. Nergens zien wij een 'sign'. Na twee keer vragen weten wij over welk huis het gaat, een weg steil omhoog leidt naar een grote groene poort en enkele ruig doende honden. De buur, aan wie wij het gevraagd hadden, had een originele manier om deaandacht te trekken van de bewoners van 'house to let'. Hij gooide hard met een steen tegen de ijzeren poort. Aan de putjes in de poort te zien waren er al een vijf bezoekers voor ons. En ja, na een minuutje of zo kwamen de 'watchmen' te voorschijn. De honden werden ook kalmer. Het domein is volledig ommuurd en bovenop voorzien van prikkeldraad. Het lijkt meer een versterkte burcht te zijn. Als de poort open gaat, ligt er een heuvel voor jou met op de top een huis. Het domein is kleiner dan dat de muur doet veronderstellen. Ik schat hooguit een halve hectare; wij zitten op een kleine hectare). Wij vragen of het huis te koop staat. Pech, het is niet te koop, enkel te huur. Ik wil al rechtsomkeer maken maar de 'watchmen' en Mieke nodigen uit om toch een kijkje te nemen. Wij gaan langs een hele steile trap naar omhoog. Het zicht is heel prachtig al heb je maar een zicht van 45° tot 60°op de vallei. Het huis heeft voordelen of nadelen. Wij kijken vluchtig eens rond, vragen naar de prijs. Daarvoor moeten wij eigenares opbellen. Wij moeten zelf eerst een prijs zeggen.

Het is nu tijd om ons eten klaar te maken en ons voor te bereiden op de voetbaltraining en wij moeten daar vroeger zijn voor onze loper te ontmoeten. Hoe het verder verloopt met het huis en de loper hoor je later nog wel.

Lieve groetjes uit Zomba