Week 11: Een gewone zondag (voor de Kempenaars: zondag houden)

Het is weer eens zondag en dus de dag bij uitstek om te schrijven. Waar andere mensen naar de kerk gaan op zondag en zich aldaar verdiepen in hun bestaan, doe ik dat thuis vanuit mijn plastiek stoel (tegenwoordig voorzien van een kussentje wegens verharding en schraalheid aan mijn staartbeentje) en met de voeten tegen de rotsen zodat mijn computer mooi op mijn schoot kan rusten. Van op de plaats waar ik nu zit kan een mens niet anders dan stil worden, de uitgestrektheid van het groene dal voor me, de afwisseling van wolken en zon, een licht zwoele wind die mijn haar aan het drogen is en dan die natuurlijke rust die er heerst, ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Mijn zicht wordt een beetje verstoord door het toilet van de watchmen, een rieten huisje, maar omdat het deurke stuk is, kijk ik juist op het stuk beton met uitgesneden opening waarin alles moet gedeponeerd worden. Geen idee hoe daar de afvoer voorzien is en ik wil het ook niet uitzoeken. Groeien mijn groenten daarom zo goed in die omgeving?

Vanochtend om 5.30 am opgestaan. Een rustig ontbijt genomen, zoals steeds buiten, rozijnenbrood (supergoed gelukt deze keer met heel veel rozijnen), Gouda kaas, banaan, zelfgemaakte confituur van blackberries, Ierse boter, nestlé chocolade en nescafé. Ontbijten is altijd een beetje feest. Intussen passeert Flora en roept dat ze naar de kerk gaat. Ik wens haar ook een goede ochtend en zeg: 'tionana madzulo' wat wil zeggen: wij zien je deze namiddag want straks houden we pannenkoekenslag, dat is gisteren zo beloofd. Er is al een stevige gewoonte gekweekt dat rond 4 pm de kinderen naar ons komen met hun schoolboeken waarna zij oefeningen moeten maken en intussen een hapje en drankje krijgen. Gisteren waren ze met zijn twaalf, dus iedereen was op post. Omdat gisteren niemand zijn boeken bij zich had, hadden we besloten er een rustdag van te maken en dan vandaag maar oefeningen te geven. Dat zagen ze meteen zitten want morgen…… dat zien we dan wel weer. We hebben er een zang- en dansnamiddag van gemaakt en dat doet iedereen graag, zelfs de jongens en het is ook iets waar ze heel goed in zijn natuurlijk. Heel leuk om hen bezig te zien en te horen. Daarna moeten we hen letterlijk naar huis sturen want ze weten niet van ophouden. Vandaag is het dus les op zondag en om dit goed te maken, hebben we beloofd dat ik pannenkoeken zou bakken. Hoe ik dat straks ga oplossen weet ik nog niet goed want met het melkpoeder en mijn traag vuurtje en mijn niet aangepaste pan…….. Tijdens de vakantie kwamen de kinderen rond 2 pm, maar dat is nu verlaat en ik merk ook dat de buren willen dat iedereen proper naar ons komt dus komen de oudsten eerst bij ons aan en uiteindelijk Sibongole (3 jaar) als laatste. Ze zijn dan allemaal in bad geweest en hebben propere klederen aan. In de week kwam Sibongole hier aan in een soort pyjamabroekje en ik dacht dat het haar slaapkleding al was, maar blijkbaar wou ze ook een broek dragen zoals ik dat hier veel doe. Sibongole is het soort kind dat je hart steelt, maar Esther en Tadala en Joseph doen dat ook natuurljk, zelfs Roos die al 11 jaar is en bijna zo groot als ik, kan soms nog een echte zotte vlaai zijn. Ze zijn kinderen die al volwassen moeten zijn. Ik probeer een paar foto's door te sturen.

Even terug de draad opnemen van vandaag: Om 8.30 am zijn we gaan lopen en Johan was vandaag in topvorm, hij ging er meteen een extra stuk bij aan brouwen. Het is weer helemaal in orde aan het komen voor hem, hij heeft veel minder last aan zijn knie of rug, weegt ook al zo'n 6 kg minder en er waaide deze ochtend een frisse wind langs de flanken wat het lopen (vooral voor Johan) veel lichter maakt. Ik heb mijn parcours vandaag met een kleine helling uitgebreid en ga proberen elke week iets verder te lopen zodat ik op een vol uur lopen kom (nu 50'). Als Johan zo verder blijft doen zal ik het weer zijn die achter hem loopt ipv hij achter mij zoals het een hele tijd is geweest. Maar het parcours dat we lopen blijft ontzettend mooi en vooral de afwisseling maakt het zo aangenaam, van bocht naar bocht en van helling naar daling enz… Als ik bijna thuis ben, aan de 4-ways, waar vier wegen samenkomen, heb ik nog een heerlijke daling tot de 3-ways en vanaf dan is het hard labour voor 5 minuten, het zwaarste stuk op het ganse parcours maar tevens het laatste dus dat moet er nog bij kunnen. Vanaf die 3-ways is het steil omhoog tot de 2-ways, heel even vlak dan en dan nog steiler omhoog tot voorbij onze buurvrouw en daar stop ik want het allerallerlaatste tot aan mijn poort (maar 50 m) is echt te steil om te lopen, zelfs al wandelend is het uiterst zwaar; Nog 50 meter verder stop het baantje en kan je langs een paadje hoger op de flanken van het Zomba Plateau. Na de douche heeft Johan een ananas (overheerlijk sappig en zoet) in stukken gesneden en heb ik me met de computer aan de rots gezet. Intussen is het bijna 6 pm en is de pannenkoekenslag voorbij. Elf kinderen met honger en toen elk twee pannenkoeken met mijn blackberryconfituur (had er in de week een hoop gekocht van een verkoper op weg naar huis) op had, stonden hun ogen nog vragend van: komt er nog eentje. De rest van de pannenkoeken is voor de 'watchmen' seffens. Flora ( de oudste) wou stiekem een pannenkoek in haar rok wegmoffelen voor haar ouders. We hebben er dan maar snel twee naar huis laten brengen. Gisteren was de moeder (van vijf toffe dochters) ook al eens langsgekomen toen de kinderen bij ons waren, ze kwam zogezegd water halen. Waarschijnlijk vond zij dat er hier veel leute moest zijn want het was zingen en dansen geblazen. En ja hoor, samen met haar oudste dochter heeft ook zij een liedje gezongen en ik moet zeggen het was echt mooi gezongen. Al haar kinderen kunnen goed zingen en zij hebben, zo te horen, het niet van vreemden. De pannenkoekenslag was dus, zoals verwacht, een groot succes en voor herhaling vatbaar.