Week zeven, dinsdag 26 december

Onze eerste kip was bijna opgegeten door … (is nu toch volledig opgegeten door…)

Wij zaten rustig na te genieten van ons ontbijt op zondag toen er plots wat gerommel was aan onze poort. Ik ging kijken en twee jonge kinderen droegen samen een badkuip. Bij nader inzien zaten er vier levende kippen in. Om te verkopen. 500MK/stuk. Wij beslisten om er een te kopen en zo onze vleesmaaltijd wat meer reliëf te geven. Maar Malawese honden ruiken goed of horen goed. Nog geen uur later zat er een jonge hond in ons kiekenkot onze kip het leven zuur te maken. Ik stormde er naar toe, riep op Mieke. Ik zag mijn kippetje met friet (voor het eerst zouden wij frieten zelf maken) sla, tomaat en mayonaise in rook (in feite in de muil) opgaan. Het kippetje leefde nog, meer zelfs, het sprong en het vloog in het rond dat het een lieve lust was. De hond rook onraad. Ook Galu, onze straathond, kwam er aan. De hond zat in de val. Hij had geen oog meer voor de kip maar alleen nog om zijn eigen vel te redden. Er waren nog kippetjes op de wereld. Eerst zien hier levend uit te komen. Maar dat was niet zo eenvoudig. Hij vloog telkens met grote snelheid tegen de bijna onzichtbare gaasdraad. Mede doordat ik bij de open deur was gaan staan omdat de hond door de deur mocht, liefst zelfs, maar de kip mocht niet ontsnappen. Na een vijf, zes keer met volle snelheid met zijn snuit tegen het gaas gelopen te hebben, besloot hij het toch langs de deur te proberen. Galu gromde, ging liggen als een kat die haar prooi in het vizier had en even kruisten de twee honden elkaar, één seconde bleven beiden stilstaan, hun muil op een paar centimeters van elkaar. Ik vroeg mij af of het een gevecht ging worden op leven en dood. Maar nee, Galu liet hem eerst passeren en joeg hem dan op. De hond gered, Galu heeft geen schade opgelopen en het kippetje gered, of toch tijdelijk. ‘s Anderendaags vroegen wij aan Collins of hij de kip wou doden, plukken en reinigen (wat een luxe). Hij mocht de ingewanden, kop en poten houden. Het smaakte overheerlijk, een tikkeltje exotisch verschrikt.

Is de titel nu iets duidelijker?

Onze uitstap met de bus naar Blantyre en terug.

Wat zijn wij toch nog echte Europeanen. Wij zijn op zijn minst een vijftal keren te licht gelovig geweest (misschien door dat het Kersttijd is). Vooreerst informeren wij vooraf naar de uren van vertrek van de bussen: wij gaan naar het busstation in Zomba om de uurregeling te kennen: vertrek van de lijnbus om 7u30 a.m. in Zomba. Bellen naar ‘the busstation van Blantyre’ daar vertellen zij ons dat er een bus vertrekt om 5u00 p.m. in Blantyre richting Zomba. Wij zijn vlug op en zijn al om5u30 klaar voor vertrek, maar wij stellen ons vertrek uit tot iets na zes omdat de bus maar om 7u30 vertrekt en wij maar een uur nodig hebben om tot daar te snelwandelen.
Wat een flater. De lijnbus naar Blantyre is om 5u30 vertrokken…in Mzuzu zowat 600 km van Zomba. Wanneer die hier zal zijn, om ons op te pikken om naar Blantyre te rijden? Misschien rond 8 of 9 uur. Ik reken uit dat het meer dan waarschijnlijk middag zal zijn. Dus wij naar die minibusjes die eerst vol moeten zijn voordat zij vertrekken. Wij hebben pech. Blijkbaar moet er juist eentje vertrokken zijn want er zitten nog maar twee mensen in het gamele busje en vlug geteld is er plaats voor 12 hooguit 15 reizigers. Wij besluiten een ticket te kopen. Het busje zou over een half uur vertrekken. Maar het busje geraakt maar niet vol mede omdat er altijd maar plaatsen bijgeschapen (het goede woord) worden. Bijna twee uur na onze aankomst vertrekt het busje met 25 man aan boord waaronder twee kinderen.

Nu een vliegende start werd het niet, of juist wel. Met zijn allen ingeblikt, worden wij de eerste vijftig meter geduwd. Gelukkig is er in Zomba geen 20 m vlak en worden wij richting bergaf geduwd, de straat op. Het busje laat zich bollen en na een paar pogingen krijgt hij zijn motor aan de gang. Wij maken rechtsomkeer richting Blantyre. Wij schrijven 8u53. Wij komen veilig en wel rond 10u30 aan in Blantyre na één overstap. Bij de immigratiedienst krijgen we te horen dat wij toch nog een derde keer moeten terugkeren. Wij laten het niet aan ons hart komen, eten eens lekker bij de Italiaan, gaan in een (europees aandoend) shoppingcentrum de nodige inkopen doen en vertrekken weer met zo een busje dat eerst vol moet zijn voor vertrek (meer geluk deze keer) en voor wij het weten zijn wij iets na vier terug in Zomba. Alleen werden wij bij het aankomen in Zomba op een pittige regenbui getrakteerd.

Naar de mis op Kerstmis en fotosessie

Gisteren zijn wij naar de mis, neen het was eerder een protestantse dienst, geweest. Lange preken en teksten maar ook zang met dans en handgeklap . Wel leuk om eens mee te maken. Wij zijn daar naar toe gegaan in gezelschap van onze twee buurmeisjes. Zij komen regelmatig bij ons samen met nog andere buurmeisjes. In het begin was het om rekensommetjes en Engelse woordjes te leren maar meer en meer wordt het genieten van een snoepje en van onze technologie. De laatste twee keer dat zij bij ons waren hebben wij een fotosessie gehouden. Foto van de groep en foto’s van hen elk afzonderlijk en dan kijken naar het resultaat op de computer. Dolle pret. Zij giechelen en maken vele opmerkingen. Soms hebben wij de indruk dat zij ervan schrikken hoe zij er uit zien. Spiegels zijn hier een zeldzaamheid.

Voor iedereen een gezellig jaareinde gewenst en het allerbeste voor 2007

Groetjes uit Zomba

Mieke en Johan (de verslaggever)