Week 12 Zaterdag 03 -02 - 2007

In een vorig schrijven hebben wij uitgelegd hoe er onze week er voortaan zal uitzien. In grote lijnen klopt het wel, maar in feite wordt het telkenmale veel drukker. Ik overloop even onze laatste week.

Maandag twee bezoeken gehad. Eerst de timmermannen die wij de opdracht hadden gegeven een bed en een tafel te maken. Maar zij maakten zich ongerust over de 'size'. Zij wilden zien of de tafel in ons huis kon en ook of er plaats genoeg was voor het bed. In hun atelier kunnen zij alleen maar kleinere stukken, zoals salontafels, opbergen Maar zij maakten zich vooral ongerust over de lengte van de tafel. Als je een tafel besteld dan wordt de lengte niet uitgedrukt in cm maar in het aantal stoelen. Dus een tafel voor acht stoelen is 1m80 lang en een tafel met tien stoelen is 2m20 lang. Dus een tafel van 2m00, zoals wij die besteld hadden, dat kan eigenlijk niet. Toen Mieke uitlegde dat zij heel veel plaats wil hebben aan tafel voor acht stoelen, en zij voelden dat wij echt een tafel van 2m00 wilden, dan was het toch o.k. Zij brengen nu vrijdag de tafel en bed maar gaan alles hier in mekaar timmeren. Zij hebben woensdag laten weten dat zij de meubels pas volgende week zullen brengen. Wij hebben dan nog een paar kleinere stoeltjes bij besteld. Ik moet zeggen het zijn heel lieve, jonge timmermannen. Wij zijn echt benieuwd naar het resultaat van hun werk. Hopelijk leveren zij goed werk af zodat wij onze volgende bestellingen ook bij hun kunnen doen.

Na de voetbaltraining hadden wij een afspraak met een vrouw die beweerde dat zij volksvertegenwoordigster is, om over de problemen van Malawi te spreken. De forse vrouw, met alles erop en eraan, van midden de veertig in felle kleuren (en dito hoofddoek) moest het laatste stuk van de weg te voet doen want haar chauffeur reed zich vast in ons straatje. In onze sobere woonst en gezeten op een plastieken stoel hebben wij haar een thee en een koekje aangeboden. Gedurende een anderhalf uur hebben wij over de problemen van Malawi gesproken en afgesproken dat wij haar volgende maandag (5 februari, wat een mooie datum, zusje Anne,) zullen vergezellen. Zij heeft ons woensdag de agenda schriftelijk overgemaakt en het beloofd een drukke dag te worden, met een zes of zeven bezoeken – het zal dan toch een politica zijn. Het was wel al donker toen wij afscheid van haar namen en wij hebben geen buitenverlichting. Zij moest dan naar de auto op het sterk afhellend modderig paadje. Zij riep haar chauffeur dat hij de lichten van de wagen moest aanzetten zodat zij zag waar zij haar voeten neerzette. Maar de chauffeur had zijn wagen al gedraaid zodat hij alleen zijn achterlicht kon doen schijnen, wat uiteraard te weinig licht gaf. Even speelde ik met de (onkuise) gedachte dat het een mooi prentje zou opleveren als de dame even zou willen uitschuiven op de helling, maar ik heb heel plichtsbewust een lamp gaan halen en het licht voor haar voeten laten schijnen, en ons madam veilig naar haar auto met chauffeur en medewerkster geleid. Modderschoenen zal zij er wel aan overgehouden hebben want om dat te vermijden moest ik haar op mijn rug nemen. Dat zou ook wel een mooi plaatje geweest zijn maar mijn rug ziet u…

Dinsdag zijn wij een hele dag op stap geweest. In looppas (dinsdag is een van onze drie loopdagen) vertokken wij rond 9u00 voor een kleine zes kilometers (in 33'). Ik droeg het rugzakje met de verse kledij en wat ander gerief erin. Dan een kilometer stappen naar het internetcafé waar wij de droge en propere kleren aantrokken, een lange mail van een broer gelezen, goed nieuws van een paar zussen mee genomen, onze voorbereide berichten verstuurd… Vervolgens naar de postbus en daarna naar de pizzatent: er was een nieuwe Pizzahuis opengegaan begin december van vorig jaar, en wij konden nooit voor de middag thuis zijn zodat nu hetmoment was om daar eens te gaan eten. Het interieur leek op het eerste gezicht in orde. Maar als je (Mieke) goed toekijkt zie je op vele plaatsen verfstrepen waar het niet bedoeld was, stukken uit de muren en plafond en niet hersteld wel overgeverfd. Zij hebben het toch moeilijk om iets goed af te werken, zelfs als het om handwerk gaat. In de plenzende regen naar de PEP-winkel: kopen van een deken, hoofdkussen, tafellaken enz. Naar de markt: wat groenten, bananen, en ananas. Eerst nog een 20' geschuild maar dan toch de gietende regen getrotseerd en zwaar geladen aan de terugtocht begonnen: Mieke had in de ene hand een plastieken tas met 2 ananassen, een tros bananen, drie kroppen sla en komkommer, in de andere hand een paraplu en een plastieken tas met twee keer een halve liter water en een kool, ik met een kartonnen doos (een iets te kleine plastiek erop en goed ingetapet) op mijn hoofd met daarin een deken, een tafellaken, een hoofdkussen, vijf kapstokken, en een vuilblik en borstel en een rugzak met o.m. de loopkleren erin. Dat alles zeven km verder en tweehonderd of meer meter hoger gebracht, en onderweg nog een telefoontje van Koen beantwoord. De kartonnen doos viel bijna uiteen als wij eraan kwamen maar al onze gekochte goederen waren zo goed als droog gebleven. Onze conditie moet uitstekend zijn. Wij waren wel te laat om nog voor onze buurtkindjes te zorgen.

Op woensdag in de voormiddag kwam een beheerder van een weeshuis op bezoek. Wij hadden zijn weeshuis al eens bezocht - en daarover valt ook één en ander te vertellen, maar dat kan later misschien-. Hij kwam met een lijstje, met de grootste noden erop, afgeven. In feite kwam hij steun vragen. Wij beloofden hem een zekere steun. In de namiddag naar de voetbaltraining.

Donderdag hebben wij gedurende een klein uur goed gelopen. Juist na onze aankomst kwam een man die wij ontmoet hadden tijdens een van onze bergwandelingen, ons bezoeken. Hij had ons toen de weg gewezen en ons uitgenodigd voor een kort bezoek in zijn huis. Een heel boeiende ervaring. Alles was piepklein maar ook piekfijn in orde. Hij ging nu ook een heel stevige wandeling maken naar zijn schoonouders. Maar hij zag dat wij fel bezweet waren van onze looptocht en hij is bijna onmiddellijk voortgegaan. Het is al een derde keer dat hij ons komt goede dag zeggen.

In de namiddag kregen wij bezoek van een dame die ons eens meegenomen had met de auto. Toen hadden wij afgesproken dat zij haar dochter zou sturen voor wat uitleg in wiskunde. Zij kwam nu haar dochter voorstellen en een afspraak maken voor haar. Zij zal vanaf zaterdag de groep aanvullen. Een opmerking terzijde: Wat opviel is dat beiden, moeder en dochter, zwaarlijvig waren. Zij zijn van de beteren van het gehucht, hebben waarschijnlijk ook meer eten, rijden met een auto, en hebben huispersoneel maar daardoor bewegen zij minder. Als je die met onze buurtkinderen vergelijkt dan zie je het verschil: onze buurtkinderen zijn heel sterk, heel mooi gebouwd, met een opvallende stevige nek en heel sterk ontwikkelde armspieren. Kinderen van alle leeftijden (vooral de meisjes) zien wij regelmatig met emmers en kruiken (de grootte naar ieders vermogen; vb een meisje van elf met een emmer van 15 liter goed gevuld) op hun hoofd een korte maar heel steile en ongemakkelijke trap opgaan van bij ons naar hun huis. Moeder en dochter integendeel hadden het lastig om diezelfde trap af te komen en dan nog met de handen vrij.. Ik pleeg nogal gemakkelijk te zeggen dat niets eenduidig goed of eenduidig slecht is (= elke medaille heeft een keerzijde). Zo is dat hier ook: een zekere rijkdom kan ook een nadelige kant hebben. Kort daarna waren de kinderen er, en na twee uur vrij intens studeren zijn zij naar huis gegaan met een koekje en een zoet drankje in hun buikje en hopelijk wat meer grijze stof in hun hoofdje. En wij hebben weeral genoten van hun aanwezigheid.

Vrijdag zijn wij twee keer naar de timmerman geweest om een kleine bestelling (' minitafeltjes waarop onze kinderen kunnen schrijven) bij te doen. De eerste keer gaven zij niet thuis. Maar in de namiddag hebben wij voor de training een ommetje gemaakt en toen waren zij wel thuis. Wij zijn benieuwd wat het gaat worden. In de voormiddag hebben twee mannen een beloofde kip gebracht. Het was op het nippertje want om 11u 15 zijn zij pas toegekomen met de nog levende kip. Collins (onze tuinman) moest die dan nog slachten, plukken en kuisen (hij doet dat heel zorgvuldig en neemt de ingewanden, hoofd en poten mee naar huis) en om 12 u 00 lag een geplukt kieken in onze pan.

Het wordt een heel druk weekend. Zaterdag in de voormiddag wordt het onze klassieke wandeling naar het dorp, internetcafé, markt, de shopride, post, beenhouwer enz en in de namiddag verwachten wij minstens vijftien kinderen voor studie en een droogje en een natje. En wij kijken uit naar de zondag want dan gaan wij het Zomba plateau beklimmen. Met als toetje lunchen in de Ku Chawe Inn, de 'Comme Chez Soi' van Malawi. Wij zijn beide deze week verjaard en dus mag het ietsje meer zijn. Maar wellicht zullen wij toch meer calorieën verbranden dan opnemen, omdat de tocht heen en terug meer dan 20 km is met een hoogteverschil van ik schat een 700 meter. Maar daar berichten wij later nog wel over.

Dus tot volgende week

Mieke en Johan (verslaggever)