Week 27: van maandag 20 augustus tot zondag 26 augustus 2007

Weer heel wat beleefd, en belangrijk genoeg om het in ons dagboek op te tekenen en voor de toevallige lezer misschien goed om zich een beeld te vormen van het leven hier.

Bezoek weeshuizen
Meubels besteld bij een plaatselijke meubelmaker
Wij hebben warm water maar weinig elektriciteit
Kopen van : huis, stukje grond, goede tweedehands auto
Kinderen naar de markt
Internet
Hondjes
James en niet Sam
Gordon

Over ons

Bezoek Weeshuizen
Een voormiddag trokken wij uit voor het bezoek aan twee weeshuizen: Togetherness en Orphanage AIDS and Care in Shinamwali. Elk weeshuis had een delegatie naar ons gestuurd om steun te vragen. Wij beloofden steun na een bezoek. Maar beide delegaties vroegen om hen te verwittigen als wij kwamen. Iets wat wij niet zo graag doen omdat wij dan te veel ‘verwacht’ worden en zij allerhande zaken op touw kunnen zetten zodat wij niet goed weten wat er echt dagelijks gebeurt. Toch hebben wij naar één van de leiders van Chinamwali willen opbellen maar hij nam niet op en naar Togetherness hebben wij niet gebeld gezien onze wedervaren met ‘Felix’ de broer van… (zie hiervoor de twee vorige weken). Togetherness is een openlucht weeshuis (?), onder een boom in de voortuin van een bestuurslid. Maar daar was niets te zien. De ‘housekeeper’ is iemand van het bestuur gaan halen. En een beetje later kwam ook eigenares van het huis eraan. Hun uitleg was nogal zwak: het is vakantie dus geen bijeenkomsten. In Malawi is er heel veel vakantie en het is alsof wezen dan geen eten of geen opvang moeten hebben.
Het vinden van het tweede weeshuis was niet zo eenvoudig. Het ligt midden in een ‘betere’ sloppenwijk. Wat navragen, en een gids leidt ons naar een andere gids, en die leidt ons naar het weeshuis. Wij vreesden eerst dat zij er niet zou geraken want zij ging heel traag, ademde kort en zei dat zij al enkele weken ziek was. Eens bij het weeshuis ging zij onmiddellijk zitten en hapte naar adem. Deze nog jonge rijzige vrouw is er slecht aan toe. Ook hier was het weeshuis gesloten, de deur afgegrendeld. Toch nog geprobeerd één van de leiders te vinden maar niemand gaf thuis. Wij denken dat wij onze steun beter aan andere projecten kunnen schenken.
Deze ervaringen hebben ons doen besluiten dat wij alleen steun verlenen aan die verenigingen die geleid worden door blanken en niet door plaatselijke mensen. Niet dat blanken eerlijker zijn of zo (mensen zijn overal hetzelfde) maar hun situatie is zoveel beter. De plaatselijke bevolking zelf moet het met heel weinig stellen. Zelfs de beteren hebben het moeilijk. De kosten voor een goede school zijn zo hoog dat alleen een klein aantal Malawezen er in slagen om hun kinderen daar onderwijs te laten volgen. Dat wil zeggen dat ook de leiders van die plaatselijke kleine organisaties, wellicht begonnen met de beste bedoelingen, het toch heel moeilijk hebben om het gekregen geld te besteden aan de weeskinderen en er niet aan hun eigen kinderen te geven (een heel natuurlijke houding)of het geld te houden voor zichzelf.

Meubels besteld bij een plaatselijke schrijnwerker
Wij hebben wat getwijfeld om een aantal tafels bij de plaatselijke schrijnwerker te laten maken. Onze tafel die wij vorige keer hadden besteld, was nogal klein uitgevallen: van de 2 meter lengte hadden zij er 1m 50 gemaakt en ook de breedte was veel kleiner dan wij afgesproken hadden. Vandaar onze twijfel. Wij hebben dit nu duidelijk gezegd. En een bestelling gedaan van drie tafels, een grote en twee zoals ons vorig model, vier kleine bijzettafeltjes, een ladder en …een kippenhok. Als het allemaal meevalt zullen wij hem ook vragen alle mankementen in het huis, wat het hout betreft zoals kastdeuren enz., te herstellen. Onze grote tafel zou hij vorige zaterdag brengen maar hopelijk heef hij er weer geen stuk moeten afdoen omdat hij wat scheef gezaagd heeft. Een bijkomende moeilijkheid voor hem is dat hij zelf geen effen vloer heeft. Alles wordt buiten, op een oneffen aarde grond gezaagd en in mekaar gezet Wij kijken er in ieder geval naar uit.

Wij hebben weinig elektriciteit maar weer warm water
Het is al wat geweest met de elektriciteit. Bijna iedere dag was er een of meerdere keren elektriciteitsonderbreking. En steeds op de spitsuren van koken. Naar het schijnt hebben zij onvoldoende capaciteit, zodat zij iedere wijk om beurt eens zonder elektriciteit moeten zetten. Maar als er een panne is, zetten zij waarschijnlijk meerdere delen zonder elektriciteit. Een elektriciteitsprobleem zou ook de oorzaak zijn van de brand in een van de mooiste en meest riante woningen van Old Naisi.
Ook veel problemen met het stromend water in huis. Maar wij hebben nu wel warm water. De eerste veertien dagen hadden wij nauwelijks watertoevoer en zaten wij zonder warm water. Maar nu is alles veel beter. Wij hebben koud en warm water, geen kraan die lekt. Alleen zou er wat meer druk op leidingen mogen zitten. Er kan maar één persoon ten volle van het water genieten. Als je water in de keuken neemt en er is iemand die water in de badkamer verbruikt dan zie je zo de straal met meer dan de helft verkleinen.

Kopen van:
Een Huis,
Een lapje grond
Een goede auto
Zoals u, onze trouwe lezer(s?), al weet, hebben wij juist voor ons vertrek naar België in april het contract getekend en een voorschot betaald voor de aankoop van een groot en mooi gelegen huis. De tijd begint nu te dringen om de volledige betaling te doen. Begin september moet alles in orde zijn. Maar onze advocaat heeft er een handje van weg om steeds te wachten tot de limiet, ook nu. Elke dag telefoneren, meerdere keren aan zijn deur gestaan, briefjes achterlaten, dat alles heeft al één ontmoeting en één telefoongesprek opgeleverd. Maar hij beweert dat het nog allemaal op tijd in orde kan komen. Wij zijn ondertussen bezig met onze euro’s nodig voor de aankoop uit te wisselen. Wij willen het doen in een wisselkantoor omdat zij daar bijna vijf procent meer uitbetalen dan de grote banken. Wij hopen dat het allemaal mag. Maar daar komt ook veel tel- en loopwerk bij te pas.
Malawian Kwatcha’s tellen is geen sinecure, hun munt is bijna 200 keer minder waard dan onze euro en het grootste bankbiljet is slechts 500 MK. Wij hebben meerdere miljoenen MK nodig. In de bank waar wij het geld dan deponeren, wordt elk briefje geteld en dus wordt het snel een half uurtje tellen per keer dat wij geld deponeren. Want het wisselbureau kan maar voor 2000€ per dag uitwisselen. Dus wordt het bijna veertien dagen elke dag naar het bureau of wij moeten een andere oplossing vinden.

Achter ons huis ligt er een stukje grond, 20 are groot. Wij zouden dat graag bijkopen, vooral om te vermijden dat er daar iemand een (hoog) gebouw erop zou zetten. In onze zoektocht naar de eigenaar biedt men ons nu een even groot stukje grond aan dat naast ons ligt. Wij hebben al onderhandeld over de prijs en zij vragen 1000 €. In principe verdubbelen zij de prijs als een mzungu (= een blanke Europeaan) de kandidaat koper is. Dus voor 500€ is de verleiding ook groot om het bij te kopen. Wij hebben nu te weinig grond om groenten te kweken voor onze twee tuinmannen. En wij kweken graag veel groenten omdat wij dat ook willen meenemen naar Sitima. Dus wij moeten nog op zoek naar de eigenaar van het stukje grond dat wij echt willen kopen.

Nieuw kost hier een auto een beetje zoals in België. Maar wij willen liever een tweedehands kopen. Maar de wagen moet wel in goede staat zijn omdat wij niet ergens in de brousse in panne willen vallen en ook omdat wij dikwijls naar Sitima zullen rijden en de baan is daar zo slecht dat het veel van de wagen en reizigers vergt.

Met de kinderen naar de markt
Zondag 26 augustus zijn wij met de kinderen, de vijf meisjes van onze buren, naar de markt geweest in Chinamwali. Voor de kleinste van goed vier jaar is het een zware wandeling. Niet alleen vier kilometers ver maar vooral gaat het in het heengaan steil naar beneden en dit op oneffen grond, maar dus in het terugkomen steil omhoog. Al tijdens de heenweg heeft zij even op de rug van grote zus, Rose, moeten zitten. Op de markt loopt Mieke met hen wat mee en Johan zet zich op een stoep in hun nabijheid. Zij mogen kiezen en komen dan tonen wat zij willen en wat de prijs is die zij bedongen hebben. De jongste had het eerst gekozen. Duidelijk tweedehands, flashy kleur, model vrijetijdsschoen, met een foto van ‘Barby’ (jawel van Barby) erop. Tadala, de tweede jongste, had snel gekozen, ook duidelijk tweedehands maar een zwart lederen schoentje, voor dezelfde prijs. De twee oudsten hadden het voor nieuwe sportschoenen. De prijs viel best mee; dus ok. De vijfde, Esthere, is, zoals meestal, de laatste om haar keuze te maken. Wij hebben al dikwijls opgemerkt dat Esthere zich nooit opdringt. Nochtans is dat een levendig kind, een mooi snoetje met een heel mooi stemmetje, en toch, als er snoepjes verdeeld worden en je hebt er eentje te weinig geteld dan mag je er zeker van zijn dat zij niets zal hebben, gewoon omdat zij als laatste haar droogje of natje komt ophalen. Een bizarre karaktertrek voor een kind van negen jaar. Zij koos voor nagenoeg dezelfde schoenen als haar jongste zusje, alleen was hier de foto van Barby er al afgevallen. Op de terugweg moest Sibongile weer gedragen worden wat voor Rose een hele dobber was.

Internet
Het internet heeft ons regelmatig in de steek gelaten. Voor internet in ons huis is men bezig de zaken op de lange baan te schuiven. De man met de schunnige foto’s als ‘screensaver’ heeft niets meer van zich laten horen. Dus wij kunnen niets anders doen dan wachten en naar het internetcafé gaan. Maar daar zijn er ook heel veel problemen. De ene keer is er geen elektriciteit, de andere keer is er geen verbinding. Als er verbinding is gaat het o zo traag. Johan heeft zijn emailbox nog niet kunnen openen. Daarom nogmaals: je zendt best je mail naar yocevim@hotmail.com

Hondjes:
Ja, wij hebben twee hondjes. Mieke vindt dat het beter is twee honden aan te schaffen. Zij hebben heel veel aan mekaar en hun leven is dan zoveel aangenamer. Vorige zaterdag, na wat aandringen, kregen wij een ukkie van onze Galu mee. En het tweede hondje is geboren in ons vorig huurhuis. Hun namen: de reu heet Maldo, de teef Wechel. Deze laatste naam voor het kleintje van Galu is moeilijk uit te spreken voor de Malawees, zij struikelen vooral op de ch. De eerste dag waren wij enkele uren zoet met hen proper te maken: een badje eerst met een product om ze te ontvlooien, en dan met een shampoo voor hun algemene hygiëne. Daarna nog twee uur lang bezig geweest om de resterende vlooien uit hun pels te halen, vooral Maldo was er erg aan toe. Vele neten zaten in zijn dikkere pels verborgen. Een hele karwei. Maar zij zijn zien er nu heel netjes uit. En inderdaad zij zijn niet uit elkaars nabijheid te slaan. Op mekaar liggend, naast mekaar liggend, spelen en ravotten met elkaar. Zij zijn duidelijk gelukkig hier. Nu liggen zij hier naast ons te slapen: Wechel op zijn rug poten omhoog en Maldo op zijn zijde en met zijn pootjes raakt hij het lijf van Wechel: vredig, gerust, thuis.

James en niet Sam
Ons verhaal van vorige week. De student die mijnheer Paas zogezegd kende, heette niet Sam maar James. Gisteren zondag is hij toch teruggekeerd. Wij zegden hem dat hij tegen ons gelogen had,en dat wij hem niet konden helpen. Hij pruttelde nog wat tegen maar zag dan toch in dat hij geen kans maakte om nog steun van ons los te krijgen. Wij hebben hem niet te hard aangepakt.

Gordon
Misschien kunnen wij Gordon met zijn organisatie steunen, al is hij, een echte Malawees, een leider die zelf weinig middelen heeft. Vandaar zijn vraag om niet alleen zijn organisatie te steunen maar ook zijn vraag om zijn studies te betalen: hij is eenendertig en hij wil nog informaticus worden. Onze twijfel groeit wat omdat hij ons al twee keer is komen opzoeken en vooral de eerste keer meer voor zichzelf opkwam dan voor zijn organisatie.

Over ons
Wij stellen het uitstekend. De eerste dagen was het nog wat fris en weinig zon maar nu is het weer zeer goed. Wij moeten veel van hier naar ginder gaan, lopen driemaal in de week, en wandelen meerdere keren naar het centrum, maar wij geven geen voetbaltrainingen meer. Misschien doen wij dat in Sitima, een voetbalploeg voor jongens en misschien ook voor meisjes. En sinds ons bezoek aan Sitima weten wij dat de kans groot is dat wij zullen slagen in ons opzet: iets wezenlijks uitbouwen dat voor de plaatselijke bevolking het verschil kan maken, weliswaar voor een heel beperkte groep mensen maar meer kan voorlopig niet. Als een gelukkig stel wensen wij jullie evenveel geluk toe en tot volgende week

Mieke en Johan