WEEK 25: van 08/08/07 tot 12/08/07

Het wel en wee van een nieuwe start

Een stuntelige piloot zet ons, op een sombere woensdagmiddag, aan de grond op Chileka Aeroport in Blantyre, de tweede stad en het handelscentrum van Malawi. Een reis van om en nabij 24 uur zit er op. Een jas vergeten (weeral), een paraplu die niet door veiligheidscontrole geraakt, een slapeloze nacht en toch…. al bij al, een goede reis gehad. Zonder enig probleem door de douane, en ja, Rebecca, een van de leden van YOCE, wachtte ons op. Een knuffel, boodschappen doen, geld wisselen, en naar ons nieuwe huis. Wij wonen op twee honderd meter van Rebecca.
Het is al donker als wij iets na zes eraan komen. Blij weerzien, ons personeel is bijna voltallig: Collins en Rufina, de tuinier en de huishoudster, en de twee nachtwakers, de guitige Umali en de droeve Samsoni. Alleen de oudere en juist voor ons vertrek, eind april, aangeworven Alic was er niet. De volgende dagen wisselen de leuke dingen met minder leuke dingen elkaar snel af. Wij stellen vast dat wij enkele zaken niet meer terugvinden. Waar hebben wij de computer verstopt, de i-pod? Mieke vond haar schoonste kleren niet terug. De meubels schikken. Niets leek weg te zijn. Een voor een komen de dingen te voorschijn, alleen de i-pod is nog niet terug gevonden.
Ondertussen horen wij dat de voorzitter van het weeshuis ‘Togetherness’ vorige week overleden is, na een korte ziekte. Waarschijnlijk is de onmiddellijke oorzaak kanker: “ hij had ‘bowels’ onder de armen”, maar de echte oorzaak zal wel AIDS zijn: hij was een man van 46, groot, veel (Britse) flegma, ondanks ‘de mortis nihil bene’ vertrouwden wij hem niet volledig. De zus van onze tuinier is gestorven, de broer van Pol, de winkelier, is gestorven. Hij wil mij daarover spreken. Ik vermoed dat hij geld nodig heeft voor de opvang van de kinderen van zijn broer, hier een morele verplichting voor de Malawees.
Ik zie minder volk op straat. Het is kouder dan gewoonlijk in Malawi. De mensen kreunen. Zij zijn in niets beschermd tegen de koude. Dikwijls kamers met vensters zonder glas erin. Mager, te weinig eten, veel hout moeten kopen want een houtvuurtje is hun enige bron van verwarming, en daarop koken zij. Ik voel mee, word triestig. Ik voel mij schuldig dat ik niet meer kan doen, dat ik niet wat spaarzamer geweest tijdens mijn verblijf in België. Het is heel vreemd maar de shock bij het zien van de gekende armoede is dit maal veel groter. Ik versta het zelf niet.
Ik had het al een beetje van de eerste dag maar toen op vrijdag de kinderen van ons schoolklasje ons kwamen opzoeken en wij later met hen terugwandelden naar hun huis en de armoede van hun huizen zag, de pech van hier geboren te worden, voelde ik zoveel medeleven, ik werd er stil van. Mieke vertelde mij dat ook zij last kreeg bij het zien van zo veel armoe. Twee schamele kamers voor een gezin met vijf kinderen. Geen meubels, muren zwart van de rook, kapotte vensters, armoe troef en toch zie je bij hen geen vleugje jaloezie, totale aanvaarding van hun lot, misschien is dat ook een deel van hun probleem. De slordigheid van het stapelen van hun hout illustreert ook een beetje die berusting. Her en der ligt het hout verspreid rond hun schamele woning. Het geeft het geheel nog een triestiger aanblik. Een stille getuigenis van hun berusting. Vlaanderen, het is goed dat u dat land als derde land van het zuidelijk deel van Afrika hebt uitgekozen voor wat extra hulp. Mijn gemoed is vol met medelijden, onmacht…


Veel praktische zaken moesten wij afhandelen:
- Voorbereiden van de oprichting van de ngo YOCE:
- Vergadering beleggen om de laatste hand te leggen aan de statuten van de NGO
- De inrichting van een kantoor
- Installeren van internet
- Welke kamer offeren wij op voor het kantoor
- Aankopen van
^ enkele meubels,
^ toestellen fax, kopieermachine,
^ wij besluiten de voor Malawi waardevolle computer, afgeschreven door de VDAB, te gebruiken voor ons kantoor.
^ schrijfgerief, schrijfpapier…
^ De meubels die wij gekocht hebben zodanig schikken dat wij nauwelijks iets moeten bijkopen. Van een bed op overschot kunnen wij misschien een tafel laten maken. Stoelen zullen wij zeker moeten kopen.
- Wij willen zo snel mogelijk Sitima bezoeken.
- De broodnodige herstellingen doen aan de mankementen van ons (overigens heel aangenaam) huis: elektriciteit moet verbeterd worden, en vooral de warmwaterboiler bezorgt ons problemen.
- De termijn van onze postbus moet verlengd worden
- de elektrische apparaten aansluiten
- Een satellietantenne bestellen, vloeren kiezen, afwerken van de badkamers, de inbouwkasten verbeteren, verven … dat is iets voor later.

Ondertussen stonden mijn voetballers hier al twee keer voor de poort. Ik zeg hen dat ik waarschijnlijk pas op 1 december zal beslissen of wij daarmee doorgaan. In feite kan ik mij daar niet meer dagelijks om bekommeren. Het beste zou zijn dat ik iemand vind die mijn werk zou verder zetten, desnoods tegen een klein vergoeding.

Onze eerste dagen zijn voorbij gevlogenVolgende week berichten wij opnieuw