maandag 27 augustus tot zondag 2 september 2007

Bedenking vooraf:

Maar de tijd schreed voort en ik begon geleidelijk in te burgeren. De dagelijkse verschijnselen van mijn nieuw leven beroerden me met de dag minder. De verschillende gebeurtenissen, de omgeving, de mensen, - het werd alles een sleur. Je kon je onmogelijk met dat leven verzoenen, maar je had het allang als een voldongen feit leren accepteren. De dingen, waarmee ik nog niet in het reine was gekomen, had ik diep in me begraven….

Mieke leest mij die woorden voor uit het boek ‘Aantekeningen uit het dodenhuis’ van Dostojewski. Hij beschrijft het schrale leven van een gevangenis in Siberië. Maar wij willen vechten om de beelden die wij hier iedere dag zien om die niet te begraven. Wij willen ons telkens diep bewust zijn van de noden en de behoeften van elke mens. Dat helpt alle ontgoochelingen en tegenslagen te pareren.

Geld wisselen

Deze week stond in het teken, zoals vorige week al aangegeven, om ons geld te wisselen; Zes keren zijn wij naar het centrum geweest. Het wisselbureau wilde maar maximum 3000 € in één keer wisselen. Maar zij gaven wel bijna 8 MK per€ meer dan de Nationale bank. Dus het was de moeite. Johan sukkelt wat met de knie en wilde deze week niet lopen. Mieke vond dat zij al genoeg naar het centrum geweest was en wij besloten dat vrijdag Mieke zou lopen en Johan alleen naar het centrum zou gaan. Voor ons doen is dat wat speciaal omdat wij bijna alles samen doen. Dus Johan trok zijn lange broek, de rugzak aan met wat drinken en om het geld te transporteren van het wisselbureau naar de bank. Gelukkig is dat maar een goede driehonderd meter. Wij vertrokken wel samen. Mieke loopt in het begin heel traag en Johan dacht dat tempo kan ik waarschijnlijk aan. En Johan bleef traag meelopen. Toen wij aan het punt kwamen waar Mieke normaal terugkeerde, dacht Mieke: ik kan net zo goed mee tot aan het centrum (nog een goede km) en dus hebben wij het laatste stuk gemarcheerd. En tijdens onze terugkomst hebben wij het laatste stuk wee gelopen. Leuk, alleen wordt één knie van Johan dikker en dikker.

Elektriciteit.

Wij berichtten vorige keer al dat wij dikwijls zonder elektriciteit zitten. Meerdere keren per dag en vele keren voor een paar uur of meer. Zondagavond viel het licht uit om zes uur. Kaarslicht naar bed maar de volgende ochtend was er nog geen licht. Toch eens naar onze meterstand gekeken. In dit huis werken wij met ‘units’ die je op voorhand moet kopen en als zij op zijn dan verbreken zij de stroomtoevoer. Op de meter staan twee mannetjes getekend: eentje die lacht (wil waarschijnlijk zeggen dat je nog units hebt en eentje dat weent (wil waarschijnlijk het omgekeerde zeggen, of bezien zij het vanuit hun standpunt) Maar lichtje brandde bij het mannetje dat lachte. Wij keken wat beter en zag dat ‘een’ teller op nul stond. Ai…Wij hadden al twee keer veel units gekocht maar wisten niet voor hoelang wij units hadden. Dus Johan onmiddellijk naar de shop waar zij units verkochten. Mieke zou thuis blijven en mannen van Escom (de plaatselijke elektriciteitsmaatschappij) de zaak laten nakijken. Johan kocht het dubbele aantal units dan de vorige keer. De mannen van Escom hadden aan Mieke gezegd dat het probleem gewoon was dat de units op waren. Onderweg kwam Johan Mieke tegen, zij was op weg naar Escom kantoor (al lopend): eens horen waarom wij nog geen elektriciteit hadden. Na drie kantoren kwamen wij op de goede plaats en wij moesten onze teller met onze aangekochte units zelf nog opladen door een code in te toetsen, een beetje zoals wij onze GSM moeten opladen.

Al bij al was dat een goede uitkomst voor ons. Wij hebben ervan geprofiteerd om ons vriezertje van ons ijskast te laten ontdooien. En onze units waren nog niet op. Nu hebben wij waarschijnlijk units voor een vol jaar.

Mieren

Vorige zaterdag, Mieke was al in de slaapkamer en Johan ging ook slapen, klopte iemand op onze deur. Johan ging opendoen en één van onze nachtwakers stond daar met één van onze hondjes in zijn handen. De mieren hadden onze hondjes overvallen, en de honden waren aan het janken. Samen met de twee nachtwakers haalden wij de mieren één voor één uit hun pels. Johan deed dan de hondjes terug naar hun mand en wat zag hij daar: duizenden mieren hadden zich op het eten van de honden gestort. Honderden langs de muren, in de hoeken, zelfs het drinkbakje zat vol mieren. Bij het zien van deze invasie, riep Johan de hulp in van Mieke die ondertussen al in bed lag. Eerst iets aangetrokken (grapje) en zij inspecteerde de mierenplaag. Eerst met heel veel water de mieren weggejaagd, en dan nog eens bewerkt met een plaatselijke spuitbus. Maar hoog op de muren was dat niet zo eenvoudig. Toen alles min of meer ‘clean’ was besloten wij te gaan slapen. Johan hoorde in een zijgang een waterkraan lopen en ging even kijken. En ook hier, maar dan in huis, waren er honderden mieren in een ellenlange baan rond aan het lopen. Ook hier ‘DOOM’ op gespoten. Mieke denkt dat die gevlucht waren voor het water.

Toen wij wilden gaan slapen hoorden wij weer de honden janken. En ja hoor nog eens alles schoongemaakt, al was het nu heel veel minder.Geen eten meer tijdens de nacht voor onze hondjes, die op een schitterende manier opgroeien.

Knack

Een kleine luxe die wij ons veroorloofd hadden, was onze Knack niet opzeggen voor de periode dat wij in Malawi zijn, zoals wij bij onze vorig verblijf gedaan hadden, maar hem laten opsturen met de post, geen goedkope oplossing. Maar wij genieten heel veel van ons tijdschrift. Dus wij zijn wat op de hoogte van het wel en wee van België alleen met één weekje vertraging.

Alic

Alic is onze laatst aangeworden personeelslid. Een tuinman van 50 jaar, wat mank lopend, een echt ‘uncle Sam’-kop, traag zowel in zijn spreken (yeeees) als in zijn werken. Hij is muzelman en dus vraagt hij zijn weekend rond de vrijdag. Wij gaven hem donderdag en vrijdag vrij. Wij betaalden hem zijn maandloon op woensdag, voor hem zijn laatste werkdag van de maand.

Zaterdag was hij een half uur vroeger dan nodig en hij vroeg een voorschot van 2/3 van zijn maandloon. Wij waren wat verbaasd maar en zijn leeftijd en zijn godsdienst deed ons besluiten in te gaan op zijn vraag. Hij had het geld nodig voor een herstelling aan zijn huis. Maar de ganse dag was hij bijna niet te zien, en toen hij nog sliep als zijn break van een 1u30 al drie kwart uur voorbij was, ging er bij ons een belletje rinkelen. De kans dat hij op de versiertoer is geweest is veel groter dan dat hij een herstelling moet doen aan zijn huis. Wij leren elke dag bij.

Volgende week wordt het opnieuw een bijzondere week: dan worden wij de echte eigenaar van onze woning.

Ik wil ook wat filosofische (on?)waarheden kwijt.

Heel schattige groeten van Mieke en Johan