Dagboek week 36 en 37: van zaterdag 1 december tot vrijdag 14 december 2007: uitgebreide versie

Over onze terugreis naar Malawi:

De reis verliep al bij al goed. Maar de start en einde konden beter. Oordeel zelf maar.

De ochtend van de vertrekdag (ons vliegtuig steeg om 15u10 op) moesten wij nog een paar grotere stukken verhuizen, een matras, TV en toebehoren, een koffiezet, tassen, bestek, borden, en nog wat spullen die wij vergeten waren te verhuizen. Na een goede douche, wilden wij om 11u15 vertrekken, goed op tijd om op wat tegenslag voorbereid te zijn.

Maar de auto startte niet, batterij plat. Bellen naar de garagist. Die komt 20’ later op zijn fiets aangereden. De twee wegen naar ons huis waren afgesloten wegens rioleringswerken. Hij was met zijn wagen teruggekeerd en zijn fiets genomen en een handbatterij meegenomen. Goed eerste hindernis genomen. Maar ook voor ons waren de twee wegen nog versperd. Even cross over een omheining en een vluchtweg genomen, meer een wandelweg dan voor de auto maar in nood…
Onze extra tijd was al opgebruikt en wij waren nog maar 800 m ver. Op een kleine opstopping na verliep de rit voorspoedig. Wij kwamen juist 2 uur voor tijd er aan. Daar wachtte ons een kleine verrassing zonder gevolgen. Wij hadden in augustus ons ticket geboekt in Blantyre in Malawi en wat bleek: de brave man had ons een ticket verkocht voor een vliegtuig dat enkel tijdens de zomermaanden vloog. Gelukkig hadden zij ons geboekt op een vliegtuig dat 40’ later opsteeg. En wij hadden voldoende tijd in London om over te stappen.

Onze handbagage was op het randje van het toelaatbare gevuld. Drie jassen, voor onze nachtwakers, hadden wij aan, volgepropt met allerlei speelgoed en schrijfgerief, en daarbij twee overladen computertassen.
Bij de eerste controle in Zaventem moesten wij al één handbagage openmaken. Er zat iets verdachts in. Wij hadden er echt een studie van gemaakt om alles zo te plaatsen dat er het maximum aan speelgoed in kon. Echt puzzelwerk. De man deed de koffer open en begon te zoeken en wij deden ondertussen ons verhaal. Een voorwerp gevonden dat er als gevaarlijk uitzag en het was OK . Na een paar minuten puzzelwerk konden wij met pak en zak verder. In Heathrow, waar wij de meeste moeilijkheden verwachtten, verliep het vlot. In Johannesburg moesten wij na 45’ aanschuiven onze andere handbagage openmaken. Ook hier niets dan speelgoed. In Blantyre, ons eindpunt, stond een Nederlandse vrouw, met wie wij afgesproken hadden, ons trouw op te wachten (ons vliegtuig was in Johannesburg een uur te laat opgestegen). Maar ook Callista Chimombo, de minister, had ook een chauffeur gestuurd, zonder ons te verwittigen. Wij wisten niet goed wie kiezen omdat wij met de chauffeur gemakkelijker boodschappen konden doen. Maar de chauffeur was niet onmiddellijk te vinden en dus kozen wij voor het zekere en reden wij met Marian naar Zomba. Na een tocht van 30 uur waren wij weer waar wij wilden zijn.

De nieuwe auto

Alles wat de auto betreft hebben we uiteindelijk in twee dagen Blantyre kunnen doen. De eerste dag was om de omschakeling van eigenaar in gang te zetten want verder waren we niet geraakt door het systeem. Uren wachten in een piepklein lokaaltje dat al vol staat met dringende mannen en waar de chaos totaal is. Eén dame achter dat loket om al die mannen te bedienen. Er worden daar nummerplaten, namen en gevloek door elkaar geroepen en tussen al dat getier door probeer ik, als enige vrouw en wit, een weg te banen. Vrouw en wit het blijkt een groot voordeel te zijn. Ze merkt me op zodat ik toch al de invulformulieren krijg. Daarna is het weer wachten om af te geven en dan krijg ik het gekende zinneke te horen “come back tomorrow”. Omdat het nog maar net middag is, probeer ik om toch die dag nog mijn papieren te hebben, en uiteindelijk zegt ze dat ik terug mag komen tegen 2pm. Wellicht klaar ik het vandaag niet en zal ik ‘s anderendaags terug naar Blantyre moeten en me opnieuw in het gewoel moeten gooien. Johan zet zich ergens op een bankje, wachtend op mij, hij kan zo lang niet blijven staan en hoopt dat mijn leeftijd en het vrouw-zijn ons wat vooruit kan helpen. In de namiddag keren we terug voor de papieren van de auto maar als we de massa zien, weten we dat het hopeloos zal worden. Ik wring me nog eens tussen de mannen, probeer elders eens, maar het verdict is duidelijk: “it’s no more possible today, come back tomorrow”. Ik wacht nog wat, maar uiteindelijk besluiten we dan maar terug te komen.

Vrijdag sta ik er weer, in datzelfde gewoel, na een klein uurke wachten spreekt de vrouw me plots aan met de vraag : “you’re number?”. Eerst weet ik niet goed wat ze bedoeld maar dan besef ik dat ze de nummerplaat van de auto moet weten. Gelukkig dat ik nog geen Alzheimer heb en me de nummerplaat herinner. Ze schrijft alles op maar met mijn naam kan ze geen weg. Dan zie ik haar mijn formulier zoeken tussen de berg en ze verdwijnt uit het kantoor, zeggende: ‘just wait, madam‘. En dan weet ik dat ik deze middag mijn papier zal hebben. En ja hoor, voor ze gaat lunchen krijg ik mijn bewijsje waarmee ik nog een hele toer door de autocircus mag doen. Maar dat is voor de namiddag. We geven alle hoop op om dat nog te klaren die dag en gaan eten bij de Italiaan. We twijfelen nog even om misschien iets anders te doen in Blantyre, zoals schotelantenne of internetprovider zoeken, maar we besluiten toch maar terug te keren voor de inspectie van de auto.
Ik zet me als eerste voor de deur van de ‘cashier’ die om 1.30 Pm opengaat, zodat ik als eerste mijn betaling kan doen van eigendomsoverdracht. Intussen heeft Johan zich met de auto klaar gezet voor de keuring, al heeft hij nog geen keuringspapieren. Het kan. Meer zelfs, het gaat supersnel, even door alles heen rijden want er werkt toch niks en voor ik betaald heb, is Johan al klaar. Dat was eens een makkie. De auto voor hem, daar liep de olie gewoon onderuit, maar niemand merkte iets want niemand stond in de put om te controleren. Daar valt ook niks te beleven nietwaar, niemand om mee te babbelen of wat fooi van te ontvangen. Straks leggen wij ons formulier voor ter goedkeuring en weeral door het feit dat wij blank zijn is er geen gevaar dat hij ons niet zal herinneren. Terug aanschuiven bij de kassier om de controle te betalen, het controleformulier te bemachtigen en dan een volgende kruistocht om de wegentaks te betalen. Weer geluk dat een man me zegt voor welk loket ik me best zet om zo snel mogelijk bediend te zijn.
Ik krijg duidelijk voorkeursbehandeling. Mijn document gaat van het ene naar het andere loket, veel geloop achter de kassa’s en daar is het, stempels en alles erop. Nog even iets betalen, het kan plots allemaal aan dat loket en intussen laat Johan zijn formulier tekenen dat de keuring goed was en voor we het weten, staan we legaal buiten met onze Nissan Terrano van bijna 7 jaar oud.

Lieve groeten vanuit zomba

Mieke en Johan