Dagboek week 34: van maandag 8 oktober tot zondag 14 oktober 2007

Het goede nieuws blijft maar komen.
Met vooral: Van nergens met stip naar één: op maandag 15 oktober (gelukkige verjaardag Werner) beginnen de mannen van Sitima aan de bouw van een nieuw Nusery centre (Nazareth School) in Sitima.

Woensdag 10 oktober met Grace naar Sitima (Grace is ons actiefste lid en een onmisbare hulp op dit moment wegens)
- het bezit van een auto,
- haar Engels /Chichewa kennis
- haar vrije tijd die zij dan wil gebruiken voor YOCE

Met Grace naar Sitima is wat te weinig gezegd. Voor ze wist dat wij zouden meegaan met haar had zij ons al gezegd dat zij naar Thondwe wenste te gaan voor de inkopen van voedsel voor Sitima ( de plaats waar wij een project gestart zijn). ‘Naar Thondwe?’ vroegen wij ons wat wantrouwig af. Dat ligt twintig km van Zomba maar in de andere richting dan Sitima. En ja hoor, het was niet voor Sitima maar voor haar zelf dat zij in Thondwe moest zijn. Het voedsel voor Sitima kon zij evengoed dicht bij Sitima kopen. Dus een ommetje van 40,45 km op kosten van YOCE die niet echt nodig zijn. Maar wat doe je in zo een geval? Eer wij wisten dat Thondwe echt niet nodig was waren wij al in Sitima. Ik betaal de benzine, zij vraagt of wij haar geen extra geven omdat zij een hele dag in de weer zal zijn voor YOCE. Bij een vorige gelegenheid om naar Sitima te rijden hadden wij een ander lid 2000 MK gegeven voor de rit. Maar nu was er eerst Thondwe en dan Sitima, zij heeft geen aangepaste wagen voor die wegen en zeker niet als de wagen zwaar geladen is zoals nu. Dus snel even met Mieke overlegd, haar belangrijkheid laten primeren en wij besluiten haar in totaal 3000 MK te geven voor de rit en haar tijd. Zij lijkt tevreden.
Wij zeggen voorlopig niets dat wij wel degelijk beseffen dat kopen op de markt van Thondwe meer haar dan YOCE ten goede kwam. Maar je leert hieruit. Wij dachten Grace aan te spreken om het geld voor YOCE, gedurende onze afwezigheid tijdens de maand november, door haar te laten beheren maar wij zoeken nu een andere oplossing. Wij denken dat wij beter een Nederlands koppel in vertrouwen nemen. En Grace moet daar maar geld gaan vragen.
Ter zake nu: zo een markt bezoeken is wel speciaal voor een blanke. Ik heb daar geen enkele andere blanke gezien. Dus wij hebben veel bekijks. Honderd of meer kleine standjes, enkele grotere standen, orde in de wanorde, heet, stofferig, geloop, een auto (?) van 30 jaar oud, veel vrouwen met en zonder een kleine op de rug, een weegstation met een weegschaal van het type met een veer waar je de zak moet aanhangen. Grace doet aankopen, dingt te weinig af. Ik vraag mij af of zij voor haar ook zo weinig afdingt. Ik zie haar geen waar kopen voor haarzelf, mede omdat ik het lange rechtstaan niet goed verdraag, en ergens op een afgesproken plaats op een klein muurtje ga zitten. Maar blijkbaar is een witte man alleen een onmogelijkheid ook al nadert hij met rasse schreden de 60. Eerst komt er een vrouw haar waar aanbieden (neen, echte bonen) ik probeer te zeggen in Chichewa dat mijn vrouw ‘the boss’ is, maar een weinige tijd later zitten er al een achttal vrouwen rond mij. Ik besef dat niet op dat ogenblik. Gelukkig wil Mieke ook op het muurtje zitten en komt zij naast mij zitten. Maar als Mieke wil opstaan en mij meetrekt en doet alsof (?) zij de baas is dan is de hilariteit algemeen. Roepen, maken een typisch geluid met de tong, lachen. De ganse markt went zijn blikken naar ons, ik vind het wel grappig maar wist toch niet goed wat ik moest doen. Ik besloot maar Mieke een arm te geven en rustig met haar naar de auto te stappen. Het gejoel steeg naar een climax. Een volgeladen auto met onder meer een 62 kg bonen, maar aan mijn voeten lag er een hele hoop vlees: Ik vroeg: “ Voor Sitima”? “Neen voor mezelf”. Dus Naar Sitima, maar eerst haar waar afzetten bij haar thuis. In Sitima waren wij verwacht maar het onthaal is al wat minder plechtig. Wij moeten op een mat zitten, dit keer geen stoel. Tot onze verbazing was er een soort bouwheer. Er werden plannen gemaakt om te starten met de bouw van een nieuw ‘nursery’. Ik vind dat allemaal rap, zeker als zij mij komen vragen wat wij wensen. Na een aarzeling zet ik toch een schets op papier. Wat afmetingen erbij, enkele vensters en deuren, en zie het plan van de ‘architect’ was getekend. 6 op 12 met een tussenmuur op vijf meter zodat er binnen twee ruimtes van 6 op 7 en 6 op 5 ontstaan. Aan elk lokaal zet ik nog een klein opbergruimte van 2 op 4. Je zult het niet geloven maar zij vragen geen extra geld voor de nieuwbouw. De stenen hadden zij al zelf gemaakt. Wij hadden graag cement maar daar maken zij geen punt van. Zij hebben iets (mud = modder met wat cement) dat cement vervangt. Dus de bouw kan beginnen zonder een cent van ons. Zij zouden nu maandag 15 oktober starten met de bouw.
Wij hadden een paar afspraken staan op maandag, en besluiten pas dinsdag te komen kijken. In ieder geval, ik versta nu al beter waarom er veel huizen hier niet afgewerkt geraken. Muren optrekken kost niets en voor het dak is er dan geld nodig en dat is er dikwijls niet voorhanden. Een nieuwbouw zetten is dan ook niet te vergelijken met een nieuwbouw zetten in België, pardon Vlaanderen.
Dus volgende week zullen wij daar meer over vertellen.
Gegroet en tot volgende week
Mieke en Johan