Dagboek week 36 en 37: van zaterdag 1 december tot vrijdag 14 december 2007: korte versie

Zoals het bij een nieuwe start past, heb ik een goed voornemen.
Ik wil het dagboek leesbaarder maken:

· door mijn taal beter te verzorgen. Ik ben natuurlijk beperkt als schrijver maar ik wil toch storende fouten eruit halen die ik uit gemakzucht laat staan omdat ik weinig tijd neem om het geheel eens grondig te herlezen.

· als ik iets uitgebreid wil brengen, met alle details erop en eraan, zal ik ook een korte degelijke samenvatting maken voor hen die niet veel tijd hebben en toch op de hoogte willen blijven. Hiervoor zal ik met grote en kleine letters werken.

· eens ik de middelen ervoor heb, wil ik de tekst opluchten met een paar foto’s ( tweede helft van 2008).

· opfrissen met wat humor maar ik wil mij hoeden om op de kap van de Malawiër enkel goedkope grappen te verkopen.

Starten wij met een snelle blik op de maand november in België.
Van enkele leuke familiefeesten intens genoten, een grote verhuis gedaan, om vervolgens langzaam naar het spannende hoogtepunt van ons verblijf te gaan: de geboorte van Hannah op 22 november, het eerste kleinkind van Mieke, een heel fiere grootmoeder. Zij vindt Hannah een hele mooie baby … . En het is dan nog waar ook: Hannah is een heel mooie baby van 3,3 kg en 50 cm groot met een schitterende naam. De (groot)ouders mogen fier zijn. Wij zullen dat koesteren missen. Maar, troost de grootmoeder zichzelf, wij zullen Hannah meer missen dan zij ons. En zo is het.
Tijd om afscheid te nemen brak al snel aan. Overladen met allerhande zwaar wegende koffers, handtassen, handbagages, jassen, computertassen probeerden wij bij het afscheid nog een arm op te heffen voor een laatste groet. Het lukte niet meer…

Bij aankomst in Malawi heerste er de nodige nervositeit. Ons personeel was iets te blij dat zij ons weerzagen. Maar alles bleek grotendeels in orde. Zij hadden goed voor gezorgd voor dier en huis. De eerste dagen komen wij beetje bij beetje te weten wat er ons te doen staat. Van ons personeel horen wij dat zij vooral geld tekort hadden. Meer dan dertig dagen zonder een loon of een ’prepay’. Dat is lang, heel lang. Maar alles wordt vlug geregeld, een ‘general meeting’ houden, en alles goed kanaliseren. Iedereen weer tevreden.

Op donderdag 5 december zouden wij de auto overnemen van het Nederlands koppel. Wij hadden de auto in België betaald. Wij reden zelf met de auto naar Blantyre om de papieren in orde te brengen. Maar van een paar uur, die wij daarvoor uitgetrokken hadden, werden het een paar dagen.

Voor YOCE goed en slecht nieuws.
Het slechte nieuws heb ik al in een eerdere mail gemeld: één van de tweeling, amper vijf maanden oud, was plots gestorven, op de dag van onze aankomst. Half mei was de moeder tijdens de bevalling van de tweeling gestorven. Wij ontfermden ons onmiddellijk over de tweeling. Wij probeerden hen de beste voeding te geven. Maar voor één van hen mocht het niet baten. Het toont nog maar eens aan dat wij hier een enorme verantwoordelijkheid dragen. Er is hier nog veel, heel veel werk.
Het goede nieuws verzandt daarbij in het niets. De nieuwe kleuterklas staat onder dak en op 15 december (ik zal aan mijn jarige zus denken) organiseren onze vijf dorpen een kerstfeest. Wij zijn uitgenodigd maar zij verwachten wel dat wij daar staan met voor elk kind een geschenk.
Wij vervroegen onze geplande meeting met een week maar de twee voornaamste leden zeggen op het laatst af. Ik wist dat er officieel in ons kinderdagverblijf 43 kinderen zijn ingeschreven. Sommige leden van het YOCE vonden dat het geschenk (wat snoep) mooi verpakt moest worden. Ik was daar niet zo voor. De verpakking kost misschien meer dan het geschenk. Maar later horen wij dat het om 210 kinderen (waarvan 140 wezen), 50 oudjes en 15 gehandicapten gaat.
Al snel hadden wij wat wij afgesproken tijdens de vergadering, aangepast. Geen verpakking maar het cadeau in een plastieken tas, en niet alleen snoepgoed. Een plastieken tas geniet zo wie zo mijn voorkeur omdat de kinderen dat kunnen gebruiken als boekentas., de meest zorgzame gedurende meerdere maanden. In dat zakje hebben wij een schriftje, twee wasco’s, een pakje koekjes, vier zuurtjes en een lolly gestoken.
Dat alles, wij hebben zeer bewust gekocht, voor iets minder dan een halve euro per kind. Voor de ouderen hebben wij voor elk een groot pak koeken.
Wij waren daar twee dagen zoet mee. Alles te voet aangehaald en dan pakjes maken. Het wordt het grootste feest van het jaar: 70 kg rijst, twee geiten geslacht, veel (400 aanwezigen) volk en belangrijk volk: Callista Chimombo, de minister, en onze beschermengel, zal er misschien ook zijn, of hare persoonlijke secretaris. Samen met hen eten en hun bereidingen met de handen opeten zal wel een heel bijzondere ervaring zijn voor ons. Mieke en ik moeten nog een speech maken. Vannacht heb ik al een en ander bedacht; dit met Mieke bespreken. Wij zetten de speech volgende week in ons dagboek. Volgende week berichten wij daar ongetwijfeld over.

Lieve groeten vanuit Zomba
Mieke en Johan