Dagboek week 40: van zaterdag 29 december 2007 tot vrijdag 4 januari 2008

Teksten tussen ** kunnen voor de haastige lezer overgeslagen worden.

Ik weet niet wat ons overkomt maar het valt hier allemaal mee.
Ons project loopt ongelooflijk goed. Iets meer dan een jaar geleden komen wij hier aan, weten niet goed hoe beginnen, toch zetten wij enkele schuchtere stappen, en sindsdien bereidt de ene stap de andere voor. Wij moeten wel dikwijls een beslissing nemen maar sinds onze eerste stap wordt ons duidelijk gemaakt welke weg, welke beslissing wij moeten nemen. Sinds die eerste stap volgen wij meer dan dat wij richting geven. Wij hebben op een gegeven moment moeten beslissen om vlugger te gaan dan wij dachten dat goed was. Maar tot op heden kunnen wij niet zeggen dat dit een verkeerde beslissing was. Het gaat goed, wij hebben het gevoel dat wij op het juiste spoor zitten. Wij zitten in een stroom waar geen terugweg meer mogelijk is. Maar als je op de juiste koers zit, is het comfortabel varen. Is dat ‘de hand Gods’ die ons leidt. Want waarlijk wij konden meestal onze beslissingen niet echt funderen, het was tasten in de duisternis. Toeval, toewijding, geluk, werkkracht, onze goede bedoeling, het door sommigen verguisde ‘wij doen ons best en wij zien wel‘, een goede engelbewaarder. Kies maar uit, ik weet het niet. Kunde, weet ik wel zeker, is het niet. Wij hebben geen enkele ervaring, geen opleiding ter zake, om achter ons bureau te gaan zitten en een plan uit te tekenen. Maar gedurende onze tocht zijn onze inzichten bijgestuurd, klemtonen verlegd, doelen veranderd maar wij hadden tot nog toe het geluk dat wij dit konden zonder dat er tijd of geld verloren moest gaan. Wat mij het meest verbaast, is dat ik het gevoel heb dat onze timing bijna perfect is. Alles valt op het juiste moment. Wij hebben voldoende tijd genomen om vertrouwen te winnen. Wij zijn sneller dan voorzien beginnen bouwen. En het lijkt nu de goede beslissing geweest te zijn. En nieuwe ambitieuze plannen worden gesmeed.

**Onze bouwheer doet het meer dan voortreffelijk. Eén klein minpuntje: zij hadden ons gevraagd welk gebouw wij wensten. Het is niet omdat je ooit schoonzoon bent geweest van een architect dat je die stiel onder de knoet hebt. Nee, ik heb toen een schets op papier gezet: een gebouw van 16 m achteraan en vooraan 12 m met 6 m diepte. Ik had, vanuit esthetisch oogpunt, op zijn minst 8 m diepte moeten nemen. Dan hadden wij een esthetischer gebouw gehad. Dat weten wij dan weer voor de toekomst, maar het gebouw is mooi afgewerkt. Het is een tempel als je het vergelijk met huizen die er rondom staan, al is het meer van ‘in het land van blinden is eenoog koning‘. En wij gaan wat geld steken in het versieren. Mijn calvinistisch tintje heb ik even het zwijgen moeten opleggen. Wij gaan de buitenmuren (waar de stenen bloot liggen) wit verven en bovenaan (waar er een betonnen façade is aangebracht) een kleur geven. Er komen ook een paar woorden of teksten op de muur: YOCE en waarschijnlijk ook YOCEvim en de tekst in Chichewa: ‘je moet van je land houden’. en omdat in dit gebouw de eerste stappen gezet worden voor een schoolse opleiding misschien ook ‘Kennis is macht‘. Het kan ook dat Mieke er een paar tekening op de muren schildert. **

Terwijl wij dat gebouw aan het afwerken zijn, maken wij plannen om een keuken te bouwen. Nu wordt er in een bijhuisje van de toegewijde ‘kokkin’ gekookt. Hun huisjes stellen al niet veel voor, hun bijhuisjes navenant nog minder. Daar kun je voor 45 kinderen geen gevarieerde maaltijd koken, zoals wij als een van onze hoofdprioriteiten stellen. Dus een nieuwe keuken. Moeten wij naar elektriciteit uitkijken? Kan je goed, gezond en dus hygiënisch eten bereiden zonder een degelijke ijskast. Wij hebben een ziekenhuis met zonnepanelen gezien. Is dat de weg? Daarnaast willen wij voor die dorpen rond Sitima een verzorgingscentrum, dit op vraag van de plaatselijke bevolking, en vooral het onderwijs, onze grootste zorg, uitbouwen. Ons hoofddoel is en blijft meer ‘grijze stof’ in Malawi. Wij richten daarvoor onze aandacht in eerste instantie naar de kinderen van 0 tot 5 jaar. Maar wij weten ook dat wij oog moeten hebben voor gezondheid, hygiëne, werkgelegenheid enz.… willen wij op lange termijn goede resultaten behalen. Mieke en ik hopen dat het ons in 2008 even goed zal gaan. Wij stellen dit jaar ook in het licht van de bezoekers. Zij moeten onze ‘sandwichman’ worden in ons land. Iemand die het hier wil komen bekijken kan beter onze doelen uitleggen dan wij want ‘mijn kind schoon kind’. Een gelukkig stel heeft het gemakkelijker om elk van u een heel gelukkig 2008 te wensen.

Mieke en Johan