Dagboek week 47: van zaterdag 16 februari tot vrijdag 22 februari 2008

Teksten tussen << >> kunnen voor de haastige lezer overgeslagen worden.

Dinsdag 19 februari: (verjaardag van de moeder (°1923 + 02-01-2004) van Johan.

Ludwine

Deze week stond in het teken van de komst van Ludwine.

Ludwine is 63 jaar, gepensioneerd, gescheiden, twee kinderen, is altijd zelfstandige geweest in de confectie, denken wij, maar had een diploma in de medische sector.

Zij is een pionierster gewoon omdat zij de eerste is die ons komt bezoeken en hier iets wil doen voor de bevolking. Het is niet eenvoudig om die stap te zetten. Je leeft in een huis van een ander gedurende een maand en jij kent dan nog je huisgezellen niet. In ieder geval moet je met de gedachte komen: veel kans dat het meevalt en als het dan toch tegenvalt dan is het maar een maand. Dat hou ik wel uit.

Wij hadden met bezoek al een ervaring: de zus van Johan is hier in de maand april 2007 voor 14 dagen op bezoek geweest. Maar toen was er nog geen Sitima en was zij natuurlijk geen onbekende. Dat is toen zeer goed meegevallen, natuurlijk, anders hadden wij nu ons huis niet meer opengezet. Ook voor ons is het spannend.

Woensdag 20 februari

Voor ons had Ludwine voor haar aankomst een bijzondere dag genomen: 20 februari, een datum als een klok, hier ten huize. Vroeg vertrokken omdat er eerst nog een belangrijke afspraak op het programma stond: Immigratie, in ons hoofd altijd een gevaarlijke en vooral onberekenbare klip. Ook dit maal, want daar zei men ons, jullie hebben de toelating gekregen om te betalen voor jullie ‘verlenging van jullie verblijfsvergunning‘, dat wil meteen zeggen dat jullie verlenging van de verblijfsvergunning toegestaan is. Als jullie bij controle jullie betaling laten zien dan aanvaardt de politie dit als bewijs ook al staat er nog niets in jullie paspoort. Dus na vijf minuten stonden wij buiten, opgelucht.

<15 km buiten Blantyre, zouden vertrekken. De landing van het vliegtuig was voorzien rond 12u30. Omdat wij niets aan het toeval wilden overlaten stonden wij al iets na twaalf op het balkon van de vlieghaven. Wij willen niet dat onze bezoeker daar aankomt en dat er niemand te zien is. Maar wij hebben rustig de tijd gekregen om de mensen te bestuderen, want het vliegtuig landde pas om 14u10. Wij hebben de landing mooi kunnen volgen. Dan was het de sport om haar zo snel mogelijk te detecteren. Ludwine had ons enkele foto’s opgestuurd. Een van de eerste vrouwen die uit het vliegtuig stapte beantwoordde volledig aan het profiel. Wij hadden ze iets magerder verwacht dus keken wij uit of er iemand anders ook nog in aanmerking kwam. Neen hoor. Al snel stond zij in de ‘aankomsthal’ - dat is natuurlijk een groot woord omdat aankomsthal en vertrekhal de zelfde ruimte is (ca 100m²) is. Wij wuifden en toen zij met een lach (van opluchting waarschijnlijk) terug wuifde wisten wij dat zij Ludwine was. Goede vlucht, wat problemen met de bagage (overgewicht) in Zaventem, maar al bij al was deze zware vlucht goed verlopen. Zij is een kwieke, pronte zestiger, nauwelijks te zien dat zij meer dan 24 uren onderweg was geweest.

Samen met haar hebben we nog enkele boodschappen gedaan omdat wij eetwaren niet te lang in de auto willen laten liggen. De temperatuur steeg tot rond de 30°. Als de auto dan in de zon staat dan kan het meer dan 50° graden worden in de auto.

Rond zes uur waren we thuis. Wat uitgepakt, het speelgoed bekeken dat Ludwine voor ons (de kindjes) had meegebracht en een broodmaaltijd genomen. Ludwine kwam niet met lege handen, de royale geldelijke giften, speelgoed, en er was nog 15 kg op komst met Cargo. Aan alle milde gevers in naam van de plaatselijke bevolking van harte bedankt. Ik hoop dat het relaas van Ludwine, na haar terugkeer, u kan gerust stellen dat uw geld heel goed besteed is. Een euro is er hier 100 keer meer waard! Dus… nooit beter uw geld besteed.

Ludwine gaat vroeg te bed. De rust die Malawi uitstraalt (en hier zeker op de flanken van het Zomba plateau) staat borg voor een goede en lange nachtrust; hier kan je een stilte ‘horen’ die in Vlaanderen niet meer bestaat. Wij denken nog samen even aan Wechelderzande. Het zij zo.

Donderdag 21 februari

Wij hadden afgesproken dat wij ons programma zouden aanpassen aan de slaap van Ludwine. Zij moest toch een nacht inhalen. Na haar ontbijt vertrokken wij naar Sitima. De kinderen kregen juist hun eetmaal. Wat sober. Wij hadden een paar dagen voordien naar de markt geweest om zeven witte kolen te kopen, toen wij pompoenen zagen liggen kochten wij ook zeven pompoenen. En wat stond er nu op het menu, schrik niet, gekookte pompoen met … thee en suiker, veel suiker. Wij zegden dat wij graag daarbij wat rijst of nsima hadden gezien.

Ludwine valt onmiddellijk voor de kleuters met hun vragende oogjes. Die oogjes: verwonderd, vragend, onzeker, twijfelend, vrezend, verwachtend, groot, zwart en wit, mooi, vertederend; het is er allemaal in te zien. Dat zit goed, denken wij. Zij sluit de kleintjes in haar hart en de kleutertjes zullen ook snel over de brug komen. Terug naar huis (wij hadden ook de schrijnwerker van Sitima meegebracht) om een eerste warme maaltijd te nuttigen. Ludwine eet heel sober. Johan is al een en ander gewoon door de eetgewoontes van Mieke te zien maar Ludwine eet zo mogelijk nog minder. In de namiddag hadden wij rust voorzien: siësta, schrijfwerk…Wij moesten ook thuis blijven. De schrijnwerker moest enkele werken uitvoeren (zoals een deur die nu naar binnen opengaat naar buiten doen opengaan). Ludwine wou de wereld verkennen en zei dat zij wel alleen een wandeling wou maken. ‘Hou je klok in de gaten en ga zoveel tijd in de ene richting en kom dan langs dezelfde weg terug. Dan kun je niet missen.’ was onze raad. Als tip gaven wij haar nog mee: Als je in die richting gaat heb je een eerste kruispunt na 2,250 km. Maar twee uur later was onze Ludwine nog niet terug. Door een samenloop van omstandigheden kon zij ons niet bellen. Wij begonnen ons wat ongerust te maken. Zij moet in ieder geval al een goede conditie hebben: de warmte, een golvend parcours, gisteren nog teruggekeerd van een vermoeiende reis…Nog een half uur later nog geen Ludwine. Waar zit die toch? De onrust steeg. ‘Als ze binnen het kwartier niet terug is moet je met de auto gaan kijken.’ zegt Mieke. Maar neen, geen auto nodig. Net toen wij aanstalten maakten om haar te gaan opzoeken verscheen een vermoeide, moeizaam gaande Ludwine. Alles was goed gegaan maar toen zij terugkwam langs ons huis, had zij ons huis niet herkent en toen begon er een onverwachte extra tocht, een onzekere tocht. Verloren lopen, terugkeren, diep naar beneden, terug steil naar boven, enz. .De voeten kapot gelopen (geen kousen aangedaan, de warmte) en de vermoeidheid was groot. Maar eind goed al goed. Het was ook een beetje onze fout. Wij hadden haar moeten waarschuwen; ons huis staat op de flanken van het plateau en ligt wat lager dan de weg en dus is het van op de straat niet te zien, al is ons huis groot. Als de poort openstaat kun je er niet naast kijken. Ludwine, dachten wij, zal goed slapen.>>

Vrijdag 22 februari: Hannah wordt drie maand

Drukke dag: Er stond van alles op het programma en tegen onze gewoontes in hadden wij een verschillend programma. Geen internet in huis en Mieke en Ludwine wilden internetten. Maar wij hadden een afspraak met de bestuurders van een weeshuis die ons om 8u00 kwamen ophalen. Dus Johan naar het weeshuis en Mieke en Ludwine naar het internetcafé. Twee vrouwen en een man die ook Engels sprak, komen mij ophalen. Zij waren stipt. Maar na vierhonderd meter vond de man dat hij al voldoende ‘getolkt’ had en nam een andere weg. Ik leerde wat Chichewa bij. Het weeshuis ligt niet zo ver maar ligt in het dal, dus recht naar beneden. Het klassieke tafereel, alleen de details waren verschillend. Hier werd er lesgegeven onder een veranda. Ook verschillend was dat er geen eten wordt gegeven aan de kinderen. Geen geld. Erg is dat, heel erg. Ik zeg wat wij altijd zeggen: Op een dag komen wij terug en als wij dan zien wat ik nu zie (d.w.z. leerkrachten die bezig zijn met de dertig kleuters), steunen wij hen een beetje. Ik trek het niet te lang, want onderweg kwamen wij een ander weeshuis voorbij waar wij al een eerste bezoek hadden afgelegd. Dus bij een tweede onverwacht bezoek moesten wij steun geven als zij goed bezig waren. Ik vind dat weeshuis wonderwel gemakkelijk al lag het verborgen in een wirwar van paadjes. Van ver hoorde ik al stemmetjes. Was mijn komst gesignaleerd of is het echt een goed weeshuis?

Ik zie dat ze goed bezig zijn, en wat meer is, drie vrouwen zijn bezig aan de voorbereidselen om een vloer te leggen in een (alleenstaande) veranda, die dienst doet als opvangplaats voor de kinderen. Ik vraag of er daarna cement op komt. Ja, maar wij hebben maar één zak cement en dat zal onvoldoende zijn. Omdat ik snel reken dat één zak cement ongeveer de grootte van onze eerste steun is, geef ik hen twee duizend kwacha om een tweede zak aan te schaffen. Ik weet al iets van cement en kan er aan toevoegen dat zij met 2000 MK een zak van het merk Portland kunnen kopen, en dat is de beste en de duurste. Ook hier wil ik snel afscheid nemen omdat er nog drie afspraken voor ons op het menu stonden. Vertederd, weeral door hun afscheidswoorden: ‘Als je nog eens terugkomt vergeet dan de suiker niet.’ Wij hebben al ervaren dat zij heel graag suiker eten. Zij doen eerder wat thee op hun suiker dan andersom om maar één voorbeeld te geven. Ik geef hen een extraatje om 5 kg suiker aan te kopen. Weeral jolijt, gelach, geroep, handengeklap, getetter door elkaar. Ik kan er niets van verstaan maar het is wel duidelijk dat zij zelden in vijf minuten zo goed bediend geweest zijn. Hier mogen wij nog terugkomen.

<30 km in het donker). Goed eten gegeven, twee matjes en een deken om goed te kunnen slapen en hij stond ‘s morgens op met een ‘big smile’ . Buigend, handen samen, wenste hij ons een goede morgend en zich als het ware excuserend dat hij nu voort ging doen met zijn werk. Weeral heel vertederend, zo een optreden.

Maar nu terug naar onze bezoekster, Ludwine. Mieke belt mij tijdens mijn terugweg dat zij de boodschappen gedaan hadden en dat zij nu naar het internetcafe gingen. Vijf minuten later belde zij terug dat er geen elektriciteit was , zo geen internet en dat zij nu naar huis komen. Maar nog eens 10 minuten later belt Mieke dat het voor Ludwine niet meer mogelijk was om verder te wandelen, de voeten en de vermoeidheid lieten het niet toe. Ja, als je hier niet fit bent moet je afhaken. De steile hellingen, de afstand, de warmte maken het extra zwaar. De tocht van gisteren hadden haar voeten op meerdere plaatsen open gelegd en de lange tocht was te vermoeiend geweest. Wij zegden dat zij toch moest opletten want te veel doen zonder de nodige rust, verzwakt een mens en dan is ziekte niet ver af. Opgehaald en met de schijnwerker naar Sitima. Daar hadden wij nog drie afspraken: eten met onze leerkrachten, dan naar Umodzi Private school en terug naar Sitima om voetbaltraining te geven.

Johan eet lekker mee met de leerkrachten, de twee vrouwen proeven maar even uit het bord van Johan. De sfeer is goed; het eten , bonen met nsima (met de hand te eten), is lekker, de kindjes gelukkig, … wat kan een mens nog meer wensen. In de private school is de man die met ons een afspraak had afwezig. Maar wij laten het niet aan ons hart komen en bekijken deze voorbeeldschool met precisie. Weer veel bijgeleerd.>>

Training geven en naar huis. En onze Ludwine was blijkbaar al hersteld want zij heeft geduldig met de kleinsten gespeeld. Goed zo. Ludwine weet nog niet goed wat zij gaat doen. Wij kunnen haar nog een aantal projecten tonen, maar als zij voor ons project kiest (dat hebben wij strategisch eerst laten zien) kan zij de gezondheid en hygiëne uit de grond stampen. Wij duimen. Het is natuurlijk nog te vroeg om daarover te oordelen maar veel aanpassingsproblemen zullen er niet zijn noch voor ons, noch voor Ludwine.

Tot volgende week

Mieke en Johan