Dagboek week 42: van zaterdag 12 januari tot vrijdag 18 januari 2008

Teksten tussen ** kunnen voor de haastige lezer overgeslagen worden.

Gordon

De trouwe lezer zal zich misschien nog de loper, Gordon, herinneren. Hij komt nog steeds regelmatig op bezoek.

**Kort even zijn voorgeschiedenis vertellen: hij (31, ongehuwd en werkloos) heeft een soort jeugdclub gesticht. Toen hij ons ontmoette heeft hij de doelstellingen van zijn club telkens aangepast aan wat wij hem vertelden wat wij zinnens waren te doen. De motieven daarvoor zijn moeilijk te achterhalen; is het gewoon opportunisme om ons zo vrijgevig te stemmen of is het uit ontzag voor de visie van de ‘blanke’?
Hij tast ons af hoe hij of zijn vereniging geld van ons kan krijgen. Tot hier toe heeft hij daarmee succes geboekt als het om kleine duidelijke projecten ging zoals: aankoop van ballen voor de sportafdeling, of voor het maken van een ‘single’. Maar op een dag kwam hij langs toen één van de leden van onze organisatie er ook was. Wij legden haar uit dat Gordon steun zocht voor zijn project. Ons lid gaf het volle pond: “Je moet eerst een goed actie plan opstellen, met de nodige budgetten erbij, en dan kom je naar een vergadering en zullen wij zien of wij je kunnen steunen“.

Een maand later komt Gordon ons opzoeken. Wat hem, of zijn organisatie bezield hadden weet ik niet maar hij had een plan, goed uitgewerkt en een nog beter kostenplaatje: 25.000 $. Waarom in dollars? Wij hadden onmiddellijk door dat hij van ons die enorme financiële injectie verwachtte. Maar wij gebaarden van kromme haas. Wat pijnlijk was dat hij vooral zijn loon (als PDG) ‘astronomisch’ hoog had ingeschat. En zijn programma begon ook met de weddes van de voorzitter en de leden van het bestuur. Wij zegden hem dat het niet realistisch en niet fair ten overstaan van de ’vulnerable children’ was. Nog een maand later, vandaag dus, was hij er met een aangepast plan. De grote verandering was dat zijn loon gedecimeerd was. Hun totale kostplaatje was nu nog 19.900 $. Maar weer begon hij met zijn loon. Toen wij hem vroegen hoeveel geld zij in hun kassa hadden, moest hij even lachen waardoor wij wisten dat hij de vraag verstaan had. Uiteindelijk kwam het er uit: “Hoeveel kun je ons als wedde geven?”. Wij antwoordden bijna gelijktijdig droog en overtuigend: “Niets. Eerst iets doen en dan laat je zien wat je noden zijn en dan willen wij steunen. Wij hebben zelf veel geld nodig om ons project in Sitima uit te bouwen. “

Wij nodigden hem uit om met ons twee schrijnende projecten te bezoeken met, volgens onze eerste bevindingen, zeer moedige mensen aan het roer. Hij ging akkoord om ons te vergezellen. Wat woorden niet konden, deden deze twee projecten wel: nl zijn ogen openen. Een weeshuis onder een boom, omdat er geen lokalen zijn en een CBO (Community Based Organisation, gesteund door de overheid) waar les wordt gegeven in een heel armoedige wijk. Het eerste project is slecht geleid maar dat maakt de noden er niet minder om. Corrupte leiders, verwaarloosde kinderen, geen eten, maar daardoor staan de kinderen nog meer in de kou. Er komen ook weinig kinderen naar het weeshuis. Wij geven toch weer een kleine steun. Het tweede project is veel beter geleid en daar zijn er dan wel veel kinderen. Maar hun lokalen zijn echt schrijnend. In België worden dergelijk lokalen afgekeurd als je daar dieren wilt in onder brengen, hier zit het volgepropt met kinderen. Hier geven wij meer steun. Het was wel een speciale dag die wij uitgekozen hadden. De maandelijkse vergadering van de CBO vond er plaats. Het beste gebouw werd voorbehouden voor de leden van de CBO. De kinderen moesten wijken waardoor het plaatsgebrek nog groter gemaakt werd. Wel leuk was het thema van de vergadering: brood leren bakken. Zij hadden een oven gemetst en nu moesten de leden brood leren bakken omdat ook hier, zoals in Sitima, iedere maand andere leden moesten koken. Dat idee van een oven metsen nemen wij mee voor Sitima. Gordon had genoeg gezien. Nu gaat hij ons meenemen om enkele weeshuizen in de dorpen van zijn regio te bezoeken. Wij verwachten dat het een en al ellende zal zijn. Maar dat is voor volgende week. Wij zegden hem nog dat hij meer dan genoeg kwaliteiten had om zelf een job te zoeken en dat hij dan niet meer afhankelijk zou zijn van de wedde (die hij nooit zal krijgen) als voorzitter van zijn organisatie maar dat hij dan een echte vrijwilliger zou zijn. Hij was blij met deze woorden en hij nam met een vriendelijk lach afscheid van ons.**

Tot volgende week
Mieke en Johan