Dagboek week 52: van zaterdag 22 maart tot vrijdag 29 maart 2008

Teksten tussen << >> kunnen door de haastige lezer overgeslagen worden.

Eerste Jaargang

U leest het goed, het is onze 52ste keer dat wij ons dagboek invullen. Wij hebben echt geen benul van hoeveel lezers trouw ons dagboek lezen. Geen één? Zijn het er drie? tien? twintig… ? Wij weten het echt niet. Misschien moeten wij ook eens een teller zetten op onze website en/of weblog, tenminste laten zetten, horen we Koen zeggen. Bij deze willen wij Koen en Birgit danken voor hun onontbeerlijke hulp. Zij zetten iedere week trouw ons dagboek op de weblog. Het was niet altijd eenvoudig. Vooral Johan schrijft moeizaam, en het kost hem veel energie om er een leesbare tekst van te maken. Wij zijn er ons van bewust dat wij daar niet altijd in geslaagd zijn. Maar wij zijn geen beroepsschrijvers. De geduldige lezer zal het ons vergeven, zeker? En de (stijl)fouten die in de tekst geslopen waren, zullen dikwijls uit onwetendheid gemaakt zijn, zeg maar domheid, soms uit nonchalance. Andere keren waren wij langdradig, dan weer saai, maar de bedoeling was onverkort een beeld te geven van wat wij hier beleven. Dat er altijd iets gebeurde dat, voor ons althans, de moeite waard was te vermelden, maakte het ons wel gemakkelijker. Wij hopen dat jullie er een beetje plezier aan beleefd hebben en dat wij een beetje medeleven hebben kunnen opwekken voor het lot van dit armoedig land. Maar laat ons duidelijk zijn, wij hebben het dagboek vooral voor ons geschreven. Na één jaar moet wij dicht bij de honderd pagina’s zitten. Wij eten vandaag taart en blazen een eerste kaarsje uit. Gezondheid!!!
La nouvelle Ludwine est arrivée! Familie, vrienden van Ludwine, hebben jullie haar wel herkend? Toen wij met een emotionele omhelzing afscheid namen, voelden wij dat wij een andere Ludwine hadden afgezet dan wij bijna vijf weken eerder hadden opgehaald: magerder dan gedacht, fysiek veel sterker, bruingebrand en mentaal een kleine hersenspoeling ondergaan. Wellicht zal het nog niet genoeg zijn om Vlaanderen te trotseren, daarvoor zijn de valstrikken en de hinderlagen in Vlaanderen te talrijk. Het is in Vlaanderen moeilijker om tot de essentie van het leven door te dringen dan in Malawi. Deze vijf weken hebben haar wel deugd gedaan, al had zij vrij snel heimwee naar haar geliefden. Maar wie heeft dat niet? Het was een aangename kennismaking voor ons en wij hopen dat zij er ook zo over denkt. Het ga je goed, Ludwine.

De stilte keert terug. Alhoewel het hier bruist van bouwvakkers, loodgieters en elektriciens, is de stilte terug rondom ons. Niet alleen is Ludwine er niet meer maar vooral ons schooltje sluit voor veertien dagen de deuren. Dat is wennen. Al kunnen wij nu de puntjes op de i zetten. Alle namen van de kinderen op de computer zetten! Wij proberen over ieder kind bijzonderheden te weten te komen: leeftijd, sociale toestand, gezondheidstoestand, grootte en gewicht, en wij willen ieder kind aan een intellectuele test onderwerpen. Zo zou ieder kleuter of peuter, een fiche krijgen waarop de evolutie kan worden vastgesteld. Ook hebben wij meer tijd om de schriftelijke banden met ons thuisland aan te halen.

Aids in Malawi! De cijfers die wij laatst te horen kregen, waren hallucinant: men sprak van officiële cijfers van 25%, maar dichter bij de waarheid zou 40 à 45 % zijn, sommigen beweerden zelfs dat het rond de 65% zou liggen. Kun je je voorstellen dat 2/3 van de bevolking aangetast is? Als dat cijfer slaat op de totale bevolking, dan moet ongeveer 90% van de seksueel actieve bevolking seropositief testen. 90%! De kans dat een pasgeborene voorspruit uit ouders die beiden seronegatief testen, is statisch gezien dan onbestaande. Tot nog toe weigerde Johan over dat probleem te praten (waarschijnlijk is het woord AIDS voor de eerste keer in ons dagboek gebruikt) omdat hij het oplossen van dit probleem aan anderen wou overlaten. Maar als men met dergelijke cijfers aankomt, dan moeten ook wij dat probleem aanpakken. Voor alles moeten wij de jeugd heel goed informeren zodat zij tenminste gevrijwaard blijven van deze vernielende ziekte. Callista Chimombo: Toch eindigen wij op een positieve noot: Callista Chimombo, de minister van Toerisme en Cultuur, kwam op bezoek op Paasmaandag. Zij beloofde ons te helpen met het opzetten van een veestapel. Wij zullen deze boerderij opzetten op onze naam, en in memoriam van Karel. De eventuele winst zullen wij wel voor onze organisatie gebruiken. Voor wie niet van in het begin ons volgde: Callista Chimombo was nog een Malawische parlementslid toen zij ons al begeleidde. Zij is altijd onze bewaarengel in Malawi geweest, en blijkbaar, zelfs nu zij minister geworden is, vindt zij nog steeds een beetje tijd om met onze problemen bezig te zijn.

Zo, tot volgende week, voor de tweede jaargang

Mieke en Johan