Jaargang 2 week 4: van zaterdag 19 april tot vrijdag 25 april 2008

Discussie met Vlaanderen: Is verven van een klaslokaal een verkwisting van middelen of niet? Wij kopen goede maar dure verf, ons eerste koppel dat hier op bezoek komt, duwen wij een verfborstel in de hand en na twee weken leveren zij twee piekfijn geverfde klassen af. Konden wij die kost en die moeite niet voor iets beters aanwenden? Waarschijnlijk heeft er niemand in Sitima ooit een verfborstel in zijn handen gehad. Twee leerkrachten kwamen vragen hoe zij moesten verven en of zij het eens mochten uitproberen. Is dat in een streek waar er net geen honger is maar voorts voor velen maar weinig meer is, geen verkeerde aanwending van de middelen? Toch wilden wij bewust dat de klasjes geverfd werden en versierd zullen worden met vormen, kleuren en tekeningen. Wij hadden hiervoor verschillende redenen. De meest eenvoudige en voor de handliggende reden is: het klaslokaaltje ligt er nu netjes bij. Afgeleid hiervan is dat de leerkrachten, kuispersoneel, kokkinnen en anderen zien dat wij oog hebben voor een nette klas, voor orde en properheid. Misschien blijft er iets hangen van: properheid (en hygiëne) moet toch belangrijk zijn als de blanken daar zoveel inspanningen voor doen.
De leerkrachten zelf kunnen nu ervaren dat in een mooie omgeving het prettiger is te werken, te verblijven. Ook willen wij aangeven dat wij de kleuters en de peuters als belangrijk beschouwen, dat wij, blanken, niet alleen geld kunnen geven maar ook daadwerkelijk de handen uit de mouwen willen steken om kinderen een mooie leefomgeving te geven. Maar de voornaamste reden is dat wij denken dat kleuren, tekeningen, letters, getallen hen aan het denken zet, hun verbeeldingskracht in beweging zet, hun fantasie aanwakkert, zodat zij in al de facetten van hun persoonlijkheid de kans krijgen zich te vormen. In de ontwikkeling van de hersenen mogen wij de esthetica, de verbeelding niet uit het oog verliezen. Wie er een andere mening op na houdt, mag het ons altijd mailen. Om al deze redenen zijn wij Renilde en Marcel heel dankbaar voor de vele uren verven in onze twee klassen. Hartelijk dank voor het puike werk. Laatste week Renilde en Marcel in een notendop: Zaterdag was een rustdag. Alleen een wandeling van 10 km op het programma: gaan internetten in het centrum; Zondag was het feest: te voet naar de Ku Chawe en daar eens lekker en veel (foei) eten. Voor onze gasten bood ook deze knoest geen enkel probleem. Meer genoten van de mooie landschappen dan afgezien. Ter plekke zelfs tijd om wat inkopen te doen aan de souvenirwinkeltjes: een nijlpaard (?), een ketting, nog een ketting, er werd daar voldoende tijd aan besteed, zoals alleen echte vrouwen dat kunnen. Zelfs het afbieden krijgen onze gasten onder de knie. Ondanks dat zagen wij alleen blije gezichten bij de verkopers. Wij waren daar al een aantal keren voorbij gekomen maar nog nooit iets gekocht en deze bezoekers wel. Het had de marktkramers deugd gedaan.
Maandagvoormiddag naar ons project in Sitima en dinsdag training in Sitima, woensdag was het afscheidsdiner voor de metsers van ons huisje in Zomba en internetten in centrum. Donderdag bezoek aan de dokter van de Umodzi Private Primary School om een overeenkomst te bereiken voor een wekelijks bezoek aan onze school. De onderhandelingen verlopen schroef, hij blijft de kat uit de boom kijken, speelt geen open kaart, het lijkt er op dat zijn wedde het belangrijkste is voor hem. Vooral op Johan gaf hij een minder goede indruk. Er is dan eens een dokter in de buurt en dan boezemt hij geen vertrouwen in. Wij zien wel. Vrijdag de laatste dag voor Marcel en Renilde in Sitima. Afscheid nemen. Cadeau’s, enkele speeches recht uit het hart, een paar grappen van Davidson, die echt in vorm was als grappenmaker, maar in de grond blijft het hetzelfde: afscheid nemen is een beetje sterven; ook hier. Een mens is op zo een moment vervuld met tegenstrijdige gevoelens. Wij hopen en wij denken dat onze bezoekers deze mensen niet zullen vergeten. Zowel voor ons personeel in Sitima (overladen met cadeaus) als voor onze bezoekers zal het een dag zijn die bijblijft.

Tot volgende week

Mieke en Johan