Jaargang 2 week 22: van zaterdag 30 augustus tot vrijdag 5 september 2008

Woensdag 3 september: de politie mijn vriend (2x)
Het is toch wat! Het is voor ons altijd een shock wanneer wij met de corrupte overheid in contact komen. En hoe goed georganiseerd zij zijn. Iedereen doet mee. Wij weten niet goed wat wij hiermee moeten. Woensdag zijn wij eerst naar Sitima gereden en daar tevreden vastgesteld dat in de twee klassen in kleinere groepjes gewerkt wordt en dat er in elk groepje min of meer iets anders gedaan wordt. Goed en het kan nog beter. Het is nog een lange weg te gaan, maar wij gaan in de goede richting. Omdat de kinderen de laatste tijd sneller hun eten krijgen, verlaten ook wij eerder dan anders Sitima en hebben wij nog tijd om in de voormiddag naar onze bestelde fietsen te gaan kijken. Wij worden daar voor de tweede maal afgescheept: ‘Kom volgende week terug dan zijn er ‘probably’ vier fietsen klaar.’ We zullen zien. In het opgaan worden wij tegengehouden door een politiepatrouille, dat is niet ongewoon omdat zij daar een vaste staanplaats hebben. Maar na de gebruikelijke begroeting vraagt hij mijn rijbewijs en alles is in orde en ‘Comment allez-vous? ’ zegde hij. Op ons rijbewijs staan wat Franse teksten en hij kon ook een mondje Frans. Fier als een pauw zei hij nog enkele zinnen in het Frans en Johan antwoordde hem ook graag, al vermengde hij enkele Engelse woorden in zijn zinnen. Tevreden liet de politieagent ons rijden. ‘De politie onze vriend‘. Bij het terugkeren, mochten wij zonder veel poeha door maar een kleine km verder werden wij tegengehouden door een andere patrouille. Wij zagen een politieagent met een camera naar de weg gericht, foto’s nemen of filmen. Een andere agent deed ons kortaf op de zijkant van de straat rijden. U reed 52 km/uur en je mag maar 25 km /uur doen‘. Johan fronste even de wenkbrauwen en daarop repliceerde hij dat zij tot 40 km /uur door de vingers zien, maar 52 km neen, trop is teveel en teveel is trop. Wij hadden eerlijk gezegd nog nooit een bord gezien. Is het recent geplaatst of stond het er al een tijd? Wij weten het niet. Johan moest uitstappen en Mieke kwam mee. Johan moest zijn rijbewijs afgeven en op het huis van Justitie terug gaan ophalen, na het betalen aldaar van een boete, Mieke meende dat hij 1000 MK gezegd had. Iemand moest ons hier dan een bewijs geven dat wij toch gerechtigd zijn om te rijden. Terwijl hij ons een bewijs schreef dat wij een rijbewijs hebben, begon die brave man zich te excuseren en brabbelde dat wij geen criminelen zijn omdat wij naar het huis van Justitie moeten. Het ‘de politie mijn vriend’ verhaal diste hij ook nog op. Johan ging wat verderop staan om niet meer in zijn verhaal mee te moeten. Mieke moest maar luisteren naar zijn vreemde verhalen. Eerst zou hij met ons meegaan om, na betaling, ons rijbewijs te kunnen teruggeven. Wat later kwam hij daarop terug en wij moesten ons om 13u30 op het Huis van Justitie (Court) aanmelden waar ons rijbewijs zou liggen. ‘Overacting bij een politieman is niet goed‘ dachten wij. Bij justitie geven wij ons voorlopig rijbewijs af. Daarna kantoor in, kantoor uit. Een politieagente stond ons te woord en begon van een gewoon wit blad een formulier te maken, een carbonpapier maakte een dubbel van het formulier. Wij vonden het vreemd dat zij ook nogal slordig omging met het bijna doorzichtige carbonpapier. Naam, adres ‘tribe’ (Johan leerde dat hij zijn nationaliteit moest invullen) enz… “Als het bureau hiernaast vrij is, zijn jullie aan de beurt‘. En wat achter die deur gebeurt is heel vreemd. Een politieofficier zit aan een slordig bureau en de politieagente blijft ook in het bureau zitten. De corruptie ligt er zo vingerdik op, domme vragen, het gesprek ging ongeveer als volgt: ‘Bekent u schuld aan deze snelheidsovertreding?’ Johan antwoordde dat hij heel voorzichtig reed. Maar als jullie zeggen dat wij 52 reden en dat er een bord stond met 25 km/uur dan… ‘Bekent u schuld aan deze snelheidsovertreding?’ Ja, antwoordde Johan dan. ‘Wat denkt u van de hoogte van de boete?’ Mieke en Johan keken elkaar ongelovig aan, aarzelden,‘Hoeveel denkt u dat u moet betalen?’ Wij konden niet direct antwoorden omdat wij het allemaal niet zo goed snapten. Moesten wij nu zelf de hoogte van onze boete bepalen? ‘Zeg een getal, hoeveel wilt u betalen?’ Dan moesten wij snel beslissen. Beginnen wij hier nu te discuteren, hen te beschuldigen van corruptie? Neen. Wij hebben gehoord dat de boete 1000 MK (ca 5 euro) bedraagt’. Stamelde Johan.‘Verdubbel het bedrag?’ repliceerde de man. Johan deed dat hij die opmerking niet gehoord had en legde 1000 MK op tafel. ‘De ’court fee’ is ….500 MK.’ probeerde de politieofficier nog iets extra te redden. Vooral Johan wilde daar weg en legde die 500 MK extra op de tafel. Wij krijgen een deel van het zelfgemaakte formulier met stempel en al terug en daarop stond dat wij 1500 MK betaald hadden. In de aanhef zegden wij dat zij goed georganiseerd zijn, wij bedoelen hiermee dat waarschijnlijk iedereen van de politiedienst eraan meedoet. Wellicht beseffen zij niet dat het er vingerdik opligt dat zij bedrog plegen, maar toch blijven zij dat doen. En dat iedereen meedoet is toch angstaanjagend. Dat is een probleem dat niet in één, twee, drie kan opgelost kan worden als het werkelijk zo wijd vertakt is. Je kunt moeilijk de hele politiedienst ontslagen of vervolgen. Wij hebben al ervaren dat mensen die in officiële dienst werken maar vriendelijk kunnen zijn als er iets extra op tafel komt en gebeurt dat niet dan werken zij tegen. Hun gedrag steekt schril af met de mentaliteit die bij de gewone burgers heerst. Maar goed ook. Wat moeten wij hiermee? Wij denken dat het beste is dat wij Callista Chimombo hiervan op de hoogte brengen. Beter nieuws is dat morgen de zoon van Johan ons komt bezoeken voor iets meer dan 2 weken. Leuk.
Tot volgende week!