Jaargang 2 week 14: van zaterdag 28 juni tot vrijdag 4 juli 2008

Website: www.yocevim.org
Rekeningnummer: 000-0000004-04 YOCEvim
met de vermelding L82164 en YOCEvim
m.m.v. Koning Boudewijn Stichting
Stortingen vanaf 30 euro op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

DONDERDAG 26 JUNI
Nog even terug komen op de aankoop van een stuk grond. Wij hadden het al gezegd dat wij een afspraak hadden om ons contract te tekenen en te betalen. Wij waren blijkbaar verwacht want in een mum van tijd waren al de mensen, nodig om tot een deal te komen, present. Er was een extra getuige omdat de Mfumu niet mocht getuigen voor de vrouw. Hij moest neutraal (?) zijn. Wij zaten op een blok hout, de anderen zaten gewoon op de zandgrond. Heel de ‘plechtigheid’ bestond erin om het geld te tellen en proberen een stempel te zetten op de door ons getypte overeenkomst, contract is een te groot woord. Het moedertje liet alles over aan de mannen om de zakelijke kant te regelen. Na lang tellen was het grootste probleem de stempel van de gouverneur op het document te krijgen. Het ontbreken van een harde, effen ondergrond was daar mee de oorzaak van. Onze boomstam was het hardste en meest egale oppervlak. Ook leek de stempel niet meer in al te goede staat. Uiteindelijk stopte men na drie pogingen. Wat duidelijk te lezen moest zijn, was alleen met veel goede wil te lezen. Vertrouwen moet je hebben in zulke omstandigheden. Soberder, eenvoudiger kan het niet. Het zegt iets over de mensen. Geen eigendomspapieren, geen notariële akten. Zelfs geen handtekening van de eigenares, alleen de stempel van een hogergeplaatste Mfumu. Wij verlieten de mensen en knepen elkaar eens in de hand. Sitima had er een stuk landbouwgrond bij voor het kweken van groenten.

Zaterdag 18 juni
Wij gingen naar het postkantoor en daar lag een briefje in van FedEx met de melding dat zij een pakje hadden voor ons. Onmiddellijk opgebeld, en ja, hij wist nog heel goed van dat pakje. Het kantoor was normaal gesloten maar hij wou naar het kantoor komen om ons het pakje te overhandigen. Na een kwartier hadden wij het pakje in handen. Jij kunt wel denken dat wij eerst dachten dat het pakje voor ons bestemd was, maar toen wij het zagen wat het was, waren wij mogelijks nog blijer dan dat het voor ons bestemd zou geweest zijn. Ludwine, onze eerste bezoekster van het jaar had wel 400 foto’s opgestuurd die wij mochten uitdelen aan de mensen die zij ontmoet had.

Maandag 20 juni
De foto’s in Sitima uitgedeeld. Hun blijdschap, hun enthousiasme, hun kreten, hun lach, het was allemaal veel groter dan wij hadden verondersteld. Van Davidson,van nature een grapjas, kun je je daar iets bij voorstellen: breeduit lachen, roepen naar een collega, dansen, maar ook de ‘cook’ de lange vrouw die naast de school woont, de vrouw die geboren was, denken wij, met een ernstige blik, die ging totaal uit de bol, nog erger dan Davidson: kreten van blijdschap, dansen, springen dat de foto’s zelfs even uit haar handen glipten. Wij hebben enkele foto’s genomen van de taferelen. Nadat wij de foto’s uitgedeeld hadden, viel het op dat, toen wij ons fotoapparaat uit onze zak haalden, dat iedereen op de foto wou staan. Want, dachten zij nu, het is toch mogelijk dat wij het resultaat zien van de occasionele fotograaf. Een aantal hadden wij onderweg uitgedeeld, en ook hier grote jolijt. Waarlijk, Ludwine, je hebt vele zielen echt blij gemaakt. Naast eten en kledij zijn foto‘s, waar ze zelf opstaan, het meest gegeerd. Het was Sam die opperde, voor wij het gesuggereerd hadden, dat de foto’s waar er vele mensen of kinderen opstaan dat die in de school moesten blijven. Ook ons personeel in Zomba was in de wolken. Als wij zegden dat wij foto’s van hen hadden, lieten zij alles vallen, en keken zij minuten lang naar de foto’s. Gelukkige mensen zien is heel fijn.

Woensdag 02 juli
Onze twee pas afgestuurde studentinnen komen aan; Sien en Eliene komen op bezoek voor een goede veertien dagen. De communicatie verliep soms wat stroef omdat zij volop in de examenperiode zaten en omdat wij niet goed wisten wat zij graag zouden doen, wat zij kunnen doen. Werken met echte vrijwilligers is voor ons nog wat moeilijk. Wij hebben graag dat echte vrijwilligers in groep komen, ondersteunt door ervaren mensen vanuit Vlaanderen. Tot hiertoe zijn de bezoekers allemaal op eigen houtje gekomen, allen wel bereid iets te doen voor de lokale bevolking. Ook deze twee meisjes. Hun vliegtuig was stipt op tijd. De vlucht was perfect verlopen maar het blijft een zware vlucht. Je bent algauw meer dan 24 uur onderweg om vanuit Turnhout, Hoogstraten in Zomba te geraken. De eerste nacht hebben zij de klok rond geslapen.

Donderdag 03 juli
Kachere school vraagt hulp. In dezelfde week twee keer foto’s uitgedeeld. De meisjes hadden van Reinhilde en Marcel foto’s meegekregen om uit te delen. Weer dezelfde taferelen: jolijt, kreten, samentroepen, lachen… Bij sommige kinderen moest je tonen waar zij stonden. Als je nooit in een spiegel hebt gekeken dan weet je niet hoe je er zelf uit ziet. Hun kleedjes zijn hun enige houvast. Ook hier moesten wij de gulle gevers in hun naam van harte danken om de foto’s. Het is goed dat de mzungu (de blanke) zijn woord houdt. Kort na de middag, terwijl de leerkrachten voor de zoveelste keer naar de foto’s keken, werden wij naar buiten gevraagd: de coördinator van het lager onderwijs in de streek wou ons spreken. Hij had zich goed voorbereid. Ja, vroeg hij zich af, jullie hebben hier een mooi project maar wat als de kinderen zeven jaar zijn, waar moeten zij dan naar toe? De kortst bijgelegen school is de lagere school van Kachere. Daar zijn er een drietal gediplomeerde leerkrachten aangesteld om aan vier leerjaren les te geven. De gebouwen zijn een drietal jaren geleden inderhaast uit de grond gestampt. Te gehaast, het zijn heel primitieve gebouwen, nog veel slechter dan de gewone gebouwen van de mensen. Geen stenen, geen cement, alleen palen die niet te dicht bij elkaar staan, en daarop een strooien dak dat lekt. Wij hebben eens een paar foto’s gemaakt van de gebouwen na een fikse regenbui. Op de website kun je deze foto’s zien. Op een ervan zie je Mieke en een eend bij een plas water in de klas staan. De eend wou haar bad nemen in de plas, wordt gestoord door Mieke en druipt af. Maar het zegt iets over de staat van de klassengebouwen. Het gevolg is ook dat er tijdens het regenseizoen weinig les gegeven wordt. Stilaan waren wij het er over eens dat ons volgend project het oprichten van een tweede kleuterschool zou zijn. Onze redenering is de volgende: als je een lagere school helpt dan zijn er al een hele boel kinderen verloren voor het onderwijs omdat zij door ondervoeding, door ziektes en door een gebrek aan hersengymnastiek blijvende hersenletsels oplopen. Als wij zorgen dat wij kinderen afleveren die op zevenjarige leeftijd over een gezond lichaam en getrainde hersenen beschikken dan maken zij hun weg wel doorheen de lagere school, hoe erbarmelijk die lagere scholen er ook kunnen uitzien. Nu vroeg de coördinator, naar ons gezonden door de overheid, hulp bij de uitbouw van de Kachere primary school. Wij antwoordden dat zij een goed plan aan ons moesten voorleggen en dat wij dat dan kunnen bespreken met elkaar. Wij moeten onze budgettaire mogelijkheden in de gaten houden. Voor alles willen wij enkel die dingen beloven waarvan wij heel zeker zijn dat wij die kunnen nakomen. Tot nu toe is dat volledig gelukt en het schept ook een heel goede vertrouwensband. Voor ons wil dat in feite zeggen: is er al voldoende steun van uit Vlaanderen om een dergelijk project er bij te nemen? Het zou volledig passen in ons doel om meer hersenen te geven aan Malawi. Met onze eigen middelen kunnen wij nog een kleuterschool, à la Sitima, oprichten. En zo twee projecten kunnen wij in stand houden. Maar als wij meerdere projecten opzetten dan zijn er niet alleen de kosten van de gebouwen en de lasten van het dagelijkse onderhoud, maar ook moeten wij een soort management uitbouwen die de verschillende projecten opvolgt. En dan beginnen de echte onkosten van transport, administratie, managers die heel duur zijn, en hun onkosten.

Vrijdag 4 juli
Met de fiets en de meisjes naar Sitima. Prachtig weer, de ideale dag voor onze meisjes om hun conditie te testen. Zoals verwacht vlogen wij naar Sitima. De terugweg was, ook zoals verwacht, andere koek. Als je dan nog even vergist van weg en je laat je deugdelijk naar beneden glijden en eens beneden komen ze je vertellen dat je in de verkeerde richting rijdt, dan kan die laatste beklimming die wij allen te voet moeten nemen, heel zwaar zijn. Maar het scherpt de conditie. Na twee weken zullen zij niet meer kunnen vatten dat zij zo afgezien hebben op de terugweg. Voorts zijn er geen aanpassingsproblemen. Zondag doen wij het plateau naar de Kuchawe voor een lunch in buffetvorm. Heerlijk zo een zondag en wij kunnen iets extra verwachten want het is hier de nationale feestdag.

Tot volgende week
Mieke en Johan