Jaargang 2 week 10: van zaterdag 31 mei tot vrijdag 6 juni 2008

Woord vooraf

Rechtzetting: Wij hebben twee weken geleden twee organisaties aangekondigd, maar o, wat waren wij onzorgvuldig. De muziekavond was niet op 27 juli maar op vrijdag 27 juni!!! Nu eind deze maand dus. Wij willen ons excuseren bij de organisatoren maar ook bij onze lezer(s). Wij trachten per mail dit recht te zetten aan allen die wij op de hoogte gebracht hadden van dit foutieve bericht. De tweede datum was wel juist: Zaterdag 9 augustus rond 18 uur een bbq op de voetbalvelden van Technico in Turnhout Schorvoort.

Werner en Karen
Werner, zoon van Mieke, voor de derde keer in Malawi. Vijftien jaar geleden zette hij voor het eerst voet op de Malawische grond, samen met zijn ouders en zus, toen bleef hij er een jaar. Acht jaar later bezocht hij, als ‘backpacker‘, met een vriend voor drie weken Malawi en nu komt hij zijn moeder bezoeken samen met zijn vriendin, Karen. Stilaan wordt hij een expert, ‘an advice giver’ voor Malawi. Voor ons is het natuurlijk heel aangenaam dat een van de bloedverwanten ons komt bezoeken. Wij zijn bereid ons huis open te zetten voor mensen die wij nog nooit gezien hebben, dus is een zoon of een dochter meer dan welkom. Zaterdag hen gaan afhalen, zondag het betere van Malawi getoond en geproefd, en maandag naar Sitima: stof, hutjes, armoede, aanhankelijke en plakkerige kinderen. Slechts iets meer dan de helft van de kinderen (110) was naar school gekomen waarschijnlijk omdat er een vrije dag voor de lagere school geprogrammeerd stond. Maar Werner en Karen konden zich toch een goed beeld vormen van ons project. Op dinsdag vertrokken zij voor een rondrit van een kleine week. Omdat de regering heel veel huurauto’s nodig had voor een grootse volkstelling (gebeurt om de tien jaar), waren er geen huurauto’s voorhanden en dus zijn zij met het openbaar vervoer gegaan. Het enige wat wij van hen nog hoorden is dat zij, zeven uur later, ter plekke waren, dit was een 120 km verder. Het weer is ideaal, overdag tussen de 25 en de 30 graden en de nachten zijn koel, iets minder dan 15°. Maandag verwachten wij hen terug.

Voetbaltraining
Wij proberen ons voetbalploegje wat nieuw leven in te blazen met de hulp van de twee leerkrachten. Het zijn niet de ideale hulptrainers. De ene is niet alleen technisch heel beperkt maar kent het ‘spelletje’ niet. Hij speelt ook te graag zelf mee maar zijn enthousiasme werkt dan weer aanstekelijk. De andere kent ‘het spelletje’ wel, is technisch sterker maar heeft een zwakke rug. Als hij een oefening voordoet is het een beetje lachwekkend bijna zo erg als Johan het voordoet. Als deze laatste een oefening voordoet dan lijkt het erop dat al zijn kwalen zich tegelijk willen tonen: als hij springt gaat alles omhoog behalve zijn voeten. Als hij een sprint wil tonen dan roept hij zo hard en snel dat iedereen met zijn blik al tien meter verder zit maar in werkelijkheid is hij nog niet kunnen vertrekken, wellicht omdat een wervel wat verkeerd lag, zijn buik in de weg zat, zijn minuscus zich dubbel geplooid had, hij moest hoesten, zijn darmen in een knoop lagen en een kleine Alzheimer om de hoek kwam kijken. Maar de opkomst is zeer onregelmatig en dus loopt het niet goed. Wij willen vooral een meisjesploeg oprichten, maar die 10/12 jarigen worden al te veel opgeëist in de huishoudens: op de kleine kinderen letten, water gaan halen, eten maken enz. Juist om deze redenen mogen wij niet te snel opgeven. De verwachtingen zijn niet hooggespannen. Toen Johan ziek werd, zijn er ook een aantal trainingen geannuleerd. Misschien moeten wij alleen maar de meisjes toelaten op het voetbalveld en moet al de rest van het veld.

Dokter
Vrijdag bij de dokter geweest met een soort contract. De dokter gaat akkoord met onze voorwaarden. Wij hebben hier heel veel geluk. De Umodzi School heeft de dokter in dienst en zij laten toe dat de dokter een halve dag per week in onze school komt werken. Wij geven hem een extra vergoeding maar zijn overeenkomst met de Umodzi school wordt niet veranderd. Elke Kwacha die de dokter van ons krijgt is extra winst voor hem. Dat maakt ook dat het betaalbaar is voor ons. Maar er zijn enkele moeilijkheden. De geneesmiddelen en instrumentarium gaat de dokter aanschaffen op naam van de Umodzi school waar hij zijn hoofdambt heeft. Wij moeten hem of de school dan terugbetalen. Wij hopen dat wij toch zicht blijven hebben op de aankopen. Een tweede belangrijk punt is dat de plaatselijke bevolking niet door onze dokter kan behandeld worden in onze school. De reden is niet onlogisch. De wetgeving verplicht dat een dokterskabinet aan een aantal voorwaarden moet voldoen vooraleer de dokter patiënten kan ontvangen: ‘the clinic’ moet tenminste uit drie kamers bestaan, met het nodige meubilair, sterilisatie mogelijkheden, een ziekbed, een aantal instrumenten, genees-middelen, kortom het moet goed uitgerust zijn. Dat is, voorlopig toch, te hoog gegrepen voor ons. Er komt dan ook een medische inspectie die je al dan niet een vergunning geeft. Als de dokter alleen de kinderen en de leerkrachten van ons schooltje behandelt dan hoeft er niets, omdat je dat gewoon kan zien als dat de dokter een huisbezoek doet. Voor een deel is dat spijtig, omdat het niet evident is een ziek persoon door te sturen naar een kilometers verder gelegen ziekenhuis, waar er dan alleen een assistent dokter of een verpleegster aanwezig is. Organisatorisch vergemakkelijkt dit wel onze taak. Er kunnen duidelijke afspraken gemaakt worden, alleen de kinderen en de leerkrachten. Geen lange wachtende rijen. Het zijn deze heldere afspraken die wij misschien ook nodig hebben om ons voetbalteam uit de grond te stampen. Wij kunnen even uitweiden over deze Umodzi school. Het is echt een modelschool opgericht door een Engels industrieel echtpaar een viertal jaar geleden. Anders dan wij hebben zij daar, met veel geld, een volledige lagere school gebouwd. Onmiddellijk hebben zij tien, twaalf schoolgebouwen neergezet met een aantal huizen voor de leerkrachten enz. Volgens de wet moet het ook zo, wil je dat de overheid de leerkrachten betaalt. Als je zo een organisatie neerzet dan heb je professionele hulp nodig. Alles moet vooraf gepland worden. Dat veronderstelt een enorme kennis niet alleen van de plaatselijke toestanden, van de wetgeving omtrent de minimale eisen voor een lagere school, maar ook over het onderwijs en lagere onderwijs. Onze core business (wij voelen ons niet zo goed thuis in deze nieuwe terminologie) is kleuteronderwijs. Wij hebben een bezoek aan hun kleuterklasje eens beschreven. Wij staan dan op dat gebied veel verder. Zij hebben één mooi geschilderd (door een professionele kunstenaar uit Blantyre) klasje met twee toegewijde leerkrachten voor een zestigtal leerlingen maar zo wel de organisatie als hun leermethode werd door ons als totaal onvoldoende bestempeld. Alle kleuters drie jaar lang hetzelfde laten doen in dezelfde klas is voor ons geen optie. Maar vooral de onderwijsmethode haalt in onze ogen een heel lage score. Niet spelen, niet spelend leren. Nooit denken, enkel het geheugen oefenen. Ook geen variatie, seven days make a week…Sunday, mon…En het is niet gebonden aan een bepaalde school maar je hoort het overal; van de kleinste school tot de betere private schools. Overal hoor je ze de rijmpjes opzeggen, 10 keer, 100 keer, dag in, dag uit, jaar in jaar uit. In de Umodzi school drie jaar in dezelfde klas zitten en dezelfde rijmpjes en tellen opzeggen: van 1 tot 20 en van 20 tot 1, hetzelfde met het alfabet maar neemt er één cijfer weg en zij wijzen naar 14 als zij 13 roepen. En dat na drie jaar alle dagen hetzelfde, geef toe het resultaat is pover. Wij willen een groter rendement. Alle beschikbare bagageruimte van ons en van onze bezoekers gaat naar intelligent speelgoed. Alle soorten puzzels, duplo blokken, lego blokken, houten blokken, blokjes die twee aan twee gelijk zijn of verwant aan elkaar, poppen, boekjes met verhalen, kleurboeken, kleurpotloden, maar ook ‘ik leer tellen’ enz. Misschien nog onvoldoende maar voor een begin krijgen onze leerkrachten heel veel leuk materiaal. Al onze invloed wenden wij aan om onze leerkrachten te laten breken met de traditie van nazeggen, opzeggen. Het is ongelooflijk hoe moeilijk de leerkrachten het de kinderen kunnen maken. Veel te moeilijke oefeningen met letters en cijfers. Het gebeurt allemaal boven hun hoofden. Hopelijk doen de leerkrachten nog meer hun best en maken zij het nog moeilijker als wij er bij zijn. Tot onze ontzetting vernamen wij het schielijk overlijden van Paula V.t. een collega en leeftijdsgenoot van Johan. Wij betuigen de familie ons diep medeleven. Volgende week schrijft Johan een I.M.

Tot volgende week

Mieke en Johan