Jaargang 2 week 9: van zaterdag 24 mei tot vrijdag 30 mei 2008

Woord vooraf
Eerst de broer van Johan een gelukkige verjaardag en een goede aanloop naar zijn zestigste wensen. Ook zijn tante die ongestoord naar de honderd gaat (zoals haar meter trouwens, die is 104 geworden), verjaarde deze week. Haar teller staat nu op 88, en nog heel goed van lichaam en geest. Dikke proficiat.

Elektriciteit
Wij hadden de nationale elektriciteitsmaatschappij Escom gevraagd om een kostenraming te maken om elektriciteit naar ons kleuterschool te brengen. Maar de maatschappij heeft onvoldoende vervoer. Dus dat kan heel lang duren. Het kon rapper als wij de ambtenaar naar Sitima konden brengen. OK, er moest ongeveer 580 m verlengd worden. Hij heeft de kosten (door ons te betalen) op iets meer dan 500 euro geraamd. Wij denken dat wij daarop in zullen gaan. Maar wij stellen de beslissing nog wat uit omdat wij zeker moeten zijn dat de dorpen onze plannen mee willen helpen verwezenlijken. Wij willen elektriciteit omdat wij kort bij ons project een slaapplaats willen bouwen voor de eventuele vrijwilligers. Dan kunnen wij ook beroep doen op de bouworde. Dit is een aandachtspunt bij de uitbouw van onze organisatie.

Vijf meetings
De organisatie (TSE) die ons zou helpen om vijf meetings te organiseren voor de aanstaande en jonge moeders en liefst met hun partners, had hun voorbereidend werk goed gedaan. De burgemeesters (Afumu) hadden hun toestemming gegeven en de data werden vastgelegd: eerste vergadering op 16 juni en dan iedere donderdag en maandag tot de 30ste juni. Gedurende de twee uur durende meeting zal er gesproken worden over gezondheid in het algemeen en Aids in het bijzonder, over voeding en voedselveiligheid en over intellectuele impulsen op jonge leeftijd. De (toekomstige) ouders kunnen dan vragen stellen en daarna geven wij een maaltijd, gemaakt door plaatselijke kokkinnen, waar de verschillende elementen voor een gezonde voeding aanwezig zullen zijn. Deze vergaderingen zijn voor ons een heel voornaam punt: wij willen gezonde en intelligente kinderen van zes jaar afgeven aan de lagere school. Met de tijd voelen wij meer en meer dat dit onze voornaamste doelstelling gaat worden.

Begrafenis
Onze school was in rouw. Een kind van onze school, dat al een tijdje ziek was, is in het Zomba Central Hospital overleden. De leerkrachten vonden dat wij ons medeleven best konden overmaken aan de familie. Het is een ongesproken wet dat een blanke een flinke bijdrage levert om de kosten van de begrafenis te betalen. Ook de plaatselijke bevolking legt bij. Een begrafenis in zo een dorp was voor ons een bijzondere ervaring. Twee leerkrachten vergezelden ons. Toen wij er met de wagen aankwamen, begon een tiental vrouwen die rond een huis zaten, te huilen, te roepen; eentje stond recht, begon rond te lopen, met haar hoofd in de nek, schuddend, haar handen dan weer voor haar aangezicht. Wij wisten niet wat wij doen moesten. Wij stapten uit en bleven staan, het tafereel gade slaand. Wij wisten ook niet of de moeder daar bij was. Een van de leerkrachten gaf ons, na enkele minuten, een teken dat wij voort moesten gaan. Hij leidde ons naar een verder gelegen huis waar het kistje en de moeder zich bevonden, samen met nog een vijftal wenende vrouwen. Wij gingen wat beduusd binnen. Het was er vrij donker, aarden vloer, geen venster in de ramen, klein. Een mat lag naast de kist, de moeder zat langs de andere kant, vijf of zes vrouwen zaten in het kleine kamertje, een deel verstopt door een binnenmuur. Wij moesten op de mat plaatsnemen. Johan herinnerde zich een tafereel uit het evangelie waar men het had over (professionele?) wenende vrouwen. Hier was hetzelfde aan de hand. De moeder begon hartstochtelijk te huilen, van zit ging ze liggen, kronkelde met haar lichaam, het hoofd op de schoot en in de handen van een andere vrouw. Haar geweeklaag werd begeleid door luide klaagzangen van de haar omringende vrouwen. Als je daarbij die veel te kleine kist ziet dan snijdt het door merg en been. Donker, gehuil, kreten, onmacht, leven en dood. Dood en leven, zoals wij al eerder geschreven hebben, is hier veel meer met elkaar verbonden. Wij, in Europa, weren de dood zo veel als mogelijk uit ons leven. Wij worden oud, liefst zonder rimpels. De hele plastische chirurgie hype is een uiting van dit weren.
Maar hier kunnen zij de dood niet weren omdat het in de familie te veel voorkomt. 40 Jaar is de gemiddelde levensverwachting.
Tot volgende week met beter nieuws want dan ontvangen wij de zoon van Mieke met vriendin, Werner en Karen.

Mieke en Johan