Jaargang 2 week 12: van zaterdag 14 juni tot vrijdag 20 juni 2008

YOCE en YOCEvim

JUST DO IT

Rekeningnummer: 000-0000004-04 YOCEvim

met de vermelding L82164 en YOCEvim

m.m.v. Koning Boudewijn Stichting

Stortingen vanaf 30 euro op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

Woord vooraf: op vrijdag ek 27 juni om 19u30 SPELEN : DEVON REX, BLUE FOXX en DJ TANGO in De Gilden in Turnhout ten voordele van ons project YOCEvim. Allen daarheen!!!!

Mag ik beginnen met de laatste dag van de week? Op vrijdag 20 juni heb ik samen met Mieke mijn eerste fietstocht gemaakt. De dag voordien hadden wij de fietsen gekocht. Een tweedehands mountainbike, maar in uitstekende staat. Wij waren overmoedig en trokken niet alleen onmiddellijk naar Sitima maar ook nog naar het zeven km verder gelegen Umodzi School om verder af te spreken met onze dokter. Als een jonge vogel vloog ik de eerste heel steile helling af. De wind, de zon, de ochtendfriste omhelsde mij. Puur genot. Je waant je een onoverwinnelijke god. Heerlijk. De handen op de remmen want de snelheid zou te hoog worden en na één jaar niet meer op de fiets gezeten te hebben... Enkele keren liet ik de remmen los, als de helling iets minder steil was en onmiddellijk vloog ik echt. De eerste km in een minuut. En nog geen trap gegeven, letterlijk dan. Maar ook de rest van onze tocht naar Sitima voelde ik mijn pedalen niet. En ook Mieke trapte dat het een lieve lust was om te zien. Euforie, wat zijn wij toch in goede conditie. Het ging te vlot, wellicht ook omdat de wind in de rug zat en de weg steeds in dalende lijn liep tot in Sitima. Heerlijk. Zorgen maken om de terugweg was moeilijk omdat het te vlot liep. Ik voelde mij 25. Fris als een haantje bereikte ik Sitima. Ook Mieke leek nauwelijks getekend door de inspanning. Het losse zand deerde nauwelijks. Minder dan veertig minuten voor 14 km. En dan hadden wij nog een km op een haast onberijdbare weg gereden. Tijdens de rit heen en terug naar de Umodzi school voelde ik weer dat ik zestig was en toen ik later in namiddag thuis kwam was het gemiddelde van mijn dag weer zestig jaar. Wind mee en heel veel bergaf op zanderige grond, is gevaarlijk bij de heenrit want dat wil zeggen dat de terugweg veelal bergop is, wind tegen en op zanderige grond met als slot een steile helling die zelfs te voet met de fiets in de hand heel moeilijk te nemen is. Johan

Zaterdag 14 juni: Nog een stuk grond:
Het eerste stuk grond, nauwelijks een halve hectare groot, dat wij bezochten, lag aan een water. Het tweede stuk grond dat wij bezochten was goed 1,5 ha groot. Het was een heel romantische plekje, bij een rivier met een waterval en een rots waar mensen komen om (zich) te wassen en het ligt op een boogschuit van Sitima. Waarschijnlijk zullen wij dit stuk kopen; Het kan dan dienen als een kweekplaats voor groenten en eventueel kippen. In onze zoektocht naar landbouwgrond voor onze boerderij zijn wij, voor de derde maal, naar een stuk grond gaan zien, in totaal lag er voor 5 misschien 6 ha grond. Als er water en elektriciteit kan naartoe gebracht worden dan is dat een ideale plaats voor een boerderij op te starten. Hier geen romantiek, gewoon een goed en grote lap grond. Je zult het niet geloven, lieve lezer, maar alle drie begonnen zij met eenzelfde openingsbod. Ik moet er eerlijkheidshalve bijzeggen dat het laatste (grootste)stuk in eerste instantie maar de helft van zijn stuk wou verkopen. Maar geef toe dat is toch merkwaardig, een halve hectare, een anderhalve hectare en 3 ha en telkens begint men met een ongelooflijk zelfde hoog bod. En alle drie spelen zij komedie dat de beste Vlaamse acteur zou doen blozen over zijn eigen acteertalent. Maar eens zij voelen dat wij een grens stellen waar wij niet over willen gaan dan toveren zij hun mooiste glimlach op hun gezicht verdraaien hun argumenten zodanig dat het wij vanzelfsprekend moeten vinden dat zij tevreden zijn met een vierde of minder van hun vraagprijs. Hier was de brave man zijn waar aan het aanprijzen en dit was goed en dat was goed en je kan dat daar doen, en alles ging van een leien dak lopen. Toen wij bij minder dan een vierde van de prijs halsstarrig bleven volhouden dan herinnerde hij zich plots dat wij een kleuterschool hadden en dat wij het beste wilden voor de mensen van Malawi (zaken die hij vernomen had van Callista Chimombo) en om die redenen kon hij akkoord gaan met deze prijs. Voor een naiëve Johan is het moeilijk onderhandelen. Gelukkig zijn wij met twee en spreken wij vooraf af. Later ongetwijfeld nog meer over deze pogingen om een lap landbouwgrond aan te kopen.

Maandag 16 juni en donderdag 19 juni:
Onze eerste vergaderingen voor jonge moeders van Sitima (16 juni) en van Majanga (19 juni); Omdat de opvoeding van jongere kinderen primordiaal is in ons project moeten wij ook oog hebben voor de eerste twee levensjaren van het kind; daarom deze vergaderingen voor jonge moeders en vaders en voor de vrouwen in verwachting ook de partners waren uitgenodigd. Om het geheel aantrekkelijk te maken gaven wij een sobere maar gezonde en dus gevarieerde maaltijd: geitenvlees, rijst, een groene groente bereid met een ajuin en tomaat. Een eerste opmerking is dat er geen mannen te zien waren. Wel zusjes die met hun jonge zus kwamen maar geen vaders, alsof zij beschaamd zijn dat zij mee instaan voor de opvoeding van hun kind. Een tweede opmerking is dat de start op zijn Malawisch, dwz traag, gebeurde. Afspraak om 1u30 en om 2u15 zaten er een viertal moeders met kind. En wij verwachtten op zijn minst 25 moeders. Maar ook hier hebben zij een eigen systeem: de Mfumu belt (= kloppen met een ijzer op een pandeksel). Naargelang het ritme weten de mensen dat het om een overlijden gaat, om een mededeling van de burgemeester (Mfumu) of voor een vergadering. Dus kloppen maar. Na een kwartier komen de jonge moeders opzetten en algauw zijn zij er ongeveer allemaal want wij tellen een veertigtal jonge moeders. Wij werkten samen met TCE (Total Control Epidemic), een door de overheid gesubsidieerde organisatie), zij houden zich bezig met alle epidemieën, met als hoofdthema Aids-preventie maar ook voor de andere ziektes, zoals malaria en wat goed is, zij besteden veel aandacht aan voeding. Johan begon met een korte speech omtrent de opvoeding van babies, daarna volgden nog een paar korte woordjes en dan was het hoog tijd voor wat zij noemen ‘energizer’ d.i. een intermezzo met een komische act tussen twee saaie en educatieve informatiesessies. Energizer, een mooi woord. Het is lachen geblazen met de act, al herkennen wij dezelfde elementen als bij vorige feesten. Op donderdag hetzelfde tafereel alleen hier waren de moeders wel op tijd. Het is alsof Sitima het grootste dorp wil zeggen, roept ons maar als er weer iets te doen is. En in het kleiner dorp gebeurt er zo weinig dat de bewoners, als er dan eens iets gebeurt, als eersten erbij willen zijn om toch maar niets te missen.

Dinsdag 17 juni:
Wij kopen een baal tweedehands kledij van 15 kg. De dag voordien waren wij een kringloopwinkel binnengestapt die kledij verkoopt in balen van 15, 50 en zelfs 100kg. Wij kochten een baal beertjes en poppen voor 20 euro. Het etiket is karig met zijn informatie: Toys. Op andere etiketten stond ‘kledij voor vrouwen’, varia enz. Maar over de kwaliteit heb je het raden. De kwaliteit van onze beertjes en poppen was heel bevredigend. Wij waren gegaan voor kinderkledij maar dat was niet voorhanden. ‘Kom morgenvroeg eens terug dan kan er een nieuwe lading binnen komen.‘ Een telefoon leerde ons dat er nog niets toegekomen was. Omdat wij ‘s avonds langs kwamen, gingen wij een kijkje nemen. ‘Wat gebeurt er hier?’ Zoveel volk, vooral vrouwen. En er was niets meer in de winkel dan de dag voordien en toen was er nauwelijks volk. Maar luttele minuten later wisten wij het. Een middelgrote vrachtwagen, vol geladen met balen kledij, kwam eraan. Het lossen was een schouwspel op zich. De vrouwen en mannen die daar wachtten, willen een goede baal voor hun om, wij veronderstellen, te verkopen. Het is een typisch Malawisch tafereel. De balen van 50 kg en meer worden binnen gedragen door sterke schouders. Maar dan komen de balen van 15 kg. Trekken en sleuren, roepen en tieren, de vrachtwagen is volledig omsingeld. Vrouwen trekken aan de balen, proberen het etiket te zien en volgen dan hun baal. Hun broodwinning staat op het spel. Maar het spel is hard want de man op de wagen gooit de balen van op zijn wagen het volk in. Een baal belandt voor de voeten van Johan. Drie vrouwen duiken naar de baal. De struiste ligt in pole-position, want zij ligt pal op de ba(a)l en omklemt hem volgens de regels van de kunst, Van der Sar kon het niet beter. Twee anderen proberen hem van onder haar te trekken, de plastiek scheurt, maar de struise vrouw heeft geluk want de twee vrouwen trekken elk aan een kant. De keeper blijft een poos onbeweeglijk liggen en de twee andere vrouwen zien het nutteloze van hun poging in en laten los. Het schouwspel heeft amper een minuut geduurd. De winnares glundert. Elders gebeurt het zelfde, het echte Malawi is hier te zien: chaos, wanorde, weinig of geen spelregels (toch niet voor een leek) maar uiteindelijk is iedereen zonder slag of stoot tevreden, ook zij die nu naast een baal gegrepen hebben. Volgende keer beter. Plots landt er een baal met kledij voor jongens tussen 7 en 14 naast Johan. Hij legt er zijn hand op, even overleggen met Mieke, ja wij houden hem ook al is het niet echt ons ding. Niemand die nog een hand uitsteekt naar onze baal. Langs een achterpoortje betaalt Mieke en wij zijn bij de eersten weg. Wij beseffen dat wij nu geluk hebben gehad. Een baal sport of een baal kinderen van 0 tot 7 jaar op kop tikken, zal niet gemakkelijk zijn. Wij zullen proberen met op voorhand te betalen. De kwaliteit is heel bevredigend. 80 stukken voor ongeveer 40 cent per stuk. Van jeans broeken tot voetbalbroeken, t-shirts, truien enz…
Wij zijn zinnens deze baal aan onze CBO te geven, die het mag verkopen aan de inkoopprijs (te berekenen volgens gewicht) en dat geld dan gebruiken om aan micro-financiering te doen. Zo komt er ook schot in onze economische component.

Woensdag 18 juni:
De dag nadien was een gelijkaardig tafereel waarschijnlijk te zien met vissen. Maar hier waren wij te laat, de vrachtwagen vol vis, was al gelost.

Vrijdag 20 juni:
Veertien dagen terug hadden wij afgesproken dat de dokter met de CEO van de Umodzi School zou praten over de aankoop van medisch materiaal en onze rol daarin. Maar, zo vertelde hij, had hij gisteren twee maal een platte band gehad en zo had hij de CEO niet kunnen spreken…Over de dertien dagen daarvoor heeft hij het niet gehad. Een nieuwe afspraak maken dus…En wij iets minder galant de fiets op …Maar dat verhaal ken je al.

Tot volgende week
Mieke en Johan