Jaargang 2 week 11: van zaterdag 7 juni tot vrijdag 13 juni 2008

YOCE en YOCEvim

JUST DO IT

Maatschappelijke zetel YOCE: p.o. box. 971 Zomba Malawi Afrika

Maatschappelijke zetel YOCEvim: DR K. Van Noppenstraat,13 2275 Wechelderzande

Website: www.yocevim.org

Rekeningnummer: 000-0000004-04 YOCEvim

met de vermelding L82164 en YOCEvim

m.m.v. Koning Boudewijn Stichting

Stortingen vanaf 30 euro op jaarbasis krijgen een fiscaal attest (vanaf nu)

I.M. Paula,

Wat een schok. Paula is niet meer. Plots overleden. Hersenbloeding. Ik hou van Malawi, ik koester ons werk hier maar toen ik het nieuws vorige vrijdag vernam, vervloekte ik even Malawi, vervloekte ik even mijn verknochtheid aan ons werk hier. Ik wou op de begrafenis geweest zijn, met al mijn vrienden, kennissen, collega’s van Don Bosco Halle de uitvaart bijwonen. Mijn grauwe droefheid tonen, mijn tranen schenken, de muziek horen, de muren zien trillen, emotie, mijn lijf voelen huiveren, mijn bloed voelen stromen door mijn aderen van vertwijfeling, rauwe smart, wij allen door Paula verenigd en aan het nadenken gezet. Ook dit is het leven, dit prachtig, boeiend, hard leven. Leven is beleven: smart en vreugde, leven en dood. Paula was een van de collega’s waarmee ik het meest omging. Ik leerde haar kennen in een klein schooltje met hooguit 30 leerkrachten. De groep leerkrachten hing, juist door zijn kleinheid, sterk aan mekaar. Middagmalen, kerstdiner, schoolreizen, eindejaarsdiner, allemaal momenten waar wij heel veel plezier maakten. En Paula liet zich dan niet onbetuigd. Zij was een vrouw met enkele aantrekkelijke tegenstellingen: zij was een heel werkzame, bekwame leerkracht, maar zoals gezegd als er gefeest moest worden zat zij op zijn minst op de eerste rij, liever nog kroop zij mee op het podium, desnoods op een tafel om te zingen en te dansen. Zij kon verleiden als geen ander, maar, voor zover ik weet, hondstrouw. Als zij ergens binnenkwam dan wou ze dat zij opgemerkt werd en toch was zij een heel eenvoudige vrouw.Toen wij naar ‘de grote school’ in Halle moesten, werden de contacten als vanzelf veel minder. Toch hebben wij nog enkele meerdaagse schoolreizen gedaan met een viertal leerkrachten. Dat was genieten. Het was geen toeval dat de vier leerkrachten allen uit de kleine school kwamen. Die band was groot en bestaat tot op heden nog. Al kan ik nu niet meer deelnemen aan de activiteiten. Soms denk ik dat het leven mij gul bediend heeft. Mijn werk hier, samen met Mieke, in Malawi, voelt aan als een extra dat ik (wij) krijg(en). Mijn twee hoofdopdrachten in mijn leven zijn zo goed als volbracht: mijn drie kinderen zijn waar zij wilden zijn, zij vliegen nu op eigen kracht en voor het lesgeven was mijn lijf niet fit genoeg meer. Als morgen de dood komt aankloppen dan heb ik alle redenen om mij niet meer te verzetten. Het belangrijkste is volbracht. Het zij zo. Maar als ik dan mijn emoties voel bij het vernemen van het plotse overlijden van een leeftijdsgenote, dan vrees ik dat ik nog niet klaar ben met mijn dood. Ik heb altijd gevoeld dat verdriet bij een overlijden van een dierbare ook een beetje het verdriet is voor ons eigen onvermijdelijke dood. Ook al weten wij op dat moment nog niet ‘waar en wanneer‘. Dierbare Paula, wij hebben heel veel genoten van je aanwezigheid. Rust in vrede.
Johan

Aankoop stuk landbouwgrond

Voor de tweede keer willen wij een stuk grond kopen (voor een ‘farm’ te starten) en maken wij een afspraak met de eigenares, telkens waren wij begeleid door een tolk. De eerste keer door een vrouw, ons voorgesteld door Callista Chimombo, de tweede keer door Sam, onze slimste leerkracht. Deze keer hadden wij al een voorbereidende ontmoeting gehad met de eigenares: een oude vrouw, al haar naasten waren gestorven, zes kinderen en haar echtgenoot. Wij schatten ze een beetje onze leeftijd. Ook de plaatselijke Mfumu ( de burgemeester) kwam er bij zitten. Wij discuteerden over de grootte en de prijs. Wij kwamen niet tot een akkoord maar spraken af op zaterdag 07 juni nog eens samen te komen en dan zouden wij ook het land eens nauwkeuriger meten. Maar wat heet nauwkeurig; met een koord van 9 meter hebben wij het stuk gemeten. De oude vrouw had voor deze aangekondigde bijeenkomst een beter kleed aangedaan. Ook had zij een ketting aan met kleine parels. Bij nader inzien bleek het een klassieke paternoster te zijn. Al haar kinderen en haar echtgenoot had zij verloren maar haar fierheid nog niet. Zij riep op de mfumu die haar naaste buur was. Hij moet wat verrast geweest zijn met onze stiptheid, al waren wij 10’ te laat. Hij kwam met zijn voeten nog vol modder en gaf ons zijn elleboog, waarmee hij wilde zeggen dat zijn handen niet proper waren. Toen hij zei dat hij zijn wc aan het opkuisen was, vroegen wij ons tegelijk af of het wel modder was dat er aan zijn voeten hing. Als wij spraken van meten is de Mfumu zijn schoenen gaan aandoen omdat het veld bezaaid was met droge struiken met scherpe pinnen. Het meten was heel moeilijk omdat het lot niet rechthoekig was en wij geen totaal zicht hadden. Mieke bleef eens even achter met een lange stok om zo de positie van het stuk beter te kunnen inschatten. Maar de stok was niet zichtbaar. Toen ging ik terug om een groene vod aan haar stok te binden. Op dat moment zag ik dat Sam aanstalten maakte om een natuurlijke behoefte te doen, maar ik wist niet dewelke. Ik ging naar Mieke en bond de doek om. Ja, nu was de stok zichtbaar. Zo konden wij het stuk verdelen in een rechthoekig stuk en een driehoekig stuk. Toen Mieke terugkwam trapte zij in haar haast in een verse k.. Van Sam? Gelukkig lag er een riviertje aan onze lap grond. Mieke heeft geduldig en grondig haar schoenen en voeten afgewassen. Aan het riviertje waren er jongeren bezig met een grote waterslang en een soort draagbare pomp, met hand te bedienen, een groentetuin te irrigeren. Wij willen het stuk omwille van de rivier, met een prachtige rots waar de mensen (zich) komen wassen. In de buurt is een hoge smalle waterval. Een heel romantisch plaatsje. Na wat rekenwerk, kwamen wij uit op 1 ha 65 are. Voor hun is dat ongeveer 4 ‘acres’. Dan terug proberen een prijs af te spreken en ja hoor, wij komen tot een vergelijk. Het afdingen is mooi. Zij kunnen heel goed komedie spelen. Beginnen heel hoog. Meer dan vijf maal de prijs die wij uiteindelijk willen geven, nog veel meer dan de prijs die de plaatselijke bevolking wil geven. Zij kijkt sip, trekt het lang, haalt de goede punten op. Maar wij hadden vooraf een prijs in ons hoofd waarboven wij niet zouden gaan. Eens zij dat voelde, toverde zij haar vriendelijkste glimlach op haar gezicht en zei dat wij nu buren waren, meer zelfs ‘relatives’. Waarmee ze wilde zeggen: de verkoop is gesloten. Binnen de veertien dagen komen wij terug, wij stelden nog enkele voorwaarden die vooral te maken hadden met de wettelijkheid.

Maandag 09 juni 2008: de eerste koude dag. Iedereen die je aanspreekt, begint er onmiddellijk over. Koud is het nog niet echt, toch niet naar onze normen. De zon is er niet. Van 15° toen wij ‘s morgens vertrokken, tot 20° om 11u00. Maar iedereen loopt nu met zijn dikste jas rond. Het nieuws van ons schooltje is dat Bertha weer al enkele dagen ziek is. Dat zal niet goed aflopen. Zij was naar het hospitaal geweest maar daar konden ze niets voor haar doen. Werner en Karen zijn terug van een heel relaxte trip vooral aan het meer, met diverse watersportactiviteiten en daarna het hoogtepunt het Mvuu-camp, een natuurpark. Op woensdag was het afscheid nemen, maar in de wetenschap dat wij elkaar binnen zes weken weerzien, viel dat goed mee. Het heeft deugd gedaan de onzen nog eens bezig te zien, ook al waren zij maar enkele dagen bij ons en bij ons project. Ook hier stijgen de voedselprijzen. Voor ons project is dat geen onoverkomelijk probleem maar voor de plaatselijke bevolking zal dit op het einde van het jaar en begin volgend jaar zich laten gevoelen. Nu eten de meeste mensen nog van hun eigen oogst maar later op het jaar, wanneer zij moeten investeren in zaden en meststoffen en hun eigen oogst zullen hebben opgegeten, dan kunnen er problemen ontstaan die wij hier nog niet gezien hebben: honger. Daar zullen wij ongetwijfeld nog op terug komen. Tot volgende week
Mieke en Johan