Jaargang 2 week 16: van zaterdag 12 juli tot vrijdag 18 juli 2008

YOCE en YOCEvim

Website: www.yocevim.org

Rekeningnummer: 000-0000004-04 YOCEvim

met de vermelding L82164 en YOCEvimm.m.v. Koning Boudewijn Stichting Stortingen vanaf 30 euro op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

Zaterdag 12 juli 2007

Gelukkige verjaardag, broer!

Bezoek

Toen wij vorige zondag op onze terugweg Wim en Marian, een Nederlands bevriend koppel, tegenkwamen, nodigden wij hen uit om zaterdag op de koffie te komen. Dat was een geluk voor onze bezoekers. Wim en Marian leven hier al een viertal jaar en leiden een grote organisatie, gesponsord door familie Baan, in Nederland een gekende naam. Zij hebben al veel gereisd in Malawi en konden, veel meer dan wij, onze meisjes informeren hoe en waar je best naar toe gaat. Zij hebben veel nuttige informatie gekregen. Wim en Marian zetten ons, volgende week woensdag, aan de luchthaven af . Ook dat is dan geregeld.

Zondag 13 juli

Naar de mis en naar het restaurant ‘Domino’s‘. Een mooie wandeling, een misviering op zijn Afrikaans, en dan op het terras waar wij lang moesten wachten op ons eten, en niet omdat het restaurant volgelopen was maar gewoon omdat het lang duurt een verse kip gaar te stoken. Maar wij wisten het op voorhand, dus geen probleem. Het weer liet het nog net toe om buiten te zitten. Het was best gezellig.

Maandag tot donderdag 14 -17 juli

De ganse week stond in het teken van Sitima. Het afnemen van testen neemt veel tijd in beslag. Het grootste deel van de testen worden door Sien en Eliene uitgevoerd, meestal geholpen door twee leerkrachten. Sporadisch nemen wij even over. Zoals al gezegd leren ook onze leerkrachten uit deze testen, maar ook wij stellen vast dat er een groot verloop van kinderen is. Toen wij, begin april, een leerlingenstop uitvaardigden op tweehonderd kinderen, legde men een reservelijst aan. Wat blijkt nu, dat er al meer dan dertig kinderen van de reservelijst bij ons school lopen. Dat wil zeggen dat er al dertig kinderen sedert begin april de school verlaten hebben. Wij hebben het raden naar wat de reden kan zijn, mede omdat wij de kinderen onvoldoende kennen. Wij zijn eens, spijtig genoeg, naar een begrafenis geweest van een van onze kinderen, en een van de weinige kinderen die wij kenden, Blandina (het favorietje van Mieke), is verhuisd naar Mozambique. Maar voor het overige kennen wij de redenen niet. Wij weten wel dat kinderen hier gemakkelijk bij familieleden gezet worden, dat er gemakkelijk verhuisd wordt, dat zelfs echtparen gemakkelijk apart gaan wonen als de situatie daarom vraagt. Dit alles is een mogelijke verklaring. Wij zullen het verloop beter trachten in de gaten te houden, al is dat niet eenvoudig voor ons. Op donderdag legden wij de laatste hand aan de testen. Mooi en puik werk van onze twee pas afgestudeerden. Sien en Eliene hebben dat heel goed gedaan. Maar wat ons nog het meeste plezierde is dat zij tijdens de vrije momenten en vooral tijdens de namiddagactiviteiten zo geravot hebben met de kinderen dat die hun veertiendaagse van hun leven beleefd hebben. Wij vinden dat heel belangrijk voor het zelfbeeld van onze kinderen. Zij krijgen heel weinig aandacht van de ouders, uit onwetendheid en omdat zij weinig tijd hebben. Maar als dan twee jonge mensen, en dan nog blanken, hen zoveel aandacht schenken dan voelen die kleuters dat zij iemand zijn, die het waard zijn om aandacht aan te schenken. Voor ons waren de testen het belangrijkste; voor de kinderen was de aandacht het belangrijkste. In naam van de ganse gemeenschaap heel erg bedankt.

Woensdag 16 juli

Voor de tweede keer kregen wij de vraag: wat gebeurt er met de kinderen eens zij jullie school verlaten? Nu kwam de vraag van de nonnetjes die ‘Sitima Parish’ bewonen, op twee km van onze school. Zij hebben een poging ondernomen om een middelbare school uit te bouwen, maar de werken zijn stil gelegd na twee mooie en ruime gebouwen te hebben gezet. Hun redenering klonk als muziek in onze oren: laten wij de Kachero school (een lagere school in erbarmelijke staat) herwaarderen en heroprichten maar nu in Sitima, in de nabijheid van jullie school. Ieder jaar bouwen wij, samen met jullie hulp, een klas en daarna bouwen wij onze secondaire school verder uit. En zo kunnen onze kinderen goed onderwijs krijgen van peuter tot secondaire school. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn dat wij zo een project, samen met de officiële coördinator en de nonnetjes, op poten kunnen zetten. Wij willen verder onderzoeken hoe een samenwerking kan georganiseerd worden. Even de plaats en de situatie schetsen van ons gesprek. Het grote gebouw is omringd met een degelijke, hoge muur met daarop nog eens prikkeldraad, willicht niet om de patertjes buiten te houden. Binnen ruikt en wijst alles naar een stille tijd: de geur van oud stof, borduurwerk, sobere wat ongemakkelijke zetels. Wij nemen plaats in de eerste ruimte, kort bij de uitgang. Twee goed doorvoede nonnen, van om en bij de vijfenveertig, komen één voor één binnen: Zuster Stella is een lid van onze vereniging als ‘trustee’ (een trustee is een lid dat niet deelneemt aan het dagelijks bestuur maar wel de grote lijnen controleert en desnoods bij kan sturen), en een zuster die binnenkort naar Oeganda vertrekt om Nursery management te studeren. Een diepgevroren cake en een tas thee komen op een houten tafeltje, opgediend door een jonge man, met een wit schortje aan en hij maakt een plechtige buiging voor de gasten. De nonnen genieten van het gesprek. Zij leven daar maar met drie nonnen en op een boogscheut van hen is er ook een patersklooster. Wij bezoeken op het eind hun zes geiten. Het leven is er rustig, vredig, voorspelbaar. Hier kan je, mits wat verstervingen, gelukkig leven.

Vrijdag 18/07

De tweede termijn loopt ten einde; De leerkrachten hadden er geen zin in om nog veel met de kinderen bezig te zijn. Wij kwamen een drie kwartier later aan en de kinderen speelden nog op de speelplaats. Nu werden zij toch opgeroepen om in de rij te gaan staan. Enkele armoefeningetjes, het nationale volkslied, wat danspasjes en zij kunnen naar binnen. Veel gebeurde er niet meer. Wat later beslisten wij een filmpje van Mr. Bean te tonen voor de leerkracht en de grootste kleuters. Johan bleef bij de kleinste kleuters zodat alle leerkrachten konden meekijken. Het scherm van de computer is te klein en er schijnt te veel licht, het geluid is nauwelijks te horen. Maar bij de grootste smoelentrekken was er toch reactie in het klaslokaal. Om half elf was het eten al klaar. Om 11 uur was alles achter de rug. Wij toonden nu de filmpjes die wij de laatste weken hadden opgenomen, maar ook hier was te veel volk in de klas. Maar als men zichzelf herkende was er toch ook weer reactie. Daarna volgde er nog een korte plechtigheid met de directeur van de CBO , de leerkrachten, ‘cleaners‘, de ‘cooks’, Eliene, Sien en wijzelf. De directeur wist dat wij binnenkort vertrekken naar Vlaanderen en bij elk vertrek vreest hij een beetje dat wij niet meer zullen terugkomen. Iedereen bedankte iedereen en wij voelden emoties, echte dankbaarheid, onzekerheid, en een zekere fierheid bij allen die aan dit mooie project meewerken. In de namiddag maakten onze meisjes hun bagage klaar omdat zij de volgende dag vroeg wilden vertrekken op hun ‘avontuurlijke reis’. ‘s Avonds kregen wij nog het bezoek van Grace, ons actiefste bestuurslid, en zij heeft informatie ingezameld over het kweken van paddenstoelen in serres. Dat ziet er veelbelovend uit. Maar dat zullen zorgen worden voor na onze terugkeer.

Tot volgende week of zal het volgende maand worden?

Mieke en Johan