jaargang 2 week 24 van zaterdag 13 september tot vrijdag 19 september
Omdat de zoon van Johan hier op bezoek is, leek het ons een goed idee om een paar dagen uit zijn dagboek te publiceren. Tot volgende week
17/09/08; veldwerk in de bergen rond Zomba
Vandaag een grote wandeling gemaakt in de heuvels rond Zomba. Het is heel moeilijk om te beschrijven maar we hebben een paar uur gewandeld langs dorpjes die op de bergflanken van het Zombaplateau liggen. Dit is opnieuw het echte Malawi; kleine, rotsige zandwegjes, slingerend door de bergen langs groepen van hutjes die een dorp worden genoemd. Nu, op het einde van het droge seizoen, is alles er zeer dor en stoffig. Niet alle dorpjes hebben een schooltje, maar per drie à vier dorpjes is er een schooltje (vaak door vrijwilligers van het dorp open gehouden) en daar was het onzen Daddy om te doen. Hij doet deze wandeling een paar keer per jaar om die scholen wat geld toe te stoppen (niet zoveel voor ons, maar wel voor hen, tussen de 2500 en 5000 kwacha = tussen 12,5 en 25 euro). Hij kent deze scholen omdat hij en Mieke in het begin van hun Malawese verblijf, een rondleiding hebben gekregen langs al deze scholen. Toen waren ze op zoek naar een site om iets op te starten. Dit zijn dus de scholen die het niet gehaald hebben van Sitima. Het is echt niet uit te leggen wat ik vandaag weer aan armoede heb gezien (geen elektriciteit, geen stromend water)… Ik heb heel wat foto’s genomen om jullie een beeld te kunnen geven, maar het ergste staat niet op de foto’s. Ik kon echt geen foto’s nemen van huizen of mensen die er héél slecht aan toe waren. Ik vond het te beledigend om te blijven stilstaan en de ergste miserie vast te leggen. Die mensen moeten toch ook wel aanvoelen dat de enige reden kan zijn, dat het echt zo erg is en dat we zo verwonderd zijn dat we het fotograferen. Als ik dacht dat er niemand keek, heb ik af en toe toch geprobeerd om iets schrijnends vast te leggen, maar zoals gezegd het ergste wat ik gezien heb, staat niet op de gevoelige plaat. Wel zijn er “mooie” foto’s van de verschillende schooltjes (een 4-tal) die we hebben bezocht. In twee schooltjes zaten er een 30-tal kinderen te luisteren naar de juf in een lokaaltje van 3 op 2, echt niet te schatten. Langs de andere kant, weer niks dan lachende gezichten gezien. Op het einde van onze wandeling zijn we nog langs een marktje gegaan, waar ik een Baobapvrucht heb geproefd en gekocht. Ik heb er één vijfde van opgegeten en met de rest wat kindjes blij gemaakt. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat het vooral was, omdat ik het niet zo lustte dan omwille van het liefdadig karakter ;-). Zo’n marktje is ook een echte belevenis; levende kippen worden er afgewogen, kledij, eten en allerhande materialen worden er versjacherd en geruild. Als Zungu word je er overal nageroepen in de hoop dat je er iets koopt. Deze avond opnieuw met de ex-buurmeisjes gespeeld (met waterballonnen, hadden ze ook nog nooit gezien) en gedanst (K3 en plopdans, zijn hilarische filmpjes van J ). Morgen, ga ik bij de Malawiër (bij de tuinman en een leerkracht) thuis op bezoek. Ik ben echt benieuwd hoe de hutjes er van binnen uit zien. Morgen het relaas. Tot Morgen!
18/09/08; Sitima + huisbezoeken
Opnieuw mijn 8 km gaan lopen deze morgen en in minder dan 43 minuten. Streefdoel is om volgende maandag in minder dan 41 minuten terug te zijn. ’s Morgens lopen is echt zalig om de dag te beginnen. Hier in de bergen, heb je een prachtig uitzicht (we zitten vrij hoog) en is er prachtige natuur; zotte bomen, loslopende apen, kolibri’s, andere rare vogels, botanische tuin, bijna opgedroogd bergriviertje en een 10-tal Mulibwanji’s (= Malawese begroeting) met de Malawiërs . Deze morgen eerst naar de hoofdstraat van Zomba gereden om er eieren en cement te kopen. Dan naar Sitima geweest, eieren gebracht en wat educatief bezig geweest met de kleine mannen. Daarna zijn we medicijnen gaan ophalen bij de dokter waarmee we binnenkort hopelijk kunnen beginnen samenwerken; van zodra dat zijn brommer gemaakt is kan hij één halve dag per week de kindjes bij ons in Sitima komen onderzoeken (we leven op hoop). De medische ondersteuning is voor ons project zeer belangrijk, maar moeilijk op poten te zetten. Later hierover meer. Vandaag op bezoek geweest bij een leraar uit Sitima en onze tuinman. Onzen Daddy was in het verleden al eens op bezoek geweest bij zowel de leraar als de tuinman. Bij de leraar thuis was er toen één “binnenmuur” ingestort (even voor alle duidelijkheid; zo’n huis (=hut van maximaal 5m op 4m schat ik) heeft max. 2 binnenmuren) en hij vertelde onzen Daddy, dat hij daarom een nieuw huis ging bouwen. Nu moesten we terug gaan, want hij had zijn nieuwe huis gebouwd. Om met de deur in huis te vallen, het nieuwe huis was gebouwd, maar het dak lag er nog niet op. Daarom ook de noodzaak van ons bezoek, want vrij snel kwam de vraag of er geen sponsoring voor zijn dak mogelijk was. Even terzijde, ik denk dat ik hier ondertussen al een 40-tal huizen heb gezien zonder dak. De reden is eenvoudig; de stenen (er worden minder en minder houten hutten gebouwd) maken ze zelf met zand, aarde, water en heel goed aanstampen en bakken. Om te voegen gebruiken ze ook aarde en uitwerpselen van dieren en een beetje cement als ze het kunnen betalen. Maar voor het dak is er geld nodig, want daarvoor moeten ze hout kopen en als het kan ijzeren platen. Vaak beginnen Malawiërs aan een huis en wordt er dan op het einde geconstateerd dat er geen geld is voor een dak. Omdat hij in het nieuwe huis (opnieuw 5 op 4, denk ik) met zijn vrouw en kind moet wonen, geven we hem een beetje geld. Onzen Daddy moet hier wel voorzichtig mee zijn natuurlijk, want als hij persoonlijke steun begint te geven… er zijn 13 miljoen Malawiërs, waarvan 92% in de armoede leeft… Dan naar onze tuinman; We rijden schappelijk een 3 kwartiertjes verloren in allemaal kleine zandwegjes die ongelooflijk op elkaar lijken, om uiteindelijk te arriveren. Onze tuinman staat ons ongeduldig op te wachten, want we hebben voor hem cement mee, die onzen Daddy al een tijdje geleden beloofd had en in Malawi maakt belofte ook schuld, zeker als je als “Zungu” iets beloofd aan een Malawiër ;-) (en terecht ook, anders moet je maar niets beloven). Onze tuinman is tussen de 50 en 60 jaar (hij kent zijn exacte leeftijd niet, maar zeer weinigen hier trouwens) en zijn beide ouders leven nog. Ook hier is de exacte leeftijd onbekend, maar zij moeten rond de 80 zijn, wat ongelooflijk is voor een Malawiër. Het feit dat ze er beiden nog zijn maakt het nog meer een unicum en het beeld ook bijzonder mooi. Het huis van onze tuinman is ongeveer een 6 op 3 en is onderverdeeld in 3 ruimtes (foto’s van). Hij stelt de ruimtes als volgt voor; de slaapkamer (voor hem en zijn vrouw), de zitruimte en de logeerkamer J J J . Schitterend toch, de logeerkamer (1,5 op 3) en dan is de helft nog gevuld met brandhout!!! De kinderen (een 15-tal) uit de buurt zijn een kijkje komen nemen, want een wagen en een Zungu komt daar in de brousse niet elke dag voorbij. Ze krijgen allemaal een snoepje en we vertrekken samen met onze tuinman, die tijdens de werkdagen in Zomba verblijft (hij huurt een vervallen krot zonder dak, echt waar), omdat de afstand van waar hij woont tot bij ons in Zomba (8km) te groot is om dagelijks af te leggen. Weer een stukje van het echte Malawi gezien. Morgen ligt de focus weer bij de kindjes van Sitima. Benieuwd wat de dag brengen zal. Tot Morgen !!!
17/09/08; veldwerk in de bergen rond Zomba
Vandaag een grote wandeling gemaakt in de heuvels rond Zomba. Het is heel moeilijk om te beschrijven maar we hebben een paar uur gewandeld langs dorpjes die op de bergflanken van het Zombaplateau liggen. Dit is opnieuw het echte Malawi; kleine, rotsige zandwegjes, slingerend door de bergen langs groepen van hutjes die een dorp worden genoemd. Nu, op het einde van het droge seizoen, is alles er zeer dor en stoffig. Niet alle dorpjes hebben een schooltje, maar per drie à vier dorpjes is er een schooltje (vaak door vrijwilligers van het dorp open gehouden) en daar was het onzen Daddy om te doen. Hij doet deze wandeling een paar keer per jaar om die scholen wat geld toe te stoppen (niet zoveel voor ons, maar wel voor hen, tussen de 2500 en 5000 kwacha = tussen 12,5 en 25 euro). Hij kent deze scholen omdat hij en Mieke in het begin van hun Malawese verblijf, een rondleiding hebben gekregen langs al deze scholen. Toen waren ze op zoek naar een site om iets op te starten. Dit zijn dus de scholen die het niet gehaald hebben van Sitima. Het is echt niet uit te leggen wat ik vandaag weer aan armoede heb gezien (geen elektriciteit, geen stromend water)… Ik heb heel wat foto’s genomen om jullie een beeld te kunnen geven, maar het ergste staat niet op de foto’s. Ik kon echt geen foto’s nemen van huizen of mensen die er héél slecht aan toe waren. Ik vond het te beledigend om te blijven stilstaan en de ergste miserie vast te leggen. Die mensen moeten toch ook wel aanvoelen dat de enige reden kan zijn, dat het echt zo erg is en dat we zo verwonderd zijn dat we het fotograferen. Als ik dacht dat er niemand keek, heb ik af en toe toch geprobeerd om iets schrijnends vast te leggen, maar zoals gezegd het ergste wat ik gezien heb, staat niet op de gevoelige plaat. Wel zijn er “mooie” foto’s van de verschillende schooltjes (een 4-tal) die we hebben bezocht. In twee schooltjes zaten er een 30-tal kinderen te luisteren naar de juf in een lokaaltje van 3 op 2, echt niet te schatten. Langs de andere kant, weer niks dan lachende gezichten gezien. Op het einde van onze wandeling zijn we nog langs een marktje gegaan, waar ik een Baobapvrucht heb geproefd en gekocht. Ik heb er één vijfde van opgegeten en met de rest wat kindjes blij gemaakt. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat het vooral was, omdat ik het niet zo lustte dan omwille van het liefdadig karakter ;-). Zo’n marktje is ook een echte belevenis; levende kippen worden er afgewogen, kledij, eten en allerhande materialen worden er versjacherd en geruild. Als Zungu word je er overal nageroepen in de hoop dat je er iets koopt. Deze avond opnieuw met de ex-buurmeisjes gespeeld (met waterballonnen, hadden ze ook nog nooit gezien) en gedanst (K3 en plopdans, zijn hilarische filmpjes van J ). Morgen, ga ik bij de Malawiër (bij de tuinman en een leerkracht) thuis op bezoek. Ik ben echt benieuwd hoe de hutjes er van binnen uit zien. Morgen het relaas. Tot Morgen!
18/09/08; Sitima + huisbezoeken
Opnieuw mijn 8 km gaan lopen deze morgen en in minder dan 43 minuten. Streefdoel is om volgende maandag in minder dan 41 minuten terug te zijn. ’s Morgens lopen is echt zalig om de dag te beginnen. Hier in de bergen, heb je een prachtig uitzicht (we zitten vrij hoog) en is er prachtige natuur; zotte bomen, loslopende apen, kolibri’s, andere rare vogels, botanische tuin, bijna opgedroogd bergriviertje en een 10-tal Mulibwanji’s (= Malawese begroeting) met de Malawiërs . Deze morgen eerst naar de hoofdstraat van Zomba gereden om er eieren en cement te kopen. Dan naar Sitima geweest, eieren gebracht en wat educatief bezig geweest met de kleine mannen. Daarna zijn we medicijnen gaan ophalen bij de dokter waarmee we binnenkort hopelijk kunnen beginnen samenwerken; van zodra dat zijn brommer gemaakt is kan hij één halve dag per week de kindjes bij ons in Sitima komen onderzoeken (we leven op hoop). De medische ondersteuning is voor ons project zeer belangrijk, maar moeilijk op poten te zetten. Later hierover meer. Vandaag op bezoek geweest bij een leraar uit Sitima en onze tuinman. Onzen Daddy was in het verleden al eens op bezoek geweest bij zowel de leraar als de tuinman. Bij de leraar thuis was er toen één “binnenmuur” ingestort (even voor alle duidelijkheid; zo’n huis (=hut van maximaal 5m op 4m schat ik) heeft max. 2 binnenmuren) en hij vertelde onzen Daddy, dat hij daarom een nieuw huis ging bouwen. Nu moesten we terug gaan, want hij had zijn nieuwe huis gebouwd. Om met de deur in huis te vallen, het nieuwe huis was gebouwd, maar het dak lag er nog niet op. Daarom ook de noodzaak van ons bezoek, want vrij snel kwam de vraag of er geen sponsoring voor zijn dak mogelijk was. Even terzijde, ik denk dat ik hier ondertussen al een 40-tal huizen heb gezien zonder dak. De reden is eenvoudig; de stenen (er worden minder en minder houten hutten gebouwd) maken ze zelf met zand, aarde, water en heel goed aanstampen en bakken. Om te voegen gebruiken ze ook aarde en uitwerpselen van dieren en een beetje cement als ze het kunnen betalen. Maar voor het dak is er geld nodig, want daarvoor moeten ze hout kopen en als het kan ijzeren platen. Vaak beginnen Malawiërs aan een huis en wordt er dan op het einde geconstateerd dat er geen geld is voor een dak. Omdat hij in het nieuwe huis (opnieuw 5 op 4, denk ik) met zijn vrouw en kind moet wonen, geven we hem een beetje geld. Onzen Daddy moet hier wel voorzichtig mee zijn natuurlijk, want als hij persoonlijke steun begint te geven… er zijn 13 miljoen Malawiërs, waarvan 92% in de armoede leeft… Dan naar onze tuinman; We rijden schappelijk een 3 kwartiertjes verloren in allemaal kleine zandwegjes die ongelooflijk op elkaar lijken, om uiteindelijk te arriveren. Onze tuinman staat ons ongeduldig op te wachten, want we hebben voor hem cement mee, die onzen Daddy al een tijdje geleden beloofd had en in Malawi maakt belofte ook schuld, zeker als je als “Zungu” iets beloofd aan een Malawiër ;-) (en terecht ook, anders moet je maar niets beloven). Onze tuinman is tussen de 50 en 60 jaar (hij kent zijn exacte leeftijd niet, maar zeer weinigen hier trouwens) en zijn beide ouders leven nog. Ook hier is de exacte leeftijd onbekend, maar zij moeten rond de 80 zijn, wat ongelooflijk is voor een Malawiër. Het feit dat ze er beiden nog zijn maakt het nog meer een unicum en het beeld ook bijzonder mooi. Het huis van onze tuinman is ongeveer een 6 op 3 en is onderverdeeld in 3 ruimtes (foto’s van). Hij stelt de ruimtes als volgt voor; de slaapkamer (voor hem en zijn vrouw), de zitruimte en de logeerkamer J J J . Schitterend toch, de logeerkamer (1,5 op 3) en dan is de helft nog gevuld met brandhout!!! De kinderen (een 15-tal) uit de buurt zijn een kijkje komen nemen, want een wagen en een Zungu komt daar in de brousse niet elke dag voorbij. Ze krijgen allemaal een snoepje en we vertrekken samen met onze tuinman, die tijdens de werkdagen in Zomba verblijft (hij huurt een vervallen krot zonder dak, echt waar), omdat de afstand van waar hij woont tot bij ons in Zomba (8km) te groot is om dagelijks af te leggen. Weer een stukje van het echte Malawi gezien. Morgen ligt de focus weer bij de kindjes van Sitima. Benieuwd wat de dag brengen zal. Tot Morgen !!!
posted by bvn @ 10:10 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home