Jaargang 2 week 25: van zaterdag 20 september tot vrijdag 26 september 2008
Zaterdag 20 september
Deze week hebben wij nog eens ingezet op voetbal voor de meisjes. De vorige week hadden wij twee meisjes, twee zussen, aangesproken om zoveel mogelijk meisjes uit te nodigen op de vergadering van zaterdag 20 september. 18 meisjes tussen de 15 en 10 jaar waren op het appèl, dat was meer dan wij verwacht hadden. Iedereen gevraagd of zij bereid waren regelmatig naar de training te komen. De twee leerkrachten terug aangesteld, en hopelijk hebben zij begrepen dat dit hun laatste kans is. Gezocht naar de dagen die het meest kans bieden om zoveel mogelijk meisjes op de training te krijgen. Filip zou de eerste training geven. Stipt op tijd komen. Wie regelmatig komt krijgt na drie maanden een voetbaluitrusting (sponsors in Vlaanderen?) Johan geeft een training per week en de twee trainers moeten die training twee keer overdoen.
Zondag 21 september getoast op de verjaardag van Koen in de Kuchawe Inn.
Maandag 22 september: de eerste training
Op de afgesproken drie uur waren er een viertal meisjes, maar na de start en een half uur later waren bijna alle meisjes aanwezig die vorige zaterdag zich hadden ingeschreven en er waren drie extra meisjes bijgekomen, dus wij zijn nu met 21. Filip is een extra aantrekkingskracht, jong én beweeglijk, kan veel meer voordoen dan zijn (versleten) vader. Maar wij zullen met de riemen moeten roeien die wij hebben want op woensdag vertrekt Filip terug naar de heimat, waar hem veel liefde wacht.
Dinsdag 23 september afscheid van Filip aan Sitima
In Sitima zijn ze al wat gewoon geworden van mensen die komen en gaan. Maar voor de Westerling is het telkens een gevoel apart. Die vragende ogen, hun vriendelijke uitnodigende blik, hun eenvoud, hun armoede, hun blijheid, die aanhankelijkheid van de kinderen: het maakt allemaal een verwarrende indruk. De bezoeker is in de war, hij wil meer doen maar het werk, het geld, het lief, de familie, de vrienden, en vooral misschien het vliegtuigticket, zorgt er voor dat het afscheid onherroepelijk is. Even slikken, de directeur roemt even de inbreng van de blanke maar in een adem zegt hij ‘vergeet ons niet‘. Vader en zoon kijken wat droef, geëmotioneerd, ook voor hen komt het uur van afscheid heel dicht bij. De passage van Filip was mooi geweest, hij heeft zich met zijn scoutshart totaal ingezet voor de kleuters. Vanaf de eerste dag zat hij met een aantal kleuters op de arm, speelde toneel, poppenkast, leerde hen enkele K3 danspasjes en enkele Vlaamse liedjes, speelde met de bal, met de blokken, deed ze lachen, meer zelfs schateren, en dat zonder een woord Chichewa te spreken en zij zonder een woord Engels te verstaan. De kinderen hebben weeral eens extra aandacht gehad.
Woensdag 24 september: met Filip naar de luchthaven
Nu moest vader en zoon afscheid nemen. Mieke was de stille getuige van de hechte band tussen hen beide. Het was bijna vijftien jaar geleden dat vader en zoon nog zo een lange tijd bijeen waren geweest. Meer zelfs nooit hebben zij zo samengewerkt. Voor de vader was het in ieder geval heerlijk werken. En Mieke kon het ook heel goed stellen met de aanwezigheid van Filip. Het is heel aangenaam dat je kon vaststellen dat zij hem als een zoon ervoer. Wat de vader allang wist, namelijk dat zijn zoon, al is het vlees zwak, in het diepste van zijn ‘zijn’ een prachtkerel is, werd hier heel concreet en zichtbaar gemaakt. Een mooier geschenk kun je een vader niet geven. Dat het afscheid emotioneel was, hoeven wij niet te vertellen. Toen wij onze rug keerden naar de ingang en wij naar onze auto stapten op de luchthaven, namen wij spontaan elkaars arm vast, kropen even heel dicht bij elkaar en voelden dat het goed was.
Donderdag 25 september: kort bezoek van een internationaal koppel
Karen (22) is een Nederlandse en Dave (23) een Engelsman, beiden pas afgestudeerd, kwamen vandaag aan voor een tweedaags bezoek. Zij hadden besloten, als ondersteuning van zijn studie in Mensenrechten, om een rondreis van drie maanden te maken in het zuidelijk deel van Afrika. Geland in Kaapstad rond 1 augustus, hebben zij zo Namibië , Botswana, Zimbabwe, Zambia, Malawi bezocht en later volgt nog Mozambique en zo terug naar Zuid-Afrika, Kaapstad waar op 28 oktober hun vliegtuig wacht. Donderdagvoormiddag wilden wij nog met de fiets naar Sitima. Na de lestijd nog enkele problemen besproken (er waren drie leerkrachten afwezig) zodat wij (voorspeld) een half uur te laat op onze afspraak waren die wij gemaakt hadden met ons internationaal koppel. Wij hadden dan ook Umali, onze waker, verteld dat er een koppel op bezoek kwam. De fietstocht in 35° en met heel steile klimpartijtjes deed ons emmers zweten. Na het middagmaal hebben wij een ganse namiddag ons wedervaren met Afrika gedeeld, een wandeling gemaakt en bij het avondmaal onze gesprekken voortgezet, niet echt productief maar wel interessant en aangenaam.
Vrijdag 26 september: bezoek van het koppel aan ons project
Wij hadden een drukke dag voor de boeg. Naar Sitima, de kinderen begeleiden, Karen en Dave kregen extra aandacht van onze kleuters. Er waren ook wat problemen met een van de leerkrachten. Weinig of geen interesse voor de kinderen, half slapen, half wakker. Wijj hadden al eens een waarschuwing gegeven, maar blijkbaar had het geen effect; Bij een volgende probleem kaarten wij het gedrag aan bij de CBO en kan er over ontslag gepraat worden. Wij hebben dat duidelijk gemaakt. Daarna naar Lake Chilwa, picknicken onderweg, en aan het meer kochten wij onder een zengende hitte visjes voor de middagmalen van onze kinderen. Sam vergezelde ons en wij hadden met hem een belangrijk gesprek. Het is duidelijk dat hij niet alleen het best Engels spreekt en voor ons is hij het aanspreekpunt maar hij is ook de meest begaafde. Hij mist charisma maar hij is degelijk, weet wat van hem verlangd wordt, kortom hij is op dit moment een onmisbare pion. Wij zoeken naar een middel om zijn overwicht in een financiële vergoeding om te zetten. Onze warme maaltijd hebben wij om zes uur pm genomen. De picknick was sober dus werd er met des te meer gretigheid gegeten en ‘s avonds nog naar het Vlaams nieuws, Nederlands nieuws en daartussen ‘De wereld draait door’ gekeken.
Tot volgende week
Deze week hebben wij nog eens ingezet op voetbal voor de meisjes. De vorige week hadden wij twee meisjes, twee zussen, aangesproken om zoveel mogelijk meisjes uit te nodigen op de vergadering van zaterdag 20 september. 18 meisjes tussen de 15 en 10 jaar waren op het appèl, dat was meer dan wij verwacht hadden. Iedereen gevraagd of zij bereid waren regelmatig naar de training te komen. De twee leerkrachten terug aangesteld, en hopelijk hebben zij begrepen dat dit hun laatste kans is. Gezocht naar de dagen die het meest kans bieden om zoveel mogelijk meisjes op de training te krijgen. Filip zou de eerste training geven. Stipt op tijd komen. Wie regelmatig komt krijgt na drie maanden een voetbaluitrusting (sponsors in Vlaanderen?) Johan geeft een training per week en de twee trainers moeten die training twee keer overdoen.
Zondag 21 september getoast op de verjaardag van Koen in de Kuchawe Inn.
Maandag 22 september: de eerste training
Op de afgesproken drie uur waren er een viertal meisjes, maar na de start en een half uur later waren bijna alle meisjes aanwezig die vorige zaterdag zich hadden ingeschreven en er waren drie extra meisjes bijgekomen, dus wij zijn nu met 21. Filip is een extra aantrekkingskracht, jong én beweeglijk, kan veel meer voordoen dan zijn (versleten) vader. Maar wij zullen met de riemen moeten roeien die wij hebben want op woensdag vertrekt Filip terug naar de heimat, waar hem veel liefde wacht.
Dinsdag 23 september afscheid van Filip aan Sitima
In Sitima zijn ze al wat gewoon geworden van mensen die komen en gaan. Maar voor de Westerling is het telkens een gevoel apart. Die vragende ogen, hun vriendelijke uitnodigende blik, hun eenvoud, hun armoede, hun blijheid, die aanhankelijkheid van de kinderen: het maakt allemaal een verwarrende indruk. De bezoeker is in de war, hij wil meer doen maar het werk, het geld, het lief, de familie, de vrienden, en vooral misschien het vliegtuigticket, zorgt er voor dat het afscheid onherroepelijk is. Even slikken, de directeur roemt even de inbreng van de blanke maar in een adem zegt hij ‘vergeet ons niet‘. Vader en zoon kijken wat droef, geëmotioneerd, ook voor hen komt het uur van afscheid heel dicht bij. De passage van Filip was mooi geweest, hij heeft zich met zijn scoutshart totaal ingezet voor de kleuters. Vanaf de eerste dag zat hij met een aantal kleuters op de arm, speelde toneel, poppenkast, leerde hen enkele K3 danspasjes en enkele Vlaamse liedjes, speelde met de bal, met de blokken, deed ze lachen, meer zelfs schateren, en dat zonder een woord Chichewa te spreken en zij zonder een woord Engels te verstaan. De kinderen hebben weeral eens extra aandacht gehad.
Woensdag 24 september: met Filip naar de luchthaven
Nu moest vader en zoon afscheid nemen. Mieke was de stille getuige van de hechte band tussen hen beide. Het was bijna vijftien jaar geleden dat vader en zoon nog zo een lange tijd bijeen waren geweest. Meer zelfs nooit hebben zij zo samengewerkt. Voor de vader was het in ieder geval heerlijk werken. En Mieke kon het ook heel goed stellen met de aanwezigheid van Filip. Het is heel aangenaam dat je kon vaststellen dat zij hem als een zoon ervoer. Wat de vader allang wist, namelijk dat zijn zoon, al is het vlees zwak, in het diepste van zijn ‘zijn’ een prachtkerel is, werd hier heel concreet en zichtbaar gemaakt. Een mooier geschenk kun je een vader niet geven. Dat het afscheid emotioneel was, hoeven wij niet te vertellen. Toen wij onze rug keerden naar de ingang en wij naar onze auto stapten op de luchthaven, namen wij spontaan elkaars arm vast, kropen even heel dicht bij elkaar en voelden dat het goed was.
Donderdag 25 september: kort bezoek van een internationaal koppel
Karen (22) is een Nederlandse en Dave (23) een Engelsman, beiden pas afgestudeerd, kwamen vandaag aan voor een tweedaags bezoek. Zij hadden besloten, als ondersteuning van zijn studie in Mensenrechten, om een rondreis van drie maanden te maken in het zuidelijk deel van Afrika. Geland in Kaapstad rond 1 augustus, hebben zij zo Namibië , Botswana, Zimbabwe, Zambia, Malawi bezocht en later volgt nog Mozambique en zo terug naar Zuid-Afrika, Kaapstad waar op 28 oktober hun vliegtuig wacht. Donderdagvoormiddag wilden wij nog met de fiets naar Sitima. Na de lestijd nog enkele problemen besproken (er waren drie leerkrachten afwezig) zodat wij (voorspeld) een half uur te laat op onze afspraak waren die wij gemaakt hadden met ons internationaal koppel. Wij hadden dan ook Umali, onze waker, verteld dat er een koppel op bezoek kwam. De fietstocht in 35° en met heel steile klimpartijtjes deed ons emmers zweten. Na het middagmaal hebben wij een ganse namiddag ons wedervaren met Afrika gedeeld, een wandeling gemaakt en bij het avondmaal onze gesprekken voortgezet, niet echt productief maar wel interessant en aangenaam.
Vrijdag 26 september: bezoek van het koppel aan ons project
Wij hadden een drukke dag voor de boeg. Naar Sitima, de kinderen begeleiden, Karen en Dave kregen extra aandacht van onze kleuters. Er waren ook wat problemen met een van de leerkrachten. Weinig of geen interesse voor de kinderen, half slapen, half wakker. Wijj hadden al eens een waarschuwing gegeven, maar blijkbaar had het geen effect; Bij een volgende probleem kaarten wij het gedrag aan bij de CBO en kan er over ontslag gepraat worden. Wij hebben dat duidelijk gemaakt. Daarna naar Lake Chilwa, picknicken onderweg, en aan het meer kochten wij onder een zengende hitte visjes voor de middagmalen van onze kinderen. Sam vergezelde ons en wij hadden met hem een belangrijk gesprek. Het is duidelijk dat hij niet alleen het best Engels spreekt en voor ons is hij het aanspreekpunt maar hij is ook de meest begaafde. Hij mist charisma maar hij is degelijk, weet wat van hem verlangd wordt, kortom hij is op dit moment een onmisbare pion. Wij zoeken naar een middel om zijn overwicht in een financiële vergoeding om te zetten. Onze warme maaltijd hebben wij om zes uur pm genomen. De picknick was sober dus werd er met des te meer gretigheid gegeten en ‘s avonds nog naar het Vlaams nieuws, Nederlands nieuws en daartussen ‘De wereld draait door’ gekeken.
Tot volgende week
posted by bvn @ 10:31 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home