Jaargang 2 week 27: van zaterdag 4 oktober tot vrijdag 10 oktober 2008

Woord vooraf: Door het dagboek van Filip, is er niets bericht over de dood van één van onze twee kleine hondjes. Op een morgen wou zij niet eten. Maar tegen de middag ging het beter. De volgende morgen wou zij weer niet eten. Dat zag er niet goed uit. Haar buik leek gezwollen. Tijdens onze afwezigheid had Umali met een van onze hondjes naar een dierenarts geweest en dat had geholpen. Wij naar die man met onze hond van negen weken oud. De man was niet thuis maar na een paar telefoontjes kwam hij opdagen. “Are you the vet?” No, I ‘m a technical veterinarian”. Maar de man was van goede wil, probeerde een diagnose te stellen en gaf ons een antibioticum en wat vitamines om op krachten te komen. Mieke bezorgde haar de medicatie maar op een gegeven moment moest het diertje braken en wij zagen dat er grote houtsplinters bij waren. Dat was het dus. Het gezwel in haar buik was van het bloeden. De volgende ochtend lag het diertje dood in zijn nestje. Wij hebben nu nog drie honden: de ouders, Maldo en Wechel, en één kleintje nog, Pajo, de drie andere puppies hadden wij uitgedeeld aan kennissen.

Zaterdag 4 oktober
Elke ochtend komt Alic rond zeven uur goede dag zeggen. Hij leek opgewekter dan anders en wij vroegen hem waarom hij zo gelukkig was. Zijn antwoord luidde: You give me meat today (op het einde van de dag vroeg hij ook nog naar Oil). Wij geven ons personeel ieder week wat extra in de vorm van eieren, vlees, groenten, fruit en olie omdat zij hun geld niet graag uitgeven aan voedsel. En hij had gehoord dat er vlees uitgedeeld was gedurende zijn weekend (hij is muzelman), dus… Alic is een buitenbeentje in onze staf door zijn leeftijd. Hij moet rond de zestig zijn en zijn ouders leven nog, echt een uitzondering in Malawi. Maar de laatste tijd profiteert hij wat veel van onze tolerantie. Wij moeten hem toch wat meer in het oog houden want telkens als wij onverwacht thuiskomen zit hij ergens waar hij onverstoord een dutje kan doen. Maar goed, wij hebben beslist dat hij, als oude man, hier mag blijven tot hij … de berg niet meer op kan. Van vrijdagnamiddag tot zondagmiddag hebben wij in verschillende periodes meer dan 24 uur zonder elektriciteit gezeten. Bij navraag, bleek er een boom omgevallen op een elektriciteitsdraad. Geen TV, geen nieuws, geen muziek, geen internet. Totale rust.

Donderdag 09 oktober
Wij hadden vorige week een afspraak gemaakt voor een onderhoud van onze auto in Blantyre. Omdat wij graag zo een rit combineren met inkopen willen wij op de middag onze auto terug hebben. Maar daarvoor moet je ten laatste om 7u30 ter plaatse zijn. Dus wij om 5u30, zonder ontbijt naar Blantyre. Om 10 voor zeven staan wij als eerste voor de garagepoort die om zeven uur opengaat. In het bureau zitten een paar bedienden het dagblad te lezen maar staan op als wij binnen komen. Wij worden onmiddellijk bediend door Webster. Nummerplaat, naam, adres, telefoonnummer, kilometerstand enz. moeten in de computer ingevoerd worden. Dan volgt een volledige controle van de auto. Wij hadden al een paar maal onze auto naar deze garage gebracht en wisten hoe het in zijn werk ging. Wij laten zo weinig spullen in de auto omdat alles wat er in ligt genoteerd wordt om zo diefstallen te beperken. Ook de buitenkant wordt grondig nagekeken en alles wordt genoteerd en ondertekend. Goed om 7u30 staan wij op straat en is onze auto afgeleverd.
Het nuttige aan het aangename parend, gaan wij ontbijten in de stad, zo een 2 km verderop in een van de betere hotels van Blantyre. Leuk, lekker en vooral uitgebreid. Maar een telefoontje halverwege verstoord een beetje ons genieten. De wagen zal pas klaar zijn rond drie uur. Dat is voor ons praktisch onmogelijk. Je auto afgeven duurt een half uur maar je auto ophalen duurt nog langer. Als wij daar maar goed 15u45 of 16u00 buiten rijden en wij willen nog enkele boodschappen doen dan komen wij zeker in het duister thuis en dat willen wij niet. Vooral Johan windt zich op en zegt hen dat dat een slechte service is. Wij waren de eerste deze morgen voor de garage, dus moeten wij eerst bediend worden. Ja, was de repliek, gisteren hebben wij niet alle wagens kunnen doen en die wagens hebben voorrang op de wagens die zich vandaag aanbieden. Wij zetten hen nog wat meer onder druk en wij dreigen dat, als wij de wagen niet kunnen hebben om twaalf uur, dan moeten zij er niet aan beginnen en halen wij straks de wagen op.
Ja, een half uur later weer telefoon, wij kunnen de wagen om twaalf uur ophalen. Maar wij weten uit ervaring dat daarmee de kous nog niet af is. Als je een Malawiër onder druk zet, leerden wij, dan geeft hij je in eerste instantie gelijk (zo ben ik van je gezaag van af) maar daarna doet hij toch meestal wat hij wil. Om twaalf uur zegt de man dat de auto klaar is maar dat er een naar geluid is als er aan het stuur gedraaid wordt. Wij overleggen even en denken dat wij gevaarlijk spel spelen door hen onder druk te zetten. Wij vrezen dat zij onze wagen nog niet aangeroerd hebben en beslissen om de wagen daar te laten en nog maar eens een terrasje te doen. Zo erg is dat dan ook weer niet. Even verduidelijken dat deze garage een Nissan garage is maar zij zijn heel duur. Dat gaat tot het tienvoud van wat een garage in Zomba vraagt. In Zomba wordt gezegd dat je bij je auto moet blijven staan of zij halen de goede stukken uit je wagen en steken er versleten stukken in de plaats. Om twee uur dertig was de wagen nog niet klaar. Johan maakt zich kwaad en zegt dat wij zo een service ook in Zomba kunnen vinden. Of moeten wij extra geld geven om normaal bediend te worden. Blijkbaar was dat raak. Webster staat op en vijf minuten later staat de wagen voor de deur, en verwent hij ons met allerlei kleine attenties, zelfs de werkuren voor het laatste mankement heeft hij niet aangerekend. Hopelijk heeft de wagen zijn onderhoud gehad en hebben wij een veilige auto. De dag nadien belde Webster ons nog eens op om te vragen of de auto nog piept als wij aan het stuur draaien…Wij zaten op de fiets op weg naar Sitima.
Tot volgende week, lieve, geduldige lezer