Jaargang 2 week 29: van zaterdag 18 oktober tot vrijdag 24 oktober 2008
Deze week stond er drie keer kip met frietjes op het menu, maar telkens viel de elektriciteit uit… Ook ons internet viel uit…
Dinsdag 21 oktober: bezoek in Sitima.
Gelukkige verjaardag, Filip en Frederic, twee zonen van Johan en welkom aan Lars, eerste kleinkind van een zus van Johan. Moeder en zoon stellen het goed en grootouders zijn uitermate fier op hun eerste kleinkind. ‘s Morgens kwamen er onverwacht vier Malawische bezoekers. Zij kwamen steun vragen voor hun organisatie, dat vooral actie voert omtrent aids. Het is niet leuk om te zeggen dat wij dergelijke acties niet steunen, gewoon uit budgettaire overwegingen. Maar wij zullen hen opzoeken en als zij goed werk leveren (wij gaan telkens onaangekondigd) dan geven wij hen een kleine steun. Het is vreemd maar die mensen komen van ver buiten de stad, wij passeren daar nooit en toch vinden zij ons huis. Moeilijk te begrijpen. Wij moesten onze bezoekers wegsturen omdat wij in Sitima beloofd hadden dat wij heel vroeg zouden daar zijn met een auto vol voedsel en andere dingen: 50 kg rode bonen, 3 kg suiker, 150 eieren, zout, zeep voor de handen en afwas, en 180 strooibriefjes om met de leerlingen mee te geven. Het voedsel hadden zij dringend nodig om de maaltijd tijdig te kunnen bereiden. De briefjes die de leerlingen meekregen hadden wij op de computer gemaakt en 180 maal vermenigvuldigd, anders moeten de leerkrachten dat 180 keer schrijven. In dat briefje nodigde de CBO de ouders uit voor een ‘meeting’ en verder stond er ook in dat de Azungu (lees wij twee) misschien er ook zouden zijn. Wij vroegen Sam, de opsteller van het berichtje, meer uitleg omdat hij ons nog niet had uitgenodigd. Oh, was zijn antwoord, of jullie komen of niet, dat is niet zo belangrijk maar wij zetten dat er op om de ouders aan te zetten in grote getale naar de school te komen. Wellicht is het zo dat de ouders verwachten dat, als wij er zijn, er misschien iets uitgedeeld wordt. Wij zegden hem dat wij graag aanwezig zijn als dat op het briefje staat. Maar, zegde hij, er staat dat jullie er ‘misschien‘ ook zullen zijn. De laatste weken hebben we meer tijd om in Sitima aanwezig te zijn. Wij helpen met enkele kinderen apart bezig te zijn en wij kunnen dan ook de leerkrachten observeren. Wij stelden vast dat er nog een heel lange weg af te leggen is zowel voor de leerlingen als voor de ‘teachers’. Maar goed, ook bij ons moet een kind een lange weg afleggen en onze opvoeders blijven van goede wil en dat blijft het voornaamste. Dus, wij blijven hopen dat ons werk iets uithaalt.
Ondertussen gaan wij alle kinderen nog eens testen met het oog op volgend jaar. Dit jaar hebben wij geen aandacht besteed aan de verdeling van de kinderen. Zitten de jongsten samen? Hebben de leerkrachten andere normen gehanteerd? Kiezen de kinderen zelf in welke klas zij willen zitten? Het is moeilijk werken voor ons omdat wij er maar niet in slagen lang de gezichten te onthouden en ook omdat de kinderen vaak hun geboortedatum niet kennen, zelfs het jaartal is moeilijk te achterhalen. Wij willen de kinderen testen om zo volgend jaar elke kleuter een plaats te kunnen geven in een van de vier klassen. Sien en Eliene hebben op dit vlak baanbrekend werk geleverd. Hun poging om onze kinderen te testen hebben ons veel nuttige gegevens opgeleverd maar ook in verband met de testen zelf hebben wij heel wat bijgeleerd. Een handicap blijft dat wij nooit de exacte leeftijd kennen van de kinderen. Een van de gevolgen daarvan is dat er nu oudere kinderen naar onze school komen omdat zij hier eten krijgen. Dat kan natuurlijk niet. Hun plaats is op de lagere school. Zij domineren ook te veel de andere kinderen zeker als het jongens zijn.
Donderdag 23 oktober : gelukkige verjaardag broer van Johan
Naar immigration: Met een bang hart trokken wij weer naar het bureau van Immigratie in Zomba. Bij de vorige verlenging deden zij weer vervelend: ‘Jullie zijn geen toeristen meer, dus kunnen wij jullie moeilijk als toeristen een verlenging van jullie verblijf hier geven. Voor een andere verlenging dan een toeristenverlenging moet je in Blantyre zijn.’ De man die ons te woord stond is zo lui dat hij moeite had om duidelijk te spreken. Articuleren was iets te veel gevraagd. Wat de situatie anders maakt, is dat wij nu voor elke maand verlenging 5000 MK (ca 25 euro) per persoon moeten betalen. Johan telde het geld in afwachting dat Mieke haar aanvraagformulier invulde. De luie chief steekt zijn hand uit als teken: geef mij het geld. Johan gaf het hem. ‘Dat is duur nu‘, opperde Johan. ‘Ja’ antwoordde de baas, ‘het is heel duur nu‘. En hij stond op, ging even naar het lokaal er naast bij zijn overste. Hij kwam terug en wonder boven wonder gaf hij ons de nodige stempels en voor wij het goed beseften, stonden wij buiten met in onze paspoort een verlenging van een maand. Later viel onze frank, hij gaf ons geen bewijs van betaling…
Vrijdag 24 oktober
Vanavond start het bakken van de stenen. Maar dat is voor volgende week
Dinsdag 21 oktober: bezoek in Sitima.
Gelukkige verjaardag, Filip en Frederic, twee zonen van Johan en welkom aan Lars, eerste kleinkind van een zus van Johan. Moeder en zoon stellen het goed en grootouders zijn uitermate fier op hun eerste kleinkind. ‘s Morgens kwamen er onverwacht vier Malawische bezoekers. Zij kwamen steun vragen voor hun organisatie, dat vooral actie voert omtrent aids. Het is niet leuk om te zeggen dat wij dergelijke acties niet steunen, gewoon uit budgettaire overwegingen. Maar wij zullen hen opzoeken en als zij goed werk leveren (wij gaan telkens onaangekondigd) dan geven wij hen een kleine steun. Het is vreemd maar die mensen komen van ver buiten de stad, wij passeren daar nooit en toch vinden zij ons huis. Moeilijk te begrijpen. Wij moesten onze bezoekers wegsturen omdat wij in Sitima beloofd hadden dat wij heel vroeg zouden daar zijn met een auto vol voedsel en andere dingen: 50 kg rode bonen, 3 kg suiker, 150 eieren, zout, zeep voor de handen en afwas, en 180 strooibriefjes om met de leerlingen mee te geven. Het voedsel hadden zij dringend nodig om de maaltijd tijdig te kunnen bereiden. De briefjes die de leerlingen meekregen hadden wij op de computer gemaakt en 180 maal vermenigvuldigd, anders moeten de leerkrachten dat 180 keer schrijven. In dat briefje nodigde de CBO de ouders uit voor een ‘meeting’ en verder stond er ook in dat de Azungu (lees wij twee) misschien er ook zouden zijn. Wij vroegen Sam, de opsteller van het berichtje, meer uitleg omdat hij ons nog niet had uitgenodigd. Oh, was zijn antwoord, of jullie komen of niet, dat is niet zo belangrijk maar wij zetten dat er op om de ouders aan te zetten in grote getale naar de school te komen. Wellicht is het zo dat de ouders verwachten dat, als wij er zijn, er misschien iets uitgedeeld wordt. Wij zegden hem dat wij graag aanwezig zijn als dat op het briefje staat. Maar, zegde hij, er staat dat jullie er ‘misschien‘ ook zullen zijn. De laatste weken hebben we meer tijd om in Sitima aanwezig te zijn. Wij helpen met enkele kinderen apart bezig te zijn en wij kunnen dan ook de leerkrachten observeren. Wij stelden vast dat er nog een heel lange weg af te leggen is zowel voor de leerlingen als voor de ‘teachers’. Maar goed, ook bij ons moet een kind een lange weg afleggen en onze opvoeders blijven van goede wil en dat blijft het voornaamste. Dus, wij blijven hopen dat ons werk iets uithaalt.
Ondertussen gaan wij alle kinderen nog eens testen met het oog op volgend jaar. Dit jaar hebben wij geen aandacht besteed aan de verdeling van de kinderen. Zitten de jongsten samen? Hebben de leerkrachten andere normen gehanteerd? Kiezen de kinderen zelf in welke klas zij willen zitten? Het is moeilijk werken voor ons omdat wij er maar niet in slagen lang de gezichten te onthouden en ook omdat de kinderen vaak hun geboortedatum niet kennen, zelfs het jaartal is moeilijk te achterhalen. Wij willen de kinderen testen om zo volgend jaar elke kleuter een plaats te kunnen geven in een van de vier klassen. Sien en Eliene hebben op dit vlak baanbrekend werk geleverd. Hun poging om onze kinderen te testen hebben ons veel nuttige gegevens opgeleverd maar ook in verband met de testen zelf hebben wij heel wat bijgeleerd. Een handicap blijft dat wij nooit de exacte leeftijd kennen van de kinderen. Een van de gevolgen daarvan is dat er nu oudere kinderen naar onze school komen omdat zij hier eten krijgen. Dat kan natuurlijk niet. Hun plaats is op de lagere school. Zij domineren ook te veel de andere kinderen zeker als het jongens zijn.
Donderdag 23 oktober : gelukkige verjaardag broer van Johan
Naar immigration: Met een bang hart trokken wij weer naar het bureau van Immigratie in Zomba. Bij de vorige verlenging deden zij weer vervelend: ‘Jullie zijn geen toeristen meer, dus kunnen wij jullie moeilijk als toeristen een verlenging van jullie verblijf hier geven. Voor een andere verlenging dan een toeristenverlenging moet je in Blantyre zijn.’ De man die ons te woord stond is zo lui dat hij moeite had om duidelijk te spreken. Articuleren was iets te veel gevraagd. Wat de situatie anders maakt, is dat wij nu voor elke maand verlenging 5000 MK (ca 25 euro) per persoon moeten betalen. Johan telde het geld in afwachting dat Mieke haar aanvraagformulier invulde. De luie chief steekt zijn hand uit als teken: geef mij het geld. Johan gaf het hem. ‘Dat is duur nu‘, opperde Johan. ‘Ja’ antwoordde de baas, ‘het is heel duur nu‘. En hij stond op, ging even naar het lokaal er naast bij zijn overste. Hij kwam terug en wonder boven wonder gaf hij ons de nodige stempels en voor wij het goed beseften, stonden wij buiten met in onze paspoort een verlenging van een maand. Later viel onze frank, hij gaf ons geen bewijs van betaling…
Vrijdag 24 oktober
Vanavond start het bakken van de stenen. Maar dat is voor volgende week
posted by bvn @ 10:46 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home