Jaargang 2 week 30: van zaterdag 25 oktober tot vrijdag 31 oktober 2008

Zaterdag 25 oktober: stenen branden d.w.z. feest (weeral) in het dorp
Voor het eerst leefden wij er zelf naar toe: het branden van de stenen. De weken voordien waren zij voornamelijk bezig met de stenen kunstig op elkaar te zetten, naar schatting 27000 stenen. Grote boomstammen liggen klaar, maar eerst het kleine hout in de gaten stoppen. In feite beginnen zij op vrijdagavond en meerdere mannen en vrouwen blijven de hele nacht op, de mannen om het vuur gaande te houden en de vrouwen om regelmatig eten te bereiden (hier is het klassieke rollenpatroon nog een must). In feite gaat het er plezant aan toe, er wordt het plaatselijke bier gedronken en natuurlijk wordt er gezongen en gedanst. Wij denken dat zij ook pepmiddeltjes hebben want op zaterdagochtend zou je wrakken verwachten maar neen hoor, Davidson, de leerkracht die er altijd graag bij is als er leute gemaakt wordt, ziet er goed uit. Hij gaat zelfs mee met Johan de training geven omdat Sam de dag voordien ziek is gevallen. De mannen voelen zich belangrijk vandaag. Wij bewonderen nog hoe die stoere mannen, spieren strak, met bloot bovenlijk, tot kort bij de oven komen om nog een zware boomstam in het gat te duwen. Het moet met gesynchroniseerde bewegingen verlopen om met een viertal mannen op een gelijktijdig moment al de krachten in te zetten om zo een zware boomstam in beweging te krijgen en in een gat te steken dat juist groot genoeg is. Er mag niet te veel ruimte zijn want dan is er teveel warmteverlies. Alles verloopt naar wens. Begin november zal de bouw starten. Waarom nog bijbouwen: wij willen van Sitima een centrum maken van waar uit wij andere projecten willen opzetten. Naast de noodzakelijke keuken, eetzaal en twee klaslokalen gaan wij ook nog een ruimte voor de consultaties van de dokter, een office en een slaapzaal bouwen. Vrijwilligers die in de toekomst willen helpen in één van onze projecten, moeten dan steeds naar hier komen om te overnachten en van hieruit eventueel naar een bijliggend project gaan. Sitima is geen einddoel, maar het zal een belangrijke plaats blijven in ons project.

Woensdag 29 oktober 2008
Vergadering over de problemen in de Kachere primary school. Op onze website kun je een paar foto’s zien van de Kachere Primary school. Deze school is werkelijk in heel slechte staat. Vandaag werden wij samengeroepen om over de wederopbouw te praten.
Wij hadden gevraagd dat ook de zuster van Sitima Parish (een belangrijk lid van onze organisatie YOCE) en de coördinator van de overheid voor dit gebied er ook zouden zijn. Alleen de coördinator zond zijn kat. Maar een paar Afumu (burgemeesters) waren er wel samen met de vier leerkrachten en een tiental leden van het schoolcomité, bijna allemaal vrouwen. Wij krijgen een aftandse met blauw fluweel afgewerkte stoel en kijken in het klaslokaaltje naar al deze mensen, onze rug tegen het bord. De school werd gesticht en gebouwd (?) in 2002. ‘Ja, wij hebben grote problemen. Ja, wij hebben misschien de laatste jaren te weinig gedaan voor deze school. Ja, wij hebben nog niets gedaan met de acht zakken cement gekregen van de minister. Ja maar, wij hebben nu 80000 stenen gebakken, en wij hebben zand al twee jaar klaar liggen.’ Wij hadden eerst tachtig zakken cement verstaan. Zij hebben de gewoonte om Engelse woorden om te vormen tot Chichewa door achter elk Engels woord een i te zetten….
Onze vragen:
Is er ruimte genoeg?
Wat doet de regering?
Jullie hebben nu vier klassen, is het de bedoeling om tot acht klassen te gaan?
Zijn er nog andere hulpbronnen?
Wat verwachten jullie van ons?
Zij gingen met ons naar een ruimte kijken waar de nieuwbouw zou komen. De plaatselijke mfumu had het handig aan boord gelegd. Hij had schrik dat als hij geen voldoende ruimte ter beschikking stelde de school uit zijn gemeente zou vertrekken en eventueel naar Sitima zou verhuizen als wij de grote geldschieter zouden worden. Voor enkele klassen had hij een grond voorzien en als er niet voldoende ruimte zou zijn dan kon het ernaast liggende terrein ook in gebruik genomen worden, maar ging hij vlot verder, dat probleem stelde zich nu niet. Voor ons is dit niet eenvoudig op te lossen. Er zijn verschillende mogelijkheden:
- Wij helpen niet en blijven ons verder concentreren met wat wij nu aan het doen zijn: Sitima uitbouwen en daarna op zoek gaan naar een nieuwe plaats voor een nieuwe kleuterschool. Verschillende redenen pleiten voor dit scenario:
Wij hebben heel veel controle op ons project
Wij hebben niet zoveel verantwoordelijkheid over het leerprogramma
Ons belangrijkste argument is dat de belangrijkste leeftijd om zich te ontwikkelen tussen nul en zeven jaar ligt. Dan is de potentie aanwezig. Op dit gebied hebben wij nu al wat ervaring. Wij kunnen proberen hen voluit te steunen, als wij daar de middelen voor hebben. Wij zouden kunnen voorstellen, als onze budgettaire mogelijkheden te beperkt zijn, om ieder jaar te helpen om één klasgebouw neer te planten.
Dat heeft diverse voordelen:
Door de geleidelijke uitbouw zal het budgettair nauwelijks een probleem zijn
Over enkele jaren is er dan een betere school voor de streek en dus ook voor onze kleuters (ligt op 1,8 km van Sitima)
De staat benoemt en betaalt de leerkrachten
Er wordt geen eten bereid
Onze inbreng is beperkt tot helpen bouwen
Maar ook nadelen: je hebt dan ook weinig controle of inbreng in wat de leerkrachten doen. De afstand tot Sitima is nog overbrugbaar maar voor de kinderen van de andere dorpen die ons schooltje nu bevolken is de afstand al snel meer dan 3 of 4 km. Wij zullen het totale probleem nog eens bestuderen (zoals inplanting van andere lagere scholen in de streek, budgetmogelijkheden) en dan een besluit nemen.
Tot volgende week