Jaargang 2 week 35: van zaterdag 29 november tot vrijdag 5 december 2008

De vakantie is al halverwege en wij hebben nog geen dag stilgezeten. Zo goed als alle dagen gaan wij naar Sitima. Het is nodig want weeral hadden zij een deur vergeten= een te vlugge interpretatie ondanks dat het duidelijk op het plan stond. Dus met de glimlach breken zij voor de tweede maal een muur af. Het probleem is dat zij eerst de fundering steken en dat neemt enige tijd in beslag en daarop kunnen wij niet zien of zij een deur voorzien. Maar eens de fundering er is, gaat het snel met vier metsers en drie dieners. Wij komen in de voormiddag aan en de muur waar zij aan bezig zijn is dan een meter hoog en soms zonder de nodige deur…

Zondag 30 november: weer geen internet
Een maandabonnement voor internet in huis konden wij al een tijdje niet meer nemen, maar wij konden wel internetten met ’units’, niet zo leuk maar toch gemakkelijker dan naar het internetcafé te moeten. Maar nu is onze telefoonlijn beschadigd of gesaboteerd zodat er weer geen internet in huis meer is. Dus weer als vanouds naar het internetcafé. Zien hoelang het nu duurt eer wij terug verbinding in huis hebben.

Maandag 1 december: met de fiets naar Sitima
Het is toch altijd een belevenis, waar wij intens van genieten. Omdat het zeer warm is, besloten wij tot groot genoegen van Mieke, om traag te fietsen. Zo geniet je nog meer, beweert zij. Al is het voor Johan, als gewezen leraar lichamelijke opleiding, niet altijd gemakkelijk om de tijd te vergeten. Ook vandaag trappen wij in de boter als wij naar Sitima rijden. Is het de wind, de frisse inspanning of het feit dat het naast de steile afdalingen het misschien constant licht bergaf is? Na een drie kwartier rustig rijden (14 km) zijn wij in Sitima. Daar kijken wij de vorderingen van de bouw goed na, trakteren wij de metsers, dieners en Agnes meestal met een soort ’oliebol’, minder vettig maar koud en zonder bloemsuiker. Wij nemen er ook eentje voor ons twee omdat wij weten dat de terugtocht extra energie vergt. Zij kijken met grote ogen dat wij onze oliebol samen opeten, ieder om beurt neemt een hap. Het eten van zo een oliebol maakt voor hen van onze komst een feest. Dan babbelen wij nog een beetje met de toezichtster, Agnes. Dat is heel leuk voor ons omdat zij ook een beetje over haar dagelijks leven vertelt.
Onder weg is het een en al een blijde intrede. Wuiven, groeten, knikken, een glimlach, elke keer opnieuw. Altijd is er veel volk langs de straat, voor hun huizen of onderweg, fietsers, voetgangers, het goedkoopste transport, de vrouwen meestal met een kind op de rug en een lading op hun hoofd. Daardoor gaan vrouwen hier heel sierlijk. Vooral de kinderen roepen ons steevast na. ‘Mzungu, mzungu‘, en ze lopen naar de straat om ons van dichtbij te zien, ook al passeren wij hier bijna iedere dag.
Het landschap is prachtig, soms zie je ons Zomba Plateau heel duidelijk, dan weer ligt het plateau in de wolken, aan de andere kant zie je het eiland met een vorm van een liggende olifant, het Chisi eiland, dan weer kunnen wij de hoogste top van Malawi zien, de Mulanje. De geuren en de kleuren, de wind en de zon, de traagheid der dingen, de geluiden en de stilte, wij genieten van de vele indrukken. Dichter bij Sitima roepen veel kinderen ‘Sweedeo‘, en dat sedert wij eens een aflevering van Tik Tak hebben gegeven met de ‘video’ in Sitima. Onze kinderen moeten iets verteld hebben van video en degenen die het niet gezien hebben kunnen zich daar waarschijnlijk niets bij voorstellen en wij worden ook geassocieerd met snoepjes omdat wij soms ’sweeties’ uitdelen. Die twee bij elkaar wordt het dan: sweedeo. De terugweg wordt heel traag afgewerkt, op de laatste helling is het weer lekker zweten geblazen. Het is misschien de warmste dag van het jaar. Na meer dan een uur en een kwartier zijn wij terug thuis.

Het verslag van ons boekhouding (al is het af) is voor een van de volgende weken.

Tot volgende week