Jaargang 2 week 33: van zaterdag 15 november tot vrijdag 21november 2008

Gelukkige eerste verjaardag van Hannah, kleindochter van Mieke.

Dinsdag 18 november: het weer.

Hebben wij een kort geheugen of is het werkelijk zo dat wij nu voor het eerst een echte hittegolf hebben meegemaakt. Oktober was al warm met meestal temperaturen tussen de 30 en de 35° Celsius. Maar de eerste weken van november was het tussen de 35 en 40°. Die loden zon verschroeide het hele landschap, soms een wolk waarvan je denkt daar zit wat regen in. Als er dan wat druppels vielen dan verdampten die onmiddellijk op het hete wegdek. Dus nog geen natte voeten gehad sinds april dit jaar. 7 Maanden zonder noemenswaardige regen. Het vreemde is dat er bomen nu in bloei staan, dat bloemen toch uitkomen, dat er vruchten aan de bomen komen. De Malawiër kreunt in deze periode, het is de drukste periode voor hem omdat het land moet voorbereid worden op de eerste regen want dan moet er zo snel mogelijk gezaaid worden. En daarbij komt dat er nu het minste middelen zijn. Er worden veel mango’s gegeten, die zijn heel lekker maar alleen dat eten gaat vlug tegensteken. Wij voelen hun bedrukte stemming, wij zien de wazige ogen, de wanhopige ogen, een mengeling van moeheid, honger, hard labeur, een moeilijke tijd voor de gewone Malawiër.Wij daarentegen genieten van de warmte, van de hitte. Om vijf uur ontbijten op het terras in een temperatuur nauwelijks onder de dertig graden, dan rijden wij naar Sitima. Vorige vrijdag zijn wij voor het eerst na de zware verkoudheid van Johan terug met de fiets naar Sitima gereden. Op de terugweg druppelde het zweet zo van ons gezicht, was ons lijf overal nat al reden wij heel rustig. Op de laatste beklimming gutst het water van ons gezicht maar toch is het meer genieten dan afzien. Wij nemen een ’koude’ douche maar het water is heerlijk warm. Warme maaltijd op het terras, een siësta, dan studie, voorbereidingen maken of een boodschappenmoment naar het centrum. En ’s avonds weeral eten bij een zwoele temperatuur dikwijls in het donker omdat de elektriciteit heel veel uitvalt de laatste maanden. Maar wij genieten van de sterren, de maan, de warmte, het geluid van de krekels, van het eten, van elkaar.

Woensdag 19 november: Administratief gedeelte geraakt opgelost:

Omdat de erkenning van onze NGO YOCE hier in Malawi op zich laat wachten, is het altijd een hele heisa om een verlenging te krijgen van onze verblijfsvergunning. Dank zij Callista Chimombo, onze engelbewaarder en minister, kunnen wij bij de dienst Immigratie in Blantyre onmiddellijk bij de hoogste in rang gaan en die zet dan het licht op groen om onze verblijfsvergunning met zes maand te verlengen. Als wij met ons dossier, zoals het er nu uitziet, langs de normale weg moeten gaan, dan krijgen wij onze verblijfsgunning heel moeizaam en kunnen wij zo een 10 keer of meer naar Blantyre gaan en dat omdat wij geen steekpenningen wensen te geven. Maar de volgende keer zullen wij onze erkenning toch moeten kunnen voorleggen. Ook moeten wij nu voor onze auto zorgen: taks, keuring, verzekering vernieuwen. Dat is altijd een heksenketel. Maar wij leren bij en zo kon het dat wij op één dag de keuring en de taks voor mekaar kregen. Nu nog de verzekering en wij kunnen weer een jaar rustig op de Malawische wegen rondrijden en de vele (soms drie keer op evenveel km) controles gemakkelijk doorstaan. Een tafereel voor een lach of beter voor een traan. Sam, onze belangrijkste leerkracht omdat hij én de verstandigste is én omdat hij het best Engels praat, had problemen. Wij proberen hem links en rechts wat extra voordelen te geven. Zo ook op het einde van het schooljaar (7 november) kreeg hij bijna het dubbele van de andere leerkrachten. Maar met geld kan een Malawiër niet omgaan. Hij heeft het nooit geleerd gewoon omdat er geen geld was, zeker niet voor een adolescent. Dus ook Sam niet. Wij voelden al een paar dagen dat hij probeerde wat los te krijgen. Klagend: ‘Ach, in ben nooit thuis’. ‘Ik moet hier altijd zijn‘. ‘Ik moet altijd vertaler spelen’. ‘Zal ik Agnes (later meer over haar) begeleiden?’. Om een lang verhaal kort te maken: hij had al zijn geld (loon voor twee maanden) opgemaakt. Hij moest voor ons een klein karweitje doen (prijs vragen voor een metalen kerstboom te laten smeden) en hij zat bij ons in de auto. Wij zegden onder elkaar: wij gaan hem iets geven maar wij doen het niet hier op de ‘Govala market‘, maar als wij hem afzetten aan ons schooltje. Zo gezegd en gedaan. ‘O, dank u zeer’, stamelde hij, ‘spijtig dat jullie mij het niet op de Govala Market gegeven hebben, dan kon ik groenten kopen. Gisterenavond hebben wij niet gegeten omdat wij geen groenten konden kopen (blijkbaar eten zij hun ‘porridge - nsima’ nooit zonder groenten). Maar nu ga ik terug naar de Govala Market en groenten kopen. Dan ben ik weer een man.’ Wij zien zijn vrouw, de avond te voren, al uithalen naar haar man (Sam dus) dat hij de man is in huis en dus dat hij moet zorgen voor het eten, hij moet zorgen voor vrouw en kind… Zorgt hij daar niet voor dan is hij geen man… Het legt op een subtiele manier hun echte armoede bloot, dus toch een traan…

Donderdag 20 november

Omdat het maar 27° is en omdat ‘mond en klauwzeer’ terug onze lekkere steak heeft verbannen hebben wij winterkost op het menu gezet: (rood uitziende) worst, rode kool, aardappel… het heeft gesmaakt.

Tot volgende week