Jaargang 2 week 31: van zaterdag 1 november tot vrijdag 7 november 2008
Zaterdag 1 november
Terwijl de familie hun traditionele (al 40 jaar) bijeenkomst in Maredsous vierde, was er hier niets dat aan 1 november deed denken
- meer dan 35°
- geen speciale kerkdiensten
- geen verwijzingen in krant of plaatselijke media
- meer zelfs, geen vrije dag maar open winkels, dagbladen te koop, kortom business as usual
Maandag 3 november: Johan verliest even zijn geduld
Is het door zijn veertien dagen lange strijd tegen een longontsteking, is het omdat het al een maand 35° is, is het omdat hij dat internet in huis heel hard mist, of is het gewoon het uitdagende gedrag van mr. Msomali wij weten het niet maar feit is dat Johan tot tweemaal toe zich heel opvallend gedroeg afgelopen vrijdag in het internetbureau van de overheid. Wij wilden dat ‘Malawi Net’ ons terug internet in huis bezorgde. Hiervoor moest er een programma op onze computer gezet worden. Wij wisten van een Malawische vriendin dat de cd met dit programma een cd moest zijn zonder de vermelding ‘not for sale’. Eerst in de voormiddag was de man die ons kon helpen er niet. Hij zou om één uur terug zijn (was gaan shoppen). Om twee uur was hij er nog niet en Johan vroeg een blad papier en een pen en schreef:
‘We are waiting for mister Msomali (letterlijk een nagel …van een doodkist).
- is he working?
- is he sleeping?
- is he shopping?
- is he reading the newspaper?
- Where is he?
Johan hield vervolgens dit papier voor zijn borst en ging zo, zonder iets te zeggen het bureau rond. Iedereen wou het lezen. Ook de big boss mr. Mpiri las het, snelde naar zijn kantoor en wij zagen hem telefoneren en vijf minuten later was mr. Msomali er. Johan gaf hem onverstoorbaar zijn brief die hij al die tijd op zijn borst had. Maar hier bleef het niet bij. Was mr. Msomali op zijn teen getrapt (je zou het voor minder), was hij nog niet bereid ons te helpen, feit is dat hij een uur stoïcijns proberen met een CD ’not for sale’ het internet op onze computer probeerde te zetten, ondanks dat Mieke hem daar meerdere keren op wees dat het niet de goede CD was. Uiteindelijk zei hij tot Mieke: ’Ik kan u niet helpen. Geef mij je telefoonnummer en ik kom tot bij jullie thuis om jullie te helpen.’ De vorige keer had hij ook geprobeerd om eerst in ons huis te geraken om ons daar eventueel te helpen. Wij wilden hem toen al niet in ons huis en dus heeft hij uiteindelijk ons moeten helpen op het kantoor van de big boss mr. Mphiri, maar het had ook veel zweet gekost. Wij vertrouwen hem voor geen haar. Nu weer was het overduidelijk wat hij bedoelde: ‘Ik kan jullie helpen, maar ik wil het hier niet. Bij jullie thuis kunnen wij rustig onderhandelen. Nu schoot Johan uit zijn krammen: dat hij zichzelf niet moest uitnodigen. Tot op heden hebben wij geen nood aan zijn bezoek. En wat maakt nu het verschil met het internet op de computer zetten hier in het bureau ofwel in ons huis? Geen antwoord. Al gaf Johan hem weinig tijd. Het was stil in het kantoor. Toen Johan uitgeraasd was, droop mr. Msomali af, ging eerst bij zijn boss (Mpiri) even binnen om ons duidelijk te maken dat ook de boss in de combine zat. Midden in de week belden wij naar mr. Mpiri met de vraag of mr. Msomali nu bereid was om ons te helpen. Mr. Mphiri zei ja maar toen mr. Msomali ons moest opbellen voor een afspraak te maken liep het weer fout. Op een gegeven moment sprak mr Mphiri wel over ‘de gevangenis’ maar Johan verstond het allemaal niet goed aan de telefoon. Zat mr Msomali nu in de gevangenis of wat? Wij weten het niet. Volgende week meer hierover.
Donderdag 6 november einde van het schooljaar.
Om de ouders en de leerkrachten de kans te geven om op vrijdag naar de lagere school te gaan en daar het einde van het schooljaar te vieren, werd besloten om bij ons op donderdag het schoolfeest te organiseren. Veel volk op ons binnenpleintje en de leerkrachten hadden een paar originele activiteiten bedacht naast de klassieke dans, zang en voordracht. Drie soorten van puzzels moesten de leerlingen oplossen. Bij een ervan durfde Sam, onze beste leerkracht, een oudere leerling (ca. 12 jaar) uit de toeschouwers te nemen om een puzzelstuk op de juiste plaats te zetten. Sam had geluk, de oudere leerling had het moeilijk. En daarna liet hij onze kleuters de puzzelstukken in elkaar zetten en dat ging vlotter … dus applaus voor de kleuters. Merkwaardige gewoonte van de ouders en toeschouwers was dat als er een kind opgetreden had, er een of twee volwassenen opstonden en het kind een cent of een pakje koeken gaven. De traditionele speeches mochten ook niet ontbreken en hieronder drukken wij onze speech af, het was een (te?) lange speech.
Dear Afumu, dear teachers, dear cleaners, cooks and parents and dear children,
This day is the last school day of an historic year for Sitima. We started this year with two new classrooms. And from the beginning the number of toddlers were increasing. From 25 children last year in a few days it was 60 ,90 children. And now we receive each day about 150 children( nvdr wij 200 kleuters ingeschreven). We see that a lot of children came irregularly. May I ask, in the name of all teachers, to send your child as much as possible to the school. Of course a sick child must stay at home.
Highlights during this year were without any doubt the visitors:
- Ludwine was here for five weeks and was very active with a hygiene program, giving every child some medicine, a good wash and new cloths. Some parents came with their child for one day to this school to receive also cloths, a wash and some medicine. In these days we received each day more than 180 children
- Marcel and Renilde: they were here for three weeks and the result of their work you can still see: they painted our two classrooms with knowledge and care and made it more comfortable, more agreeable.
- Eliene and Sien were here for 2 weeks and a half: they were testing the children, took a photograph of each child and played a lot of time with the children.
- Filip, my son, was dancing, singing, playing theatre and so on, the children enjoyed his stay a lot.
Than there are a lot of visitors who came one or two days
Werner, the son of Mieke, and his girl friend Karen, Dave and Karen, the international couple, and last but not least the twelve travellers who were sleeping here in our two classrooms, it was an unforgettable night. One day on a Saturday we also visited our school with four students medicine from Belgium and the Netherlands.
We hope that all these visitors won’t forget Sitima, our school, our children. More than that: we hope that they try to become a lot of support for our plans in this area.
Other highlights were the visits of the minister Callista Chimombo. It is always feast when the minister is coming. A minister in Sitima. It was she who brought us one day to Sitima. We like to give you a lot of figures.
Day after day 150 children passed this year one of the two doors of our school. In the total we received here 30000 children.
They have been eating a lot of food during this year:
65 bags of 50 kg of maize
20 bags of 50 kg of rice
20 bags of 50 kg red beans
40 goats
6000 eggs or 200 trays
150 recipients of fishes
300 liter Oil
1200 onions
2000 tomatoes
1000 crops of cabbage
Salt, sugar
Each day four cooks are busy with preparing all this food , and the two cleaners have also their hands full. But the biggest responsibility is for the teachers: from two teachers we recruit six other teachers. Their role is very important. Singing, dancing, learning the days, the months, the alfabet and counting but also and maybe more important is that the children learn to use their brains: thinking, searching for solutions or problems with puzzles, with building blocks and other teaching materials. We make progress but it is not good enough. Next year it must be better. Next year…
We have big plans with building toilets, a kitchen, a veranda, two classrooms and if we have enough bricks we build also an office, a dormitory and an office for a doctor. So you see we have big plans but for you parents we have also some tasks: If you have still a baby, play, talk with your baby, and when your child is born in 2003 until 2006 your child is welcome, here in the Nazareth school next year. And when you come to the school for the registration of your child bring the healthy passport of your child with you. We need it for a good organisation of our school. You are always welcome to the school if you have questions concerning your child. Teachers and we can give you good information about your child. The priority of our project is to give children the opportunity to become good students. We try to help them with good food, good hygiene, good teaching. And when your child is leaving this nursery school to go to the primary school, and later on to a secondary school and let’s hope to university, we still try to give her or him a chance. So we say to the parents, please, send your child every day to school, take this opportunity we give to you. Knowledge is power: this means that by studying you get an interesting and well paid job.
Thank You
Zikomo kwambiri
Een aantal items in deze speech moesten wij zeggen van de directie van de CBO.
Hun redenering is als wij dat zeggen maakt het meer indruk. Wij weten niet of dit echt zo is.
Tot volgende week
Terwijl de familie hun traditionele (al 40 jaar) bijeenkomst in Maredsous vierde, was er hier niets dat aan 1 november deed denken
- meer dan 35°
- geen speciale kerkdiensten
- geen verwijzingen in krant of plaatselijke media
- meer zelfs, geen vrije dag maar open winkels, dagbladen te koop, kortom business as usual
Maandag 3 november: Johan verliest even zijn geduld
Is het door zijn veertien dagen lange strijd tegen een longontsteking, is het omdat het al een maand 35° is, is het omdat hij dat internet in huis heel hard mist, of is het gewoon het uitdagende gedrag van mr. Msomali wij weten het niet maar feit is dat Johan tot tweemaal toe zich heel opvallend gedroeg afgelopen vrijdag in het internetbureau van de overheid. Wij wilden dat ‘Malawi Net’ ons terug internet in huis bezorgde. Hiervoor moest er een programma op onze computer gezet worden. Wij wisten van een Malawische vriendin dat de cd met dit programma een cd moest zijn zonder de vermelding ‘not for sale’. Eerst in de voormiddag was de man die ons kon helpen er niet. Hij zou om één uur terug zijn (was gaan shoppen). Om twee uur was hij er nog niet en Johan vroeg een blad papier en een pen en schreef:
‘We are waiting for mister Msomali (letterlijk een nagel …van een doodkist).
- is he working?
- is he sleeping?
- is he shopping?
- is he reading the newspaper?
- Where is he?
Johan hield vervolgens dit papier voor zijn borst en ging zo, zonder iets te zeggen het bureau rond. Iedereen wou het lezen. Ook de big boss mr. Mpiri las het, snelde naar zijn kantoor en wij zagen hem telefoneren en vijf minuten later was mr. Msomali er. Johan gaf hem onverstoorbaar zijn brief die hij al die tijd op zijn borst had. Maar hier bleef het niet bij. Was mr. Msomali op zijn teen getrapt (je zou het voor minder), was hij nog niet bereid ons te helpen, feit is dat hij een uur stoïcijns proberen met een CD ’not for sale’ het internet op onze computer probeerde te zetten, ondanks dat Mieke hem daar meerdere keren op wees dat het niet de goede CD was. Uiteindelijk zei hij tot Mieke: ’Ik kan u niet helpen. Geef mij je telefoonnummer en ik kom tot bij jullie thuis om jullie te helpen.’ De vorige keer had hij ook geprobeerd om eerst in ons huis te geraken om ons daar eventueel te helpen. Wij wilden hem toen al niet in ons huis en dus heeft hij uiteindelijk ons moeten helpen op het kantoor van de big boss mr. Mphiri, maar het had ook veel zweet gekost. Wij vertrouwen hem voor geen haar. Nu weer was het overduidelijk wat hij bedoelde: ‘Ik kan jullie helpen, maar ik wil het hier niet. Bij jullie thuis kunnen wij rustig onderhandelen. Nu schoot Johan uit zijn krammen: dat hij zichzelf niet moest uitnodigen. Tot op heden hebben wij geen nood aan zijn bezoek. En wat maakt nu het verschil met het internet op de computer zetten hier in het bureau ofwel in ons huis? Geen antwoord. Al gaf Johan hem weinig tijd. Het was stil in het kantoor. Toen Johan uitgeraasd was, droop mr. Msomali af, ging eerst bij zijn boss (Mpiri) even binnen om ons duidelijk te maken dat ook de boss in de combine zat. Midden in de week belden wij naar mr. Mpiri met de vraag of mr. Msomali nu bereid was om ons te helpen. Mr. Mphiri zei ja maar toen mr. Msomali ons moest opbellen voor een afspraak te maken liep het weer fout. Op een gegeven moment sprak mr Mphiri wel over ‘de gevangenis’ maar Johan verstond het allemaal niet goed aan de telefoon. Zat mr Msomali nu in de gevangenis of wat? Wij weten het niet. Volgende week meer hierover.
Donderdag 6 november einde van het schooljaar.
Om de ouders en de leerkrachten de kans te geven om op vrijdag naar de lagere school te gaan en daar het einde van het schooljaar te vieren, werd besloten om bij ons op donderdag het schoolfeest te organiseren. Veel volk op ons binnenpleintje en de leerkrachten hadden een paar originele activiteiten bedacht naast de klassieke dans, zang en voordracht. Drie soorten van puzzels moesten de leerlingen oplossen. Bij een ervan durfde Sam, onze beste leerkracht, een oudere leerling (ca. 12 jaar) uit de toeschouwers te nemen om een puzzelstuk op de juiste plaats te zetten. Sam had geluk, de oudere leerling had het moeilijk. En daarna liet hij onze kleuters de puzzelstukken in elkaar zetten en dat ging vlotter … dus applaus voor de kleuters. Merkwaardige gewoonte van de ouders en toeschouwers was dat als er een kind opgetreden had, er een of twee volwassenen opstonden en het kind een cent of een pakje koeken gaven. De traditionele speeches mochten ook niet ontbreken en hieronder drukken wij onze speech af, het was een (te?) lange speech.
Dear Afumu, dear teachers, dear cleaners, cooks and parents and dear children,
This day is the last school day of an historic year for Sitima. We started this year with two new classrooms. And from the beginning the number of toddlers were increasing. From 25 children last year in a few days it was 60 ,90 children. And now we receive each day about 150 children( nvdr wij 200 kleuters ingeschreven). We see that a lot of children came irregularly. May I ask, in the name of all teachers, to send your child as much as possible to the school. Of course a sick child must stay at home.
Highlights during this year were without any doubt the visitors:
- Ludwine was here for five weeks and was very active with a hygiene program, giving every child some medicine, a good wash and new cloths. Some parents came with their child for one day to this school to receive also cloths, a wash and some medicine. In these days we received each day more than 180 children
- Marcel and Renilde: they were here for three weeks and the result of their work you can still see: they painted our two classrooms with knowledge and care and made it more comfortable, more agreeable.
- Eliene and Sien were here for 2 weeks and a half: they were testing the children, took a photograph of each child and played a lot of time with the children.
- Filip, my son, was dancing, singing, playing theatre and so on, the children enjoyed his stay a lot.
Than there are a lot of visitors who came one or two days
Werner, the son of Mieke, and his girl friend Karen, Dave and Karen, the international couple, and last but not least the twelve travellers who were sleeping here in our two classrooms, it was an unforgettable night. One day on a Saturday we also visited our school with four students medicine from Belgium and the Netherlands.
We hope that all these visitors won’t forget Sitima, our school, our children. More than that: we hope that they try to become a lot of support for our plans in this area.
Other highlights were the visits of the minister Callista Chimombo. It is always feast when the minister is coming. A minister in Sitima. It was she who brought us one day to Sitima. We like to give you a lot of figures.
Day after day 150 children passed this year one of the two doors of our school. In the total we received here 30000 children.
They have been eating a lot of food during this year:
65 bags of 50 kg of maize
20 bags of 50 kg of rice
20 bags of 50 kg red beans
40 goats
6000 eggs or 200 trays
150 recipients of fishes
300 liter Oil
1200 onions
2000 tomatoes
1000 crops of cabbage
Salt, sugar
Each day four cooks are busy with preparing all this food , and the two cleaners have also their hands full. But the biggest responsibility is for the teachers: from two teachers we recruit six other teachers. Their role is very important. Singing, dancing, learning the days, the months, the alfabet and counting but also and maybe more important is that the children learn to use their brains: thinking, searching for solutions or problems with puzzles, with building blocks and other teaching materials. We make progress but it is not good enough. Next year it must be better. Next year…
We have big plans with building toilets, a kitchen, a veranda, two classrooms and if we have enough bricks we build also an office, a dormitory and an office for a doctor. So you see we have big plans but for you parents we have also some tasks: If you have still a baby, play, talk with your baby, and when your child is born in 2003 until 2006 your child is welcome, here in the Nazareth school next year. And when you come to the school for the registration of your child bring the healthy passport of your child with you. We need it for a good organisation of our school. You are always welcome to the school if you have questions concerning your child. Teachers and we can give you good information about your child. The priority of our project is to give children the opportunity to become good students. We try to help them with good food, good hygiene, good teaching. And when your child is leaving this nursery school to go to the primary school, and later on to a secondary school and let’s hope to university, we still try to give her or him a chance. So we say to the parents, please, send your child every day to school, take this opportunity we give to you. Knowledge is power: this means that by studying you get an interesting and well paid job.
Thank You
Zikomo kwambiri
Een aantal items in deze speech moesten wij zeggen van de directie van de CBO.
Hun redenering is als wij dat zeggen maakt het meer indruk. Wij weten niet of dit echt zo is.
Tot volgende week
posted by bvn @ 12:01 p.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home