Jaargang 2 week 33: van zaterdag 15 november tot vrijdag 21november 2008

Gelukkige eerste verjaardag van Hannah, kleindochter van Mieke.

Dinsdag 18 november: het weer.

Hebben wij een kort geheugen of is het werkelijk zo dat wij nu voor het eerst een echte hittegolf hebben meegemaakt. Oktober was al warm met meestal temperaturen tussen de 30 en de 35° Celsius. Maar de eerste weken van november was het tussen de 35 en 40°. Die loden zon verschroeide het hele landschap, soms een wolk waarvan je denkt daar zit wat regen in. Als er dan wat druppels vielen dan verdampten die onmiddellijk op het hete wegdek. Dus nog geen natte voeten gehad sinds april dit jaar. 7 Maanden zonder noemenswaardige regen. Het vreemde is dat er bomen nu in bloei staan, dat bloemen toch uitkomen, dat er vruchten aan de bomen komen. De Malawiër kreunt in deze periode, het is de drukste periode voor hem omdat het land moet voorbereid worden op de eerste regen want dan moet er zo snel mogelijk gezaaid worden. En daarbij komt dat er nu het minste middelen zijn. Er worden veel mango’s gegeten, die zijn heel lekker maar alleen dat eten gaat vlug tegensteken. Wij voelen hun bedrukte stemming, wij zien de wazige ogen, de wanhopige ogen, een mengeling van moeheid, honger, hard labeur, een moeilijke tijd voor de gewone Malawiër.Wij daarentegen genieten van de warmte, van de hitte. Om vijf uur ontbijten op het terras in een temperatuur nauwelijks onder de dertig graden, dan rijden wij naar Sitima. Vorige vrijdag zijn wij voor het eerst na de zware verkoudheid van Johan terug met de fiets naar Sitima gereden. Op de terugweg druppelde het zweet zo van ons gezicht, was ons lijf overal nat al reden wij heel rustig. Op de laatste beklimming gutst het water van ons gezicht maar toch is het meer genieten dan afzien. Wij nemen een ’koude’ douche maar het water is heerlijk warm. Warme maaltijd op het terras, een siësta, dan studie, voorbereidingen maken of een boodschappenmoment naar het centrum. En ’s avonds weeral eten bij een zwoele temperatuur dikwijls in het donker omdat de elektriciteit heel veel uitvalt de laatste maanden. Maar wij genieten van de sterren, de maan, de warmte, het geluid van de krekels, van het eten, van elkaar.

Woensdag 19 november: Administratief gedeelte geraakt opgelost:

Omdat de erkenning van onze NGO YOCE hier in Malawi op zich laat wachten, is het altijd een hele heisa om een verlenging te krijgen van onze verblijfsvergunning. Dank zij Callista Chimombo, onze engelbewaarder en minister, kunnen wij bij de dienst Immigratie in Blantyre onmiddellijk bij de hoogste in rang gaan en die zet dan het licht op groen om onze verblijfsvergunning met zes maand te verlengen. Als wij met ons dossier, zoals het er nu uitziet, langs de normale weg moeten gaan, dan krijgen wij onze verblijfsgunning heel moeizaam en kunnen wij zo een 10 keer of meer naar Blantyre gaan en dat omdat wij geen steekpenningen wensen te geven. Maar de volgende keer zullen wij onze erkenning toch moeten kunnen voorleggen. Ook moeten wij nu voor onze auto zorgen: taks, keuring, verzekering vernieuwen. Dat is altijd een heksenketel. Maar wij leren bij en zo kon het dat wij op één dag de keuring en de taks voor mekaar kregen. Nu nog de verzekering en wij kunnen weer een jaar rustig op de Malawische wegen rondrijden en de vele (soms drie keer op evenveel km) controles gemakkelijk doorstaan. Een tafereel voor een lach of beter voor een traan. Sam, onze belangrijkste leerkracht omdat hij én de verstandigste is én omdat hij het best Engels praat, had problemen. Wij proberen hem links en rechts wat extra voordelen te geven. Zo ook op het einde van het schooljaar (7 november) kreeg hij bijna het dubbele van de andere leerkrachten. Maar met geld kan een Malawiër niet omgaan. Hij heeft het nooit geleerd gewoon omdat er geen geld was, zeker niet voor een adolescent. Dus ook Sam niet. Wij voelden al een paar dagen dat hij probeerde wat los te krijgen. Klagend: ‘Ach, in ben nooit thuis’. ‘Ik moet hier altijd zijn‘. ‘Ik moet altijd vertaler spelen’. ‘Zal ik Agnes (later meer over haar) begeleiden?’. Om een lang verhaal kort te maken: hij had al zijn geld (loon voor twee maanden) opgemaakt. Hij moest voor ons een klein karweitje doen (prijs vragen voor een metalen kerstboom te laten smeden) en hij zat bij ons in de auto. Wij zegden onder elkaar: wij gaan hem iets geven maar wij doen het niet hier op de ‘Govala market‘, maar als wij hem afzetten aan ons schooltje. Zo gezegd en gedaan. ‘O, dank u zeer’, stamelde hij, ‘spijtig dat jullie mij het niet op de Govala Market gegeven hebben, dan kon ik groenten kopen. Gisterenavond hebben wij niet gegeten omdat wij geen groenten konden kopen (blijkbaar eten zij hun ‘porridge - nsima’ nooit zonder groenten). Maar nu ga ik terug naar de Govala Market en groenten kopen. Dan ben ik weer een man.’ Wij zien zijn vrouw, de avond te voren, al uithalen naar haar man (Sam dus) dat hij de man is in huis en dus dat hij moet zorgen voor het eten, hij moet zorgen voor vrouw en kind… Zorgt hij daar niet voor dan is hij geen man… Het legt op een subtiele manier hun echte armoede bloot, dus toch een traan…

Donderdag 20 november

Omdat het maar 27° is en omdat ‘mond en klauwzeer’ terug onze lekkere steak heeft verbannen hebben wij winterkost op het menu gezet: (rood uitziende) worst, rode kool, aardappel… het heeft gesmaakt.

Tot volgende week

Jaargang 2 week 32: van zaterdag 8 november tot vrijdag 14 november 2008

The week after het einde van het schooljaar, is in menig opzicht belangrijk gebleken.

Zaterdag 8 november:

De dag ervoor belde Callista Chimombo ons op om te melden dat er zaterdag een belangrijk dag was voor haar nominatie voor de verkiezingen van volgend jaar was. Het kiesstelsel is zo dat het land is onderverdeeld in 195 regio’s en iedere regio zend één volksvertegenwoordiger naar het parlement. Dus elke partij moet één kandidaat aanduiden voor iedere regio. Aanduiden is niet het juiste woord: er worden voorverkiezingen gehouden. En heel eenvoudig de kandidaat met de meeste stemmen wordt naar het parlement gestuurd. En zaterdag werden er in T/A Mwambo, de regio van Callista Chimombo, voorverkiezingen gehouden. Toen wij zegden dat wij naar Jali zouden afzakken om haar te steunen, klonk zij blij verrast. Wij daar naartoe. Wij wisten niet waar de verkiezingen plaatsvonden, maar een massa volk informeerde ons overduidelijk.De klassieke ingrediënten waren aanwezig: 37°, muziek, dansen, zingen, drinken en heel veel volk. Mieke kreeg juist een telefoontje en Johan ging al enkele tientallen meters verder staan. Callista moest hem gezien hebben want na enkele minuten kwam er een stoet naar hem gedanst: Callista met een petje op met de foto van haar president, het maakte haar moeilijk herkenbaar. Wat wel duidelijk was dat er voor de gelegenheid extra veiligheidsmaatregelen genomen werden. Zeker 6 misschien wel 8 kleerkasten van mannen omringden haar. Drank, politiek en veel volk is misschien een gevaarlijke cocktail. Maar zij kwam regelrecht naar Johan toe, begroette hem warm en gaf drie kussen. Wij hadden een briefje gemaakt dat wij haar ten volle steunen en dat wij alleen maar hopen dat zij democratisch verkozen zal worden. Wij kunnen het niet nalaten om telkens weer de nadruk op het belang van een goede democratie te leggen. Malawi is een prille democratie en de leiders hebben het zo moeilijk om afstand te doen van de macht zodat de democratie steeds in gevaar is.Terwijl Callista terugkeerde naar het podium, had Mieke, die op vijftig meter van Johan bij de auto stond, veel aandacht van vooral mannen die in haar een leuk intermezzo zagen. Zij werd nageroepen, lachen, dansen, zingen begeleidde haar zoektocht naar Johan. Zij voelde zich niet echt op haar gemak ondanks de grote volkstoeloop. Gelukkig is het tussen al die plaatselijk bevolking niet moeilijk Johan op te sporen. Zij was nog maar pas bij Johan of zij werd nu door een horde vrouwen en mannen naar het podium geleid om Callista te begroeten. Weeral een warm begroeten en drie kussen (on-Malawisch). Toen Mieke terug naar Johan werd begeleid kregen wij heel veel aandacht van de omstaanders. Een vrouw begon die typische inlandse dans rond Johan uit te voeren. Zo een vruchtbaarheidsdans laat weinig over aan de verbeelding. Het kort krachtig op en neer bewegen van de heupen is essentieel. Johan deed wat mee en gelukkig ging de vrouw ook naar Mieke om haar kunsten te tonen, waarmee zij wilde zeggen het is maar een spel. Maar de drank had bij sommigen de remmingen losgelaten en een man met een sjaal rond zijn onderbuik gebonden, zei tot de vrouw dat zij Johan moest versieren en hij zou zich over Mieke ontfermen. Hij vond het minder een spel en ging heel dicht bij Mieke staan en begon nog krachtiger, korter en heviger met zijn bekken te kronkelen en te draaien. Zijn sjaal beklemtoonde alleen nog meer de suggestie. Omstaanders grepen onmiddellijk in en een vijftal mannen leidde hem weg van Mieke. Mieke vertelde achteraf dat zij ook aan de auto die vreemde sfeer van dronken mannen had opgesnoven.Wij hebben nog een kwartiertje meegedanst en dan de massa verlaten. Een ervaring rijker.

Dinsdag 11 november:

Vergadering over de start van de bouw.Wij hadden het gevoel dat de gemeenschap heel graag met de bouw wou beginnen maar voor hen is het moeilijk om haast te maken. Maar nu planden zij toch de door ons zo lang gevraagde vergadering met de ‘builders’. Zij hadden drie builders uitgekozen. Tot onze aangename verrassing was mr. Mitembo er ook bij. Eerst was er wat protest tegen hem omdat hij de vorige bouw tot onze grote voldoening, alleen had neergezet. Andere bouwheren woonachtig in de dorpen van de CBO moesten ook een kans krijgen. Ja dus, maar Mitembo is er opnieuw bij omdat hij wellicht de grootste expertise heeft. Goed zo. Prijsafspraken, wat pokeren van hunne kant maar uiteindelijk komen wij tot een goed compromis: dit is veel meer dan dat zij kunnen krijgen van een Malawiër maar toch nog een redelijke prijs. Een Mzungu moet nu eenmaal meer betalen, verstaanbaar en wij willen het ook zo. In ruil krijgen wij heel toegewijde mensen, die op geen inspanning zien, die gemakkelijk herbeginnen als er iets niet naar onze zin is door een slechte communicatie . Wij hebben er alle vertrouwen in. Volgende donderdag starten de bouwwerken.

Donderdag 13 november: start van de bouw.

Eerst het plan omzetten op het terrein. Meten, lijnen trekken, merktekens plaatsen, herbeginnen, iets moet groter worden, andere ruimtes moeten kleiner gemaakt worden omdat wij een aantal bomen willen redden, maar na twee uur meten staan de grote lijnen op het terrein. Zij trekken een week uit om de fundering te steken. Ondertussen waren enkele leerkrachten en een kokkin bezig met stenen een tweede stapel stenen te bouwen die later gebakken moeten worden. Het worden grootse werken. Maar wij willen een centrum hebben in de regio vanwaar wij dan verder kunnen werken als er de nodige steun komt.

Tot volgende week

Jaargang 2 week 31: van zaterdag 1 november tot vrijdag 7 november 2008

Zaterdag 1 november
Terwijl de familie hun traditionele (al 40 jaar) bijeenkomst in Maredsous vierde, was er hier niets dat aan 1 november deed denken
- meer dan 35°
- geen speciale kerkdiensten
- geen verwijzingen in krant of plaatselijke media
- meer zelfs, geen vrije dag maar open winkels, dagbladen te koop, kortom business as usual

Maandag 3 november: Johan verliest even zijn geduld
Is het door zijn veertien dagen lange strijd tegen een longontsteking, is het omdat het al een maand 35° is, is het omdat hij dat internet in huis heel hard mist, of is het gewoon het uitdagende gedrag van mr. Msomali wij weten het niet maar feit is dat Johan tot tweemaal toe zich heel opvallend gedroeg afgelopen vrijdag in het internetbureau van de overheid. Wij wilden dat ‘Malawi Net’ ons terug internet in huis bezorgde. Hiervoor moest er een programma op onze computer gezet worden. Wij wisten van een Malawische vriendin dat de cd met dit programma een cd moest zijn zonder de vermelding ‘not for sale’. Eerst in de voormiddag was de man die ons kon helpen er niet. Hij zou om één uur terug zijn (was gaan shoppen). Om twee uur was hij er nog niet en Johan vroeg een blad papier en een pen en schreef:
‘We are waiting for mister Msomali (letterlijk een nagel …van een doodkist).
- is he working?
- is he sleeping?
- is he shopping?
- is he reading the newspaper?
- Where is he?
Johan hield vervolgens dit papier voor zijn borst en ging zo, zonder iets te zeggen het bureau rond. Iedereen wou het lezen. Ook de big boss mr. Mpiri las het, snelde naar zijn kantoor en wij zagen hem telefoneren en vijf minuten later was mr. Msomali er. Johan gaf hem onverstoorbaar zijn brief die hij al die tijd op zijn borst had. Maar hier bleef het niet bij. Was mr. Msomali op zijn teen getrapt (je zou het voor minder), was hij nog niet bereid ons te helpen, feit is dat hij een uur stoïcijns proberen met een CD ’not for sale’ het internet op onze computer probeerde te zetten, ondanks dat Mieke hem daar meerdere keren op wees dat het niet de goede CD was. Uiteindelijk zei hij tot Mieke: ’Ik kan u niet helpen. Geef mij je telefoonnummer en ik kom tot bij jullie thuis om jullie te helpen.’ De vorige keer had hij ook geprobeerd om eerst in ons huis te geraken om ons daar eventueel te helpen. Wij wilden hem toen al niet in ons huis en dus heeft hij uiteindelijk ons moeten helpen op het kantoor van de big boss mr. Mphiri, maar het had ook veel zweet gekost. Wij vertrouwen hem voor geen haar. Nu weer was het overduidelijk wat hij bedoelde: ‘Ik kan jullie helpen, maar ik wil het hier niet. Bij jullie thuis kunnen wij rustig onderhandelen. Nu schoot Johan uit zijn krammen: dat hij zichzelf niet moest uitnodigen. Tot op heden hebben wij geen nood aan zijn bezoek. En wat maakt nu het verschil met het internet op de computer zetten hier in het bureau ofwel in ons huis? Geen antwoord. Al gaf Johan hem weinig tijd. Het was stil in het kantoor. Toen Johan uitgeraasd was, droop mr. Msomali af, ging eerst bij zijn boss (Mpiri) even binnen om ons duidelijk te maken dat ook de boss in de combine zat. Midden in de week belden wij naar mr. Mpiri met de vraag of mr. Msomali nu bereid was om ons te helpen. Mr. Mphiri zei ja maar toen mr. Msomali ons moest opbellen voor een afspraak te maken liep het weer fout. Op een gegeven moment sprak mr Mphiri wel over ‘de gevangenis’ maar Johan verstond het allemaal niet goed aan de telefoon. Zat mr Msomali nu in de gevangenis of wat? Wij weten het niet. Volgende week meer hierover.

Donderdag 6 november einde van het schooljaar.
Om de ouders en de leerkrachten de kans te geven om op vrijdag naar de lagere school te gaan en daar het einde van het schooljaar te vieren, werd besloten om bij ons op donderdag het schoolfeest te organiseren. Veel volk op ons binnenpleintje en de leerkrachten hadden een paar originele activiteiten bedacht naast de klassieke dans, zang en voordracht. Drie soorten van puzzels moesten de leerlingen oplossen. Bij een ervan durfde Sam, onze beste leerkracht, een oudere leerling (ca. 12 jaar) uit de toeschouwers te nemen om een puzzelstuk op de juiste plaats te zetten. Sam had geluk, de oudere leerling had het moeilijk. En daarna liet hij onze kleuters de puzzelstukken in elkaar zetten en dat ging vlotter … dus applaus voor de kleuters. Merkwaardige gewoonte van de ouders en toeschouwers was dat als er een kind opgetreden had, er een of twee volwassenen opstonden en het kind een cent of een pakje koeken gaven. De traditionele speeches mochten ook niet ontbreken en hieronder drukken wij onze speech af, het was een (te?) lange speech.

Dear Afumu, dear teachers, dear cleaners, cooks and parents and dear children,
This day is the last school day of an historic year for Sitima. We started this year with two new classrooms. And from the beginning the number of toddlers were increasing. From 25 children last year in a few days it was 60 ,90 children. And now we receive each day about 150 children( nvdr wij 200 kleuters ingeschreven). We see that a lot of children came irregularly. May I ask, in the name of all teachers, to send your child as much as possible to the school. Of course a sick child must stay at home.
Highlights during this year were without any doubt the visitors:
- Ludwine was here for five weeks and was very active with a hygiene program, giving every child some medicine, a good wash and new cloths. Some parents came with their child for one day to this school to receive also cloths, a wash and some medicine. In these days we received each day more than 180 children
- Marcel and Renilde: they were here for three weeks and the result of their work you can still see: they painted our two classrooms with knowledge and care and made it more comfortable, more agreeable.
- Eliene and Sien were here for 2 weeks and a half: they were testing the children, took a photograph of each child and played a lot of time with the children.
- Filip, my son, was dancing, singing, playing theatre and so on, the children enjoyed his stay a lot.

Than there are a lot of visitors who came one or two days
Werner, the son of Mieke, and his girl friend Karen, Dave and Karen, the international couple, and last but not least the twelve travellers who were sleeping here in our two classrooms, it was an unforgettable night. One day on a Saturday we also visited our school with four students medicine from Belgium and the Netherlands.
We hope that all these visitors won’t forget Sitima, our school, our children. More than that: we hope that they try to become a lot of support for our plans in this area.

Other highlights were the visits of the minister Callista Chimombo. It is always feast when the minister is coming. A minister in Sitima. It was she who brought us one day to Sitima. We like to give you a lot of figures.

Day after day 150 children passed this year one of the two doors of our school. In the total we received here 30000 children.
They have been eating a lot of food during this year:
65 bags of 50 kg of maize
20 bags of 50 kg of rice
20 bags of 50 kg red beans
40 goats
6000 eggs or 200 trays
150 recipients of fishes
300 liter Oil
1200 onions
2000 tomatoes
1000 crops of cabbage
Salt, sugar

Each day four cooks are busy with preparing all this food , and the two cleaners have also their hands full. But the biggest responsibility is for the teachers: from two teachers we recruit six other teachers. Their role is very important. Singing, dancing, learning the days, the months, the alfabet and counting but also and maybe more important is that the children learn to use their brains: thinking, searching for solutions or problems with puzzles, with building blocks and other teaching materials. We make progress but it is not good enough. Next year it must be better. Next year…
We have big plans with building toilets, a kitchen, a veranda, two classrooms and if we have enough bricks we build also an office, a dormitory and an office for a doctor. So you see we have big plans but for you parents we have also some tasks: If you have still a baby, play, talk with your baby, and when your child is born in 2003 until 2006 your child is welcome, here in the Nazareth school next year. And when you come to the school for the registration of your child bring the healthy passport of your child with you. We need it for a good organisation of our school. You are always welcome to the school if you have questions concerning your child. Teachers and we can give you good information about your child. The priority of our project is to give children the opportunity to become good students. We try to help them with good food, good hygiene, good teaching. And when your child is leaving this nursery school to go to the primary school, and later on to a secondary school and let’s hope to university, we still try to give her or him a chance. So we say to the parents, please, send your child every day to school, take this opportunity we give to you. Knowledge is power: this means that by studying you get an interesting and well paid job.
Thank You
Zikomo kwambiri

Een aantal items in deze speech moesten wij zeggen van de directie van de CBO.
Hun redenering is als wij dat zeggen maakt het meer indruk. Wij weten niet of dit echt zo is.
Tot volgende week

Jaargang 2 week 30: van zaterdag 25 oktober tot vrijdag 31 oktober 2008

Zaterdag 25 oktober: stenen branden d.w.z. feest (weeral) in het dorp
Voor het eerst leefden wij er zelf naar toe: het branden van de stenen. De weken voordien waren zij voornamelijk bezig met de stenen kunstig op elkaar te zetten, naar schatting 27000 stenen. Grote boomstammen liggen klaar, maar eerst het kleine hout in de gaten stoppen. In feite beginnen zij op vrijdagavond en meerdere mannen en vrouwen blijven de hele nacht op, de mannen om het vuur gaande te houden en de vrouwen om regelmatig eten te bereiden (hier is het klassieke rollenpatroon nog een must). In feite gaat het er plezant aan toe, er wordt het plaatselijke bier gedronken en natuurlijk wordt er gezongen en gedanst. Wij denken dat zij ook pepmiddeltjes hebben want op zaterdagochtend zou je wrakken verwachten maar neen hoor, Davidson, de leerkracht die er altijd graag bij is als er leute gemaakt wordt, ziet er goed uit. Hij gaat zelfs mee met Johan de training geven omdat Sam de dag voordien ziek is gevallen. De mannen voelen zich belangrijk vandaag. Wij bewonderen nog hoe die stoere mannen, spieren strak, met bloot bovenlijk, tot kort bij de oven komen om nog een zware boomstam in het gat te duwen. Het moet met gesynchroniseerde bewegingen verlopen om met een viertal mannen op een gelijktijdig moment al de krachten in te zetten om zo een zware boomstam in beweging te krijgen en in een gat te steken dat juist groot genoeg is. Er mag niet te veel ruimte zijn want dan is er teveel warmteverlies. Alles verloopt naar wens. Begin november zal de bouw starten. Waarom nog bijbouwen: wij willen van Sitima een centrum maken van waar uit wij andere projecten willen opzetten. Naast de noodzakelijke keuken, eetzaal en twee klaslokalen gaan wij ook nog een ruimte voor de consultaties van de dokter, een office en een slaapzaal bouwen. Vrijwilligers die in de toekomst willen helpen in één van onze projecten, moeten dan steeds naar hier komen om te overnachten en van hieruit eventueel naar een bijliggend project gaan. Sitima is geen einddoel, maar het zal een belangrijke plaats blijven in ons project.

Woensdag 29 oktober 2008
Vergadering over de problemen in de Kachere primary school. Op onze website kun je een paar foto’s zien van de Kachere Primary school. Deze school is werkelijk in heel slechte staat. Vandaag werden wij samengeroepen om over de wederopbouw te praten.
Wij hadden gevraagd dat ook de zuster van Sitima Parish (een belangrijk lid van onze organisatie YOCE) en de coördinator van de overheid voor dit gebied er ook zouden zijn. Alleen de coördinator zond zijn kat. Maar een paar Afumu (burgemeesters) waren er wel samen met de vier leerkrachten en een tiental leden van het schoolcomité, bijna allemaal vrouwen. Wij krijgen een aftandse met blauw fluweel afgewerkte stoel en kijken in het klaslokaaltje naar al deze mensen, onze rug tegen het bord. De school werd gesticht en gebouwd (?) in 2002. ‘Ja, wij hebben grote problemen. Ja, wij hebben misschien de laatste jaren te weinig gedaan voor deze school. Ja, wij hebben nog niets gedaan met de acht zakken cement gekregen van de minister. Ja maar, wij hebben nu 80000 stenen gebakken, en wij hebben zand al twee jaar klaar liggen.’ Wij hadden eerst tachtig zakken cement verstaan. Zij hebben de gewoonte om Engelse woorden om te vormen tot Chichewa door achter elk Engels woord een i te zetten….
Onze vragen:
Is er ruimte genoeg?
Wat doet de regering?
Jullie hebben nu vier klassen, is het de bedoeling om tot acht klassen te gaan?
Zijn er nog andere hulpbronnen?
Wat verwachten jullie van ons?
Zij gingen met ons naar een ruimte kijken waar de nieuwbouw zou komen. De plaatselijke mfumu had het handig aan boord gelegd. Hij had schrik dat als hij geen voldoende ruimte ter beschikking stelde de school uit zijn gemeente zou vertrekken en eventueel naar Sitima zou verhuizen als wij de grote geldschieter zouden worden. Voor enkele klassen had hij een grond voorzien en als er niet voldoende ruimte zou zijn dan kon het ernaast liggende terrein ook in gebruik genomen worden, maar ging hij vlot verder, dat probleem stelde zich nu niet. Voor ons is dit niet eenvoudig op te lossen. Er zijn verschillende mogelijkheden:
- Wij helpen niet en blijven ons verder concentreren met wat wij nu aan het doen zijn: Sitima uitbouwen en daarna op zoek gaan naar een nieuwe plaats voor een nieuwe kleuterschool. Verschillende redenen pleiten voor dit scenario:
Wij hebben heel veel controle op ons project
Wij hebben niet zoveel verantwoordelijkheid over het leerprogramma
Ons belangrijkste argument is dat de belangrijkste leeftijd om zich te ontwikkelen tussen nul en zeven jaar ligt. Dan is de potentie aanwezig. Op dit gebied hebben wij nu al wat ervaring. Wij kunnen proberen hen voluit te steunen, als wij daar de middelen voor hebben. Wij zouden kunnen voorstellen, als onze budgettaire mogelijkheden te beperkt zijn, om ieder jaar te helpen om één klasgebouw neer te planten.
Dat heeft diverse voordelen:
Door de geleidelijke uitbouw zal het budgettair nauwelijks een probleem zijn
Over enkele jaren is er dan een betere school voor de streek en dus ook voor onze kleuters (ligt op 1,8 km van Sitima)
De staat benoemt en betaalt de leerkrachten
Er wordt geen eten bereid
Onze inbreng is beperkt tot helpen bouwen
Maar ook nadelen: je hebt dan ook weinig controle of inbreng in wat de leerkrachten doen. De afstand tot Sitima is nog overbrugbaar maar voor de kinderen van de andere dorpen die ons schooltje nu bevolken is de afstand al snel meer dan 3 of 4 km. Wij zullen het totale probleem nog eens bestuderen (zoals inplanting van andere lagere scholen in de streek, budgetmogelijkheden) en dan een besluit nemen.
Tot volgende week

Jaargang 2 week 29: van zaterdag 18 oktober tot vrijdag 24 oktober 2008

Deze week stond er drie keer kip met frietjes op het menu, maar telkens viel de elektriciteit uit… Ook ons internet viel uit…

Dinsdag 21 oktober: bezoek in Sitima.
Gelukkige verjaardag, Filip en Frederic, twee zonen van Johan en welkom aan Lars, eerste kleinkind van een zus van Johan. Moeder en zoon stellen het goed en grootouders zijn uitermate fier op hun eerste kleinkind. ‘s Morgens kwamen er onverwacht vier Malawische bezoekers. Zij kwamen steun vragen voor hun organisatie, dat vooral actie voert omtrent aids. Het is niet leuk om te zeggen dat wij dergelijke acties niet steunen, gewoon uit budgettaire overwegingen. Maar wij zullen hen opzoeken en als zij goed werk leveren (wij gaan telkens onaangekondigd) dan geven wij hen een kleine steun. Het is vreemd maar die mensen komen van ver buiten de stad, wij passeren daar nooit en toch vinden zij ons huis. Moeilijk te begrijpen. Wij moesten onze bezoekers wegsturen omdat wij in Sitima beloofd hadden dat wij heel vroeg zouden daar zijn met een auto vol voedsel en andere dingen: 50 kg rode bonen, 3 kg suiker, 150 eieren, zout, zeep voor de handen en afwas, en 180 strooibriefjes om met de leerlingen mee te geven. Het voedsel hadden zij dringend nodig om de maaltijd tijdig te kunnen bereiden. De briefjes die de leerlingen meekregen hadden wij op de computer gemaakt en 180 maal vermenigvuldigd, anders moeten de leerkrachten dat 180 keer schrijven. In dat briefje nodigde de CBO de ouders uit voor een ‘meeting’ en verder stond er ook in dat de Azungu (lees wij twee) misschien er ook zouden zijn. Wij vroegen Sam, de opsteller van het berichtje, meer uitleg omdat hij ons nog niet had uitgenodigd. Oh, was zijn antwoord, of jullie komen of niet, dat is niet zo belangrijk maar wij zetten dat er op om de ouders aan te zetten in grote getale naar de school te komen. Wellicht is het zo dat de ouders verwachten dat, als wij er zijn, er misschien iets uitgedeeld wordt. Wij zegden hem dat wij graag aanwezig zijn als dat op het briefje staat. Maar, zegde hij, er staat dat jullie er ‘misschien‘ ook zullen zijn. De laatste weken hebben we meer tijd om in Sitima aanwezig te zijn. Wij helpen met enkele kinderen apart bezig te zijn en wij kunnen dan ook de leerkrachten observeren. Wij stelden vast dat er nog een heel lange weg af te leggen is zowel voor de leerlingen als voor de ‘teachers’. Maar goed, ook bij ons moet een kind een lange weg afleggen en onze opvoeders blijven van goede wil en dat blijft het voornaamste. Dus, wij blijven hopen dat ons werk iets uithaalt.
Ondertussen gaan wij alle kinderen nog eens testen met het oog op volgend jaar. Dit jaar hebben wij geen aandacht besteed aan de verdeling van de kinderen. Zitten de jongsten samen? Hebben de leerkrachten andere normen gehanteerd? Kiezen de kinderen zelf in welke klas zij willen zitten? Het is moeilijk werken voor ons omdat wij er maar niet in slagen lang de gezichten te onthouden en ook omdat de kinderen vaak hun geboortedatum niet kennen, zelfs het jaartal is moeilijk te achterhalen. Wij willen de kinderen testen om zo volgend jaar elke kleuter een plaats te kunnen geven in een van de vier klassen. Sien en Eliene hebben op dit vlak baanbrekend werk geleverd. Hun poging om onze kinderen te testen hebben ons veel nuttige gegevens opgeleverd maar ook in verband met de testen zelf hebben wij heel wat bijgeleerd. Een handicap blijft dat wij nooit de exacte leeftijd kennen van de kinderen. Een van de gevolgen daarvan is dat er nu oudere kinderen naar onze school komen omdat zij hier eten krijgen. Dat kan natuurlijk niet. Hun plaats is op de lagere school. Zij domineren ook te veel de andere kinderen zeker als het jongens zijn.

Donderdag 23 oktober : gelukkige verjaardag broer van Johan
Naar immigration: Met een bang hart trokken wij weer naar het bureau van Immigratie in Zomba. Bij de vorige verlenging deden zij weer vervelend: ‘Jullie zijn geen toeristen meer, dus kunnen wij jullie moeilijk als toeristen een verlenging van jullie verblijf hier geven. Voor een andere verlenging dan een toeristenverlenging moet je in Blantyre zijn.’ De man die ons te woord stond is zo lui dat hij moeite had om duidelijk te spreken. Articuleren was iets te veel gevraagd. Wat de situatie anders maakt, is dat wij nu voor elke maand verlenging 5000 MK (ca 25 euro) per persoon moeten betalen. Johan telde het geld in afwachting dat Mieke haar aanvraagformulier invulde. De luie chief steekt zijn hand uit als teken: geef mij het geld. Johan gaf het hem. ‘Dat is duur nu‘, opperde Johan. ‘Ja’ antwoordde de baas, ‘het is heel duur nu‘. En hij stond op, ging even naar het lokaal er naast bij zijn overste. Hij kwam terug en wonder boven wonder gaf hij ons de nodige stempels en voor wij het goed beseften, stonden wij buiten met in onze paspoort een verlenging van een maand. Later viel onze frank, hij gaf ons geen bewijs van betaling…

Vrijdag 24 oktober
Vanavond start het bakken van de stenen. Maar dat is voor volgende week