johan en mieke in malawi

29.4.08

Jaargang 2 week 4: van zaterdag 19 april tot vrijdag 25 april 2008

Discussie met Vlaanderen: Is verven van een klaslokaal een verkwisting van middelen of niet? Wij kopen goede maar dure verf, ons eerste koppel dat hier op bezoek komt, duwen wij een verfborstel in de hand en na twee weken leveren zij twee piekfijn geverfde klassen af. Konden wij die kost en die moeite niet voor iets beters aanwenden? Waarschijnlijk heeft er niemand in Sitima ooit een verfborstel in zijn handen gehad. Twee leerkrachten kwamen vragen hoe zij moesten verven en of zij het eens mochten uitproberen. Is dat in een streek waar er net geen honger is maar voorts voor velen maar weinig meer is, geen verkeerde aanwending van de middelen? Toch wilden wij bewust dat de klasjes geverfd werden en versierd zullen worden met vormen, kleuren en tekeningen. Wij hadden hiervoor verschillende redenen. De meest eenvoudige en voor de handliggende reden is: het klaslokaaltje ligt er nu netjes bij. Afgeleid hiervan is dat de leerkrachten, kuispersoneel, kokkinnen en anderen zien dat wij oog hebben voor een nette klas, voor orde en properheid. Misschien blijft er iets hangen van: properheid (en hygiëne) moet toch belangrijk zijn als de blanken daar zoveel inspanningen voor doen.
De leerkrachten zelf kunnen nu ervaren dat in een mooie omgeving het prettiger is te werken, te verblijven. Ook willen wij aangeven dat wij de kleuters en de peuters als belangrijk beschouwen, dat wij, blanken, niet alleen geld kunnen geven maar ook daadwerkelijk de handen uit de mouwen willen steken om kinderen een mooie leefomgeving te geven. Maar de voornaamste reden is dat wij denken dat kleuren, tekeningen, letters, getallen hen aan het denken zet, hun verbeeldingskracht in beweging zet, hun fantasie aanwakkert, zodat zij in al de facetten van hun persoonlijkheid de kans krijgen zich te vormen. In de ontwikkeling van de hersenen mogen wij de esthetica, de verbeelding niet uit het oog verliezen. Wie er een andere mening op na houdt, mag het ons altijd mailen. Om al deze redenen zijn wij Renilde en Marcel heel dankbaar voor de vele uren verven in onze twee klassen. Hartelijk dank voor het puike werk. Laatste week Renilde en Marcel in een notendop: Zaterdag was een rustdag. Alleen een wandeling van 10 km op het programma: gaan internetten in het centrum; Zondag was het feest: te voet naar de Ku Chawe en daar eens lekker en veel (foei) eten. Voor onze gasten bood ook deze knoest geen enkel probleem. Meer genoten van de mooie landschappen dan afgezien. Ter plekke zelfs tijd om wat inkopen te doen aan de souvenirwinkeltjes: een nijlpaard (?), een ketting, nog een ketting, er werd daar voldoende tijd aan besteed, zoals alleen echte vrouwen dat kunnen. Zelfs het afbieden krijgen onze gasten onder de knie. Ondanks dat zagen wij alleen blije gezichten bij de verkopers. Wij waren daar al een aantal keren voorbij gekomen maar nog nooit iets gekocht en deze bezoekers wel. Het had de marktkramers deugd gedaan.
Maandagvoormiddag naar ons project in Sitima en dinsdag training in Sitima, woensdag was het afscheidsdiner voor de metsers van ons huisje in Zomba en internetten in centrum. Donderdag bezoek aan de dokter van de Umodzi Private Primary School om een overeenkomst te bereiken voor een wekelijks bezoek aan onze school. De onderhandelingen verlopen schroef, hij blijft de kat uit de boom kijken, speelt geen open kaart, het lijkt er op dat zijn wedde het belangrijkste is voor hem. Vooral op Johan gaf hij een minder goede indruk. Er is dan eens een dokter in de buurt en dan boezemt hij geen vertrouwen in. Wij zien wel. Vrijdag de laatste dag voor Marcel en Renilde in Sitima. Afscheid nemen. Cadeau’s, enkele speeches recht uit het hart, een paar grappen van Davidson, die echt in vorm was als grappenmaker, maar in de grond blijft het hetzelfde: afscheid nemen is een beetje sterven; ook hier. Een mens is op zo een moment vervuld met tegenstrijdige gevoelens. Wij hopen en wij denken dat onze bezoekers deze mensen niet zullen vergeten. Zowel voor ons personeel in Sitima (overladen met cadeaus) als voor onze bezoekers zal het een dag zijn die bijblijft.

Tot volgende week

Mieke en Johan

20.4.08

Jaargang 2 week 3: van zaterdag 12 april tot vrijdag 18 april 2008

Teksten tussen << >> kunnen door de haastige lezer overgeslagen worden.

Tweede week bezoek Marcel en Renilde

Zaterdag: Marcel en Renilde hebben geluk, wij moeten naar Lake Chilwa om visjes te kopen voor onze kleuterschool. Lake Chilwa is een niet toeristisch haventje op 35 km van onze verblijfplaats. De weg er naar toe is in heel slechte staat. Wij hebben meer dan een uur nodig om er te komen. Maar daar zie je dan ook authentiek Malawees leven. De haven(?), het dorp, de huisjes, de bewoners, het drogen van de kleine vissen, alles staat in teken van het meer. Huisjes zijn zo gebouwd dat ze gemakkelijk te herbouwen zijn, zelfs te verplaatsen als er overstroming is of dreigt. Alles staat in het teken van het verhandelen, velen hebben tafels van netten om de vis op te leggen om te drogen in de felle zon. Boten liggen aan de oever, meerdere kapotte boten liggen te rotten in het water. Op andere plaatsen maken zij dan weer nieuwe boten. De geur, de hitte, de eindeloze netten, tafels, visjes overal, stof, het mulle zand alles wijst naar hun handel, heel typisch en ongekend. Prachtig. Op zondag werd het een rustdag, een wandeling naar de kerk, eten maken, brieven schrijven naar het thuisfront, dagboek bijwerken, Tom Boonen horen winnen. Een rustdag, want … <14 km heen. Het weer valt mee. Niet overdreven warm. Wij vreesden een beetje voor Renilde. Vergeleken met Ludwine, die elke minuut te baat nam om te marcheren, had zij een veel kortere en lichtere voorbereiding gehad. Als Johan haar vraagt of zij nog dergelijke lange wandeltochten gedaan had antwoordde zij: toen ik bij de gidsen nog was, hebben wij ook eens een dergelijke wandeling gedaan en dat verliep vrij goed… Wij, Marcel, Mieke en Johan, wij hadden ons minutieus voorbereid, zoveel km gelopen, zoveel km gemarcheerd, zoveel per uur, de hartslag ‘s morgens laat een goede conditie zien, de recuperatie is voortreffelijk, iedere keer onze looptijd scherper gesteld. Het scheelde niet veel of wij zochten een kinesist op om ons te laten masseren. Kortom wij blaakten van vertrouwen. En Renilde keek naar ons met een onbegrijpelijke blik. Het was moeilijk in te schatten wat zijzelf dacht van een dergelijke tocht. Dacht zij dat zij dat gemakkelijk aankon of dacht zij echt ‘wij zien wel’. Wij vertrokken en hielden een goed tempo aan. Regelmatig keken wij eens naar Renilde of zij kon volgen. Dat leek goed te gaan. Als Johan vroeg om even te zitten (rug) dan bleef Renilde systematisch rechtstaan als wou zij zeggen als je uitgerust bent dan kunnen wij voort. Johan maakte uit verlegenheid zijn rustpauze wat korter dan anders. In een recordtijd bereikten wij Sitima (2u38’) Daar wat met de kindjes bezig geweest en vooral heeft iedereen goed gegeten. De cake die Mieke de dag voordien gemaakt had, was in de kortste keren verorberd. De terugweg werd aangevat met veel moed. Wij passeerden het punt waar Ludwine een kleine verzwakking had, keken naar Renilde maar wij moesten opletten of zij liep van ons weg. De laatste helling is ongelooflijk zwaar:1 km lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 20 % met stukken die dicht bij de dertig liggen. Maar in minder dan 3 uur bereikten wij ons huis. Ongelooflijk. Zonder voorbereiding maalt Renilde die 28 km af in 5u 30’, rustpauzes inbegrepen. Na de douche opperden wij dat wij naar het internetcafé wilden gaan om een aantal mails te versturen. Dat is goed, zei Renilde, dan trek ik mijn loopschoenen wel weer aan. Wij legden haar voorzichtig uit dat wij deze trip met de auto gingen doen. Zij zal het Zomba Plateau, zondag, vlot nemen.>>
Dinsdag werd een dag Blantyre met als hoofddoel de aankoop van een ‘geiser’ voor ons huis. Een lekkere pizza van bij de Italiaan, wat inkopen in de Game en Shoprite, nog wat verf bijgekocht en de dag was om.
Woensdag startte Renilde en Marcel met de verfwerken van het tweede klasje. Het eerste klasje, op aanraden van Ludwine, werd licht blauw boven, een wat dieper blauw beneden, het tweede klasje licht groen boven en donkerder groen beneden. Het wordt even mooi als het eerste, denken wij. Mieke en Johan hebben eerst nog een hele mooie tocht met de auto gemaakt langs ook voor ons ongekende wegen, de timmerman was onze gids. Eerst een bezoek aan zijn dochter gebracht en dan weeral langs oneindig kleine wegen hout ophalen bij een heel primitieve gemeenschap (dicht bij onze Alic), een kast voor het kleuterklasje ophalen en op de middag waren wij terug. Johan eet de plaatselijke keuken: nsima, rode bonen en groenten. Hij is de enige die de maaltijd, gemaakt voor onze kleuters, eet. De drie anderen eten de boterhammen meegebracht van Zomba. In de namiddag wordt er nog geverfd en training gegeven.
Donderdag is het verven in de voormiddag, boodschappen doen in Zomba en dan materiaal aanhalen voor ons bouwwerf. Ons huisje komt in orde. De slaapkamers zijn aan de smalle kant maar voor de rest mag het gezien worden. Renilde en Marcel gaan te voet naar de markt(5 km heen). Mieke en Johan lopen drie kwartier (kleine 7 km).
Vrijdag verven en training geven. Vlotter dan verwacht was de klus geklaard rond 13u30. De verfploeg: Marcel, Renilde en Mieke hebben moeten wachten op het einde van de training om naar huis te kunnen gaan. Wij weten echt niet welke klas de mooiste is. Elke kleur krijgt een paar thema’s mee: Blauw (voor de peuters) staat voor water / vissen; Groen (1ste kleuterklas) staat voor aarde / tweeslachtige - en kruipdieren, Geel (2de kleuterklas*) staat voor lucht / vogels, Rood (3de kleuterklas*) staat voor vuur / zoogdieren, * moet nog gebouwd worden. Dit was ongetwijfeld het zwaarste werk maar het moeilijkste moet nog komen: aangepaste tekeningen, taferelen uitbeelden, letters en cijfers aanbrengen.

Een drukke week vloog weeral voorbij. Wij hebben de indruk dat onze gasten met volle teugen genieten van ons leven hier. En zij kunnen fier zijn op hun verfwerk. Leuk zo
Tot volgende week

Mieke en Johan

18.4.08

Jaargang 2 week 2: van zaterdag 5 april tot vrijdag 11 april 2008

Marcel en Renilde,

Op zaterdag 6 april was het eindelijk zover: Marcel en Renilde, een bevriend koppel uit Turnhout kwamen op bezoek. In tegenstelling met de vorige keren was het vliegtuig stipt op tijd. Ook geen probleem met de bagage zodat wij vroeg de terugweg konden aanvatten. De eerste zondag hadden wij een voettocht naar de kerk gepland. Niet alleen voor de kerk en de wandeling maar ook om het terrein te verkennen. Toen Ludwine de tweede dag besloot alleen een wandeling te maken was zij een tijdje verloren gelopen omdat zij ons huis, dat verdoken ligt, voorbij gelopen was. Dat wilden wij geen tweede keer.
Op maandag was er dan de kennismaking met ons project. Er zijn meer dan 190 kinderen ingeschreven. In Sitima hadden 126 kinderen eraan gedacht dat het weer school was. Je kunt je de vraag stellen of dit niet te weinig is. In Sitima kijken ze niet meer zo verwonderd dat er een blanke langs komt. Nu waren het ineens vier. Dus toch wat bekijks. Vele kinderen komen aandacht vragen, de nieuwe peuters hebben nog schrik als zij een blanke zien en sommigen doen zelfs paniekerig.
Dinsdag: het klassengebouw verven. ‘The right man (woman) on the right place‘. Al snel kwamen zij met een gouden raad. Eerst de cementen muur met een soort kalk bewerken, dan hoeven wij niet zo veel van die dure verf te gebruiken. Een gouden tip die ons veel geld zal besparen. Nu waren er 168 kinderen bereid om naar school te komen. Het is aftellen tot onze nieuwbouw. Wij moeten wachten op het einde van het regenseizoen (eind april?) en dan pas kunnen de bewoners beginnen met het aanmaken van de stenen. Op de middag zijn wij de eerst geborene van Sam, een van onze leerkrachten, gaan bezoeken. Het was een korte (20’) maar heel typische wandeling op smalle paadjes, tussen de maïs- en rijstvelden. Het was zelfs niet altijd eenvoudig het evenwicht te houden op deze heel hobbelige en soms maar een voetbrede weg. Het tafereel ter plekke was aandoenlijk. Een klein binnenplein, een heel kwieke moeder (kwiek= droeg op de markt eens een zak van 70 kg op haar hoofd) die naast de zoon woonde, een zus die wat verder op woonde, kleine huisjes met niets dat op een meubel gelijkt. Een mat om op te slapen, een dak, een aanzet voor vensters, een grotere mat (hun slaapmat?) die buiten gelegd wordt en die als stoel, lees zitplaats aangeboden wordt. Aardnootjes werden boven gehaald. Maar al bij al een plaats waar vrede, geluk uitstraalt.
Woensdag stond in het teken van het bezoek aan de markt van Thondwe, bekend voor zijn rode bonen. Heel veel discussie over de prijs. Deze keer wilden zij het onderste uit de kan halen. Meer zelfs, zij probeerden ons echt te bedotten. Wij hebben niet meer betaald dan de vorige keer. Zij hadden ons vooraf wel gezegd dat de rode bonen nu goedkoper waren. Maar daar zijn wij niet in geslaagd. Wij denken wel dat het voor onze gasten een sfeervol toneel moet geweest zijn.
Donderdag: verven in de voormiddag en op de middag nog twee bezoeken bij andere leerkrachten. Beide leerkrachten wonen dicht bij elkaar. Wij hebben onze 4x4 nodig om er te geraken: een heel speciale weg om er naar toe te rijden, het arme Afrika in zijn zuiverste vorm. Wij hadden hen al eens bezocht maar toen zijn wij niet verder geraakt dan de kant van de weg voor hun huis. Nu waren zij verwittigd dat wij hen gingen bezoeken en werden wij uitgenodigd om tot aan hun huis te komen. Het blijft toch confronterend. Johan had er een stuk van zijn nachtrust moeten voor inboeten. Wat zijn zij arm. En hoe heldhaftig proberen zij zich door die armoede heen een gelukkig leven op te bouwen. Een halve buitenmuur was omgevallen, geen plastiek op zijn dak zodat het binnen regent. En dan komt die Davidson, onze geboren leerkracht, iedere dag vrij en vrolijk naar de school om vol enthousiasme met de kinderen bezig te zijn. Lachen, schaterlachen doet hij soms. Mieke vergeleek hem met een clown beladen met een zekere tristesse, met een droevig gemoed. Ondertussen kwijnt Bertha, de andere leerkracht die wij bezochten, verder weg. Hopelijk hersteld zij nog, al hebben wij er geen goed oog in. Het is altijd wat, van de ene ontsteking naar de andere, dan een onstuitbare hoest… Zij is nu pas grootmoeder geworden. Haar dochter, 18 jaar, heeft zopas een kindje gebaard. Maar hier geen lach, geen vrolijkheid. Hier alleen twee zittende vrouwen, gelaten, met de (klein)zoon. Geen man te bespeuren.
Vrijdag een ganse dag verven. Marcel, Renilde en Mieke zetten zich onmiddellijk aan het werk. De werken schoten goed op. Op de middag was het schaftijd. Als het waar is dat snel eten een teken van intelligentie is dan is Marcel superintelligent. In een mum van tijd had hij zijn boterhammen op en was hij weer aan het werk. Johan had net zijn boterhammendoos open. Na de training zouden wij naar huis gaan. Maar dat ene klasje was zo ver gevorderd dat wij beslisten om verder te verven tot het klasje af was. Na een goed uur was het zover. Het deel dat Johan gedaan had moest snel nog bijgewerkt worden maar voor de rest was het perfect. Lichtblauw boven en wat donkerder blauw beneden. Dit wordt de peuterklas. Wij zijn zinnens er een zee van te maken met vele vissen. Dat wordt mooi.

Volgende week zijn wij er weer met meer (weer, zou Frank zeggen).
Groetjes van twee koppels
Marcel en Renilde
Mieke en Johan

Jaargang 2 week 1: van zaterdag 29 maart tot vrijdag 4 april 2008

<Omdat een ziek kind niet alleen geen zin heeft in intellectueel werk maar nog veel meer omdat ziekte de ontwikkeling van de hersenen kan tegenwerken. Hetzelfde gebeurt bij ondervoeding. Een kind met honger zal zich niet kunnen concentreren op intellectuele prikkels en veel erger ondervoeding kan de hersenen onherstelbare schade toebrengen. En het derde element is te weinig intellectuele prikkels aan een kind jonger dan zeven jaar door de onwetendheid van de ouders, door het gebrekkige kleuteronderwijs, uit traditie. De middelen die wij in Sitima, de plaats van ons project, ter beschikking hebben, zijn schaars: geen nutsvoorzieningen zoals elektriciteit, lopend water of riolering; slechte wegen, nauwelijks openbaar vervoer; geen tewerkstelling; geen goede klassengebouwen, geen goed opgeleid personeel; ouders die zelf door ondervoeding ontwikkelingsachterstand hebben opgelopen; slechte voedingsgewoontes, bizarre opvoedkundige gewoontes, geen hygiëne, geen goede gezondheidszorg met AIDS als enorm en extra probleem. Dit alles en nog meer leidt naar een algemene berusting, naar een ambitieloze samenleving. Het probleem van AIDS versterkt nog al deze problemen omdat AIDS een hele tijd de betere Malawiër heeft aangetast. Macht erotiseert, nog meer in een arm land. Dus de mensen met goede opleiding, met macht en geld, met grotere verantwoordelijkheid waren seksueel aantrekkelijker en dus zijn zij ook meer actief met een groter percentage AIDS slachtoffers bij de beteren als gevolg. Om meer brains voor Malawi te krijgen, moeten wij zeker streven dat de beteren in hun ontwikkeling niet gestoord worden omdat zij moeten wachten tot de zwakkere ook snapt wat er gedaan moet worden. Voor alles moeten wij hen leren verbanden leggen. In het lager onderwijs en in de kleuterklassen die wij bezochten wordt nog te weinig op inzicht gehamerd en te veel op opzegbare kennis. Die intellectuele ontwikkeling is ver weg van hun traditionele opvoeding. Ouders praten nauwelijks met hun kinderen, ouders spelen nauwelijks met hun kinderen, ouders laten hun kinderen tot twee jaar nauwelijks bewegen. Om al deze mank lopende opvoedkundige gewoontes willen wij ook jonge moeders en vrouwen in verwachting telkens met hun partners uitnodigen op een infovergadering. Om het belang te accentueren krijgen de deelnemers een gezonde maaltijd als extra. In de volgende weken zullen wij uitvoeriger terug komen over het grotere kader waarin wij werken.>>

Woensdag 2 april 9 uur:Vergadering in Sitima. Wij waren daar te voet naar toe gegaan en om negen uur is de vergadering daadwerkelijk gestart. Voor de Malawier is het ongewoon om op tijd te beginnen en voor ons was het de zaak om goed op tijd te vertrekken want het is al bij al toch 13 km marcheren. De conditie van Mieke was al uitstekend en die van Johan verbetert ook. De zware helling op het eind van de terugweg werd al beter genomen. Het werd een vruchtbare dag: 5 en half uur gemarcheerd en een drie uurdurende vergadering (hieronder volgt het verslag in het keuken Engels van Johan).

Report Meeting: april the 2nd 2008 in Sitima with the Afumu of Sitima and Padoka, Sam, Davidson, 10 women of the CBO(Community based Organisation), Mieke and Johan
1.There are to much children.

We have to stop that: we need a waiting list for the children of the five villages and a waiting list for the children of villages out of the CBO; the parents can only register their child during the vacations before each term and in the week when a new term is starting; the maximum number of children is 200. To be able to give a good Education we need:
- a kitchen
- a second class bloc with two classrooms
- multifunctional building with:

- a medical centre

- an office for the school

- a dormitory that can be used during the day as a youth centre

- a playground with a lot of toys

- a big veranda (200 m²) where children can eat and with a storage room

2. A doctor
we like that a doctor (from the Umodzi Private Primary School) can come at least once a month to our school. We start the negotiation at the end of this month.
3. We need more teachers, cooks and cleaners
-
two cleaners
- three assistant teachers
- each month four cooks in stead of the three now.
4. A Chart for each child with:
- first name, family name
- Birthday
- address
- social situation
- weight and length
- intelligent test
5. School open during Holidays?
a. after a term the school will be closed during one week. The week around Christmas is also free. We pay a normal salary for it.
b. if the teachers decide that the school is open during the other part of the vacation than we pay them one and a half salary. The cooks and the cleaners can have also one and a half salary for working during this period of the vacation.
6. The cooks need for the start of the second term next week::
- A big pot with handles
- nsima
- oil
- salt
- rice
- five trays of eggs
- beans
7. Self supporting
The CBO must be able:
- Next year to cultivate their own vegetables
- A year later their own nsima and/of rice
- Still a year later: eggs and meat
8. Volleyball
The ladies of the CBO asked a volleyball or a netball
9. We will organise a meeting in each village of the CBO (Communnity based Organisation)
In each village we like to organise a meeting for the pregnant women with their husband and the parents with a child born in 2008 and 2007.
We will talk about:
- healthiness and hygiene
- food
- playing with your child
- giving intelligent impulses
- physical exercises
After the meeting we will give the present mothers and fathers a complete meal

Bezoek nr 3

Na de zus van Johan en Ludwine komt morgen (zaterdag 5 april) voor de derde keer bezoek. In tegenstelling met de twee vorige keren is het nu een koppel. Het verschil met Ludwine, die wij vooraf totaal niet kende, is ook dat het nu een bevriend koppel is. Met onze ervaring met Ludwine, die overigens ons liet weten dat zij het uitstekend stelt, en het koppel kennende, verwachten wij geen grote moeilijkheden. Zij zijn in ieder geval heel welkom.

Volgende week berichten wij daar ongetwijfeld meer over.

Gezondheid!
Mieke and Johan

3.4.08

Dagboek week 52: van zaterdag 22 maart tot vrijdag 29 maart 2008

Teksten tussen << >> kunnen door de haastige lezer overgeslagen worden.

Eerste Jaargang

U leest het goed, het is onze 52ste keer dat wij ons dagboek invullen. Wij hebben echt geen benul van hoeveel lezers trouw ons dagboek lezen. Geen één? Zijn het er drie? tien? twintig… ? Wij weten het echt niet. Misschien moeten wij ook eens een teller zetten op onze website en/of weblog, tenminste laten zetten, horen we Koen zeggen. Bij deze willen wij Koen en Birgit danken voor hun onontbeerlijke hulp. Zij zetten iedere week trouw ons dagboek op de weblog. Het was niet altijd eenvoudig. Vooral Johan schrijft moeizaam, en het kost hem veel energie om er een leesbare tekst van te maken. Wij zijn er ons van bewust dat wij daar niet altijd in geslaagd zijn. Maar wij zijn geen beroepsschrijvers. De geduldige lezer zal het ons vergeven, zeker? En de (stijl)fouten die in de tekst geslopen waren, zullen dikwijls uit onwetendheid gemaakt zijn, zeg maar domheid, soms uit nonchalance. Andere keren waren wij langdradig, dan weer saai, maar de bedoeling was onverkort een beeld te geven van wat wij hier beleven. Dat er altijd iets gebeurde dat, voor ons althans, de moeite waard was te vermelden, maakte het ons wel gemakkelijker. Wij hopen dat jullie er een beetje plezier aan beleefd hebben en dat wij een beetje medeleven hebben kunnen opwekken voor het lot van dit armoedig land. Maar laat ons duidelijk zijn, wij hebben het dagboek vooral voor ons geschreven. Na één jaar moet wij dicht bij de honderd pagina’s zitten. Wij eten vandaag taart en blazen een eerste kaarsje uit. Gezondheid!!!
La nouvelle Ludwine est arrivée! Familie, vrienden van Ludwine, hebben jullie haar wel herkend? Toen wij met een emotionele omhelzing afscheid namen, voelden wij dat wij een andere Ludwine hadden afgezet dan wij bijna vijf weken eerder hadden opgehaald: magerder dan gedacht, fysiek veel sterker, bruingebrand en mentaal een kleine hersenspoeling ondergaan. Wellicht zal het nog niet genoeg zijn om Vlaanderen te trotseren, daarvoor zijn de valstrikken en de hinderlagen in Vlaanderen te talrijk. Het is in Vlaanderen moeilijker om tot de essentie van het leven door te dringen dan in Malawi. Deze vijf weken hebben haar wel deugd gedaan, al had zij vrij snel heimwee naar haar geliefden. Maar wie heeft dat niet? Het was een aangename kennismaking voor ons en wij hopen dat zij er ook zo over denkt. Het ga je goed, Ludwine.

De stilte keert terug. Alhoewel het hier bruist van bouwvakkers, loodgieters en elektriciens, is de stilte terug rondom ons. Niet alleen is Ludwine er niet meer maar vooral ons schooltje sluit voor veertien dagen de deuren. Dat is wennen. Al kunnen wij nu de puntjes op de i zetten. Alle namen van de kinderen op de computer zetten! Wij proberen over ieder kind bijzonderheden te weten te komen: leeftijd, sociale toestand, gezondheidstoestand, grootte en gewicht, en wij willen ieder kind aan een intellectuele test onderwerpen. Zo zou ieder kleuter of peuter, een fiche krijgen waarop de evolutie kan worden vastgesteld. Ook hebben wij meer tijd om de schriftelijke banden met ons thuisland aan te halen.

Aids in Malawi! De cijfers die wij laatst te horen kregen, waren hallucinant: men sprak van officiële cijfers van 25%, maar dichter bij de waarheid zou 40 à 45 % zijn, sommigen beweerden zelfs dat het rond de 65% zou liggen. Kun je je voorstellen dat 2/3 van de bevolking aangetast is? Als dat cijfer slaat op de totale bevolking, dan moet ongeveer 90% van de seksueel actieve bevolking seropositief testen. 90%! De kans dat een pasgeborene voorspruit uit ouders die beiden seronegatief testen, is statisch gezien dan onbestaande. Tot nog toe weigerde Johan over dat probleem te praten (waarschijnlijk is het woord AIDS voor de eerste keer in ons dagboek gebruikt) omdat hij het oplossen van dit probleem aan anderen wou overlaten. Maar als men met dergelijke cijfers aankomt, dan moeten ook wij dat probleem aanpakken. Voor alles moeten wij de jeugd heel goed informeren zodat zij tenminste gevrijwaard blijven van deze vernielende ziekte. Callista Chimombo: Toch eindigen wij op een positieve noot: Callista Chimombo, de minister van Toerisme en Cultuur, kwam op bezoek op Paasmaandag. Zij beloofde ons te helpen met het opzetten van een veestapel. Wij zullen deze boerderij opzetten op onze naam, en in memoriam van Karel. De eventuele winst zullen wij wel voor onze organisatie gebruiken. Voor wie niet van in het begin ons volgde: Callista Chimombo was nog een Malawische parlementslid toen zij ons al begeleidde. Zij is altijd onze bewaarengel in Malawi geweest, en blijkbaar, zelfs nu zij minister geworden is, vindt zij nog steeds een beetje tijd om met onze problemen bezig te zijn.

Zo, tot volgende week, voor de tweede jaargang

Mieke en Johan