Dagboek week 51: van 15 maart tot 21 maart 2008

<

Toen ik ging slapen op woensdag 19 maart, ging de dood mee naar bed. De wijze hoe de vrienden over de dood van Hugo Claus spraken, was verwarrend. Euthanasie is niets voor mij, euthanasie uitvoeren op een ander zou nog minder iets voor mij zijn. Ik heb het gevoel dat ik de dood niet zal vrezen. Maar op andere momenten sluit ik mij op, vergrendel ik mijn deur, durf ik ‘s avonds hier niet op straat, dus zal ik de dood wel nog vrezen. Toen ik vannacht een tweede plaspauze (Goede Week, dus geen snoep en dus meer water drinken) moest inlassen was ook M(T)ieke wakker. Ik vroeg of ze dicht bij mij wou komen liggen met haar hoofd op mijn borst. Ik masseerde zachtjes haar hoofd met de toppen van mijn vingers. Dit is mijn favoriete omarming. Een gemoed vol positieve gevoelens stroomde door me heen van puur geluk. Ik zei fluisterend: ‘Nu zijn wij echt samen op stap in het verre Malawi. Weet dat dit uiteindelijk naar de dood zal leiden. Ik vind dit een heel intieme gedachte. Ik vind dit een sacrale gedachte. Eén van ons, waarschijnlijk jij, zal de andere moeten begeleiden naar de dood en daar bewust moeten mee omgaan!’
De woorden van Vinkenoog (schrijf ik het goed? Geen bib, geen internet om het na te kijken) dwarrelden door mijn hoofd: geboorte, orgasme, dood, God. Is dat het leven? Misschien had hij er een vijfde element aan toegevoegd, maar dat is mij dan ontsnapt. Ik vind dat leven meer is dan dat. Ik heb heel veel te danken aan anderen, om te beginnen mijn eigen leven, maar ook mijn ontwikkeling heb ik grotendeels dank zij anderen. Ik leef niet alleen. Ik leef niet voor mij alleen. Leven is voor alles een opdracht, een taak. Ik heb hier iets te doen. Alleen orgasme tussen geboorte en dood stellen is niet genoeg want dan hebben veel kinderen niet geleefd. Dan hebben de echte celibatairen niet geleefd. Voor sommige mensen is het orgasme het ultieme bewijs dat de mens ‘fundamenteel eenzaam’ is. Je zou ook het tegenovergestelde kunnen beweren: de andere voer je tot op zo een hoogte dat je even het aardse overstijgt.
Johan>>

Drie studentinnen en een rondtrekkende vrijwilligster bezoeken ons project;
Drie zesdejaars studenten geneeskunde aan de UA (Annelies Damen, Susan Van der Wielen, Kristien Vuylsteke) en Helen Valenteyn, een orthopedagoge, zijn vorige zaterdag iets voor de middag hier aangekomen om ons project te bezoeken. De drie studenten doen hun stage in Blantyre gedurende drie maanden. En zij zijn ongeveer halverwege. De orthopedagoge zoekt een vriendschap op en projecten waar zij zich kan inschakelen. Na deze twee maand trekt zij waarschijnlijk naar Ethiopië. Wij bezochten niet alleen ons project maar ook een ziekenhuis dat wij al eens beschreven. Ons viel opnieuw de onbereikbaarheid van dat ziekenhuis op (nauwelijks berijdbare wegen) en het feit dat er geen verpleegsters, laat staan dokters, te bespeuren waren. Dat die meiden niet allen hersenen hebben maar ook fysiek hun ‘mannetje’ kunnen staan, bewezen zij de volgende dag. Samen met ons beklommen zij het Zomba Plateau vrij gemakkelijk. Heeft dat Ludwine vleugels gegeven, dat weten wij niet, maar feit is dat Ludwine zonder noemenswaardige moeilijkheden de top bereikte. Daar wachtte ons een heerlijk buffet. Daarna 12 km terug; veel bergaf en met veel suikers in ons lijf, waren wij sneller thuis dan gedacht. Schitterend hoe Ludwine hier boven haar zelf uitstijgt.
Ludwine neemt afscheid van Sitima. Toen wij op donderdag met Ludwine naar Sitima reden, wisten wij wel dat er iets te gebeuren stond maar wat juist wisten wij niet en wij hadden Ludwine ook niets verteld. Maar de vijf afumu (the traditional authorities, TA), een soort burgemeester maar met veel meer macht, stonden Ludwine op te wachten. Het werd een echt afscheidsfeest: zingen, dansende kinderen, en veel volk op het plein. Daarna de onvermijdelijke speeches, met niet alleen lofbetuigingen en dankwoorden maar ook met vragen en noden. De dankwoorden waren merendeels voor de afscheidnemende Ludwine, het verlanglijstje was voor de blijvende azungu. Ook Johan en Ludwine namen even het woord, met enthousiasme door Grace vertaald. Daarna werd er ons een maaltijd aangeboden. Ludwine had de harten van de mensen van Sitima veroverd, zoveel was zeker. Afscheid nemen is een beetje sterven…Vele omhelzingen, handen schudden, de onvermijdelijke terugweg (mlendo ndi mame = de bezoeker is vluchtig). Ze laten je niet gemakkelijk los. Deze dag zal Ludwine bijblijven. Dit verblijf zal Ludwine bijblijven. De kruistocht op Goede Vrijdag. Omdat de school gedaan is en Goede Vrijdag een officiële vrije dag is, stond er alleen ‘een stukje katholieke opvoeding oproepen’ op het programma. Omdat Malawiërs drie uur zetten op de kruistocht hebben wij maar zes staties gedaan. Zij gaan van een Katholieke kerk naar een Anglicaanse kerk. Onderweg doen zij dan de veertien staties al zingend en biddend. Een stoet van een kleine duizend mensen lopen dan breeduit over de straat. Hier en daar wringt er zich dan toch een auto door de menigte. Vele vrouwen waren uitgedost in een witte blouse en paarse rok en een paarse sjaal rond het hoofd gedraaid. Dat gaf veel kleur aan de stoet..Zo hiermee sloten wij het programma van Ludwine af. Balans van het verblijf van Ludwine, zowel voor haar als voor ons:
Laat ons beginnen met te zeggen dat de balans heel positief was. Wij denken dat Ludwine hier van veel dingen genoten heeft: haar werk in Sitima, echt iets kunnen betekenen voor de mensen, de dankbare mensen, de vriendelijke mensen, het goede weer, de vele wandeltochten, het sobere, vers en daardoor smakelijk eten, de stilte, de landschappen, de vele uitstappen, ons huis en wij hopen ook een beetje van ons. Wij laten haar zelf aan het woord: Ludwine voor even in Malawi, Het einde nadert met rasse schreden en mijn hart is vol van dit wondermooie continent. Graag wil ik mijn bevindingen in het dagboek weergeven.

Johan en Mieke leven heel dicht bij elkaar. Alles wat ze ondernemen wordt nauwkeurig overlegd en besproken. Op korte tijd hebben zij zo al heel wat verwezenlijkt. En nieuwe plannen volgen elkaar snel op: keuken, een multifunctionele veranda, toiletten, een klassengebouw staan nog voor dit jaar op het programma.. Elke dag krijgen de vele mondjes, gemiddeld 150 met pieken van meer van 180, een volwaardig eetmaal, omdat er ondervoeding bij vele kinderen werd vastgesteld. Ook de vijf leerkrachten eten graag mee. Het is voor hen een uitzonderlijke kans op een complete maaltijd. De inzet van Johan en Mieke is groot om, met eigen middelen, deze kansloze mensjes hopelijk een betere toekomst te bezorgen. Met grote vreugde kon ik een steentje bijdragen en heb me toegespitst op de hygiëne en verzorging. Elke dag weer staan de kleintjes in de rij voor een wasbeurt en elk kleuter kreeg een nieuw kleedje of een broekpakje. Ik heb ook het medisch aspect onder handen genomen: ooginfecties, huidziektes, wormen, veel malaria… Niets is Johan en Mieke te veel om me daar in bij te staan, zonder hun aanmoediging zou ik het niet hebben gekund.
Verder is de bedoeling van YOCE, dus van Johan en Mieke, om hun eigen woonst, gelegen in de wijk ‘Old Naisi’ van Zomba, open te stellen voor vrijwilligers die eenmalig kennis kunnen maken met hun project of met andere projecten waar er eventueel kan geholpen worden. Het leven op het platte land, de brousse, is hard voor de ontelbare kinderen. De kennismaking met deze grote ellende is zwaar om zien. Gelukkig kon ik er met Mieke en Johan over praten. Na een 5-tal weken is mijn eerste zorg hoe het verder moet met de medische verzorging. Mieke en Johan willen een klein medisch centrum in Sitima oprichten. De mogelijkheid wordt onderzocht of een dokter iedere maand, een of twee keer, misschien zelfs wekelijks langs kan komen. Dank U, Johan en Mieke
De plannen om een veestapel op te zetten komen steeds terug en ze zullen, zoals ik ze ken, snel vorm krijgen. Zo wordt er geïnvesteerd in de toekomst. De opbrengst kan dienen om de werking van de school te bekostigen en tezelfdertijd biedt deze boerderij werkgelegenheid voor de plaatselijke bevolking. Zo kunnen ze zelf voor voeding zorgen en is hun betrokkenheid groter. Tot wat dient een bodemloze put te vullen en steeds maar te geven als men ze niet leren zelf verantwoordelijkheid te dragen. Tot slot, wil ik Johan en Mieke bedanken voor deze unieke ervaring. Door hun voorbeeld en gedrevenheid komt er voor mezelf zeker een vervolg op dit avontuur. Mogelijkheden zijn er genoeg om te helpen. Vol bewondering heb ik hier, via hen, kunnen kennis maken met allerhande projecten waar ik kan helpen. Zo kan ik deze zeer armoedige wereld steunen. De leuze van Johan en Mieke is dan ook: werken, met open armen, een dag met een keer in dit mooie en stille werelddeel. Dank je Johan en Mieke. Getekend Ludwine Vets

Voor ons was de balans ook positief: Zij is een gemakkelijke en gezellige huisgenote. Zij voelde zich hier heel snel thuis, helpt mee als het moet, vraagt zelden of nooit iets extra’s. Maar vooral is de balans (het vorige verwachtten wij een beetje) positief omdat zij in Sitima van start gegaan is met ‘gezondheid en hygiëne‘, onze derde pijler waarop ons project steunt. Zij kwam hier niet met lege handen aan. Van de 1500 € die zij rond gehaald had voor ons project (bedankt lieve schenkers, je hoort nog van ons), is er een derde gegaan naar geneesmiddelen, verzorgingsproducten en kleedjes. De rest zullen wij later besteden en wij hebben ons voorgenomen om die integraal, ter ere van Ludwine, aan de gezondheidszorg te besteden. Wij berichten daar later over. De enige minder goede kant aan haar verblijf in ons huis (op 15 km van ons project) is dat je niet constant echt veldwerk kunt doen. Als wij ons huis openzetten voor mensen vanuit Vlaanderen is dat vooral om ons leven even te delen. De bezoeker kan alles meedoen in verband met ons project. Maar na veertien dagen weet je het wel hoe wij werken. Je kan langer blijven maar dat is niet echt nodig. Wij besteden minder dan ¼ van onze tijd aan echt veldwerk d.w.z. echt met de kinderen bezig zijn. Een deel gaat daarvan nog op aan voetbaltraining geven, iets heel specifiek. Maar iemand die hier komt om veldwerk te doen moet in de omgeving van Sitima verblijven en niet in ons huis. Waarschijnlijk had Ludwine vooraf gedacht dat zij meer veldwerk zou kunnen doen. En dan kan heimwee al iets vlugger om de hoek komen piepen. Veel geluk, Ludwine, en ongetwijfeld tot later.

tot volgende week

Mieke en Johan

Dagboek week 50: van zaterdag 8 maart tot vrijdag 14 maart 2008

Een Mijmering: het verlangen is mooier dan de bevrediging. Klinkklare onzin, zegt de Malawiër. Dat kan misschien zijn voor Europa waar er meer bevrediging is dan verlangen. En schaarste maakt begeerd. Maar hier is het juist het tegenovergestelde: omdat er zo weinig bevrediging is, daalt het verlangen en stijgt de gelatenheid. En dat is begrijpelijk: als je vaststelt dat je verlangens bijlange niet bevredigd kunnen worden, als je die verlangens blijft koesteren dan word je gefrustreerd. Dus beter geen verlangens meer, en dan schiet er alleen gelatenheid of opstand over. Deze week in een notendop:
Zaterdag: vooral internet en materiaal ophalen voor onze bouw;
Zondag: protestante dienst bijgewoond en een kopje koffie gedronken met gebak bij onze Nederlandse vrienden Wim en Marian;
Maandag: voettocht naar Sitima, vergadering met de leerkrachten en te voet terug;
Dinsdag: voormiddag hout gaan halen voor de bouw, namiddag voetbaltraining;
Woensdag: ganse dag Blantyre, verf aankopen, geld wisselen, garage, lekkere snack eten, inkopen voedingswaren …;
donderdag: een afspraak met de manager van een modelschool en dan naar Sitima om de leerkrachten wat te helpen;
Vrijdagvoormiddag: bezoek studenten voorbereiden, namiddag: voetbaltraining. Als rode draad door deze week moesten wij iedere dag materiaal aanhalen voor onze bouw en voor de uitrusting van onze kleuterklassen;

<

Zondag de Protestante dienst bijwonen. Bij deze is bewezen dat de mensenkennis van Johan heel beperkt is. Hij dacht dat Ludwine in de kerk een rondwandeling zou maken en als een volleerde toerist, dan naar buiten een koffieke zou gaan drinken. Maar na tweeënhalf uur konden wij het niet meer houden. Het was lang genoeg geweest. Wij hebben Ludwine uit de kerk moeten trekken. Toch denkt Johan dat er een aantal Vlamingen zich eens in de ogen zullen wrijven als ze dit lezen. Ons geduld werd des te zwaarder op de proef gesteld omdat wij een uitnodiging van een Nederlands koppel op zak hadden voor een kopje koffie met gebak. Honger, een dienst waar je alleen de gezangen kunt smaken, een preek met als thema: ‘wat je ook bent, wat je ook doet, zorg ervoor dat je de beste bent in wat je doet’. Iets om over na te denken. Ik weet niet goed of dat juist is. Enerzijds is dat een goede uitgangspositie de beste willen zijn. Het scherpt de ambitie, het maakt ongetwijfeld vooruitgang mogelijk. Maar anderzijds kan er maar één de beste zijn, alsof de tweede beste een mislukkeling is. Alsof de minst goede geen volwaardig mens kan zijn. Maar terug naar de koffie. Er was nog een Nederlands koppel en het was best leuk zo een Nederlands onderonsje in putje Afrika.
Voettocht naar Sitima. Omdat wij op Zondag zinnens waren het Zomba Plateau te beklimmen (24 km met als extra een beklimming van een 7 km) hadden wij Ludwine voorgesteld om eens 24 km te wandelen: heen en terug naar Sitima is zo een tocht. Hier is alles vlak op de eerste km na, die gaat steil naar beneden, en wij hadden Ludwine gezegd dat, als zij terug kon tot aan de voet van de berg, zij dan in staat moet zijn om het Zomba Plateau te bedwingen. In het opgaan ging het heel goed, wij hadden in Sitima een vergadering. Alleen Johan at mee met de kinderen, Mieke en Ludwine hadden zelf hun boterhammetje mee gebracht. De terugweg wordt verzwaard door de loden zon. Na een kleine inzinking bereikte Ludwine toch de voet van de beklimming, meer zelfs zij beklom één derde van die steile klim. Toen was het lichtje wel uit. Ook Johan kreeg het lastig op de laatste helling en stierf in het wiel van Mieke die spurtte met gemak de laatste berg van buiten categorie op. Al bij al een geslaagde test. Volgende Zondag staat dan de beklimming van het Zomba plateau op het programma. De duur (iets minder dan 6 uur) van deze tocht zal Ludwine aankunnen. Wellicht kan zij ook de beklimming aan omdat die nu in de eerste helft van de inspanning ligt. Voorts zal haar doortocht niet onopgemerkt gebleven zijn in Sitima en omgeving. En toch komt de heimwee naar Vlaanderen (kinderen, kleinkinderen, vriendschap … ) al eens om het hoekje piepen. Gezond. Volgende week maken wij de eindbalans op.>>

Groeten van uit Malawi van Mieke en Johan

Fiscale attesten vanaf 30 euro

Nota:

Johan schreef vorige week in zijn verslag dat mensen die een storting deden vanaf 30 euro een fiscaal attest konden krijgen. Dit is pas mogelijk vanaf juni. De aanvraag is ingediend en goedgekeurd, maar net zoals in Malawi, heeft de administratie in België ook zijn tijd nodig om alle documenten hiervoor in orde te krijgen.

De procedure om te steunen en een fiscaal attest te krijgen is de volgende: je stort een bedrag (minstens 30 euro) op rekeningnummer 000-0000004-04 met vermelding L82164-YOCEVIM. Dit is een rekeningnummer van de Koning Boudewijnstichting – zij zorgen voor de fiscale attesten. Giften waarvoor het niet belangrijk is om een fiscaal attest te krijgen, kunnen nog altijd rechtstreeks op de YOCEVIM-rekening gestort worden..

Dagboek week 49: van zaterdag 1 maart tot vrijdag 7 maart 2008

Ja, lieve lezer en lezeres, zover staan wij al. Als jullie ons wilt steunen dan krijgen jullie nu een fiscaal attest. Johan heeft daar heel erg op gestaan omdat hij vroeger zelden iets steunde als het niet fiscaal aftrekbaar was. Zo wou hij de regering helpen om naar de 0,7 % van het bnp te gaan.

Website: www.yocevim.org

Rekeningnummer: KBC 733-0450954-31 YOCEvim

Stortingen vanaf 30 € op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

<

“De Ondraaglijke Lichtheid van het Bestaan” is een titel van een boek dat menigeen van onze lezers zal gelezen hebben. Het is al een tijdje geleden dat wij dat boek gelezen hebben maar wij menen ons te herinneren dat de lichtheid van het bestaan sloeg op het feit dat de overheid zo ‘lichtzinnig’ met mensen en met mensenlevens omging en het ondraaglijke voor de mens was natuurlijk dat hij wist dat het anders en veel beter kon met respect voor ieders leven. Ook hier is er een lichtheid van het bestaan: niet door de medemens aangedaan maar door de wetten van de natuur, door het lot van de natuur. Een baby die sterft, een moeder die in de bevalling het leven laat, een kind krijgt malaria en door gebrek aan medicatie bezwijkt het, gewone ontstekingen die zwakkeren treffen enz. kortom een gemiddelde levensverwachting van om en bij de 40 jaar. De willekeur, het kortstondige leven, dat is hier de lichtheid. Maar in Malawi is het draaglijk of beter gezegd de Malawische bevolking heeft geleerd er mee om te gaan, om het draaglijk te maken. Zij aanvaarden de dood als een deel van hun leven, zij aanvaarden dat hun kinderen kunnen dood gaan, na twee dagen intens treuren hernemen zij geleidelijk hun leven. Zij aanvaarden hun lot gelaten. Gelaten en draaglijk gaan hand in hand. De trouwe lezer weet dat wij het wat moeilijk hebben met die gelatenheid, en dat wij denken dat het mogelijk deze gelatenheid is dat het land zo lang in de greep van honger, ziekte, werkloosheid enz. houdt. Maar berusting heeft één groot voordeel: het laat een geleidelijke evolutie toe zonder burgeroorlog, zonder bloedvergieten maar aan de andere zijde heb je ook veel verlies door de traagheid. Men zegt dat het in Mozambique al beter gaat dan in Malawi en het land heeft iets meer dan tien jaar geleden een lange burgeroorlog beëindigd. Moeilijk kiezen tussen pis en poep.>>

Ludwine: Zoals voorspeld zal Ludwine een ongelooflijke ervaring opgedaan hebben. Haar leven in Vlaanderen contrasteert wellicht heel erg met het leven hier. Maar vanaf de eerste dag heeft zij zich wonderwel aangepast. Haar verblijf is niet alleen een goed antistress middel maar ook zal zij een ‘healthiness’ behandeling ondergaan hebben. Naar geest en lichaam zal zij dezelfde niet meer zijn.

<< productid="1000 km" st="on">1000 km gelopen. En zij komt hier toe met een beetje overgewicht en zonder veel conditie, maar in de kortste keren moesten wij op onze tenen gaan staan om haar bij te houden. Niets kan haar tegenhouden. Zij volgt een heel streng maar gezond dieet, geen honger, zegt zij, marcheert kilometers, helling op, helling af. Werken in Sitima combineren met een ‘foot’ naar het centrum werd dagelijkse kost. Ludwine had de vorige keer ons al met verstomming geslagen met veertig kinderen onder handen te nemen op een voormiddag maar op een dag had zij 70 kinderen verzorgd. Van een record gesproken. Ondertussen heeft zij door die werkkracht Sitima op haar hand. Kinderen wassen, medicatie toedienen, aandacht schenken, het geven van een kleedje aan elk kind, maakte van Sitima een heel dankbaar dorp. Het moet toch deugd doen om al die lieve, blije gezichtjes te zien. Hier heerst er alleen positieve stress. Hoeveel kan ik helpen? Hoeveel kinderen maak ik vandaag blij? Je kunt moeilijker gezonder leven. Wat kan een mens meer wensen: zelf snel fit en wel worden met een gemoed geweekt in een zee van dankbare oogjes.>>

Het resultaat van haar inbreng is dat wij nu met de handen in het haar zitten. Van 120 kleuters ging het tijdens de week met de wasbeurt, snel naar 140, 160, 180 en vorige vrijdag waren er 185 peuters en kleuters in onze veel te kleine klasjes. Moeders dwongen hun kinderen de klas binnen te gaan. Andere ouders kleden hun baby zelf uit en duwden die in de armen van Ludwine. Na 145 kleedjes uitgedeeld te hebben en omdat de situatie in de klassen chaotisch begon te worden zijn wij verplicht geweest de wasbeurt en gezondheidscontrole tijdelijk stop te zetten. Dit getuigt nogmaals dat er grote nood is, zowel aan nieuwe kledij, als aan gezondheidszorg en hygiëne. De toon is gezet, wij willen op die weg verder gaan. Maar eerst weer rust in onze klasjes brengen. 185 peuters en kleuters, velen van hen nieuwkomers, gehuil, “mama, mayi, mama, mayi” langs alle kanten, twee klaslokalen. De vijf onervaren leerkrachten werden ook verrast: één leerkracht was naar de markt voedsel gaan halen, een ander nam de aanwezigheden op, een derde zat met haar meehuilende baby op de rug, een vierde had maagkrampen, de vijfde hielp Ludwine. De 10 (Zweedse) banken waren net af, maar hoe plaats je die 185 kleuters op 10 banken? Nog maar eens ervaren dat onze plannen achterhaald zijn tegen de tijd dat ze verwezenlijkt zijn. Met ons klassengebouw hebben wij het zelfde ervaren. Drie leerkrachten bij aanwerven; de kleinsten moeten apart gezet worden; een groep moet altijd buiten zijn; de leerkrachten alleen pedagogische taken geven en dergelijke maatregelen meer zullen de rust op korte termijn terug brengen. Op langere termijn zal er meer speelgoed, een speeltuin, en natuurlijk twee nieuwe klaslokalen nodig zijn. Maar wij hebben weer een nieuw publiek bereikt. Wij zagen ouders opduiken die nooit aan een school voor hun kinderen denken, heel schamel geklede ouders. Het geven van nieuwe kledij is hooguit ieder jaar te herhalen. Maar zullen de kinderen blijven als zij zien dat er geen kledij meer uit gedeeld wordt? Een aantal opportunisten is vlug van school veranderd maar wij denken dat er ook een aantal naar ons gekomen zijn die anders misschien nooit naar school zouden gegaan zijn. De vraag is nu: zullen die kinderen blijven komen?

Wat toevallig heel goed was, is: juist deze week stond het voedselprogramma op punt. Wij hebben al geschreven dat de beurtrol voor de koks (waar wij achterstaan) ons voedselprogramma vertraging deed oplopen. Maar deze maand zijn het geen nieuwe koks. Zij hadden vroeger al een maand gekookt voor onze kinderen. De dagen dat wij er waren was het telkens een complete maaltijd: koolhydraten, eiwitten en groenten in olie gemaakt. Perfect. Wel moesten de kinderen een uur langer wachten. De kommen waren te klein, dus moest de rijst in twee keer klaar gemaakt worden. Waar blijft de nieuwe keuken? Het grootste nadeel aan deze situatie zal zijn dat de naburige schooltjes midden het jaar opportunistische leerlingen hebben verloren en dat er zo afgunst tussen de verschillende scholen kan ontstaan. Maar ook hier zullen wij helpen. Veel praten en zoeken naar oplossingen voor een goede samenwerking. Wij voelen dat er nog onderhuidse vetes zijn. De vrede bewaren tussen de verschillende dorpen zal geen gemakkelijke karwei worden. Wij zijn op goede weg en wij weten dat er nog veel werk is maar daarover berichten wij jullie volgende week wel.

Mieke en Johan

Dagboek week 48: van zaterdag 23 februari tot vrijdag 29 februari 2008

Teksten tussen << >> kunnen voor de haastige lezer overgeslagen worden.

De derde component : Hygiëne en gezondheid / Ludwine

YOCE: Youth, Orphan, Care and Education. Als je Care splitst in de twee componenten: voeding en gezondheid dan heb je met de ‘Education’ onze drie pijlers waarop onze actie steunt.
Voeding moet steeds beter verzorgd worden. Systematisch moet er elke week vlees, eieren, bonen, vis op het bord komen en bij iedere maaltijd proberen groenten te maken.

Onderwijs: ook hierin moet er meer ordening komen.
Wij hebben een vijfde leerkracht aangeworven, geen overbodige luxe als je weet dat in twee ruimtes soms 120 kleuters zitten, met als bijkomende moeilijkheid dat vele kleuters nieuw zijn. Even kennismaken met onze vijf leerkrachten: Wij hebben Sam onze ‘intellectuele’ leerkracht (ik ben zeker dat hij onze toekomstige directeur wordt), bezig gezien en het was niet goed maar hij wil, hij probeert uit, het was veel te moeilijk maar het komt. Hij wil ten minste die hersenen prikkelen. Hij vindt nog niet die juiste dosering. Dat contact van vraag en antwoord, een beetje zoals Socrates zijn leerlingen op sleeptouw nam, is er nog niet. Hij slaat soms meerdere vragen over en dan zijn de kinderen niet meer mee. Maar wij hebben er het volle vertrouwen in. Onze andere mannelijke leerkracht is een leerkracht in hart en nieren. Geniet van elk moment dat hij met zijn leerlingen bezig is. Zijn enthousiasme is zo aanstekelijk dat wij heel veel verwachten van hem. Hij heeft het iets moeilijker met dat intellectueel prikkelen maar hij is en blijft onze beste leerkracht. De twee vrouwen die wij in dienst hadden staan nog te veel in de schaduw. Eén ervan heeft persoonlijke problemen (vorig jaar weduwe geworden) en de andere is nog te veel jonge moeder. De pas aangeworven leerkracht lijkt ons op het eerste gezicht goed, maar het is nog te vroeg om een oordeel te vellen.

De trouwe lezer zal weten dat wij een derde pijler hebben na voeding en opvoeding: gezondheidszorg en hygiëne. Wel met de komst van Ludwine is ook hier het startschot gegeven. En hoe!!! <>

Maar serieus nu. Wij moeten jullie niet vertellen hoe die kinderen blonken, niet alleen omdat zij eens goed gewassen waren maar ook en vooral omdat zij een nieuw kleedje aan hadden. Sommige kinderen hadden, na de wasbeurt en met het nieuwe kleedje aan, vijf minuten nodig om te beseffen wat hun overkomen was: misschien voor het eerst in hun leven hadden zij een nieuw kleedje aan, niet dat van zus, of nichtje, maar een kleedje, een nieuw en ’voor hen alleen, hun maat, zij gekregen’. Zij stonden daar roerloos, verbouwereerd de bewonderende blikken van haar klasgenoten niet opmerkend. Prachtig. Geven is toch heerlijk. Zo is de derde component, naast voeding en opvoeding, nu ook opgestart: hygiëne en gezondheid, dank aan Ludwine. Wij zijn daar heel blij mee en er haar erkentelijk voor. Met veel energie en enthousiasme heeft zij zich op deze taak gestort. Nu zullen wij proberen alles verder uit te bouwen. Tot volgende week.

Mieke en Johan