Jaargang 2 week 17: van zaterdag 19 juli tot vrijdag 26 juli 2008

YOCE en YOCEvim
Website: www.yocevim.org
Rekeningnummer: 000-0000004-04 YOCEvim
met de vermelding L82164 en YOCEvim
m.m.v. Koning Boudewijn Stichting
Stortingen vanaf 30 euro op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

Uitnodiging Barbecue
Hannah wordt zaterdagvoormiddag 9 augustus gedoopt in de Sint-Lambertuskapel in Heverlee. Mede daarom zetten wij vanaf zes, op die dag, het vuur in een benefietbarbecue ten voordele van vzw YOCEvim, het project van oma Mieke en opa Johan in Malawi. De prijzen zijn heel democratisch gehouden.
Waar: Technico Voetbal -Slagmolenstraat 92 2300 Turnhout
Wanneer: vanaf 18 uur
Laat je weten of je er bij bent?

Zaterdag 19 juli
Wij zetten, wat wij onder elkaar ‘onze kinderen’ zijn gaan noemen, af op het busstation. Het busje stond al klaar. Typisch was dat er onmiddellijk enkele bagagedragers kwamen opdagen, maar onze kinderen, Sien en Eliene, zetten zelf hun bagage in de bus. Toch hebben wij een wat bang hart om hen zo achter te laten al weten wij dat zij hun mannetje kunnen staan. Het was een toffe samenwerking en hopelijk hebben zij aan hun verblijf bij ons ook iets gehad. Vooral de kinderen zullen hen missen: ‘mlendo ndi mame’ een mooi spreekwoord dat enkel door een vragende partij kan bedacht worden, het betekent ‘de bezoeker is vluchtig‘. Wij wensen hen veel geluk en hopelijk vergeten zij de kinderen niet.

Dinsdag 22 juli.
Wij wisten dat het heel krap zou zijn maar wij hoopten dat wij de kleine puppies nog zouden kunnen verwelkomen voor onze afreis. Al ‘s ochtends kon je zien dat Wechel deze dag had uitgekozen om zijn vijf felle kleintjes op de wereld te werpen. Zelfs Maldo (MaLawian Dog), de vader van de puppies, was zenuwachtig en uit zijn doen. Wechel zorgde onmiddellijk goed voor de ukjes zodat wij met een gerust hart konden vertrekken.
Wij houden twee puppies zodat er zo vier honden rond ons huis zullen rondlopen en ons personeel verdeelt de drie andere onder elkaar..

Woensdag 23 juli, vertrek naar Vlaanderen
Alles verliep goed, onze Hollandse vrienden waren bereid ons af te zetten aan het vliegveld, checken in, vliegen met gemak naar Johannesburg. Johan zat rustig in de transithal van Johannesburg naar de voorbijgangers te kijken en Mieke bezocht de ’duty free chop’. Wij dachten dat wij ‘maar’ vier uur hadden maar in feite hadden wij 18 uur de tijd want men constateerde wat verderop een olielek in onze Boeing zevenhonderd en zoveel… Toen wij al moesten ingecheckt hebben, het was al over zeven en ons vliegtuig zou om 20u00 opstijgen, verscheen er plots ‘cancelled’ op het bord . Nog een half uurtje later hoorden wij dat wij pas morgenvroeg zouden opstijgen, om negen uur. Dan begon het spelletje ’tijd winnen’ door het management van SAA. Naar boven, naar beneden, naar links en weer naar boven waar wij eerst geweest waren dan weer was het beter dat wij naar beneden zouden gaan. Tenslotte moesten wij onze bagage terug ophalen en kregen wij vervoer en een hotel aangewezen op kosten van SAA. ‘Emperor’s Palace’, dat klonk niet slecht en wij vergaten dat het al tien uur in de avond was. Het hotel had een restaurant dat vierentwintig uur op vierentwintig open was. ‘Altijd rechtdoor en op het einde van de gang bevond zich ‘Roma Café’. Toen wij een grote hall van het hotel verlieten, op zoek naar ‘Roma Café‘, zagen wij een mini Bobbejaanland. Wij wisten niet wat wij zagen. Wij wandelden verder en kwamen op een overdekte promenade, tien meter boven ons hoofd zagen wij een stralende blauwe hemel, met enkele wolkjes, wij wandelden langs een plein met een enorm beeld van een Romeinse naakte jongeling. Hier is het dag en nacht klaarlichte dag met altijd zon en een blauwe hemel, hoogstens een paar leuke wolkjes. Links en rechts zien wij niets anders dan speelautomaten. Wij zagen een blanke man zitten voor een automaat, tekende een blad hem aangeboden door een lakei en een zwarte man moest voor hem het werk doen: hij moest aan de eenarmige gokautomaat trekken. Wordt de zwarte man ontslagen als hij geen winst kan ‘trekken’? Wij kwamen in het hoofdgebouw van dit mini Las Vegas, en daar op een terrein groter dan een voetbal veld is het hoofdgebouw in glas en zien wij dat er Roulette gespeeld wordt. De muziek stond voor ons te luid en was te Westers. Tussen al die lichten, lawaai en drukte lag onze ordinaire eettent, iets tussen een frituur en een pizzatent. Toen wij terugkeerden beseften wij pas dat het mini Bobbejaanland heel pervers was: de kinderen konden hier spelen terwijl de pappa en mama gokten. Indoctrinatie van de jeugd? Wij verlieten deze virtuele wereld met een wrang gevoel, Malawi is hier heel ver weg. Voor de rest geen kwaad woord over dit hotel. De volgende ochtend, in Johannesburg, werd de start ook een paar keer uitgesteld zodat wij pas laat op de avond in Londen aankwamen. Ook hier hebben wij in een goed hotel geslapen: Park Inn hotel.

Vrijdag 25 juli
Wij landden op Zaventem, juist een dag later dan voorzien. Leuk weerzien!!! En een dikke proficiat aan de oudste zus van Johan voor haar …tigste verjaardag.
Tot volgende week!
Mieke en Johan

Jaargang 2 week 16: van zaterdag 12 juli tot vrijdag 18 juli 2008

YOCE en YOCEvim

Website: www.yocevim.org

Rekeningnummer: 000-0000004-04 YOCEvim

met de vermelding L82164 en YOCEvimm.m.v. Koning Boudewijn Stichting Stortingen vanaf 30 euro op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

Zaterdag 12 juli 2007

Gelukkige verjaardag, broer!

Bezoek

Toen wij vorige zondag op onze terugweg Wim en Marian, een Nederlands bevriend koppel, tegenkwamen, nodigden wij hen uit om zaterdag op de koffie te komen. Dat was een geluk voor onze bezoekers. Wim en Marian leven hier al een viertal jaar en leiden een grote organisatie, gesponsord door familie Baan, in Nederland een gekende naam. Zij hebben al veel gereisd in Malawi en konden, veel meer dan wij, onze meisjes informeren hoe en waar je best naar toe gaat. Zij hebben veel nuttige informatie gekregen. Wim en Marian zetten ons, volgende week woensdag, aan de luchthaven af . Ook dat is dan geregeld.

Zondag 13 juli

Naar de mis en naar het restaurant ‘Domino’s‘. Een mooie wandeling, een misviering op zijn Afrikaans, en dan op het terras waar wij lang moesten wachten op ons eten, en niet omdat het restaurant volgelopen was maar gewoon omdat het lang duurt een verse kip gaar te stoken. Maar wij wisten het op voorhand, dus geen probleem. Het weer liet het nog net toe om buiten te zitten. Het was best gezellig.

Maandag tot donderdag 14 -17 juli

De ganse week stond in het teken van Sitima. Het afnemen van testen neemt veel tijd in beslag. Het grootste deel van de testen worden door Sien en Eliene uitgevoerd, meestal geholpen door twee leerkrachten. Sporadisch nemen wij even over. Zoals al gezegd leren ook onze leerkrachten uit deze testen, maar ook wij stellen vast dat er een groot verloop van kinderen is. Toen wij, begin april, een leerlingenstop uitvaardigden op tweehonderd kinderen, legde men een reservelijst aan. Wat blijkt nu, dat er al meer dan dertig kinderen van de reservelijst bij ons school lopen. Dat wil zeggen dat er al dertig kinderen sedert begin april de school verlaten hebben. Wij hebben het raden naar wat de reden kan zijn, mede omdat wij de kinderen onvoldoende kennen. Wij zijn eens, spijtig genoeg, naar een begrafenis geweest van een van onze kinderen, en een van de weinige kinderen die wij kenden, Blandina (het favorietje van Mieke), is verhuisd naar Mozambique. Maar voor het overige kennen wij de redenen niet. Wij weten wel dat kinderen hier gemakkelijk bij familieleden gezet worden, dat er gemakkelijk verhuisd wordt, dat zelfs echtparen gemakkelijk apart gaan wonen als de situatie daarom vraagt. Dit alles is een mogelijke verklaring. Wij zullen het verloop beter trachten in de gaten te houden, al is dat niet eenvoudig voor ons. Op donderdag legden wij de laatste hand aan de testen. Mooi en puik werk van onze twee pas afgestudeerden. Sien en Eliene hebben dat heel goed gedaan. Maar wat ons nog het meeste plezierde is dat zij tijdens de vrije momenten en vooral tijdens de namiddagactiviteiten zo geravot hebben met de kinderen dat die hun veertiendaagse van hun leven beleefd hebben. Wij vinden dat heel belangrijk voor het zelfbeeld van onze kinderen. Zij krijgen heel weinig aandacht van de ouders, uit onwetendheid en omdat zij weinig tijd hebben. Maar als dan twee jonge mensen, en dan nog blanken, hen zoveel aandacht schenken dan voelen die kleuters dat zij iemand zijn, die het waard zijn om aandacht aan te schenken. Voor ons waren de testen het belangrijkste; voor de kinderen was de aandacht het belangrijkste. In naam van de ganse gemeenschaap heel erg bedankt.

Woensdag 16 juli

Voor de tweede keer kregen wij de vraag: wat gebeurt er met de kinderen eens zij jullie school verlaten? Nu kwam de vraag van de nonnetjes die ‘Sitima Parish’ bewonen, op twee km van onze school. Zij hebben een poging ondernomen om een middelbare school uit te bouwen, maar de werken zijn stil gelegd na twee mooie en ruime gebouwen te hebben gezet. Hun redenering klonk als muziek in onze oren: laten wij de Kachero school (een lagere school in erbarmelijke staat) herwaarderen en heroprichten maar nu in Sitima, in de nabijheid van jullie school. Ieder jaar bouwen wij, samen met jullie hulp, een klas en daarna bouwen wij onze secondaire school verder uit. En zo kunnen onze kinderen goed onderwijs krijgen van peuter tot secondaire school. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn dat wij zo een project, samen met de officiële coördinator en de nonnetjes, op poten kunnen zetten. Wij willen verder onderzoeken hoe een samenwerking kan georganiseerd worden. Even de plaats en de situatie schetsen van ons gesprek. Het grote gebouw is omringd met een degelijke, hoge muur met daarop nog eens prikkeldraad, willicht niet om de patertjes buiten te houden. Binnen ruikt en wijst alles naar een stille tijd: de geur van oud stof, borduurwerk, sobere wat ongemakkelijke zetels. Wij nemen plaats in de eerste ruimte, kort bij de uitgang. Twee goed doorvoede nonnen, van om en bij de vijfenveertig, komen één voor één binnen: Zuster Stella is een lid van onze vereniging als ‘trustee’ (een trustee is een lid dat niet deelneemt aan het dagelijks bestuur maar wel de grote lijnen controleert en desnoods bij kan sturen), en een zuster die binnenkort naar Oeganda vertrekt om Nursery management te studeren. Een diepgevroren cake en een tas thee komen op een houten tafeltje, opgediend door een jonge man, met een wit schortje aan en hij maakt een plechtige buiging voor de gasten. De nonnen genieten van het gesprek. Zij leven daar maar met drie nonnen en op een boogscheut van hen is er ook een patersklooster. Wij bezoeken op het eind hun zes geiten. Het leven is er rustig, vredig, voorspelbaar. Hier kan je, mits wat verstervingen, gelukkig leven.

Vrijdag 18/07

De tweede termijn loopt ten einde; De leerkrachten hadden er geen zin in om nog veel met de kinderen bezig te zijn. Wij kwamen een drie kwartier later aan en de kinderen speelden nog op de speelplaats. Nu werden zij toch opgeroepen om in de rij te gaan staan. Enkele armoefeningetjes, het nationale volkslied, wat danspasjes en zij kunnen naar binnen. Veel gebeurde er niet meer. Wat later beslisten wij een filmpje van Mr. Bean te tonen voor de leerkracht en de grootste kleuters. Johan bleef bij de kleinste kleuters zodat alle leerkrachten konden meekijken. Het scherm van de computer is te klein en er schijnt te veel licht, het geluid is nauwelijks te horen. Maar bij de grootste smoelentrekken was er toch reactie in het klaslokaal. Om half elf was het eten al klaar. Om 11 uur was alles achter de rug. Wij toonden nu de filmpjes die wij de laatste weken hadden opgenomen, maar ook hier was te veel volk in de klas. Maar als men zichzelf herkende was er toch ook weer reactie. Daarna volgde er nog een korte plechtigheid met de directeur van de CBO , de leerkrachten, ‘cleaners‘, de ‘cooks’, Eliene, Sien en wijzelf. De directeur wist dat wij binnenkort vertrekken naar Vlaanderen en bij elk vertrek vreest hij een beetje dat wij niet meer zullen terugkomen. Iedereen bedankte iedereen en wij voelden emoties, echte dankbaarheid, onzekerheid, en een zekere fierheid bij allen die aan dit mooie project meewerken. In de namiddag maakten onze meisjes hun bagage klaar omdat zij de volgende dag vroeg wilden vertrekken op hun ‘avontuurlijke reis’. ‘s Avonds kregen wij nog het bezoek van Grace, ons actiefste bestuurslid, en zij heeft informatie ingezameld over het kweken van paddenstoelen in serres. Dat ziet er veelbelovend uit. Maar dat zullen zorgen worden voor na onze terugkeer.

Tot volgende week of zal het volgende maand worden?

Mieke en Johan

Jaargang 2 week 15: van zaterdag 5 juli tot vrijdag11 juli 2008

YOCE en YOCEvim
Website: www.yocevim.org
Rekeningnummer: 000-0000004-04 YOCEvim
met de vermelding L82164 en YOCEvim
m.m.v. Koning Boudewijn Stichting
Stortingen vanaf 30 euro op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

Zaterdag 05 juli 2008:Tranen en foto’s

Toen Alic, onze tuinman, ‘s morgens aankwam, vroeg hij aan Johan een voorschot op zijn loon; dat is heel klassiek ook al hebben ze een paar dagen daarvoor een loon ontvangen. Johan antwoordde hem: “Ik geef je niet alleen een voorschot, ik geef je nog meer: hier zijn de foto’s van Marcel en Renhilde. Hij liet alles vallen en nam de foto’s en zag dat het foto’s waren van zijn huis en familieleden. Een eerste krop in de keel. Hij keek en op een gegeven moment plakten twee foto’s aan mekaar en zo zag hij, onder de twee aan elkaar plakkende foto’s de foto van zijn vader. Zijn handen trilden. Plots raapte hij de foto’s bijeen en borg ze op, stamelde iets van ’zikomo kwambiri’ (heel erg bedankt). Johan keek hem aan en zag dat er enkele tranen over zijn wangen liepen. Zijn emoties waren te sterk geworden, hij kon niet meer blijven kijken, een foto van zijn vader. Hij weet wellicht zelf niet wat hem overkwam en wou zijn tranen niet tonen. Johan liet hem gaan. Tien minuten later was hij hersteld en kwam langs, vrolijk en blij, met de melding dat de foto’s heel mooi waren. ’zikomo kwambiri’ ’zikomo kwambiri’.

Later op de dag hout gaan halen. Dat zou geen nieuws zijn, ware het niet dat wij dat hout bij een echte rooms katholieke bisschop ophaalden. Bisschop Kalilombe met enkele mooie voornamen, een grote ring, die bezoekers kunnen kussen, klein van gestalte, mooi buikje. Er moesten nog twee planken gezaagd worden. ‘Vijf minuten’ had de houthakker gezegd. Kom binnen, zei de bisschop, het zijn vijf Malawische minuten en dat kunnen lange minuten zijn. Het was niet de eerste keer dat wij hem ontmoetten maar wij dachten dat hij een soort rabbijn was. Voor de tweede keer liet hij ons zijn huis zien. Johan herkent zijn eigen vergeetachtigheid. Ook onze bisschop was vergeten dat hij ons het huis al eens laten zien had. Zijn zelfde opmerkingen, dezelfde zinnen op het zelfde moment dat hij een deur opendeed. “Vroeger was dit de kamer van ‘madame’ “ doelend op de vorige, koloniale eigenaars. Het heeft iets vertederends. Hij ziet er geen zestig uit maar is wellicht al meer dan zeventig. En dan begint hij te vertellen over de politieke situatie, hoe hij het land uitgezet werd door de toenmalige dictator en vriend Banda, omdat Banda vreesde dat hij als hoofd van de Malawische kerk een oppositiepartij zou stichten. Hij was toen pas vier jaar bisschop in de hoofdstad Lilongwe, wij schrijven 1976. Over de kansen en verkeken kansen van Malawi. Hoe de kolonialen goede scholen opzetten maar alleen voor de braindrain. Zo komt de huidige president van Zambia van het noorden van Malawi. Want, zei hij, toen Zambia ook alle vreemdelingen het land wou uitwijzen, konden zij beginnen met het presidentieel paleis te ontzetten. Wij kenden net genoeg van de inlandse politiek om mee te kunnen in zijn verhaal. Toen wij een uur en een half later buiten kwamen hadden wij het gevoel dat Malawi nog vele kansen heeft om uit het slop te geraken. Het hout was klaar. Bollebozen

Gedurende de dag sijpelden de puntjes van onze afgestudeerden binnen van uit Leuven. Cijfers waar de oren van Johan van tuitten. Voor minder dan grote onderscheiding, je leest het goed, grote onderscheiding, doen onze twee meisjes het niet. Allebei, Sien en Eliene, grote onderscheiding. Dikke proficiat. Het is ooit anders geweest ten huize van Johan, zowel als student als als vader.

Zondag 06 juli: Independent day
Dus te voet naar de Kuchawe in. Heen en terug is een hele tocht. Maar onze meisjes hebben dat vrij vlot gedaan. Het weer was heel goed, steeds een stralende zon. Boven was het heerlijk vertoeven. Het eten smaakte, honger is daarbij de beste saus. Wij waren wat langer blijven zitten dan gewoonlijk. Toch wat schrik om de terugtocht aan te vatten? Maar net voor het donker werd, waren wij terug.

Dinsdag 08 juli; starten met het project: kinderen testen.
In onze zoektocht wat onze meisjes konden doen, stond op ons verlanglijstje: alle kinderen testen, zowel gewicht, lichaamslengte als enkele intellectuele opdrachten, gaande van kleuren herkennen, vormen natekenen, puzzels maken. Het is natuurlijk een hele karwei om bijna tweehonderd kinderen aan verschillende testen te onderwerpen. Maar wij proberen vijfentwintig kinderen per dag te nemen. Dan hebben wij 7 à 8 dagen nodig om ze allen te testen. Dat moet lukken. Het is heel intensief werken. Wij hebben geluk want onze jonge dames kunnen heel zelfstandig werken, stellen zelf de testbatterij op, na de eerste dag volgt er een evaluatie en de test wordt bijgesteld. Wij gaan op het eind een schat van gegevens hebben die ons moeten helpen om nog beter onderwijs te verschaffen. Iedereen zal beter op zijn plaats kunnen zitten. Wat ook opvallend is, is dat de leerkrachten, bij het zien van de testen, nu beter inzien wat wij verwachten wat een kind moet kunnen en kennen.

Donderdag 10 juli: wij nodigen onszelf uit bij een leerkracht.
Wij willen iedere leerkracht eens bezoeken. Zo hebben wij enig idee hoe zij leven. Joyce, de leerkracht die wij bezochten, is een van de beteren. Zij is ruim behuisd, toch naar Malawische normen. Zij had een eetmaal klaargemaakt voor ons. Een middagmaal, maar wat tegenviel was dat zij het deze morgen had klaargemaakt. Rijst, een luxeproduct hier, witte kool en een ei. Koud. Als dessert een banaan. Zo’n maal nuttigen is toch wat speciaal. Hun manier van werken! Eerst worden de gasten bediend, wij krijgen een lepel om mee te eten. Dan kijken zij naar ons hoe wij eten. Niemand zegt iets. Er komen alsmaar meer mensen en kinderen in de kamer binnen. Wij zaten op het eind met twintig in de ruime kamer, wij op een stoel, zij met zijn allen op een mat. Sam, een andere leerkracht, had zichzelf ook mee uitgenodigd. Hij is buurman van Joyce. Een poos later beginnen zij te eten. De kinderen , de volwassenen, allen rond de rest van het eten. Zij eten met de handen, geen borden, onmiddellijk uit de kom. Na de maaltijd gaan wij naar de school terug voor de voetbaltraining. Sam had zijn middagmaal van de school opzij laten zetten, en eet nu verder uit een overvol bord. Wij zijn gelukkig als hij zegt, ergens halverwege, dat hij de rest later zal opeten. Het is heet op het voetbalveld. De dag is druk en lang geweest. Vermoeid en tevreden keren wij terug naar Zomba. Sommigen van ons zullen hun kortstondige darmproblemen aan deze maaltijd wijten.

Vrijdag 11 juli, de Vlaamse feestdag
Hier is er van feesten geen sprake. Met de fiets naar Sitima, testen afnemen, de volgende week voorbereiden omtrent voedsel aankopen, menu’s bespreken. Volgende week is ook de laatste week van de tweede trimester. Dan gaat de school voor vier weken dicht; vier weken die wij grotendeels in Vlaanderen zullen doorbrengen. Wat heel verheugend is: ze zijn intens begonnen met stenen maken. Soms zijn ze met twee, soms met vier. Een man kan 400 à 500 stenen per dag aanmaken. Op dit moment zijn er ongeveer een zesduizend stenen gemaakt. Vrouwen brengen het nodige water van de dichtbijgelegen waterpomp. Het is een heel procedé. Eerst de grond klaarmaken. Gewone grond wordt losgemaakt, water aan toevoegen en met de voeten goed kneden. Daarna wordt de natte aarde in een vorm gegoten, vast geklopt en omgekapt op de grond om te drogen in de zon. Later worden deze stenen dan mooi gestapeld, een modderlaag erover, om de warmte vast te houden, met onderaan openingen waarin hout gestookt wordt om de stenen te kunnen bakken.
Tot volgende week

Jaargang 2 week 14: van zaterdag 28 juni tot vrijdag 4 juli 2008

Website: www.yocevim.org
Rekeningnummer: 000-0000004-04 YOCEvim
met de vermelding L82164 en YOCEvim
m.m.v. Koning Boudewijn Stichting
Stortingen vanaf 30 euro op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

DONDERDAG 26 JUNI
Nog even terug komen op de aankoop van een stuk grond. Wij hadden het al gezegd dat wij een afspraak hadden om ons contract te tekenen en te betalen. Wij waren blijkbaar verwacht want in een mum van tijd waren al de mensen, nodig om tot een deal te komen, present. Er was een extra getuige omdat de Mfumu niet mocht getuigen voor de vrouw. Hij moest neutraal (?) zijn. Wij zaten op een blok hout, de anderen zaten gewoon op de zandgrond. Heel de ‘plechtigheid’ bestond erin om het geld te tellen en proberen een stempel te zetten op de door ons getypte overeenkomst, contract is een te groot woord. Het moedertje liet alles over aan de mannen om de zakelijke kant te regelen. Na lang tellen was het grootste probleem de stempel van de gouverneur op het document te krijgen. Het ontbreken van een harde, effen ondergrond was daar mee de oorzaak van. Onze boomstam was het hardste en meest egale oppervlak. Ook leek de stempel niet meer in al te goede staat. Uiteindelijk stopte men na drie pogingen. Wat duidelijk te lezen moest zijn, was alleen met veel goede wil te lezen. Vertrouwen moet je hebben in zulke omstandigheden. Soberder, eenvoudiger kan het niet. Het zegt iets over de mensen. Geen eigendomspapieren, geen notariële akten. Zelfs geen handtekening van de eigenares, alleen de stempel van een hogergeplaatste Mfumu. Wij verlieten de mensen en knepen elkaar eens in de hand. Sitima had er een stuk landbouwgrond bij voor het kweken van groenten.

Zaterdag 18 juni
Wij gingen naar het postkantoor en daar lag een briefje in van FedEx met de melding dat zij een pakje hadden voor ons. Onmiddellijk opgebeld, en ja, hij wist nog heel goed van dat pakje. Het kantoor was normaal gesloten maar hij wou naar het kantoor komen om ons het pakje te overhandigen. Na een kwartier hadden wij het pakje in handen. Jij kunt wel denken dat wij eerst dachten dat het pakje voor ons bestemd was, maar toen wij het zagen wat het was, waren wij mogelijks nog blijer dan dat het voor ons bestemd zou geweest zijn. Ludwine, onze eerste bezoekster van het jaar had wel 400 foto’s opgestuurd die wij mochten uitdelen aan de mensen die zij ontmoet had.

Maandag 20 juni
De foto’s in Sitima uitgedeeld. Hun blijdschap, hun enthousiasme, hun kreten, hun lach, het was allemaal veel groter dan wij hadden verondersteld. Van Davidson,van nature een grapjas, kun je je daar iets bij voorstellen: breeduit lachen, roepen naar een collega, dansen, maar ook de ‘cook’ de lange vrouw die naast de school woont, de vrouw die geboren was, denken wij, met een ernstige blik, die ging totaal uit de bol, nog erger dan Davidson: kreten van blijdschap, dansen, springen dat de foto’s zelfs even uit haar handen glipten. Wij hebben enkele foto’s genomen van de taferelen. Nadat wij de foto’s uitgedeeld hadden, viel het op dat, toen wij ons fotoapparaat uit onze zak haalden, dat iedereen op de foto wou staan. Want, dachten zij nu, het is toch mogelijk dat wij het resultaat zien van de occasionele fotograaf. Een aantal hadden wij onderweg uitgedeeld, en ook hier grote jolijt. Waarlijk, Ludwine, je hebt vele zielen echt blij gemaakt. Naast eten en kledij zijn foto‘s, waar ze zelf opstaan, het meest gegeerd. Het was Sam die opperde, voor wij het gesuggereerd hadden, dat de foto’s waar er vele mensen of kinderen opstaan dat die in de school moesten blijven. Ook ons personeel in Zomba was in de wolken. Als wij zegden dat wij foto’s van hen hadden, lieten zij alles vallen, en keken zij minuten lang naar de foto’s. Gelukkige mensen zien is heel fijn.

Woensdag 02 juli
Onze twee pas afgestuurde studentinnen komen aan; Sien en Eliene komen op bezoek voor een goede veertien dagen. De communicatie verliep soms wat stroef omdat zij volop in de examenperiode zaten en omdat wij niet goed wisten wat zij graag zouden doen, wat zij kunnen doen. Werken met echte vrijwilligers is voor ons nog wat moeilijk. Wij hebben graag dat echte vrijwilligers in groep komen, ondersteunt door ervaren mensen vanuit Vlaanderen. Tot hiertoe zijn de bezoekers allemaal op eigen houtje gekomen, allen wel bereid iets te doen voor de lokale bevolking. Ook deze twee meisjes. Hun vliegtuig was stipt op tijd. De vlucht was perfect verlopen maar het blijft een zware vlucht. Je bent algauw meer dan 24 uur onderweg om vanuit Turnhout, Hoogstraten in Zomba te geraken. De eerste nacht hebben zij de klok rond geslapen.

Donderdag 03 juli
Kachere school vraagt hulp. In dezelfde week twee keer foto’s uitgedeeld. De meisjes hadden van Reinhilde en Marcel foto’s meegekregen om uit te delen. Weer dezelfde taferelen: jolijt, kreten, samentroepen, lachen… Bij sommige kinderen moest je tonen waar zij stonden. Als je nooit in een spiegel hebt gekeken dan weet je niet hoe je er zelf uit ziet. Hun kleedjes zijn hun enige houvast. Ook hier moesten wij de gulle gevers in hun naam van harte danken om de foto’s. Het is goed dat de mzungu (de blanke) zijn woord houdt. Kort na de middag, terwijl de leerkrachten voor de zoveelste keer naar de foto’s keken, werden wij naar buiten gevraagd: de coördinator van het lager onderwijs in de streek wou ons spreken. Hij had zich goed voorbereid. Ja, vroeg hij zich af, jullie hebben hier een mooi project maar wat als de kinderen zeven jaar zijn, waar moeten zij dan naar toe? De kortst bijgelegen school is de lagere school van Kachere. Daar zijn er een drietal gediplomeerde leerkrachten aangesteld om aan vier leerjaren les te geven. De gebouwen zijn een drietal jaren geleden inderhaast uit de grond gestampt. Te gehaast, het zijn heel primitieve gebouwen, nog veel slechter dan de gewone gebouwen van de mensen. Geen stenen, geen cement, alleen palen die niet te dicht bij elkaar staan, en daarop een strooien dak dat lekt. Wij hebben eens een paar foto’s gemaakt van de gebouwen na een fikse regenbui. Op de website kun je deze foto’s zien. Op een ervan zie je Mieke en een eend bij een plas water in de klas staan. De eend wou haar bad nemen in de plas, wordt gestoord door Mieke en druipt af. Maar het zegt iets over de staat van de klassengebouwen. Het gevolg is ook dat er tijdens het regenseizoen weinig les gegeven wordt. Stilaan waren wij het er over eens dat ons volgend project het oprichten van een tweede kleuterschool zou zijn. Onze redenering is de volgende: als je een lagere school helpt dan zijn er al een hele boel kinderen verloren voor het onderwijs omdat zij door ondervoeding, door ziektes en door een gebrek aan hersengymnastiek blijvende hersenletsels oplopen. Als wij zorgen dat wij kinderen afleveren die op zevenjarige leeftijd over een gezond lichaam en getrainde hersenen beschikken dan maken zij hun weg wel doorheen de lagere school, hoe erbarmelijk die lagere scholen er ook kunnen uitzien. Nu vroeg de coördinator, naar ons gezonden door de overheid, hulp bij de uitbouw van de Kachere primary school. Wij antwoordden dat zij een goed plan aan ons moesten voorleggen en dat wij dat dan kunnen bespreken met elkaar. Wij moeten onze budgettaire mogelijkheden in de gaten houden. Voor alles willen wij enkel die dingen beloven waarvan wij heel zeker zijn dat wij die kunnen nakomen. Tot nu toe is dat volledig gelukt en het schept ook een heel goede vertrouwensband. Voor ons wil dat in feite zeggen: is er al voldoende steun van uit Vlaanderen om een dergelijk project er bij te nemen? Het zou volledig passen in ons doel om meer hersenen te geven aan Malawi. Met onze eigen middelen kunnen wij nog een kleuterschool, à la Sitima, oprichten. En zo twee projecten kunnen wij in stand houden. Maar als wij meerdere projecten opzetten dan zijn er niet alleen de kosten van de gebouwen en de lasten van het dagelijkse onderhoud, maar ook moeten wij een soort management uitbouwen die de verschillende projecten opvolgt. En dan beginnen de echte onkosten van transport, administratie, managers die heel duur zijn, en hun onkosten.

Vrijdag 4 juli
Met de fiets en de meisjes naar Sitima. Prachtig weer, de ideale dag voor onze meisjes om hun conditie te testen. Zoals verwacht vlogen wij naar Sitima. De terugweg was, ook zoals verwacht, andere koek. Als je dan nog even vergist van weg en je laat je deugdelijk naar beneden glijden en eens beneden komen ze je vertellen dat je in de verkeerde richting rijdt, dan kan die laatste beklimming die wij allen te voet moeten nemen, heel zwaar zijn. Maar het scherpt de conditie. Na twee weken zullen zij niet meer kunnen vatten dat zij zo afgezien hebben op de terugweg. Voorts zijn er geen aanpassingsproblemen. Zondag doen wij het plateau naar de Kuchawe voor een lunch in buffetvorm. Heerlijk zo een zondag en wij kunnen iets extra verwachten want het is hier de nationale feestdag.

Tot volgende week
Mieke en Johan

Jaargang 2 week 13: van zaterdag 21 juni tot vrijdag 27 juni 2008

YOCE en YOCEvim
Website: www.yocevim.org
Rekeningnummer: 000-0000004-04 YOCEvim
met de vermelding L82164 en YOCEvim
m.m.v. Koning Boudewijn Stichting
Stortingen vanaf 30 euro op jaarbasis krijgen een fiscaal attest

Zaterdag 21 juni: aankoop romantisch plekje.
Met de fiets voor de tweede keer op rij naar Sitima voor de laatste besprekingen omtrent de aankoop van een stuk grond op een romantisch plekje. Zoals wij al lieten doorschemeren hebben wij een overeenkomst bereikt. Wij hebben een voorschot betaald. Hier komen nauwelijks documenten bij te pas. De burgemeester (de Mfumu) treedt op als getuige voor de eigenares. De Mfumu schreef haar naam Malyia Luka en onze getuige schreef haar Maria Luka. Zij hebben hier ook iets met de R. Een van de meisjes die hier op bezoek komt schreef haar eigennaam als Frola. Maar terug naar de geplogenheden om een stuk grond te kopen. Wij kunnen het eigenlijk niet kopen maar enkel leasen. Na 33 jaar kan de overheid het stuk terug opeisen. Maar, zegt de advocaat, normaal zegt de overheid dat je het stuk kunt houden, en dan heb je het weer voor 33 jaar. De Mfumu gaat met onze getekende papieren naar de Mfumu van het district, een soort gouverneur, en nu donderdag wordt er betaald en is het stuk van 1ha7 van ons voor 33 jaar. Een leuke zorg bij.

Zondag 22 juni: weer naar de Kuchawe
Op zondag gaan wij graag uit eten. De laatste tijd gaan wij regelmatig naar het beste restaurant van Zomba omdat het eten er goed is maar vooral de buffetvorm staat ons aan. Wij kunnen dan eens goed vis eten, iets wat wijzelf niet meer klaarmaken omdat wij er slechte ervaringen mee gehad hebben. Ook het dessert is voor ons heel aantrekkelijk. Al kun je niet vergelijken met onze keuken en onze patisserie. Het buffet kost een goede 12 euro. Voor hier is dat veel geld maar om een drukke week af te sluiten is het een heel leuk intermezzo. Zondag twijfelden wij even om te gaan omdat het weer overtrokken was. Wij zitten graag buiten. En de Kuchawe ligt op 1700 m hoogte, daar dus nog een paar graden frisser. Maar wij informeerden of het buffet was en zo ja dan zouden wij toch gaan. Wij hadden al 7 km gelopen en dus werd de tocht met de auto gedaan. Het eten was nog meer verzorgd dan anders. Mieke had het onmiddellijk gevoeld en gezegd. En wat bleek: een mzungu (een blanke) had een (grootschalig) project opgezet voor Malawische koffie, deze koffie zou bij de beste van de wereld behoren. Hij kwam zijn koffie promoten in de Kuchawe. Na het buffet was er een korte plechtigheid waar enkele prijzen werden uitgedeeld met de onvermijdelijke speeches. Terwijl wij aan het eten waren komt er een man van het Indisch type naar ons om een goede dag te zeggen. Hij vraagt wat wij doen, ‘hebben wij een NGO?’. Wij zeggen dat wij dat wensen maar dat er is iets misgelopen met onze aanvraag. “Oh, geef mij de gegevens eens en in één dag heb je je registratie??!!?!”. Een man van onze leeftijd, misschien iets jonger, klein van postuur, verzorgd. Hij deed Johan aan een vriend in Vlaanderen denken. Na het eten worden wij gevraagd om naar ander terras te gaan om de koffie te proeven. In afwachting van de start gaan wij zitten aan een tafeltje in de zon met een tas koffie. Een ober brengt een bord vol met de lekkernijen van het buffet naar onze tafel. Wij zeggen dat het een vergissing moet zijn maar de ober wijst in de richting van het Indisch mannetje die in onze richting komt aan gelopen. ‘Mag hij bij ons aanzitten?’. Dan volgt de ene grootspraak op de andere. Hij heeft de telefoonnummers van de drie presidentskandidaten van Malawi. Hij wil niet bij de eerst volgende verkiezingen maar bij de verkiezingen in 2014 de running-mate zijn van de president. Maar als Johan hem zegt dat hij dan nu de winnaar moet steunen, voel je de vertwijfeling. Daar had hij blijkbaar nog niet aan gedacht. Wie gaat de verkiezingen winnen, volgend jaar? Hij woont in Leicester in Engeland. Hij vertrekt op 7 juli naar Engeland. Hij wil daar een groot feest geven. Als jullie in België zijn, bel mij op en kom naar Leicester, ik geef daar een groot feest. Jullie zijn uitgenodigd! Muluzi, een van de kandidaten president, zal er zijn. Wij zeggen hem niet dat wij nauwe contacten onderhouden met Callista Chimombo, die gekozen heeft voor de huidige president Mutharika en niet voor de vorige president, Muluzi. De speeches beginnen voor de promotie van de koffie. Onze brave kleine man gaat nog wat door en samen met hem besluiten wij naar boven te gaan om de speeches te aanhoren. Onze man blijft de aandacht trekken. Wij blijven op een afstand staan maar hij gaat tot vlak voor de spreker staan. Hij begeleidt de spreker, met handgeklap, met een Yééh, met geknik. Nog een beetje, denken wij, en hij neemt de spreker het woord af. Onze man heeft een probleem. Wil absoluut opvallen. Is zijn verkiezingscampagne voor 2014 al begonnen? Je kan wellicht niet snel genoeg beginnen. Als de spreker gedaan heeft kan de kleine Indiër het niet laten het woord te nemen. Hij zegt dat hij de campagne steunt en hij schenkt … (een kleine aarzeling…) 5000 MK, minder dan 25 euro. Een flauw applaus, een mengeling van beleefdheid en de ontgoocheling over het bedrag. Gelukkig hield hij het kort, het zou te pijnlijk geworden zijn voor de ongevraagde spreker. Hij geeft nog zijn adres en telefoonnummer en wij gaan door. Als maar één tiende waar is wat hij allemaal vertelde is het de moeite waard om contact te houden. Wij gaan het niet doen.

Maandag 23 juni en donderdag 26 juni: de jonge moeders
De vergadering voor de jonge moeders (en de meestal afwezige jonge vaders) in de vijf dorpen gaan in een snel tempo door. In Padoko, het kleinste dorpje, kwamen er voor het eerst enkele kritische vragen voor de azungu (de blanke) die zegt dat de kinderen goed en gevarieerd voedsel moeten krijgen. Maar, was er een vraag, wat als er niet genoeg geld is om goed voedsel te kopen? Ja, was ons antwoord kort, wij hebben niet een oplossing voor alle problemen, geef je kind het beste voedsel dat jij hem kunt geven. Ongeloof oogsten wij toen we zeiden dat er mensen, wetenschappers, zijn die denken dat wij de ontwikkeling van de hersenen van een kind kunnen beïnvloeden zelfs voor de geboorte. Wij geloven dat ook maar voor de meeste moeders was dat toch een brug te ver. Johan voegde eraan toe dat dit niet het voornaamste was, maar dat het belangrijkste werk na de geboorte komt. In een andere gemeente vroegen ze wat te doen met de kinderen als ze het schoolgeld (= minder dan een halve euro per maand) niet kunnen betalen. Dit is voor ons natuurlijk ook een probleem; wij komen voor de armsten en juist de armsten worden uitgesloten door het schoolgeld. Maar niet wij vragen het schoolgeld, wel de CBO met wie wij nauw samenwerken. Zij zijn gesteund door de overheid. Voor de goede werking van de CBO is het goed dat er schoolgeld betaald wordt maar die echte schrijnende gevallen moeten wij toch kunnen helpen, zonder dat anderen daar van zullen profiteren. Hieronder de speech die wij (in Johans’ keuken-Engels) in de vijf gemeente hielden.

Dear Afumu, our greetings to all of you,
We have an organisation, called YOCE (Youth, Orphan, Care and Education) the mean aim is the following: We will help you that your child can grow up as good as possible during his six first years of his life. There for we think about three things:Good healthiness; Good food; and good education. When your child had a good education it can do something in return for his/her community for her/his country and so the community and the country can develop very well and faster. TCE (total control epidemic, de medeorganisator) will inform you about good food and good healthiness, and we thank them for their support. We will inform you about education. Between three and six year you can send your child to the Nazareth School in Sitima. And we hope you all do it. We try to give them good food, in the next future a doctor is coming to look after the healthiness of your child, and we help the eight teachers to do their job well. In the next future we try to build two new classrooms, a kitchen, and a cabinet for the doctor. We will also build a big veranda. And maybe we start a project for a youth centre. This all is for the children between three and six years old. But the two first years of human live are the most important for his or her development. And then you, mothers and fathers, are responsible for the good healthiness, for the good food and for a good education. So what about the education: You can do a lot of things for your baby, you are the first teacher of your baby: It is a very good thing that you are almost all the time with your baby. A lot of the time you take your baby on your back. That is very good for the baby. But you can do more during what we call ‘quality time’ for your baby:When you look to your baby, when there is eye contact with your baby, you can play with your baby, try to make your baby laughing, caress him, touch her. Move his of her arms, legs, head, fingers, toes and so on. This all you can do during five, ten minutes and that four, five times a day. And during the whole day you can talk to your baby. Talking to your baby is educating (stimulating) his brains. Also for your child, older than six years, you can also do a lot of things: First of all, send him or her to school; Give your children food as good as possible and give them not to heavy work. The parents are there for the children and not the opposite. At the end we repeat you are the first teacher of your child, take care of it, it is a work of every day. Zikomo (thank you)

Als Johan zegt dat je de baby kan aaien, doen lachen enz dan neemt hij een kind van een jaar of drie dat daar in de buurt is en doet hij het voor tot groot jolijt van de jonge moeders. Nog nooit gezien zoiets! Een man die met een kind speelt!!! Juist voor de meeting met de jonge moeders en vaders, hadden wij een afspraak met de eigenares van de lap grond maar daar berichten wij volgende week over. Geniet van de zomer
Mieke en Johan